Γεια σας φίλοι μου.
Η καθημερινότητα εδώ αρχίζει να κυλά και οδεύουμε προς τον χειμώνα. Προσπαθώ να βρω πάλι τον χειμερινό ρυθμό μου. Υπάρχουν όμως αρκετά πράγματα που θέλω και χρειάζεται χωρέσουν μέσα στην ημέρα και ακόμη δυσκολεύομαι να βρω τον κατάλληλο χρόνο για όλα. Φέτος θέλω να ασχοληθώ τόσο με τη φωτογραφία και τη δημιουργία βίντεο, αλλά ακόμη περισσότερο με τη δημιουργία κοσμημάτων και τη ζωγραφική. Ταυτόχρονα πρέπει να αθλούμαι και να κάνω κάποιες φυσιοθεραπευτικές ασκήσεις για την πλάτη. Και είναι κι άλλα… Αρκετά πράγματα που όταν βραδιάζει και αρχίζω να νυστάζω διαπιστώνω ότι δεν πρόλαβα να τα κάνω. Φαντάζομαι πολλοί από εσάς έχετε νιώσει κάτι αντίστοιχο. Προσπαθώ να βάλω ένα πρόγραμμα, αλλά για αρκετό καιρό κάποιες συγκεκριμένες δραστηριότητες με απορροφούσαν περισσότερο από κάποια άλλες, οι οποίες έμεναν σε δεύτερη μοίρα.
Σαν να μην έφτανε αυτή η προσωπική δυσκολία μου, χθες μας ανακοίνωσαν ξαφνικά ότι θα γίνουν αλλαγές στη σχολή αργυροχρυσοχοΐας, κυρίως στη διεύθυνση και ίσως και στο διδακτικό προσωπικό. Είναι μια κατάσταση λίγο μπερδεμένη, περιμένουμε όλοι την άφιξη της καινούριας διευθύντριας με τη νέα εβδομάδα και σιγά- σιγά θα μάθουμε πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα. Χθες η μικρή κοινότητα της σχολής ήταν κάπως σοκαρισμένη, καθώς μέσα σε μια στιγμή και εκεί που λέγαμε ότι είχαμε ξεκινήσει δυναμικά τα μαθήματα, όλα ανατράπηκαν. Τώρα είναι από εκείνες τις φορές που απλά περιμένεις και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα.
Παρόλο που πολλοί από εμάς ήμασταν αναστατωμένοι, συνέβη κάτι πολύ όμορφο. Παρά την ψύχρα, καθίσαμε φοιτητές και καθηγητές να πιούμε ποτό στην πλατεία της Στεμνίτσας. Αυτό είχε να γίνει πολύ καιρό. Γίναμε μια μεγάλη παρέα και μιλήσαμε μέχρι αργά. Χθες ένιωσα ευγνωμοσύνη για το γεγονός ότι είμαι εδώ και έχω γνωρίσει τόσους όμορφους ανθρώπους. Ευγνωμοσύνη για το γεγονός ότι η σχολή αυτή λειτουργεί, εδώ μέσα στο δάσος σε αυτό το παραμυθένιο χωριό. Όταν κάτι αναπάντεχο συμβαίνει στη ζωή μας, έρχεται για να μας θυμίσει την αξία αυτού που έχουμε.
Μέρες σαν αυτή, που νιώθω ότι υπάρχουν αρκετά φορτία και έγνοιες βγαίνω για μια βόλτα χωρίς προορισμό, με την κάμερα και το τρίποδο. Με το ένστικτο τεντωμένο κατευθύνομαι εκεί που αισθάνομαι άνετα να πάω και κάνω παρέα με τον πιο πιστό φίλο. Τη φύση. Λίγο περπάτημα στα στενά της Στεμνίτσας, το οποίο καταλήγει λίγο έξω από αυτή ανάμεσα στα δέντρα και τους θάμνους. Μέχρι να φτάσω στο σημείο όπου κάτι μου φαίνεται ενδιαφέρον και τότε στέκομαι και φωτογραφίζω.
