Angelina Helioti

Έκθεση νέων δημιουργών

Angelina Helioti 27 Μαΐου 2023 Δεν υπάρχουν Σχόλια

Στα μέσα Μαΐου συμμετείχα σε μια έκθεση για νέους δημιουργούς με τη Σχολή Αργυροχρυσοχοΐας. Η έκθεση NGFL πραγματοποιήθηκε στο Ζάππειο, στο κέντρο της Αθήνας. Εκεί είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε πασαρέλες με δημιουργίες νέων σχεδιαστών και απόφοιτων από ΙΕΚ σχεδίου μόδας, έργα ζωγραφικής, κοσμήματα, γυαλιά ηλίου και τσάντες.

Ήταν εντελώς διαφορετική η αίσθηση αυτής της έκθεσης σε σχέση με άλλες εμπορικές που έχω συμμετάσχει. Οι εκθέτες και οι επισκέπτες ήταν πιο ανάλαφροι και διατεθιμένοι να αγοράσουν κάτι ή απλώς να παρακολουθήσουν την τέχνη που εκτίθεντο.

Όλοι οι συμφοιτητές μου είχαν φέρει πολύ όμορφα και εκλεπτυσμένα κοσμήματα και θαύμασα τη δουλειά τους. Εγώ συμμετείχα με ορισμένα κομμάτια από τη συλλογή μου. Αυτή τη στιγμή δουλεύω πάνω σε μερικά ακόμη σχέδια και στα μέσα Ιουνίου θα σας παρουσιάσω κι άλλα ολοκληρωμένα κοσμήματα.

Ίσως να είναι πολυτέλεια να φοράμε επώνυμα ρούχα ή κοσμήματα, ή να έχουμε ένα επώνυμο έργο τέχνης στο σπίτι μας, αλλά εν τέλει κάθε σχέδιο από την στιγμή που έχει έναν συγκεκριμένο δημιουργό έχει κάτι από τον εσωτερικό του κόσμο. Κάθε κομμάτι έχει τη δίκη του ιστορία και τελικά αυτή είναι που κουβαλάμε όταν φοράμε τέτοια ήδη “πολυτέλειας”, την ιστορία του αλλά και τη δική μας. Τα κοσμήματα και τα ρούχα που επιλέγουμε, από το ύφασμα, τα μέταλλα, τις μεθόδους και τις συνθήκες στις οποίες δημιουργούνται, τα χρώματα, τα ύφη κλπ, όλα εκείνα τα πράγματα που πλαισιώνουν τις επιλογές μας, συμπληρώνουν την προσωπικότητά μας και είναι ένας τρόπος έκφρασης και τοποθέτησης στο κοινωνικό σύνολο.

Η συγκεκριμένη επίσκεψη στην Αθήνα ήταν ίσως η πρώτη που απολάμβανα τα τελευταία δύο χρόνια. Το έβλεπα περισσότερο σαν μια ευχάριστη εκδρομή, παρά σαν αναγκαίο ταξίδι που σχετίζεται με δουλειές. Το μόνο δυσάρεστο είναι ότι κρύωσα και τώρα κλείνω τη δεύτερη εβδομάδα έντονου κρυολογήματος (γι’ αυτό και η καθυστέρηση εδώ στο blog). Βλέπω αυτό το κρυολόγημα σαν μήνυμα από το σώμα μου για ανάγκη για ανάπαυση και ξέρω ότι σύντομα θα περάσει και θα επιστρέψω σε όλες τις δραστηριότητές μου με περισσότερη ενέργεια.

Μέχρι το επόμενο άρθρο εύχομαι να περνάτε όμορφα!

Άνοιγμα στην άνοιξη

Angelina Helioti 10 Μαΐου 2023 1 Σχόλιο

Από τα πιο όμορφα πράγματα που μπορώ να κάνω στη φύση μετά από τον κρύο χειμώνα, είναι να ξαπλώσω στο έδαφος όταν αυτό είναι γεμάτο λουλούδια, ενώ ο ήλιος χαρίζει ζεστασιά στο πρόσωπό μου. Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, ο καιρός ήταν υπέροχος και είχα την ευκαιρία να απολαύσω το ανοιξιάτικο θαύμα παντού γύρω μου τόσο στο Μαίναλο, όσο και στον Πάρνωνα, καθώς έκανα μια σύντομη εκδρομή εκεί.

