ANGELINA HELIOTI

ANGELINA HELIOTI

 
ABOUT
 

My name is Angelina Helioti and I recently graduated from the architecture school of NTUA.

 

After months of thinking, I took the risk of leaving life in Athens. The reason, the very quality of life of the metropolis. The fast pace, the pressure to “meet the deadlines”, the crowd of people and the lack of natural environment were things that led me to change.

 

I moved to a small, mountainous village in Arcadia, Stemnitsa. Although I grew up in Laconia, Arcadia is my place of origin and so in a sense, I feel like I have come home. I don’t know how long I’ll be able to stay here, but whatever it ends up being, I’ll try to enjoy it to the fullest.

 

Here I am enjoying everything I have been craving! Trees, rivers, lakes, quiet, everyday life at a slow pace.

I have a simple lifestyle, but it gives me inspiration for my artistic pursuits, photography, painting, and video making. At the same time, I am studying the art of silversmithing in a public school located here. In this blog you will find journal articles about my life here.

 

I hope you enjoy everything I’m about to share with you.

F I L E

Find me on social media

Facebook Instagram Youtube

Share it on social media

Share on facebook
Share on twitter
Share on linkedin

Βρίσκοντας τον χειμερινό ρυθμό (;)

Γεια σας φίλοι μου.


Η καθημερινότητα εδώ αρχίζει  να κυλά και οδεύουμε προς τον χειμώνα. Προσπαθώ να βρω πάλι τον χειμερινό ρυθμό μου. Υπάρχουν όμως αρκετά πράγματα που θέλω και χρειάζεται χωρέσουν μέσα στην ημέρα και ακόμη δυσκολεύομαι να βρω τον κατάλληλο χρόνο για όλα. Φέτος θέλω να ασχοληθώ τόσο με τη φωτογραφία και τη δημιουργία βίντεο, αλλά ακόμη περισσότερο με τη δημιουργία κοσμημάτων και τη ζωγραφική. Ταυτόχρονα πρέπει να αθλούμαι και να κάνω κάποιες φυσιοθεραπευτικές ασκήσεις για την πλάτη. Και είναι κι άλλα… Αρκετά πράγματα που όταν βραδιάζει και αρχίζω να νυστάζω διαπιστώνω ότι δεν πρόλαβα να τα κάνω. Φαντάζομαι πολλοί από εσάς έχετε νιώσει κάτι αντίστοιχο. Προσπαθώ να βάλω ένα πρόγραμμα, αλλά για αρκετό καιρό κάποιες συγκεκριμένες δραστηριότητες με απορροφούσαν περισσότερο από κάποια άλλες, οι οποίες έμεναν σε δεύτερη μοίρα.

Σαν να μην έφτανε αυτή η προσωπική δυσκολία μου, χθες μας ανακοίνωσαν ξαφνικά ότι θα γίνουν αλλαγές στη σχολή αργυροχρυσοχοΐας, κυρίως στη διεύθυνση και ίσως και στο διδακτικό προσωπικό. Είναι μια κατάσταση λίγο μπερδεμένη, περιμένουμε όλοι την άφιξη της καινούριας διευθύντριας με τη νέα εβδομάδα και σιγά- σιγά θα μάθουμε πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα. Χθες η μικρή κοινότητα της σχολής ήταν κάπως σοκαρισμένη, καθώς μέσα σε μια στιγμή και εκεί που λέγαμε ότι είχαμε ξεκινήσει δυναμικά τα μαθήματα, όλα ανατράπηκαν. Τώρα είναι από εκείνες τις φορές που απλά περιμένεις και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα.

