Angelina Helioti

Το φως επιστρέφει

Angelina Helioti 18 Ιανουαρίου 2024 Δεν υπάρχουν Σχόλια

Μερικές φορές είναι ωραίο να ξυπνάς πολύ νωρίτερα από το κανονικό και να ξεκινάς τη μέρα σου με ένα αναζωογωνητικό μπάνιο. Έτσι συνέβη και χθες το πρωί, αλλά πέρα από το απολαυστικό μπάνιο, συνέβη και κάτι ακόμη. Όταν άνοιξα το παράθυρο για να μπει αέρας στο δωμάτιο, είδα μια πολύ τρυφερή εικόνα σε λίγα μέτρα απόσταση από το σπίτι μου. Δύο πουλιά κάθονταν σχεδόν αγκαλιά και αγνάντευαν το τοπίο την ώρα που τα πρώτα φώτα της ημέρας αποκάλυπταν το βουνό.

Εννοείται ότι βγήκα αμέσως να τα παρατηρήσω καλύτερα. Πρέπει να ήταν γονείς γιατί ακριβώς δίπλα υπήρχε μια φωλιά, αλλά δεν είμαι και απολύτως σίγουρη. Όλη η στιγμή ήταν παγωμένη, λίγο μουντή με κάποια ροζ και ροδακινί φώτα να διαχέονται σε μερικά σημεία. Αυτά τα χειμωνιάτικα πρωινά με την ομίχλη σε στρώματα και στο βάθος το βουνό με τα έλατα είναι ό,τι καλύτερο εδώ στα ορεινά.

Τώρα πλέον οι μέρες είναι αισθητά πιο μεγάλες. Νυχτώνει λίγο αργότερα και το πρωί ο ήλιος κάνει την εμφάνισή του πιο νωρίς. Το φως σιγά- σιγά επιστρέφει και προχωράμε σε μια πιο φωτεινή περίοδο! Χαίρομαι που τα πιο σκοτεινά πέρασαν και τώρα ανοίγεται νέος δρόμος μπροστά.

Στάθηκα εκεί τραβώντας μερικές φωτογραφίες, ώσπου το ένα πέταξε μακριά. Συζήτησαν κάτι μεταξύ τους κρώζοντας και μετά άνοιξε τα φτερά του και χάθηκε και το δεύτερο. Μπήκα μέσα στο σπίτι κι εγώ και ξεκίνησα την ημέρα μου με όλες τις υποχρεώσεις που δεν ήταν και λίγες!

Πιο πολύ ήθελα να πω σε όλους καλημέρα! Ελπίζω να βλέπετε και εσείς κάτι όμορφο όταν ξεκινάτε τη μέρα σας. Να έχετε μια όμορφη Πέμπτη!!

Νέο έτος, νέα πορεία!

Angelina Helioti 9 Ιανουαρίου 2024 Δεν υπάρχουν Σχόλια

Καλημέρα και καλή χρονιά!

Από χθες όταν στάθηκα στο παράθυρο και βγήκα στο μπαλκόνι είδα λίγο χιόνι στις γύρω βουνοκορφές και δεδομένου του συννεφιασμένου καιρού, άρχισα να ελπίζω ότι ίσως διατηρηθεί ή δούμε ακόμη περισσότερο. Σήμερα ξύπνησα πολύ νωρίς, μετά από δύο βράδια με αρκετές ώρες ύπνου που χρειαζόμουν… Αυτό που αντίκρισα έξω ήταν ακόμη πιο όμορφο από αυτό που ήλπιζα!

Όλες οι βουνοκορφές γύρω από τη Βυτίνα, μέχρι εκεί που φτάνει το μάτι στον ορίζοντα ήταν πασπαλισμένες με χιόνι σαν ζάχαρη άχνη. Και τα χρώματα του ουρανού ήταν πανέμορφα! Αυτό συμβαίνει σχεδόν κάθε χρόνο όσο είμαι στο Μαίναλο. Ακόμη και στις γιορτές έχουμε καλό καιρό και αμέσως μετά την Πρωτοχρονιά ξεκινάει ο πραγματικός χειμώνας. Πριν λίγες ημέρες είχε απίστευτο αέρα και βροχοπτώσεις με χαλάζι. Δέντρα είχαν πέσει σε μερικά σημεία του δρόμου και γενικά ήταν επικίνδυνο να είσαι έξω… Σήμερα έχει ηλιοφάνεια και -2°C. Ελπίζω να μην λιώσει το χιόνι, γιατί έχω τόσο ανάγκη να στρωθεί κανονικά το βουνό για να μπορώ να κάνω σκι ξανά! Μου έχουν λείψει οι δραστηριότητες στη φύση, πόσο μάλλον στο χιονισμένο τοπίο.

Τώρα ένα νέο ξεκίνημα είναι εδώ ακριβώς μαζί με το νέο έτος! Όπως σας είχα πει στο προηγούμενο άρθρο έχουν συμβεί κάποιες επαγγελματικές αλλαγές. Η αλήθεια είναι ότι παραιτήθηκα από το ξενοδοχείο στο οποίο εργαζόμουν, καθώς πλέον μπορώ να εργάζομαι ως αρχιτέκτονας από το σπίτι! Ένας κύκλος έξι μηνών έκλεισε και τώρα ανοίγει ένας άλλος. Αυτό είναι ένα όνειρό που δεν ήξερα αν θα μπορούσε να πραγματοποιηθεί ποτέ, αλλά με κάποιον τρόπο το προσέλκυσα στη ζωή και τώρα έχω στρίψει το τιμόνι προς αυτή την κατεύθυνση. Παράλληλα εργάζομαι και στον πάγκο με τα κοσμήματα που τόσο πολύ ήθελα! Ήταν η ώρα να ρισκάρω πηγαίνοντας σε άγνωστα μονοπάτια που απαιτούν από εμένα να βγω από την ασφαλή ζώνη και επιτέλους να ασχοληθώ με τις τέχνες που έχω σπουδάσει και αγαπώ. Θα δείξει πώς θα πάει, αν και πλέον ξέρω ότι δεν υπάρχει τίποτα να φοβάμαι. Όλα έρχονται στην ώρα τους και πάντα για το ανώτερο καλό μας.

Πολλά είναι στο πρόγραμμα για αυτόν τον μήνα, εργασίες, ταξίδια και επαφή με πρωτόγνωρες εμπειρίες και γνώσεις! Νιώθω ότι ο χρόνος δεν με φτάνει και ένα μικρό άγχος υπάρχει για να τα βάλω όλα αποτελεσματικά στο πρόγραμμα. Νιώθω όμως ότι το νέο έτος έχει μπει με έναν αέρα αλλαγών και ευκαιριών. Εσείς πώς νιώθετε για το 2024; Ελπίζω να σας βρίσκει καλά γεμάτους όρεξη και χαρά.

Καθημερινότητα και χριστουγεννιάτικο κλίμα

Angelina Helioti 24 Δεκεμβρίου 2023 2 Σχόλια

Καλησπέρα αγαπημένοι μου φίλοι!

Το τέλος του χρόνου είναι σε απόσταση αναπνοής και θέλησα να γράψω κάτι απλό σχετικά με την καθημερινότητα εδώ πριν μπει το 2024. Είναι γεγονός ότι τη χρονιά που μόλις πέρασε με το ζόρι έγραφα δύο άρθρα το μήνα. Στην αρχή αυτό με έκανε να νιώθω άβολα γιατί ήθελα να έχετε μια μεγαλύτερη επαφή με την καθημερινότητα της ζωής μου εδώ, αλλά πραγματικά συνέβησαν τόσα πολλά το 2023 το ένα μετά το άλλο (πολλές φορές ταυτόχρονα!), ώστε συνεχώς άλλαζαν τα δεδομένα, η διάθεσή μου και η έμπνευσή μου. Επίσης αν σας μετέφερα σε μια πραγματικότητα σύντομα αυτή θα άλλαζε και έτσι θεώρησα ότι ίσως θα σας μπέρδευα και θα γινόμουν κουραστικά αναλυτική αν έκανα συνεχώς κάποια ενημέρωση σε κάθετι που άλλαζε.

Το 2023 έμαθα τόσα πράγματα και ωρίμασα τόσο πολύ, συμπυκνωμένη ουσιαστική εμπειρία σε αντίβαρο με άλλες περιόδους που ίσως ήμουν πιο αργή στο να πάρω επιτέλους το μάθημα για την εξέλιξή μου. Πιστεύω ότι πολλοί μπορούν να ταυτιστούν με τη δική μου αίσθηση, νιώθω ότι είναι κάτι συλλογικό που αφορά τους περισσότερους ανθρώπους στον πλανήτη. Προσωπικά, επαγγελματικά και οικονομικά βρέθηκα πολλές φορές σε ερωτήματα, απογοητεύσεις και κλήθηκα να πάρω ρίσκα. Όμως πάντα έβγαινα πιο δυνατή, προσπαθούσα να αξιοποιήσω την κατάσταση προς όφελός μου, να μάθω κάτι και πάντα προσπαθούσα να κάνω το καλύτερο που μπορώ με ό,τι έχω.