Ένα ακόμη πράγμα που απολαμβάνω είναι να μαζεύω διάοφρα πράγματα από το δάσος. Τις τελευταίες μέρες έχω επιδοθεί αρκετές ώρες στην εκμάθηση συλλογής μανιταριών από τον Πάνο. Τώρα είναι η εποχή της μορχέλας, ένα ασυνήθιστο μανιτάρι, το οποίο έχει εξαιρετική γεύση και είναι πλούσιο σε ΠΡΟ-βιταμίνη D. Μαζέψαμε αρκετά, κυρίως από το είδος morchella elata. Είναι απίστευτο πόσα χρήσιμα πράγματα προσφέρονται από τη φύση εδώ, δίπλα στο σπίτι μου!

Πλέον έχουν ανθίσει πανέμορφα λουλούδια σε διάφορα χρώματα και θα μου άρεσε να έχω ένα βάζο ή και περισσότερα μέσα στο σπίτι, αλλά κάτι με σταματάει από το να τα κόψω. Η σκέψη ότι μόλις κόβονται πεθαίνουν με κάνει συνεχώς να το αναβάλλω για την επόμενη φορά που θα βρεθώ στο δάσος…

Τα πουλιά τραγουδούν, το καθένα το δικό του τραγούδι. Όταν τα συναντώ με το βλέμμα μου παίρνω μεγάλη χαρά. Στον Πάρνωνα, καθώς περπατούσαμε στο μονοπάτι έξω από τη Βαμβακού, ένας τρυποκάρυδος στάθηκε σε ένα κλαδί μπροστά μας. Εννοείται ότι δεν πρόλαβα να τον τραβήξω φωτογραφία, έφυγε τόσο γρήγορα όσο εμφανίστηκε. Αλλά δεν με πειράζει γιατί μερικές φορές όταν είμαι στη φύση δεν θέλω καθόλου να τραβήξω φωτογραφίες. Εκείνες τις στιγμές είμαι εντελώς ήρεμη και προτιμώ να μην κάνω τίποτα.

Οι ώρες στο βουνό περνούν πολύ περίεργα. Όταν κάθομαι αρκετή ώρα στο δάσος και επιτρέπω στη φύση να μου “μιλήσει” με τη μόνη γλώσσα που ξέρει, τη σιωπή, τότε αισθάνομαι ότι ο χρόνος παραμορφώνεται. Είναι πολύ περίεργο, δεν μοιάζει απλώς με επιβράδυνση του χρόνου, περισσότερο μοιάζει με σταμάτημα αυτού ή ακόμη πιο συγκεκριμένα, ξεχνάω εντελώς το ενδεχόμενο ύπαρξης του χρόνου. Δεν με ενδιαφέρει τι ώρα είναι και πού πρέπει να πάω μετά. Μόνο όταν αναγκαστικά σκοτεινιάζει καταλαβαίνω ότι κάτι αλλάζει. Όταν είμαι στο δάσος, όλα λιώνουν… Εγώ λιώνω και τα όριά μου αρχίζουν να ξεθωριάζουν. Δεν ξέρω πού τελειώνω εγώ και πού αρχίζει το δάσος. Είναι πραγματικά μοναδική η αίσθηση και ίσως ακούγεται κάπως τρελό, αλλά όσοι από εσάς περνάτε αρκετό ποιοτικό χρόνο κοντά στη φύση, είμαι σίγουρη ότι με καταλαβαίνετε.

Μέχρι το επόμενο άρθρο σας εύχομαι να περνάτε υπέροχα!

Θα τα πούμε σύντομα.

Αγκαλιές!

Μια νέα δραστηριότητα

Angelina Helioti 5 Μαΐου 2023 Δεν υπάρχουν Σχόλια

Καλημέρα και καλό Μάη!