  

Παρόλο που πολλοί από εμάς ήμασταν αναστατωμένοι, συνέβη κάτι πολύ όμορφο. Παρά την ψύχρα, καθίσαμε φοιτητές και καθηγητές να πιούμε ποτό στην πλατεία της Στεμνίτσας. Αυτό είχε να γίνει πολύ καιρό. Γίναμε μια μεγάλη παρέα και μιλήσαμε μέχρι αργά. Χθες ένιωσα ευγνωμοσύνη για το γεγονός ότι είμαι εδώ και έχω γνωρίσει τόσους όμορφους ανθρώπους. Ευγνωμοσύνη για το γεγονός ότι η σχολή αυτή λειτουργεί, εδώ μέσα στο δάσος σε αυτό το παραμυθένιο χωριό. Όταν κάτι αναπάντεχο συμβαίνει στη ζωή μας, έρχεται για να μας θυμίσει την αξία αυτού που έχουμε.

Μέρες σαν αυτή, που νιώθω ότι υπάρχουν αρκετά φορτία και έγνοιες βγαίνω για μια βόλτα χωρίς προορισμό, με την κάμερα και το τρίποδο. Με το ένστικτο τεντωμένο κατευθύνομαι εκεί που αισθάνομαι άνετα να πάω και κάνω παρέα με τον πιο πιστό φίλο. Τη φύση. Λίγο περπάτημα στα στενά της Στεμνίτσας, το οποίο καταλήγει λίγο έξω από αυτή ανάμεσα στα δέντρα και τους θάμνους. Μέχρι να φτάσω στο σημείο όπου κάτι μου φαίνεται ενδιαφέρον και τότε στέκομαι και φωτογραφίζω.

Περπατώ στα λιθόκτιστα δρομάκια και κοιτώ τις αυλές σπιτιών που έχουν αρχίσει να εξαϋλώνονται. Αυτή η στιγμή μοναχικότητας, ανάμεσα στα φυτά και τα ερείπια μιας μιας άλλης εποχής, προσφέρει μια γλυκιά ηρεμία. Πολλές φορές δεν χρειάζεται να έχω καν μουσική με ακουστικά μαζί μου, γιατί θα το χαλάσει. Είναι ωραία με τους ήχους της φύσης. Το θρόισμα από το αεράκι, τα φύλλα  που συνθλίβονται κάτω από τα παπούτσια μου, κάποιο πτηνό περνά πάνω από το χωριό…

Εν τέλει αυτή την περίοδο νιώθω σαν να παρατάθηκε για εμένα η φάση προσαρμογής. Ακόμη προσπαθώ να βρω τους ρυθμούς μου πάνω που νόμιζα ότι κόντευα να ξεμπερδέψω με αυτό. Αλλά για κάποιον λόγο μου αρέσει. Αυτές τις στιγμές που τα πράγματα αλλάζουν ξαφνικά, νιώθεις ότι όντως είσαι ζωντανός. Η ζωή είναι ούτως ή άλλως απρόβλεπτη, απλώς εμείς παίρνουμε για δεδομένα κάποια πράγματα.  Όλες οι κρίσεις και οι ανατροπές θα έπρεπε να είναι ξυπνητήρια για εμάς, να μας ξυπνάνε από τον λήθαργο στον οποίο βρισκόμαστε, και που νομίζουμε ότι το αύριο θα είναι συγκεκριμένο. Το αύριο δεν έχουμε ιδέα πως θα είναι. Και καλό είναι να αρχίσουμε να λέμε ευχαριστώ από σήμερα για αυτά που έχουμε. Έτσι το βλέπω εγώ δηλαδή. Τι λέτε εσείς;


Θα σας έχω νεότερα σε λίγες ημέρες.


Σας ευχαριστώ πολύ που βρεθήκατε και πάλι στο blog.

Αγκαλιές!

11 σχόλια

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται.

NEWSLETTER

ΜΕΙΝΕΤΕ ΕΝΗΜΕΡΩΜΕΝΟΙ ΓΙΑ ΝΕΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ

ANGELINA HELIOTI

Αφήστε ένα μήνυμα

angelina.helioti@gmail.com

Πολιτική απορρήτου

© 2019 All rights reserved