Είδα διλήμματα να απαντιούνται, να εκτίθεμαι σαν άνθρωπος και καλλιτέχνης στο κοινό, τοποθετήθηκα σε θέματα ρισκάροντας με την έκθεση αυτή. Αλλά ξέρετε κάτι, από τότε που αποφάσισα να πω στον κόσμο ποια είμαι, πολύ σπουδαία πράγματα άρχισαν να συμβαίνουν, πόρτες άνοιξαν, άνθρωποι ήρθαν… και έφυγαν… και είμαι σίγουρη ότι έπονται κι άλλα.

Θέλω απλώς να φέρω κάτι όμορφο σε αυτόν τον κόσμο. Μπορεί να είναι ένα έργο τέχνης, μια κουβέντα, μια κίνηση. Δεν τα κατάφερα πάντα, υπήρχαν φορές που έκανα λάθη. Όμως προχωράω με τα μαθήματα που έχω πάρει σε αυτό το τρενάκι του λούνα παρκ που λέγεται ΖΩΗ. Αλλά ακόμη και αυτός ο όρος “μαθήματα” δεν ξέρω αν είναι καλός. Τελικά δεν ξέρω αν μαθαίνουμε ποιοι είμαστε, ή αν μας δίνονται οι ευκαιρίες για να δημιουργήσουμε αυτό που θέλουμε να είμαστε.

Τα δύο χρόνια που είμαι εδώ έχω δυσκολευτεί, δεν μιλούσα για αυτό γιατί ήθελα να σας δίνω κουράγιο και κίνητρο να συνεχίσετε και εσείς τον προσωπικό σας αγώνα, αλλά η αλήθεια είναι ότι είναι μεγάλο ξεβόλεμα να κάνεις κάτι που οι άλλοι θεωρούν παλαβό και να είσαι μακριά από δικούς σου ανθρώπους. Αυτό το ταξίδι στο άγνωστο και στο άβολο όμως με έκανε πιο δυνατή και σοφή… Αυτό που θέλω να πω είναι να συνεχίσετε να πιστεύετε στις δυνατότητές σας, να προσπαθείτε και να σας συγχωρείτε. Και κυρίως να τολμάτε! Είναι τρομακτικό μερικές φορές, αλλά… τολμήστε να ζήσετε! Προσπαθώ δηλαδή να το κάνω κι εγώ πράξη καθημερινά. Δεν είναι πάντα εύκολο.

Δεν θέλω να μπω σε άλλες λεπτομέρειες και ίσως σας κουράσω, πάμε λίγο στο παρόν και στα ζητήματα του τώρα. Υπάρχουν κάποια συναρπαστικά νέα στα επαγγελματικά μου, κάποιες φρέσκες αλλαγές! Για αυτό όμως θα σας πω περισσότερα σύντομα, με τη διέλευση του νέου έτους. Αυτή τη στιγμή είμαι με ίωση στο σπίτι, το περνάω σχετικά καλά, αλλά ελπίζω να τελειώσει σύντομα για να συναντηθώ με την οικογένειά μου, κάτι που έχω κανονίσει ειδικά, καθώς θα είμαστε όλοι μαζί φέτος στην ίδια τοποθεσία για τις γιορτές.

Μετά από δύο μέρες στο κρεβάτι, μη κάνοντας τίποτα, σε μια στιγμή που αισθάνθηκα καλύτερα και γεμάτη έμπνευση αποφάσισα να μετατρέψω το καθιστικό σε ένα προσωρινό στούντιο ζωγραφικής. Θέλησα να προχωρήσω κάποια έργα που έχουν μείνει στη μέση. Ναι, έγινε λίγο χάος εδώ, αλλά ήταν δημιουργικά και χάρηκα πολύ που το έκανα, το είχα ανάγκη. Είχα να ακουμπήσω τα πινέλα μου τουλάχιστον από τον Ιούνιο και είναι λογικό όταν δεν έχεις ένα μόνιμο και κανονικό στούντιο… Αλλά τελικά θα ζωγραφίσω έτσι κι αλλιώς, με όποιον τρόπο μπορώ.

Οι μέρες περνάνε ήσυχα εδώ. Στην πίσω αυλή με τον πατέρα μου φτιάξαμε έναν λόφο από ξύλα. Τώρα πλέον που κάνει αρκετό κρύο σχεδόν καθημερινά, πηγαίνω πίσω και γεμίζω μια τεράστια σακούλα ΙΚΕΑ με κούτσουρα. Ανεβαίνω τις σκάλες δύο ορόφων με το φορτίο, προσπαθώντας όσο μπορώ το βάρος να είναι διαχειρίσιμο. Μπορεί να αποβεί αρκετά κουραστική διαδικασία, αλλά η ζεστασιά που προσφέρει το τζάκι αξίζει! Μαγειρεύω, διαβάζω βιβλία, ακούω μουσική και πίνω μια κούπα τσάι πλάι στη φωτιά.

Θα ήθελα εδώ να κάνω μια μικρή αναφορά, στη συνέντευξη που μου πήραν οι Athenian Times και συγκεκριμένα ο Αριστοκλής Λαγός, ένας εμπνευσμένος, νέος συντάκτης. Με έναν όμορφο τρόπο μέσα από εικόνες, βίντεο και κείμενο μετέφερε την ιστορία μου σε περισσότερους ανθρώπους και τον ευχαριστώ πολύ για αυτό! Το αφιέρωμά μου ήταν το πρώτο στη στήλη με τα Προσωπογραφήματα! Οπότε να ευχηθώ καλή αρχή Αριστοκλή! Αν θέλετε να διαβάσετε το άρθρο πατήστε τον σύνδεσμο: https://atheniantimes.gr/prosopografimata-angelina-helioti/

Αν έχετε φτάσει την ανάγνωση ως εδώ, θέλω να σας πω ένα ευχαριστώ. Δίνει έξτρα νόημα στα κείμενά μου αν είστε εδώ να τα διαβάζετε!

Λοιπόν υποθέτω ότι αυτά ήθελα να μοιραστώ για την ώρα. Θα έχετε νεότερά μου μετά τις γιορτές.

Εύχομαι καλά Χριστούγεννα και γεμάτο φως το καινούριο έτος!

Ολλανδία – Νερό και Τέχνες

Angelina Helioti 18 Δεκεμβρίου 2023 Δεν υπάρχουν Σχόλια

Καλώς ήλθατε σε ένα ακόμη άρθρο!

Οι περισσότεροι από εσάς λογικά γνωρίζετε ότι στα τέλη του Νοέμβρη, την ημέρα των γενεθλίων μου, ταξίδεψα στην Ολλανδία! Εκεί με περίμενε η αδερφή μου η Μαριαστέλλα η οποία τα τελευταία χρόνια ζει στο Ρότερνταμ. Στην Ολλανδία αναζήτησα εικόνες από χαρακτηριστικά τοπία, την αρχιτεκτονική, τη φύση και τις εικαστικές τέχνες της χώρας. Ο χρόνος μου εκεί ήταν περιορισμένος αλλά κατάφερα να δω αρκετά πράγματα. Επισκέφθηκα το Άμστερνταμ, το Ρότερνταμ, την Ουτρέχτη, το Λάιντεν, το Ντελφτ και τη Χάγη και προσπάθησα να σας φέρω σημαντικές εικόνες από την κάθε πόλη. Αυτό δεν θα είναι ένα αναλυτικό άρθρο σχετικά με το πώς πέρασα εκεί. Θέλω πιο πολύ να μοιραστώ μαζί σας εικόνες, συναισθήματα και σκέψεις για την όλη εμπειρία.

Το Ρότερνταμ είναι μια εύκολη πόλη να ζει κανείς καθώς όλοι μιλούν πολύ καλά αγγλικά, ο κόσμος είναι ευγενικός και υπάρχουν πολλές καλές παροχές και διευκολύνσεις για τους πολίτες. Η αρχιτεκτονική της πόλης αν και έχει σαφώς ενδιαφέρον, από άποψη αισθητικής δεν με κέρδισε. Όλα αυτά τα μπρουτάλ, υπερσύγχρονα και υπερμεγέθη κτήρια με έκαναν να νιώθω ότι είμαι παίκτης σε κάποιο γιγάντιο ταμπλό επιτραπέζιου παιχνιδιού! Ο λόγος για αυτή τη σύγχρονη αρχιτεκτονική είναι ότι στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η πόλη βομβαρδίστηκε με αποτέλεσμα μεγάλα τμήματά της να καταστραφούν ολοσχερώς. Ευτυχώς η οικία της αδερφής μου ήταν σε μια γειτονιά που προφανώς δεν είχε βομβαρδιστεί και έχει κρατήσει τον χαρακτήρα της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής. Στα θετικά να προσθέσω ότι τα μέσα μαζικής μεταφοράς ήταν πολύ λειτουργικά και όλα στην πόλη ήταν πεντακάθαρα.

Στην πόλη περπάτησα σε κεντρικά σημεία, στην κεντρική αγορά που έμοιαζε με ανοιχτό εμπορικό κέντρο και σε μια υπαίθρια λαϊκή αγορά στην οποία πωλούσαν πολύ ενδιαφέροντα πράγματα, μέχρι και ψητό ψάρι take away βρήκα! Είδα τα γνωστά κυβικά σπίτια και τα κτήρια “μολύβι”, “ξύστρα” και “γόμα”.