Τις τελευταίες ημέρες στη Στεμνίτσα έχει πολύ περίεργο και άσχημο καιρό. Η θερμοκρασία κυμαίνεται μεταξύ 7και 10°C, φυσάει, βρέχει και έντονες ομίχλες κάνουν τον γύρο του χωριού από το πρωί μέχρι το βράδυ. Παρόλα αυτά τις τελευταίες ημέρες προσπαθώ περισσότερο από κάθε άλλη στιγμή του χρόνου να ακολουθήσω ένα πρόγραμμα με πρωινό ξύπνημα στις πέντε το πρωί, λίγες ασκήσεις yoga και άλλες συγκεκριμένες δραστηριότητες κάθε ημέρα της εβδομάδας. Μία εκ των δραστηριοτήτων είναι η εκπαίδευση στην ιππασία, με σκοπό στο σύντομο μέλλον να αναλάβω να κάνω μαθήματα σε παιδιά.

Ο δάσκαλός μου και η γυναίκα του, Βασίλης και Τιτίκα, είναι πολύ καλοί μαζί μου και σιγά- σιγά έχω αρχίσει να αποκτώ οικειότητα με τα άλογα και κυρίως με την ίππευσή τους. Τώρα προπονούμαι με τη Νάρα μόνο, αλλά κάποια στιγμή θα ασκηθώ και με τα υπόλοιπα άλογα για να εξοικειωθώ μαζί τους και να προπονηθούν κι αυτά. Η Νάρα είναι ένα εξαιρετικό άλογο με πολύ καλό χαρακτήρα. Πολλές φορές την παρατηρώ σε άλλα άτομα που έρχονται για μάθημα ή ακόμη και σε εμένα ότι προσέχει τους αναβάτες. Καταλαβαίνει δηλαδή αν δεν είναι έμπειροι και προσέχει τα βήματά της. Είναι πολύ γλυκιά και ήρεμη στη συνεργασία μας.

Όσο για τα οφέλη της ιππασίας έχω μιλήσει ξανά σε άλλο άρθρο μου. Είναι ένα πολύ καλό άθλημα που γυμνάζει όλες τις μυικές ομάδες και βοηθά στην καλύτερη στάση του σώματος, ενώ ταυτόχρονα βελτιώνει και την ψυχική υγεία, μέσα από τη σχέση που αναπτύσσεται με το άλογο.

Παράλληλα με αυτό καταπιάνομαι και με πολλά άλλα, που σχετίζονται με τη σχολή αργυροχρυσοχοΐας. Για αυτά όμως θα σας πω στο επόμενο άρθρο.

Μέχρι τότε ελπίζω ο καιρός να έχει φτιάξει και να μπορώ να χαρώ τα λουλούδια που έχουν ανθίσει στα λιβάδια.

Καλό Σαββατοκύριακο να έχετε!

Χρώματα, δέος και αναμνήσεις

Angelina Helioti 19 Απριλίου 2023 Δεν υπάρχουν Σχόλια

Καλησπέρα αγαπημένοι μου αναγνώστες!

Το Πάσχα πέρασε και μαζί του όλες εκείνες οι στιγμές χαράς με την οικογένεια και τους φίλους. Την τελευταία εβδομάδα βρίσκομαι στην γενέτειρά μου, τη Λακωνία, στο σπίτι των γονιών μου. Το φετινό Πάσχα ήταν κάπως διαφορετικό. Δεν μπόρεσα να δω όλα τα μέλη της οικογένειάς μου, αλλά παρόλα αυτά γεύτηκα έστω και λίγο τη θαλπωρή του σπιτιού και την χαλάρωση γύρω από το γιορτινό τραπέζι, συνάντησα φίλους που είχα πολύ καιρό να δω και ξεκουράστηκα. Είναι γεγονός ότι δεν τράβηξα πολλές φωτογραφίες με την κάμερα, τον τελευταίο καιρό ομολογώ ότι δεν έχω τόση έμπνευση όση με έχω συνηθίσει να έχω. Όμως σε κάτι στο οποίο δεν μπορώ να αντισταθώ, είναι το φως όταν σουρουπώνει εδώ.