Περπατώ στα λιθόκτιστα δρομάκια και κοιτώ τις αυλές σπιτιών που έχουν αρχίσει να εξαϋλώνονται. Αυτή η στιγμή μοναχικότητας, ανάμεσα στα φυτά και τα ερείπια μιας μιας άλλης εποχής, προσφέρει μια γλυκιά ηρεμία. Πολλές φορές δεν χρειάζεται να έχω καν μουσική με ακουστικά μαζί μου, γιατί θα το χαλάσει. Είναι ωραία με τους ήχους της φύσης. Το θρόισμα από το αεράκι, τα φύλλα που συνθλίβονται κάτω από τα παπούτσια μου, κάποιο πτηνό περνά πάνω από το χωριό…
Εν τέλει αυτή την περίοδο νιώθω σαν να παρατάθηκε για εμένα η φάση προσαρμογής. Ακόμη προσπαθώ να βρω τους ρυθμούς μου πάνω που νόμιζα ότι κόντευα να ξεμπερδέψω με αυτό. Αλλά για κάποιον λόγο μου αρέσει. Αυτές τις στιγμές που τα πράγματα αλλάζουν ξαφνικά, νιώθεις ότι όντως είσαι ζωντανός. Η ζωή είναι ούτως ή άλλως απρόβλεπτη, απλώς εμείς παίρνουμε για δεδομένα κάποια πράγματα. Όλες οι κρίσεις και οι ανατροπές θα έπρεπε να είναι ξυπνητήρια για εμάς, να μας ξυπνάνε από τον λήθαργο στον οποίο βρισκόμαστε, και που νομίζουμε ότι το αύριο θα είναι συγκεκριμένο. Το αύριο δεν έχουμε ιδέα πως θα είναι. Και καλό είναι να αρχίσουμε να λέμε ευχαριστώ από σήμερα για αυτά που έχουμε. Έτσι το βλέπω εγώ δηλαδή. Τι λέτε εσείς;
Θα σας έχω νεότερα σε λίγες ημέρες.
Σας ευχαριστώ πολύ που βρεθήκατε και πάλι στο blog.
Αγκαλιές!
11 σχόλια
Κονδυλία
Ελπίζω να πάνε όλα καλά με τη σχολή και τις αλλαγές!
Έχεις δίκιο πως παίρνουμε πολλά πράγματα δεδομένα και δεν δίνουμε τον απαιτούμενο χρόνο στον εαυτό μας να σταθεί για λίγο και να απολαύσει την στιγμή 😢 Λες και είμαστε 7ψυχοι…
Angelina Helioti
Σε ευχαριστώ Κονδυλία! Έχω μια αίσθηση ότι θα πάει καλά. Θα δούμε…
ΒΑΣΙΛΗΣ
Καλημέρα Αγγελίνα
Κάνεις και ζείς αυτό που και εγώ πάντοτε ονειρευόμουνα αλλα΄ δεν τα κατάφερα.Σου εύχομαι το καλύτερο. Θα σε παρακολουθώ.
Angelina Helioti
Σε ευχαριστώ Βασίλη! Ποτέ δεν είναι αργά για τα όνειρα. Ελπίζω να περνάς καλά!
Δυσσέας
Και πες ότι λέω “ευχαριστώ” σήμερα, αλλά αύριο δεν έχω ψυχή (Κονδυλία) να πω, τι κέρδισα;
Angelina Helioti
Ευχαριστώ για το σχόλιο και την πάσα για συζήτηση.
Νομίζω με το να “πούμε ένα ευχαριστώ” (δηλαδή κυρίως να το νιώσουμε μέσα μας), μετατρέπουμε το αγωνιώδες και ασφυκτικό σήμερα, σε ένα σήμερα γεμάτο γαλήνη. Κι αν το τώρα είναι γαλήνιο, τότε και το μετά (που θα γεννηθεί από το τώρα), κι αυτό γαλήνιο θα είναι. Η ευγνωμοσύνη όπως αλλιώς λέγεται αυτό, μας χαρίζει μια ζωή περισσότερο γειωμένη και χαρούμενη, πιο ολοκληρωμένη. Αυτό νιώθω εγώ τουλάχιστον. Όσο για την ψυχή, δεν είναι κάτι που μπορούμε να έχουμε ή να μην έχουμε. Αυτό είμαστε.
Δυσσέας
Αυτό που (συ)ζητάς με άλλα λόγια. Εγώ νομίζω ότι κερδίζεις συνείδηση. Δεν βλέπουν όλοι τη θάλασσα και από αυτούς δεν την μυρίζουν όλοι.
Κωνσταντίνος
Περιμένουμε κ άλλα 🥰
Angelina Helioti
Ευχαριστώ πολύ!<3
Μαρια
Εύχομαι τα καλλιτερα για εσάς!!
Στην ίδια φάση προσαρμογής είμαι και εγώ!!!
Μετά από πενήντα χρόνια ζωής στην Αθήνα μετακόμισα μόνιμα στο Αιγιο!!
Angelina Helioti
Σας ευχαριστώ για το σχόλιο. Εύχομαι και σε εσάς να έχετε μια όμορφη ζωή στον τόπο που επιλέξατε!