Μπήκα στο εμπορικό κέντρο Markthall, ένα από τα πλέον διάσημα σύγχρονα αρχιτεκτονήματα της πόλης με μικρά καταστήματα, κυρίως ειδών διατροφής και καφετέριες και κατοικίες στα ανώτερα τμήματά του. Στα γενέθλιά μου φάγαμε στο βιετναμέζικο εστιατόριο “Little V” στο οποίο γεύτηκα νόστιμα πιάτα και είχα την ευχάριστη έκπληξη να βγουν σχεδόν όλοι οι μάγειρες της κουζίνας έξω τραγουδώντας το Happy Birthday. Δεν εξερεύνησα πολύ την πόλη γιατί στη λίστα μου είχαν άλλα πράγματα προτεραιότητα…

Όσο για το Άμστερνταμ έμεινα εκεί μόνο λίγες ώρες, με το που έφτασα στη χώρα. Ήμουν αρκετά άτυχη διότι με κάποιον τρόπο είχα ξεμείνει από μπαταρία και στο κινητό και στην κάμερα. Αλλά αρκετά τυχερή γιατί εκεί με περίμενε ο ξάδερφός μου Δρακούλης ο οποίος επίσης ήταν για επίσκεψη στην αδερφή μου εκείνες τις ημέρες. Έμεινα αρκετή ώρα στο μουσείο Stedelijk, αλλά όταν ξαναπάω δεν θα κάνω το λάθος να παραλείψω το Rijksmuseum, μέσα στο οποίο φιλοξενούνται μερικά από τα σημαντικότερα αριστουργήματα της Ολλανδικής τέχνης. Περιηγήθηκα στο κέντρο του Άμστερνταμ περπατώντας αλλά και με το τραμ και ήπια ένα ζεστό φλιτζάνι καφέ σε έναν από τους πιο πολυσύχναστους δρόμους έξω από τον κεντρικό σταθμό των τραίνων.

Πάμε τώρα στα ενδότερα! Η Ουτρέχτη ήταν η πρώτη επαρχιακή πόλη που επισκέφθηκα. Χαριτωμένη και ρομαντική με ζεστές καφετέριες, μικρά μαγαζιά, όμορφα πλακόστρωτα δρομάκια και το υπέροχο κανάλι.

Εκεί έφαγα μια πεντνόστιμη λιχουδιά κάτι μεταξύ ντόνατ και τσούρος με γεύση αχλάδι. Περπάτησα με τον ξάδερφό μου στο παλιό και το νέο κανάλι και αγόρασα τα πρώτα μου souvenir σε ένα πλήρως εξοπλισμένο κατάστημα. Απολαύσαμε τον περίπατο ανάμεσα στο πλήθος τουριστών που κατέκλυζε τους πεζόδρομους.

Η παραδοσιακή αρχιτεκτονική με τα κτήρια κολλημένα μεταξύ τους και σχεδόν να αγγίζουν το νερό στα κανάλια, άνθρωποι πεζοί ή με ποδήλατα (αυτοί με τα ποδήλατα ήταν πολλοί!), πάπιες και πουλιά να δίνουν επιπλέον ζωή στο σκηνικό και φυσικά ένα μόνιμο κρύο και ένα ακόμη πιο μόνιμο ψιλόβροχο το οποίο διαρκούσε ακριβώς τρία λεπτά, σταματούσε για κάμποση ώρα και μετά ξεκινούσε πάλι το ίδιο. Η Ουτρέχτη σαφώς και έχει χαρακτήρα…

Καθίσαμε εκεί μέχρι να νυχτώσει περιπλανηθήκαμε στα στενά, στα μαγαζιά και μετά ξανά στα κανάλια. Δυσκολευτήκαμε να βρούμε καταστήματα με νόστιμο και οικονομικό φαγητό που να προσφέρουν και χώρο WC. Τελικά καταλήξαμε σε ένα μπεργκεράδικο και εγώ προτίμησα το φαλάφελ. Όταν κατεβήκαμε στο παλιό κανάλι καταλάβαμε ότι κάτω από την πόλη υπήρχαν πολλά καλά εστιατόρια στα οποία θα μπορούσαμε να δώσουμε μια ευκαιρία. Δεν πειράζει, ίσως την επόμενη φορά.

Επόμενη πόλη το Λάινετ, ο τόπος καταγωγής του πολύ αγαπημένου μου ζωγράφου Ρεμπράντ! Την επίσκεψη εκεί έκανα με την αδερφή μου και ίσως αυτό να έπαιξε καταλυτικό ρόλο στο ότι αυτή η πόλη άγγιξε την καρδιά μου. Γνωρίζαμε ότι εκεί μένουν πολλοί Έλληνες και η καλύτερη επιλογή για brunch ήταν ένα ελληνικό μαγαζί με χειροποίητες πίτες, καφέ και προϊόντα από την Ελλάδα. Τα στενά δρομάκια, η υπερμεγέθης γοτθική εκκλησία Hooglandse και το φρούριο De Burcht είχαν μια μελαγχολική ομορφιά. Πρόκειται για κυκλική οχύρωση πάνω σε ύψωμα με ελεύθερη είσοδο, η οποία προσφέρει εξαιρετική θέα αυτής της ρομαντικής πόλης.

Είχα βάλει στόχο εκτός αυτών να επισκεφθώ και το μουσείο De Valk. Πρόκειται για έναν πυργόμυλο που έχει μετατραπεί σε μουσείο και στους χώρους του μπόρεσα να έχω μια εικόνα για το πώς ζούσαν από τον 17ο αιώνα οι μυλωνάδες με τις οικογένειές τους. Ο σημερινός πύργος είναι ο τρίτος μύλος που χτίστηκε σε αυτή τη θέση.

Οι όροφοι που είχα να ανέβω αρκετοί και οι σκάλες εντελώς απότομες και στενές, σαν να ανεβαίνω σε κουκέτα και οι κύριοι στην υποδοχή δεν με προειδοποίησαν καν, φαντάζομαι για να έχω ατόφια εμπειρία χωρίς spoiler.

Ένιωσα φόβο έτσι μόνη μου καθώς ήμουν φορτωμένη με τα βαριά ρούχα και την κάμερα, αλλά και δέος που τα κατάφερα εν τέλει να φτάσω μέχρι ψηλά στο μπαλκόνι και να απολαύσω την υπέροχη και ατμοσφαιρική θέα. Μετά βεβαίως έπρεπε να κατέβω όλον τον δρόμο που είχα ανέβει, κάτι επίσης τρομακτικό. Υπήρχε αδρεναλίνη, ήταν μια έντονη στιγμή.

Την τελευταία μου μέρα ξεκίνησα για το ήσυχο και πολύ όμορφο Ντελφτ, μια μικρή πόλη μόλις ένα τέταρτο με το τραίνο από το Ρότερνταμ.

Πρώτο πράγμα η επίσκεψη στην Oude Kerk (Παλιά Εκκλησία), μια γοτθική προτεσταντική εκκλησία στο κέντρο της παλιάς πόλης. Το πιο αναγνωρίσιμο χαρακτηριστικό της είναι ένας πύργος από τούβλα ύψους 75 μέτρων που γέρνει περίπου δύο μέτρα από την κατακόρυφο. Ιδρύθηκε ως Εκκλησία του Αγίου Βαρθολομαίου το έτος 1246, στη θέση προηγούμενων εκκλησιών που χρονολογούνται πριν από δύο αιώνες. Η διάταξη ακολουθούσε αυτή της παραδοσιακής βασιλικής, με σηκό που πλαισιώνεται από δύο μικρότερα κλίτη.

Έπειτα περπάτησα για λίγα λεπτά μέχρι την πλατεία ψάχνοντας για τη Nieuwe Kerk (Νέα Εκκλησία) ακολουθώντας τον χάρτη. Ξαφνικά σε μια στροφή, υψώθηκε ένα τεράστιο κτήριο μπροστά μου ανάμεσα σε τόσα άλλα πολύ μικρότερα. Δέσποζε στο κέντρο της πόλης μυτερό, αλλά όμορφο. Το κτήριο χτίστηκε το 1430 και ολοκληρώθηκε το 1496 και έχει ύψος 109 μέτρα, τα οποία μπορεί κάποιος να τα ανέβει!

Πανέμορφα γλυπτά, μαρμαροθετήματα και φυσικά τα βιτρό που ήταν σκέτα αριστουργήματα απίστευτης λεπτομέρειας και καλλιτεχνίας! Πραγματικά εντυπωσιάστηκα από το εσωτερικό και των δύο ναών και σας προτείνω ανεπιφύλαχτα να τους επισκεφθείτε. Δεν ανέβηκα ψηλά στον πύργο γιατί έβρεχε αρκετά και ο χρόνος μου ήταν περιορισμένος, αλλά υποθέτω ότι η θέα θα ήταν καθηλωτική και από τις δύο εκκλησίες. Να προσθέσω επίσης ότι και οι δύο είχαν υπερπλήρη gift shops στα οποία ψώνισα μεταξύ άλλων και μια κούπα- αντίγραφο έργου της Blue Delft τεχνικής. Το προσωπικό ήταν πολύ πρόσχαρο και είχα την ευκαιρία να κάνω συζητήσεις για την τέχνη και την ιστορία της χώρας. Δεν ήθελα να φύγω γιατί παρά το κρύο στην ατμόσφαιρα, εγώ εκεί ένιωσα ζεστασιά, σαν να ήταν το σπίτι μου.