Από το μπαλκόνι του σπιτιού μέσα από λίγα κλαδιά δέντρων και κάποια καλώδια της ΔΕΗ, διακρίνω πολύ μακριά την κορυφή του Ταΰγετου και μεγάλο μέρος της οροσειράς του. Είναι ένας από τους λόγους που λατρεύω τα καλοκαιρινά πρωινά και σούρουπα εδώ, σε αυτό το μπαλκόνι. Όσοι διαβάζετε καιρό το blog μου ίσως έχετε μια ιδέα πόσα σημαίνει για εμένα ατό το βουνό. Δεν ξέρω γιατί, αλλά πάντα μου προκαλούσε ένα δέος και κυρίως από τον περασμένο Σεπτέμβριο, όταν κατάφερα να ανέβω στην κορυφή του και να παρακολουθήσω το μυστηριακό φαινόμενο της πυραμίδας. Για όσους ενδιαφέρεστε να μάθετε περισσότερα, έχω γράψει δύο άρθρα σχετικά με την ορειβασία μου εκεί και μπορείτε να τα διαβάσετε ΕΔΩ και ΕΔΩ.

Όταν έφτασα στο Βλαχιώτη πριν μία εβδομάδα το χιόνι στην κορυφή ήταν αισθητά περισσότερο, αλλά να που σε μόλις μερικές ημέρες αρκετό από αυτό έχει λιώσει, λόγω του πολύ καλού καιρού. Αυτή ακριβώς η άποψη μου θυμίζει εκείνη όταν βρισκόμουν κάτω από την κορυφή, κοντά στο καταφύγιο. Πω πω ένα ρίγος με πιάνει και μόνο στην ανάμνηση! Η παρακάτω φωτογραφία τραβήχτηκε εκείνο το βράδυ του Σεπτέμβρη, λίγες ώρες πριν ανέβω στην κορυφή. Ήταν πανέμορφο απόγευμα με ένα έντονο γαλάζιο και ροζ στην ατμόσφαιρα. Καθώς αντίκρισα αυτή την άποψη του Ταΰγετου, ένιωσα μέσα μου μια μεγάλη αίσθηση δύναμης και χαράς!

Αφού βγήκα με τον τηλεφακό να τραβήξω τη θέα από το μπαλκόνι, σε καμία περίπτωση δεν θα έμενα μόνο σε αυτό. Με τη φωτογραφία είναι μέχρι να αρχίσω! Αν πιάσω την κάμερα στα χέρια μου, μετά χάνομαι για ώρες σε αυτό, ή τουλάχιστον μέχρι να πάψει να έχει ενδιαφέρουσες φωτιστικές συνθήκες. Και τα πορτρέτα με τηλεφακό είναι από τα αγαπημένα μου θέματα! Τα πιο εύκολα θύματα του στόχου μου ήταν τα πτηνά της γειτονιάς βεβαίως…

Η δεκαοχτούρα στις παρακάτω εικόνες ήταν αμέριμνη, καθώς στεκόταν μακριά μου πάνω στα καλώδια του ηλεκτρικού ρεύματος, αλλά δεν ξέρω τι συνέβη και ξαφνικά γύρισε και με κοίταξε, μέσα στον φακό!

Αύριο θα επιστρέψω στο όμορφο Μαίναλο και την καθημερινότητα μου εκεί. Καθώς η άνοιξη κορυφώνεται έχω μια λαχτάρα να δημιουργήσω ξανά και νομίζω ότι η έμπνευσή μου επιστρέφει και πάλι! Κάνει τον κύκλο της κι αυτή μαζί με τις εποχές του χρόνου…

Θα τα που΄με πολύ σύντομα.

Αγκαλιές σε όλους!

Εξερεύνηση και φωτογράφιση κοσμημάτων

Angelina Helioti 9 Απριλίου 2023 Δεν υπάρχουν Σχόλια

Στο Μαίναλο υπάρχουν πραγματικά πολλοί χωματόδρομοι για εξερεύνηση και πολλές γωνιές για ανακάλυψη. Την Παρασκευή λοιπόν που είχε λίγη ηλιοφάνεια μετά από ένα σερί κακοκαιρίας, αποφάσισα να βγω για περιπλάνηση στο δάσος με έναν συμφοιτητή μου, τον Ηλία, στον οποίο αρέσει επίσης η φωτογραφία. Μέχρι τα μισά της διαδρομής οδήγησα εγώ και μετά εκείνος για να έχω το νου μου σε διάφορα σημεία, πλάι του δρόμου, που άξιζε να σταματήσουμε.

Στην πρώτη στάση περπατήσαμε σε έναν χωματόδρομο, που είχα βάλει στο μάτι εδώ και μήνες, αλλά τελικά δεν ήταν μακρύς και δεν οδηγούσε κάπου, παρά μόνο μέσα στα έλατα… Ήμουν εντελώς καμουφλαρισμένη καθώς τα ρούχα μου είχαν τα ίδια χρώματα με το τοπίο. Ακόμη κι αν δεν οδηγούσε κάπου, καθώς το μονοπάτι ήταν μικρό, παρόλα αυτά, έμαθα κάτι για το σημείο που σκεφτόμουν καιρό. Είναι κι αυτή μια κατάκτηση.

Έπειτα περάσαμε το Ραπούνι και στρίψαμε προς Ελάτη. Είναι ένα μαγικό μέρος. Ό,τι και να πω είναι λίγο. Πανέμορφα έλατα, ξέφωτα και μικρά λιβάδια εκτείνονται πλάι του δρόμου, το τιτίβισμα των πουλιών μπαίνει απαλά από το ανοιχτό παράθυρο… Κάποια στιγμή στα δεξιά μας άρχισε να εκτείνεται ένα ρέμα. Εκεί ήξερα ότι θα σταματούσαμε, καθώς το σημείο μου είχε τραβήξει το ενδιαφέρον από προηγούμενες φορές που είχα περάσει με το αυτοκίνητο.

Καθίσαμε στις όχθες του ρέματος για λίγα λεπτά και αφουγκραστήκαμε το περιβάλλον. Έπειτα ξεκίνησε η φωτογράφιση! Είχα πάρει μαζί μου τα καινούρια μου κοσμήματα για παν ενδεχόμενο. Και, αν και ο φωτισμός δεν ήταν ο ιδανικός, τελικά βρέθηκαν ικανοποιητικές συνθήκες για φωτογράφιση κοσμημάτων, κάτι το οποίο αποδείχθηκε κουραστικό, αλλά το ευχαριστήθηκα. Δεν περίμενα να μου αρέσει τόσο! Σε μερικές φωτογραφίες είχα τα χέρια μου στο νερό και σε συνδυασμό με την ακινησία, μετά από λίγο πάγωσα τόσο που με χτύπησε λίγο στο κεφάλι… Αλλά χάρηκα τόσο πολύ που επιτέλους το έκανα. Δεν έχω όλα τα κλικ που χρειάζομαι, αλλά υπάρχει έστω κάτι.

Ακολουθεί ένα μικρό δείγμα των φωτογραφιών των κοσμημάτων, για να πάρετε μια γεύση. Όλα θα ανέβουν τις επόμενες ημέρες στο profile μου στο Instagram: angelinaheliotijewelry. Μπορείτε να με βρείτε εκεί σε περίπτωση που επιθυμείτε να κάνετε κάποια παραγγελία.

Ελπίζω να είστε όλοι καλά μέσα και έξω. Μέχρι το επόμενο άρθρο να περνάτε όμορφα.

Σας στέλνω αγκαλιές!

Όταν το μονοπάτι είναι σκοτεινό

Angelina Helioti 3 Απριλίου 2023 Δεν υπάρχουν Σχόλια

Είναι και εκείνες οι στιγμές που όταν όλα μοιάζουν σκοτεινά και δεν βλέπεις το δρόμο, χρειάζεται για λίγο να σταματήσεις. Τον τελευταίο καιρό συνειδητοποιώ ότι ωριμάζω. Όσα σχέδια κι αν κάνουμε για τη ζωή, η ίδια η ζωή τελικά μπορεί να τα φέρει εντελώς διαφορετικά. Να δημιουργήσει καταστάσεις που δεν είχαμε προβλέψει, να φέρει ανθρώπους από το πουθενά, να μας δημιουργήσει σταυροδρόμια ή διχάλες… Αλλά όταν το μονοπάτι είναι σκοτεινό και δεν ξέρεις πού να πας, τότε μια βόλτα στη φύση μπορεί να αποβεί πραγματικά βοηθητική.