Ακριβώς απέναντι από τη Νέα Εκκλησία βρίσκεται το πανέμορφο κτήριο του Δημαρχείου. Εντυπωσιακό σε αναγεννησιακό ύφος με κόκκινες και χρυσές λεπτομέρειες και έντονο γλυπτικό διάκοσμο. Στην πλατεία υπήρχε ηρεμία παρόλο που αρκετοί άνθρωποι ήταν έξω στην αγορά. Κάπου κάπου ακουγόταν ο γλυκός αρμονικός ήχος από την καμπάνα της εκκλησίας. Έφαγα και ήπια κάτι γρήγορο και απόλαυσα τη θέα, μια χριστουγεννιάτικη διάθεση με κατέκλυσε.

Αποχαιρέτησα με βαριά καρδιά το Ντελφτ γιατί με περίμενε η τελευταία πόλη, η Χάγη! Μια μεγάλη πόλη με έντονο το στοιχείο και του παραδοσιακού αλλά και του σύγχρονου αναλόγως τη γειτονιά στην οποία βρίσκεσαι. Στόχος μου ήταν να φτάσω στην ακτή, εκεί που η θέα ανοίγεται στη Βόρεια Θάλασσα. Μπήκα στο τραμ Νο1 που συνδέει το Ντελφτ με τη Χάγη και για καλή μου τύχη στην πορεία κατάλαβα ότι αυτό ακριβώς θα με πάει στον προορισμό μου στην άκρη της πόλης! Έτσι είχα την ευκαιρία να κάνω και ένα τουρ μέσα στη Χάγη, σαν σωστή τουρίστρια, και να δω διάφορα αξιοθέατα όπως το Παλάτι της Ειρήνης, δρόμους και συνοικίες.

Μια πολύ φιλική κυρία που μένει στην ακτή με καθοδήγησε και μου έδειξε ποιον δρόμο πρέπει να πάρω για να βγω στη ρόδα ή πιο σωστά στο De Pier Scheveningen. Αντίκρισα μια μεγάλη παραλία αμερικάνικου τύπου με μαγαζιά για καφέ, φαγητό και εμπορικά καταστήματα και με μια μεγάλη μαρίνα που εισχωρεί στην θάλασσα με τη ρόδα και εγκατάσταση με μπάντζι τζάμπινγκ. Λόγω του ότι ήταν Δευτέρα τα περισσότερα μαγαζιά ήταν κλειστά. Μπήκα όμως στο STEAM, ένα πολύ καλό εστιατόριο με νόστιμο φαγητό και πολύ φιλικό προσωπικό. Εκεί απόλαυσα μια ομελέτα και καφέ και περίμενα να έρθει η ώρα με τον κατάλληλο φωτισμό για να απαθανατίσω την ακτή.

Κρύο, ασθενής αλλά συνεχής βροχή και έντονος αέρας ήταν οι σύντροφοί μου. Τα παγωμένα δάχτυλα μόνιμο φαινόμενο, μεγάλο το τίμημα αλλά η ομορφιά άγρια που σου κόβει την ανάσα. Στο σημείο παρά το κρύο surfers είχαν βγει κοντά στην ακτή για να απολαύσουν τα κύματα (αχνοφαίνονται στις εικόνες). Κάποιοι λίγοι κάτοικοι της περιοχής έκαναν περίπατο με τους σκύλους τους. Τα θαλασσοπούλια πετούσαν πάνω από το νερό, και ο ήχος που έκαναν έδενε με τον άνεμο σε κάτι μελαγχολικό. Περιπλανήθηκα στην παραλία και τις εγκαταστάσεις της μαρίνας, ο αέρας με κουνούσε βίαια και πολλές εικόνες βγήκαν θολές. Αφέθηκα σε όλο αυτή τη δυσκολία και την γεύτηκα όσο πιο πολύ μπορούσα. Ήταν ένα δυνατό φινάλε για το ταξίδι μου στην Ολλανδία.

Έπειτα μπήκα πάλι στο τραμ και μετά στο μετρό για να φτάσω στο Ρότερνταμ. Την επόμενη μέρα είχε πολύ κρύο αλλά φοβερή λιακάδα, εγώ όμως επέστρεφα γεμάτη στην Ελλάδα…

Προσωπικά είναι τόσα αυτά που θα ήθελα να επισκεφθώ και δεν πρόλαβα, οπότε θα χαρώ αν ο δρόμος με ξαναβγάλει στην Ολλανδία, γιατί θα έχω την ευκαιρία να εμβαθύνω στα μυστικά μιας χώρας με πολύ νερό και καθόλου βουνά (η μισή χώρα βρίσκεται λιγότερο από ένα μέτρο πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, ενώ το 1/4 κάτω από το επίπεδο της θάλασσας), φιλικούς ανθρώπους και μια ομορφιά στην ενδοχώρα βγαλμένη κατευθείαν από τους πίνακες του Ρεμπράντ!

Η ομίχλη ξυπνά η νύχτα έπεσε

Angelina Helioti 5 Νοεμβρίου 2023 Δεν υπάρχουν Σχόλια

Βρισκόμαστε στα αρχές του Νοεμβρίου και προ των πυλών για τη σκοτεινότερη περίοδο του χρόνου. Σιγά- σιγά οδεύουμε προς τον χειμώνα. Τα πράγματα μοιάζουν δύσκολα αν σκεφτεί κανείς τον πόλεμο στη Γάζα. Τόση οδύνη και πόνος. Όμως αυτές οι κρίσεις, οι πόλεμοι, η αβεβαιότητα των ημερών είναι μια ευκαιρία να κατανοήσουμε βαθιά μέσα μας ότι τίποτα δεν είναι σίγουρο παρά μόνο το παρόν. Άρα το καλύτερο που έχουμε να κάνουμε φίλοι μου είναι να το ζούμε στο έπακρο. Δεν χρειάζεται κάθε ημέρα να περιλαμβάνει κάποια τρελή δραστηριότητα και το πιο απλό πράγμα μπορούμε να το βιώνουμε τόσο ολοκληρωτικά, τόσο συνειδητά και έτσι να βρεθούμε σε αυτό που οι αρχαίοι Έλληνες ονόμαζαν “έκσταση”. Να λιώνουμε στη στιγμή, να καλλιεργούμε κάθε μέρα αισθήματα αγάπης, ομόνοιας και ευγνωμοσύνης. Αυτό χρειάζονται οι δύσκολοι καιροί.

Πριν μπούμε για τα καλά στον Νοέμβριο θέλω να μοιραστώ μαζί σας κάποια πράγματα από το μέχρι τώρα φθινόπωρο, για να έχετε εικόνα το πώς μεταμορφώνεται το τοπίο εδώ με το πέρασμα του καιρού και ποια είναι τα νέα μου.

Το πράσινο έχει ξακάθαρα ατονίσει, και τα φυλλοβόλα δέντρα έχουν αυτή την πορτοκαλοκίτρινη εμφάνιση. Σύντομα όλα τα φύλλα τους θα χαθούν. Το ξέρω ότι οι περισσότεροι στεναχωριούνται όταν το καλοκαίρι τελειώνει, αλλά νομίζω ότι δεν υπάρχει κάτι καλύτερο από τον χειμώνα και το πώς αυτός βοηθάει να μπούνε οι ζωές μας σε ένα πρόγραμμα.

Κάθε πρωί μοναδικές αποχρώσεις στολίζουν την ατμόσφαιρα και κάνουν τη Βυτίνα να δείχνει σαν χωριό από παραμύθι. Από τη μια πλευρά του σπιτιού έχω οπτική επαφή με το χωριό, ενώ από την άλλη, προς το χιονοδρομικό κέντρο το επιβλητικό βουνό. Οι θερμοκρασίες έχουν πέσει πολύ και τα καλοκαιρινά ρούχα έχουν κρυφτεί εδώ και μέρες. Ειδικά τα πρωινά καθώς οδηγώ για τη δουλειά, η θερμοκρασία της ασφάλτου φτάνει μέχρι και κάτω των 5°C! Οπότε χρειάζεται προσοχή γιατί σε μερικά ανήλιαγα σημεία ο δρόμος μπορεί να γλιστράει. Ταυτόχρονα καθημερινά οι ομίχλες στολίζουν τις γωνιές του δάσους ή στερούν εντελώς την ορατότητα για λίγο και δημιουργούν μαγικά και απόκοσμα σκηνικά.

Ακόμη και ο ήλιος δύει διαφορετικά. Κάθε μέρα είναι όλο και πιο χαμηλά και η τροχιά που διαγράφει στο στερέωμα είναι μικρότερη, συνεχώς η νύχτα έρχεται όλο και πιο νωρίς. Κατά τη διάρκεια του Οκτώβρη είχα τη χαρά να απολαύσω μερικά από τα πιο όμορφα ηλιοβασιλέματα που είχα δει ποτέ στο βουνό.