Κατέβηκα με το αυτοκίνητο μέχρι το εκκλησάκι της Ζωοδόχου Πηγής και από εκεί περπάτησα μέχρι το ποτάμι. Ήθελα απλώς να μείνω για λίγο μόνη. Όταν μπαίνω στο βουνό πάντα είναι διαφορετικά. Μπορεί να είναι το ίδιο βουνό και το ίδιο δάσος, μα ποτέ δεν είναι τα ίδια. Είναι ζωντανό, έχει ηλικία, κάτι αλλάζει κάθε μέρα, δεν ξέρω τι θα συναντήσω κάθε φορά. Βγαίνω από εκεί μέσα πιο καθαρή και ο νους είναι πιο ελαφρύς… Χωρίς να κάνω κάτι εγώ, εκείνος αδειάζει από μόνος του…

Περπατάω δίχως προορισμό, απολαμβάνοντας το δάσος. Στέκομαι για να δω και να ακούσω τον καταρράκτη. Ισορροπώ τις πέτρες του ποταμού, ένα παιχνίδι που με βοηθά και στη δική μου ισορροπία. Κάνει τα προβλήματα να μοιάζουν σαν να μην υπήρχαν ποτέ και οι ερωτήσεις αποκτούν απαντήσεις. Είναι μυστήριο, μα είναι αλήθεια. Για πρώτη φορά καταφέρνω να ισορροπήσω τρεις πέτρες,τη μία πάνω στην άλλη. Νομίζω βελτιώνομαι σε αυτό! Θέλει υπομονή και ηρεμία.

Αν αντιμετωπίζετε άγχος ή ερωτηματικά που σας κάνουν να πνίγεστε, δοκιμάστε να επισκεφθείτε ένα τέτοιο περιβάλλον. Βοηθάει πολύ να είστε μόνοι σας… Καλή επιλογή επίσης είναι και η θάλασσα, για όσους δεν έχουν κάποιο βουνό, ή δάσος κοντά τους.

Ήθελα απλώς να σας πω ένα “γεια” κι από εδώ, γιατί τους τελευταίους μήνες γράφω πιο αραιά στο blog. Πολλά έχουν γίνει αυτό το διάστημα, κυρίως όμως μέσα μου. Φαινομενικά τα πράγματα είναι ίδια.

Λοιπόν να περνάτε όμορφα! Θα προσπαθήσω να σας έχω νεότερα σύντομα, σχετικά με την καθημερινότητα εδώ.

Μέχρι τότε σας στέλνω μια αγκαλιά!

Μαθήματα επιβίωσης στο δάσος

Angelina Helioti 24 Μαρτίου 2023 4 Σχόλια

Μια από τις προηγούμενες ημέρες συμμετείχα σε μια εξόρμηση στο δάσος του Μαινάλου, κοντά στον Μυλάοντα ποταμό. Εκεί βρέθηκα με την όμορφη παρέα ενός ζευγαριού της Μαράλ και του Άγγελου και φυσικά τον συνοδό μας, Πάνο Παναγόπουλο, τον οποίο έχω αναφέρει και σε προηγούμενο άρθρο μου.

Στην εξόρμηση αυτή είχαμε την ευκαιρία να μάθουμε αρκετά από τα μυστικά του βουνού, σχετικά με την αναγνώριση πολλών βοτάνων, πότε τα μαζεύουμε και πού χρησιμεύει το καθένα για τον άνθρωπο. Επιπλέον ο Πάνος μας παρουσίασε βασικούς τρόπους επιβίωσης στο δάσος, ένας εκ των οποίων ήταν η συλλογή νερού και το φιλτράρισμά του. Στις φωτογραφίες βλέπετε μια κατασκευή με τριπλό φίλτρο από τρία διαφορετικά υλικά, με τη βοήθεια των οποίων μπορεί κανείς να καθαρίσει με εύκολο τρόπο το νερό που έχει συλλέξει.