Την πρώτη ημέρα του Νοέμβρη, αποφάσισα να αποχαιρετήσω τον Οκτώβριο με μια βόλτα σε κάποιο ανεξερεύνητο σημείο. Κάλεσα και τον καλό μου φίλο Ηλία γιατί ξέρω ότι του αρέσουν πολύ οι βόλτες στη φύση και ειδικά όταν αυτές περιλαμβάνουν φωτογραφικό εξοπλισμό! Πήραμε τον δρόμο για το χιονοδρομικό πάνω από τη Βυτίνα και σε κάποιο σημείο πριν ο δρόμος στρίψει και χαθούμε στο δάσος, σταματήσαμε για να απολαύσουμε τη θέα από ψηλά. Το χωριό φαινόταν σαν σε cart postal.

Μπορώ να πω ότι ήταν μια πρόκληση η οδήγηση εκείνη την ημέρα καθώς τώρα μαθαίνω να οδηγώ σε δρόμους με μεγάλα πέταλα στις στροφές, αλλά και πολλές βαθιές λακούβες! Μάλιστα εδώ είναι και το νέο του μήνα! Μέσα στον Οκτώβριο απέκτησα το δικό μου αυτοκίνητο που τόσο χρειαζόμουν! Είναι κάτι που απαιτείται αν ζεις εκτός μεγάλων πόλεων στις οποίες μπορείς να εξυπηρετηθείς από τα Μέσα Μαζικής Μεταφοράς. Προσφέρει μεγάλη ελευθερία να έχω δικό μου όχημα. Οι εξερευνήσεις τώρα ξεκινάνε!

Είχα τσεκάρει δύο ξέφωτα στον χάρτη, το ένα επί του δρόμου, το οποίο κατάλαβα ότι είχα επισκεφθεί ξανά στο παρελθόν, και ένα εκτός κεντρικού δρόμου μεγαλύτερο, πιο μακρυά. Τελικά αρκεστήκαμε στο πρώτο, αφήσαμε το άλλο για μια ίσως καλύτερη ημέρα… Κουβεντιάσαμε και παρατηρήσαμε τα πουλιά και τα δέντρα. Δεν υπάρχει κάτι να “κάνεις” εκεί στην καρδιά του βουνού. Απλώς ηρεμείς. Χρειαζόμουν αυτόν τον ουδέτερο χρόνο για να βάλω τη σκέψη μου σε μια σειρά και να αποφορτιστώ. Μπορεί η ζωή στην επαρχία, κοντά στη φύση να είναι κάπως πιο ήρεμη, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι δεν υπάρχει καθόλου πίεση ή άγχη. Εδώ όμως προσφέρεται αρκετός χώρος για όλους μας. Μπορώ να τρέξω ή να καθίσω ήσυχα κάτω από ένα δέντρο.

Σε άλλα νέα βάζω τα θεμέλια για να πιάσω πάλι την ενασχόληση με τα κοσμήματα, καθώς αυτή είχε σταματήσει για ένα διάστημα λόγω υποχρεώσεων. Παράλληλα εργάζομαι πάνω σε ένα project, πιο συγκεκριμένα μια συνέντευξη που θα δώσω για ένα περιοδικό και θα δημοσιευθεί σύντομα. Με κάνει να νιώθω όμορφα το ότι μπορώ να μιλήσω και σε έναν άλλο χώρο πέρα από το blog μου για τη ζωή εδώ στην ορεινή Αρκαδία.

Για το κλείσιμο του άρθρου σας ετοίμασα κάτι που οραματιζόμουν εδώ και μήνες. Ένα γλαφυρό βίντεο σχετικά με τις αλλαγές του τοπίου ανάλογα την εποχή, συγκεκριμένα από τον Ιούνιο έως και σήμερα. Μπορείτε εύκολα να εντοπίσετε πώς μεταμορφώνεται η φύση, από τα χρώματα, το φως, τα έντομα, τα φυτά, ακόμη και εμένα την ίδια… Η μουσική που επέλεξα είναι της Marie Hsiao και συγκεκριμένα το κομμάτι “Into The Woods”.

Μέχρι το επόμενο άρθρο σας στέλνω μια ζεστή αγκαλιά!

Σαντορίνη – Ένας άλλος κόσμος – Νο 2

Angelina Helioti 10 Οκτωβρίου 2023 Δεν υπάρχουν Σχόλια

Βρισκόμαστε στην αφήγηση της εμπειρίας μου από τις διακοπές μου στη Σαντορίνη. Σε αυτό το άρθρο θα προσπαθήσω να συγκεντρώσω τα πιο σημαντικά και να σας παρουσιάσω διάφορες δραστηριότητες τις οποίες μπορείτε να αναζητήσετε σε μια δική σας απόδραση στο νησί.

Τη δεύτερη μέρα μου στο νησί, και μετά από μία άκρως γεμάτη πρώτη ημέρα (διαβάστε εδώ), ο οικοδεσπότης μου Νίκος Γιοβανίδης με οδήγησε στα μυστικά της αρχαίας Σαντορίνης και της πόλης που φαίνεται να είναι η πασίγνωστη χαμένη Ατλαντίδα.

Ο Προϊστορικός οικισμός στο Ακρωτήρι της Σαντορίνης είναι το σημαντικότερο αρχαιολογικό εύρημα του νησιού και ένας από τους σημαντικότερους αρχαιολογικούς χώρους στο Αιγαίο. Ο οικισμός του Ακρωτηρίου βρίσκεται στο νοτιοδυτικό άκρο του νησιού και απέχει 15 χλμ. από την πρωτεύουσα του, τα Φηρά. Οι ανασκαφές εκεί ξεκίνησαν συστηματικά το 1967 από τον καθηγητή Σπύρο Μαρινάτο, ενώ μετά το θάνατό του, τη διεύθυνση ανέλαβε ο καθηγητής Χρίστος Ντούμας. Οι πρώτες εγκαταστάσεις στο Ακρωτήρι χρονολογούνται από την Ύστερη Νεολιθική Εποχή τουλάχιστον από την 4η χιλιετία π.Χ.. Οικισμός υπήρξε κατά την Πρώιμη Εποχή του Χαλκού (3η χιλιετία π.Χ.). Στη Μέση και Πρώιμη Ύστερη Εποχή του Χαλκού (20ος-17ος αιώνας π.Χ.) ο οικισμός επεκτάθηκε και αναδείχθηκε σε ένα από τα σημαντικότερα αστικά κέντρα του Αιγαίου.

Η μεγάλη έκταση του οικισμού (περίπου 200 στρέμματα), η εξαιρετική πολεοδομική του οργάνωση, το αποχετευτικό του δίκτυο, τα περίτεχνα πολυόροφα κτήρια με τον εντυπωσιακό τοιχογραφικό διάκοσμο, την πλούσια επίπλωση και την ποικιλία σε οικοσκευή μαρτυρούν τη μεγάλη του ανάπτυξη. Η ζωή στον οικισμό τελείωσε απότομα το τελευταίο τέταρτο του 17ου αιώνα π.Χ., όταν οι κάτοικοί του αποφάσισαν να τον εγκαταλείψουν εξαιτίας ισχυρών σεισμών. Έπειτα, ακολούθησε η μεγάλη Μινωική έκρηξη του ηφαιστείου και τα ηφαιστειακά υλικά κάλυψαν ολόκληρο το νησί και έτσι προστάτευσαν ως σήμερα τα κτήρια και το περιεχόμενό τους, όπως συνέβη και στην Πομπηία!

Μετά από την επίσκεψη στον αρχαιολογικό χώρο, δεν θα μπορούσαμε να μην επισκεφθούμε το μουσείο στα Φηρά, όπου φυλάσσονται οι εξαιρετικές τοιχογραφίες και διάφορα αντικείμενα των κατοικιών του οικισμού. Μία από τις αγαπημένες μου ήταν η τοιχογραφία ¨”Κροκοσυλλέκτριες” που βρέθηκε στην Οικία των Γυναικών. Μία άλλη πολύ γνωστή τοιχογραφία που μπορέσαμε να θαυμάσουμε ήταν εκείνη του “Ψαρά” από την Δυτική Οικία του Ακρωτηρίου.

Ύστερα αποφασίσαμε ότι χρειαζόμασταν ένα χαλαρωτικό, μεσημεριανό κολύμπι στα βαθιά νερά της παραλίας Περιβόλου, κατά τη διάρκεια του οποίου απόλαυσα τη θεραπευτική δράση της θάλασσας και του θερμού ήλιου. Αργότερα, ετοιμαστήκαμε για την απογευματινή έξοδο στην Οία. Φτάσαμε στο χωριό περίπου μίαμιση ώρα πριν τη δύση του ήλιου. Ο Νίκος μου έκανε μια γρήγορη ξενάγηση στον κεντρικό πεζόδρομο του νησιού και είδαμε τη θέα από συγκεκριμένα σημεία κατάλληλα για να να ρεμβάσει κανείς. Αν και βρισκόμασταν στην καρδιά του Σεπτέμβρη, είχε αρκετό κόσμο που στέκονταν να απολαύσουν την ομορφιά, τα καταστήματα ή τραβούσαν φωτογραφίες. Φαντάστηκα ότι τους καλοκαιρινούς μήνες, μια τυπική ημέρα δεν θα μπορούσα να περπατήσω στα στενά από την πολυκοσμία. Η Οία δεν είναι τυχαία ένας από τους κορυφαίους προορισμούς στον κόσμο! Η θέα, η ενέργεια, η αρχιτεκτονική και όλα όσα μπορείς να κάνεις εκεί, είναι κάτι ανεπανάληπτο.

Με κάποιον τρόπο καταφέραμε να ξεφύγουμε από τον συνωστισμό και κόψαμε δρόμο, για να φτάσουμε εγκαίρως στον προορισμό μας. Έπρεπε να φτάσουμε νωρίς στο ξενοδοχείο “Andronis Arcadia” και συγκεκριμένα στο “Pacman Sunset Restaurant”, όπου και θα παρακολουθούσαμε live τον σαξοφωνίστα Jimmy Sax! Λάβαμε ιδιαίτερη φροντίδα από το προσωπικό και η θέση του τραπεζιού που είχε κλείσει ο Νίκος ήταν σε απόσταση αναπνοής από τα decks. Εκείνη την ώρα η μουσική που έπαιζε η Γεωργία μου ανέβασε τη διάθεση αλλά με έκανε να αισθανθώ και λίγη μελαγχολία σκεπτόμενη ότι όλα αυτά κάποια στιγμή θα τελείωναν… Σε αυτό συνέβαλλε και το ηλιοβασίλεμα…

Ο Νίκος με προέτρεψε να τραβήξω φωτογραφίες και έτσι σηκώθηκα και άρχισα να εξερευνώ μέσα από τον φακό τον περιβάλλοντα χώρο και τα καταστήματα του ξενοδοχείου. Είχε τέσσερα διαφορετικά μαγαζιά εστίασης, για κρασί, για φαγητό, για ποτό και έναν ειδικά διαμορφωμένο χώρο για φωτογράφιση ζευγαριών με θέα το ηλιοβασίλεμα.

Όταν κατέβηκα στην πισίνα το βλέμμα μου συνάντησε ένα ζευγάρι να αγναντεύουν τον ορίζοντα. Τους τράβηξα την κατάλληλη στιγμή πριν αποχωρήσουν. Μακάρι να τους γνώριζα για να τους δώσω την εικόνα, αλλά εκείνη τη στιγμή ήμουν μαγεμένη από αυτό που συνέβαινε και δεν το σκέφτηκα…

Διέσχισα μόνη τη γέφυρα και οδηγήθηκα στα όρια της πισίνας. εκεί που στον ορίζοντα ενώνονταν τον νερό της πισίνας, αυτό της θάλασσας και ο ήλιος. Άλλο ένα πανέμορφο ηλιοβασίλεμα άφησε για πάντα στην καρδιά μου μια ανεξίτηλη πινελιά που θα με συντροφεύει για την υπόλοιπη ζωή μου.

Όταν ο ήλιος χάθηκε και περάσαμε στην μπλε ώρα, ανέβηκα πάλι στο Pacman για το κλείσιμο της Γεωργίας. Ήταν τόσο έντονα τα χρώματα, η μουσική, οι άνθρωποι. Υπήρχε ευφορία. Οι δάδες είχαν ανάψει και το ίδιο και τα λαμπιόνια πάνω από τα κεφάλια μας!

Όταν άρχισε να βραδιάζει έγινε η αλλαγή στο πρόγραμμα και ο Jimmy Sax ανέβηκε στη σκηνή. Έπαιζε ηλεκτρονική μουσική την οποία συνόδευε μαγικά με το σαξόφωνό του. Στην αρχή όλοι καθόμασταν, αλλά μέσα σε λίγα λεπτά ο μουσικός βγήκε μπροστά και το κοινό τον περικύκλωσε για το υπόλοιπο της βραδιάς. Η μουσική του ήταν εξαιρετική! Τράβηξα πολύ λίγες φωτογραφίες και ένα μικρό βίντεο και μετά αφέθηκα στον χορό! Κάποια στιγμή ο Jimmy με πλησίασε, στράφηκε αντικριστά μου και είχαμε ένα μικρό debate εκείνος με το σαξόφωνό του και εγώ με τον χορό μου. Ο κόσμος το χάρηκε πολύ και στο τέλος χειροκρότησε με την παρότρυνση του καλλιτέχνη!

Εκείνη τη στιγμή καθόταν στο τραπέζι η υπόλοιπη παρέα μας που μόλις είχε φτάσει, μερικοί από τους ναυαγοσώστες της παραλίας Περιβόλου, η Στεφανία, ο Βασίλης, ο Κωνσταντίνος και οι υπόλοιποι. Όλο το κοινό χορεύαμε μαζί σαν μια παρέα, με ένα μόνιμο χαμόγελο στα χείλη. Στο τέλος του show, μετά από μία ώρα περίπου, προλάβαμε να τραβήξουμε μια φωτογραφία με τον μουσικό πριν αυτός αποχωρήσει.

Την επόμενη ημέρα ξύπνησα και μια μικρή έκπληξη με περίμενε. Είχα τη χαρά να δοκιμάσω ταϋλανδέζικο μασάζ από τον Στάθη, έναν θεραπευτή και φίλο του οικοδεσπότη μου. Η εμπειρία ήταν κάτι το μοναδικό, από εκείνη την ημέρα η πλάτη και οι ώμοι μου πήραν τη σωστή ανοιχτή θέση και ο πόνος που είχα ελαττώθηκε σε μεγάλο βαθμό! Είχα αλλάξει, είχα χαλαρώσει, είχα θεραπευτεί σημαντικά από το μασάζ αλλά και την όλη εμπειρία που είχα μέχρι εκείνη τη στιγμή από τη Σαντορίνη. Τώρα, νιώθοντας το σώμα μου πιο ελαφρύ, μπορούσα να απολαύσω την περιπέτεια της τρίτης και τελευταίας μου ημέρας στο νησί.

Ο Νίκος είχε κλείσει τραπέζι για γευσιγνωσία στο “Santo Wines” ένα από τα καλύτερα οινοποιεία της Σαντορίνης. Φτάσαμε την κατάλληλη στιγμή για να συνοδεύσουμε το ηλιοβασίλεμα με τέσσερα διαφορετικά κρασιά. Δοκιμάσαμε με τη σειρά Ασσύρτικο, Νυκτέρι, Μαυροτράγανο (που με εντυπωσίασε!) και φυσικά για την κορύφωση της δύσης του ηλίου το αγαπημένο, γλυκό Vinsanto! Ήταν ένα μαγικό απόγευμα. Εκεί άφησα ένα κομμάτι μου και η θέα προς την καλντέρα και τον πολύχρωμο ορίζοντα θα είναι μια γλυκιά ανάμνηση να με υποστηρίζει όταν προκύπτουν οι προκλήσεις της καθημερινότητας. Εκείνη τη στιγμή δεν υπήρχαν στεναχώριες, δεν υπήρχε τίποτα. Ήμουν ελεύθερη.

Όταν το φως χάθηκε πήραμε το αμάξι για την τελευταία κοινή εμπειρία μας στο νησί, στο Μεγαλοχώρι. Περπατήσαμε ως το “Symposion” ένα εμπνευσμένο κέντρο πολιτισμού που με έκανε να χάσω τον εαυτό μου στους χώρους του. Δεν είχα καταλάβει ακριβώς τι θα ακολουθούσε, γενικά ο οικοδεσπότης μου δεν με προετοίμαζε για τα μέρη που επισκεπτόμασταν. Το νήμα του σχεδίου του ξεδιπλωνόταν σιγά-σιγά κάθε μέρα, κάθε στιγμή… Το Symposion είναι ένα πολιτιστικό κέντρο που φιλοξενεί ένα ευρύ φάσμα δραστηριοτήτων και παραστάσεων εμπνευσμένες από τις εννέα μούσες των τεχνών. Ανήκει και διευθύνεται από τον Argy Kakissis (Διευθύνων Σύμβουλος) και τον Γιάννη Πανταζή (Μουσικός Διευθυντής/Μουσικός/Artisan Οργάνων).

Παρακολουθήσαμε την πρώτη εμπορική έκθεση του φωτογράφου Γιώργου Τατάκη με όνομα “Caryatis: Έκθεσις Βήτα”. Για τις φωτογραφίες του Τατάκη, τι να πω, είμαι περήφανη που έχουμε τέτοιους καλλιτέχνες στην Ελλάδα. Οι περισσότερες εικόνες του με καθήλωσαν. Ο τρόπος που χειρίζεται τα εργαλεία της σύνθεσης, το contrast, τις φόρμες, τη συμμετρία, την ιεραρχία και το βάθος είναι κάτι που πραγματικά αξίζει να δείτε από κοντά! Η συγκεκριμένη έκθεση θα παραμείνει στον χώρο μέχρι τις 25 Οκτωβρίου.

Στην αίθουσα της έκθεσης και λίγο πιο μέσα σε ένα εργαστήρι και χώρο μελέτης, συνάντησα τους δύο μουσικούς που σε πολύ λίγο θα ακούγαμε ζωντανά στο κονσέρτο “Echoes”! Ο Γιάννης Πανταζής (στα πνευστά και στα έγχορδα) και ο Γιάννης Κουέλης (στα κρουστά) είναι δύο εξαίρετοι καλλιτέχνες!