Το υπέροχο μονοπάτι που περπατήσαμε ξεδιπλωνόταν μαζί με το ποτάμι προσφέροντάς μας τους υπέροχους ήχους της φύσης, το τρεχούμενο νερό, το κελάηδισμα των πουλιών και το θρόισμα των φύλλων.

Στη διαδρομή ο Πάνος μας εξήγησε ότι όταν κανείς έρχεται σε συχνή επαφή με τη φύση, εκείνη αρχίζει να του “μιλά” και να του υποδεικνύει τρόπους επιβίωσης ή επικίνδυνες καταστάσεις τις οποίες πρέπει να προσέχει. Το ίδιο το δάσος προσφέρει πολλά εργαλεία και προϊόντα προς εξυπηρέτηση του ανθρώπου σε περιπτώσεις ανάγκης. Για παράδειγμα ένα συγκεκριμένο είδος ρετσινιού που κάνει καλό σε τραύματα ή μπορεί να χρησιμεύσει ως εξαιρετική κόλλα, ή ένας ξυλοποιημένος μύκητας, η ίσκα, η οποία αποτελεί εξαιρετική λύση ως προσάναμμα.

Κάποια στιγμή φτάσαμε σε μια καλύβα στην καρδιά του ελατοδάσους. Εκεί κάναμε μια στάση στο μοναστηριακό τραπέζι, καταναλώσαμε ένα μικρό σκαν και ψήσαμε ελληνικό καφέ. Στη συνέχεια είχαμε την ευκαιρία να μάθουμε δυο- τρεις τρόπους για να ανάψουμε φωτιά σε περιπτώσεις επιβίωσης και να δούμε από κοντά διάφορα αντικείμενα τα οποία είναι καλά προσανάμματα, ΄΄όπως το ταμπόν (!), λόγω της μεγάλης ποσότητας πεπιεσμένου βαμβακιού που περιέχει.

Μετά ήρθε η ώρα για το μάθημα τοξοβολίας. Ο Πάνος εξήγησε στα παιδιά πώς να τεντώνουν το αριστερό χέρι, πώς να κρατούν το βέλος και να κινούν το δεξί τους χέρι και ότι με το κλείσιμο του ενός ματιού μπορούν να είναι σαφώς πιο εύστοχοι.

Η Μαράλ και ο Άγγελος έδειχναν να βρίσκουν γρήγορα το κόλπο και φάνηκε να απολαμβάνουν αυτό το σπορ μέσα στην πράσινη αγκαλιά της φύσης. Φυσικά δεν αντιστάθηκα στο να ρίξω και εγώ μερικές βολές, αλλά τον περισσότερο χρόνο τον πέρασα πίσω από την κάμερα, ένα από τα πράγματα που δεν χορταίνω να κάνω.

Μάθαμε επίσης ένα κόλπο για να υπολογίζουμε την ώρα με βάση τον ήλιο, να διαβάζουμε χάρτες και με τη βοήθεια πυξίδας και αζιμουθίου να χαράσσουμε πορεία από ένα σημείο σε ένα άλλο αποφεύγοντας τις απότομες υψομετρικές διαφορές. Παράλληλα με όλα αυτά πάντα, όσο μπορούσα, δεν ξεχνούσα τις λεπτομέρειες. Παρακάτω βλέπετε τμήμα από το κρανίο μιας νυφίτσας.

Η γεμάτη εκείνη βόλτα στο βουνό ολοκληρώθηκε με ένα τηγανιτό αυγό με βούτυρο και τριμμένη φρέσκια τρούφα από πάνω. Όλα εκείνα που έχουν αξία. Υγιές περιβάλλον, καλή παρέα, νόστιμο φαγητό και πάνω από όλα ο εαυτός μας παρών. Είμαι ευγνώμων για όλα αυτά που προσφέρονται απλόχερα από την ίδια τη ζωή και συγκεκριμένα για αυτές τις βόλτες στο δάσος του Μαινάλου, που θα θυμάμαι καθεμία ξεχωριστά και όλες μαζί ως σύνολο.

Παρακάτω μπορείτε να δείτε σε ένα μικρό βίντεο όλα όσα ανέφερα παραπάνω.

Μέχρι το επόμενο άρθρο να περνάτε υπέροχα!!!