Ο Γιάννης Πανταζής συνθέτει μουσική και πραγματοποιεί εμφανίσεις στην Ελλάδα και διεθνώς για πάνω από είκοσι χρόνια. Είναι ένας ευρέως αναγνωρισμένος τεχνίτης οργάνων με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη μυθολογία και τον ρόλο της μουσικής στο παρελθόν της Ελλάδας. Κατά τη διάρκεια της καριέρας του, έχει δώσει συναυλίες και έχει πραγματοποιήσει εκπαιδευτικά εργαστήρια στην Ελλάδα, το Ηνωμένο Βασίλειο, τη Γαλλία, την Τουρκία και τις Η.Π.Α. Έχει κάνει πολυάριθμες εμφανίσεις στις Η.Π.Α, όπως στο Σικάγο, τη Νέα Ορλεάνη κ.λπ. Εκπροσώπησε την Ελλάδα μέσω της συμμετοχής του στο πολιτιστικό πρόγραμμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης «Folk Music in MusEUms» σε Εσθονία, Νορβηγία, Ιταλία και Ισπανία.

Ο Γιάννης Κουέλης μετά τις σπουδές του στο R.S.I. (Rhythm Section Institute), με τον δεξιοτέχνη Έλληνα ντράμερ Γεώργιο Μεταλληνό, εργάστηκε στο ωδείο σύγχρονης μουσικής Μενέλαου Συκάκη στην Κομοτηνή, στο τμήμα τυμπάνων- κρουστών. Παράλληλα μετείχε επαγγελματικά σε μουσικές συναυλίες παραδοσιακής, έντεχνης, λαϊκής και ροκ μουσικής με την Πολιτιστική Κίνηση Ροδόπης και την Κοινότητα Νέων Κομοτηνής, επί 4 έτη. Είναι ιδρυτικό μέλος της ομάδας κρουστών ΕΥΚΡΟΤΟΝ και διδάσκει τύμπανα και κρουστά στο KISIRIS MUSIC LAB.

Οι δύο μουσικοί με έβαλαν στην παρέα τους και παίξαμε λύρα και τύμπανο. Ήταν τόσο χαλαρωτικό να παίζω αυτό το θαυμάσιο μουσικό όργανο, που βγάζει αρμονικούς ήχους πολύ εύκολα και απλά, ό,τι κι αν παίζεις! Ίσως αγοράσω ένα τέτοιο στο μέλλον! Συζητήσαμε για τέχνη, για την μυθολογία της αρχαίας Ελλάδας και είδα τον χώρο μελέτης του Γιάννη Πανταζή. Ήμουν κατενθουσιασμένη! Το χάρηκα τόσο πολύ που μπορούσα να έχω λίγο χρόνο μαζί τους! Έπειτα ήταν η ώρα για την μαγευτική συναυλία τους με αρχαιοελληνικές μελωδίες και παραδοσιακά ελληνικά τραγούδια. Μου έφεραν δάκρυα στα μάτια. Ήταν βάλσαμο να τους ακούς, ένα υπέροχο κλείσιμο για την εμπειρία μου από τη Σαντορίνη.

Υπολογίζοντας και το τελευταίο λεπτό, λίγο πριν τελειώσει η συναυλία, ο Νίκος έδωσε το σήμα για να φύγουμε, προκειμένου να προλάβω την πτήση μου για την Αθήνα. Θα ήθελα πολύ να ξανά δω αυτούς τους μουσικούς και τους ιδιοκτήτες του Συμπόσιον, να κουβεντιάσουμε και να τραγουδήσουμε μαζί. Ελπίζω να μπορέσω να τους επισκεφθώ ξανά ή μέσα από την τέχνη με κάποιον τρόπο οι δρόμοι μας να διασταυρωθούν στο μέλλον

Έφτασα στο αεροδρόμιο με μια αίσθηση ότι δεν πατούσα στο έδαφος, τόσο ανάλαφρη. Ευχαρίστησα τον Νίκο για την υπέροχη εμπειρία και χωρίς καμία καθυστέρηση μπήκα στο αεροπλάνο. Κάπως έτσι μαγικά το ταξίδι μου στη Σαντορίνη έφτασε στο τέλος του. Έχουν μείνει τόσα πολλά που δεν εξερεύνησα και τόσα πολλά που θα ήθελα να ξαναδώ. Θα προσπαθήσω να επιστρέψω στο νησί… Σας προτείνω να επισκεφθείτε αυτό το μοναδικό μέρος και να εξερευνήσετε τα μυστικά του. Εμένα με καθήλωσε, με συνεπήρε, με θεράπευσε!

Μέχρι το επόμενο άρθρο, να ταξιδεύετε! Αν όχι με το σώμα, τότε με τον νου!

Σαντορίνη – Ένας άλλος κόσμος – No1

Angelina Helioti 27 Σεπτεμβρίου 2023 1 Σχόλιο

Καλησπέρα αγαπημένοι φίλοι και καλώς ήρθατε σε ένα ακόμη άρθρο σε αυτό το blog. Βρίσκομαι στην καρδιά του δάσους, στην Αρκαδία. Στα μέσα όμως του Σεπτέμβρη, όπως σας είχα πει έκανα μια μικρή απόδραση για τις καλοκαιρινές μου διακοπές.

Επισκέφθηκα έναν ονειρικό προορισμό, τη Σαντορίνη! Στάθηκα πολύ τυχερή γιατί μέσα σε λίγες ημέρες είχα την ευκαιρία να ζήσω “από μέσα” το νησί, και όχι απλώς ως μια τουρίστρια. Οι στιγμές που έζησα ήταν μαγικές, αυτά που είδα μου έκοψαν αρκετές φορές την ανάσα, αυτά που ένιωσα είναι αξέχαστα και οι άνθρωποι που γνώρισα, έδωσαν σε όλο αυτό το θεραπευτικό ταξίδι, ένα νόημα. Σας προετοιμάζω λοιπόν ότι θα ακολουθήσει ένα μεγάλο άρθρο. Τόσα πολλά έχω ετοιμάσει για εσάς, που αναγκάστηκα να γράψω δύο άρθρα για να καλύψω όσο μπορώ περισσότερο τη μαγική αυτή εμπειρία. Αν είστε έτοιμοι να εξερευνήσετε τη Σαντορίνη μαζί μου, φύγαμε!

Όλα ξεκίνησαν στα μέσα Αυγούστου όταν ο φίλος Νίκος Γιοβανίδης, πρόεδρος της Ε.Ν.ΑΚ (Ελληνική Ναυαγοσωστικη΄ Ακαδημία) με κάλεσε στο νησί για να ακούσουμε live τον σαξοφωνίστα Jimmy Sax. Παράλληλα θα είχα την ευκαιρία να γνωρίσω τους καλύτερους από την ομάδα του και να πάρω μια γεύση από το πώς είναι η ζωή ενός ναυαγοσώστη στη Σαντορίνη. Στις 11 Σεπτεμβρίου λοιπόν, μετά την εργασία μου έφυγα κατευθείαν για Αθήνα με το λεωφορείο, πέταξα με την πτήση των 23:40 και μέσα σε μόλις μισή ώρα έβλεπα το έντονα φωταγωγημένο νησί από ψηλά. Εκεί με υποδέχτηκε ο οικοδεσπότης μου. Κάναμε ένα γρήγορο tour στο κέντρο των Φηρών και ήπιαμε μια μπύρα στο “KOO CLUB” ακούγοντας πολύ καλή μουσική από τα decks. Σύντομα πήγα για ύπνο, διότι θα ακολουθούσε μεγάλη ξενάγηση τις επόμενες ημέρες. Το δωμάτιό μου ήταν στο “Villa Mare Angelica”, ένα πραγματικά άνετο δωμάτιο, με καθιστικό, πλήρως εξοπλισμένο mini bar, δύο τηλεοράσεις (τις οποίες δεν χρησιμοποίησα ποτέ), κάθε μέρα φρέσκες πετσέτες και σε απόσταση αναπνοής από τη θάλασσα!

Το επόμενο πρωί όταν βγήκα από το δωμάτιο αμέσως αντίκρισα το μπλε του Αιγαίου. Συνειδητοποίησα ότι βρισκόμουν στην παραλία Περιβόλου, γνωστή για τα πολλά beach bars όπου κατά καιρούς εμφανίζονται διάφοροι DJs που παίζουν χορευτική μουσική. Η παραλία βρίσκεται 3 χλμ. νοτιοανατολικά των Φηρών και η πρόσβαση σε αυτή είναι πολύ εύκολη. Η ακτή καλύπτεται από απαλή μαύρη άμμο και τα νερά της θάλασσας είναι κρυστάλλινα. Λόγω του προσανατολισμού της, δεν επηρεάζεται από τους βόρειους ανέμους που μπορεί να προκαλέσουν υψηλό κυματισμό σε άλλες παραλίες του νησιού.

Αμέσως εντόπισα τα στοιχεία της Ε.Ν.ΑΚ στον χώρο. Τη βάρκα και τον λευκό πύργο, που αργότερα έμαθα ότι από αυτόν επόπτευε τα βαθιά νερά η Στεφανία μια γλυκιά και όμορφη ναυαγοσώστρια. Το εστιατόριο “En Lefko” με τα όμορφα τραπέζια και τα λινά σκίαστρα ήταν η απόλυτη επιλογή για πρωινό, μεσημεριανό και δείπνο για τους ναυαγοσώστες της ομάδας και άρα και για εμένα. Και ήταν δίπλα ακριβώς από το ξενοδοχείο μου!

Σύντομα έφτασε ο οικοδεσπότης μου και η περιήγηση ξεκίνησε! Για πρωινό εκείνη την ημέρα πήγαμε στο Φηροστεφάνι, όμως πριν καθίσουμε στο μαγαζί περπάτησα στα στενά και ξεκίνησα να τραβάω τις πρώτες ενθουσιώδεις φωτογραφίες! Μικρές λεπτομέρειες στα μαγαζάκια, ο κόσμος, η θέα, όσο περιπλανιόμουν όλο και κάτι κέρδιζε το κλικ της κάμερας. Κάθισα και κοίταξα την Οία από μακριά, την Παλιά και τη Νέα Καμένη, τα νησιά που έχουν απομείνει στο κέντρο της Σαντορίνης μετά από την μινωική έκρηξη του ηφαιστείου….

Έπειτα απολαύσαμε το πεντανόστιμο πρωινό μας στο εξαιρετικό ξενοδοχείο και cafe “GALINI”, με θέα την καλντέρα της Σαντορίνης. Εγώ προτίμησα το πιάτο με τις φέτες ψωμιού με αμυγδαλοβούτυρο και φρούτα, ένα ποτήρι φυσικό χυμό, ζεστό τσάι και νερό από τα Καρπάθια όρη. Αν και η σεζόν πλησίαζε προς το τέλος της, υπήρχε πολύς κόσμος και το μαγαζί ήταν γεμάτο.

Μετά από έναν γρήγορο περίπατο στα Φηρά, συνέβη κάτι αναπάντεχο. Σε αυτοσχεδιασμό ο Νίκος αποφάσισε να κάνουμε κάτι το οποίο ο ίδιος είχε βάλει στόχο εδώ και αρκετό καιρό. Επισκεφθήκαμε το οινοποιείο και μουσείο “CANAVA”. Οι κάναβες είναι κλειστοί χώροι που χρησιμοποιούνται για οινοποιείο και αποθήκη κρασιών, στο παρελθόν κυρίως σε καπετανόσπιτα της Σαντορίνης. Η CANAVA SANTORINI ιδρύθηκε το 1974 με ιδιαίτερη φροντίδα από τον Ευάγγελο Λυγνό. Σήμερα ο γιος του Λουκάς Λυγνός παράγει τα αποστάγματα με τις ίδιες συνταγές που κληρονομήθηκαν από γενιά σε γενιά και εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται μέχρι σήμερα.

Αναπαραγωγή Βίντεο

Ουσιαστικά περιηγηθήκαμε στις αποθήκες του οινοποιείου και έπειτα κατεβήκαμε σε ένα μουσείο, το οποίο έμοιαζε με μακέτα 1:1 η οποία αναπαριστούσε το πώς ήταν τα σπίτια και τα διάφορα καταστήματα της εποχής. Έμοιαζε με χώρο γυρισμάτων ταινίας, η παραμικρή λεπτομέρεια ήταν εκεί και νόμιζα ότι σε λίγο θα βγουν ηθοποιοί από τις διάφορες γωνίες. Υπήρχαν επίσης ασπρόμαυρες φωτογραφίες από την καθημερίνοτητα των Σαντορινιών στα μέσα του προηγούμενου αιώνα. Από τα ηχεία του μουσείου ακουγόταν το “Βαλς των Χαμένων Ονείρων” του Μάνου Χατζηδάκη. Το μέρος με χαλάρωσε και ένιωσα μια γλυκιά νοσταλγία.

Την ξενάγηση μας έκανε η Άρτεμις Θαλασσινή, μια καλλιτέχνιδα η οποία τραγουδά και γράφει ποίηση. Η ίδια μας έκανε τη χάρη να τραγουδήσει κατά τη διάρκεια της ξενάγησης με την υπέροχη απαλή φωνή της. Στο τέλος της ξενάγησής μας, ήρθε η ώρα της γευσιγνωσίας! Δοκιμάσαμε τσικουδιά, ούζο και λικέρ φραγκόσυκο και καφέ τα οποία λάτρεψα! Ήθελα να αγοράσω μερικά μπουκάλια, αλλά δεν θα χωρούσαν στο σακίδιο με το οποίο είχα έρθει στο νησί, ούτε θα μπορούσα να τα περάσω από το αεροδρόμιο. Όμως ελπίζω κάποια στιγμή να τα γευτώ ξανά.

Επόμενος προορισμός μας ήταν το Μεγαλοχώρι και συγκεκριμένα το καφενείο της Ειρήνης για ελληνικό καφεδάκι και σπιτική λεμονάδα με τζίντζερ. Ένα ήσυχο μέρος, απλό, “ο καφενές της γειτονιάς” πάνω στο κεντρικό καλντερίμι του χωριού. Το μέρος είχε μοναδική διακόσμηση. Διάφορα αντικείμενα αντίκες, φρούτα, λαχανικά και ηλεκτρικές συσκευές, πιάτα σε προθήκες και διάφορα άλλα δημιουργούσαν μια έκρηξη χρωμάτων και συνθέσεων.

Στη συνέχεια ο Νίκος ήθελε να μου γνωρίσει τον Στέλιο, έναν καταπληκτικό μάστορα επεξεργασίας δέρματος, ο οποίος διατηρεί ένα ιδιαίτερο μαγαζί στο κέντρο του χωριού.

Μπαίνοντας στο κατάστημα διαλογιστικοί ήχοι από ινδικά μουσικά όργανα ακουγόταν στα ηχεία, αναρριχώμενοι πόθοι διέτρεχαν ολόκληρο το κατάστημα και ο Στέλιος ήταν πίσω στο εργαστήρι του. Όταν τον είδα αμέσως ξεκινήσαμε συζήτηση σχετικά με την πνευματική αναζήτηση και την τέχνη του… Πήρα μια κάρτα του γιατί, αν και χρησιμοποιεί δέρματα ζώων, αν ποτέ αγοράσω δερμάτινη ποδιά για τη δική ενασχόληση, την αργυροχοΐα, θα ήθελα να την έχει φτιάξει εκείνος. Εις το επανιδείν Στέλιο!

Μετά από αυτό το μικρό διάλειμμα είχε έρθει η ώρα για λίγη διασκέδαση συνδυασμένη όμως με γνώση και εξερεύνηση. Επισκεφθήκαμε το μουσείο της χαμένης Ατλαντίδας. Ναι πράγματι, ίσως πολύ να μην το έχετε ακούσει, αλλά πλέον είναι κοινά αποδεκτό από μεγάλη μερίδα του επιστημονικού χώρου, ότι η χαμένη Ατλαντίδα, για την οποία βρίσκουμε αναφορές μόνο από τον Πλάτωνα, είναι η αρχαία πόλη της Σαντορίνης! Όλη η γεωμορφολογική εικόνα του νησιού πριν την έκρηξη του ηφαιστείου και τα ερείπια της πόλης, που σώζεται σε πολύ καλή κατάσταση, αυτό μαρτυρούν!

Στο υπερσύγχρονο μουσείο παρακολουθήσαμε μια μικρή ταινία σχετικά με τον αρχαίο αυτό πολιτισμό και την καταστροφή του από τη μινωική έκρηξη του ηφαιστείου. Μόνο που αυτή η ταινία ήταν σε 3D προβολή, οι καρέκλες κινούνταν και νερό πεταγόταν κατά πάνω μας σε μικρές δόσεις, σε μια προσπάθεια ο επισκέπτης να έχει μια πιο έντονη εμπειρία, σαν να βρισκόταν εκεί τη στιγμή της έκρηξης. Το μουσείο είναι ιδανικό για παιδιά αλλά και ενήλικες. Σας προτείνω να το επισκεφθείτε, αν σας ενδιαφέρει να μάθετε τα μυστικά της Ατλαντίδας μέσα από τις γραφές του Πλάτωνα!

Μετά από αυτό το fun κομμάτι της ημέρας είχε πια αρχίσει να απογευματιάζει… ήταν η ώρα για κολύμπι. Βέβαια δεν ήξερα ακριβώς πού θα πηγαίναμε, σύντομα όμως όλο το πλάνο- έκπληξη ήρθε απότομα εμπρός μου! Φτάσαμε στη μαρίνα Βλυχάδα και πήραμε το ενιάμετρο σωστικό σκάφος, ώστε αν προκύψει περιστατικό διάσωσης να είμαστε σε ετοιμότητα.

Αφού βγήκαμε από το λιμάνι και είπα να καθίσω να απολαύσω τη βαρκάδα, ο captain μου ζήτησε να πιάσω το τιμόνι!!! Πρώτη φορά θα οδηγούσα σκάφος! Το χειριστήριο ήταν στα χέρια του φυσικά, αλλά το τιμόνι ήταν δική μου ευθύνη. Η αδρεναλίνη έφτασε στα ύψη. Βγήκαμε στα ανοιχτά, εκεί συνειδητοποίησα ότι θα έχει κι άλλα σκάφη στο νερό και πως είναι μεγάλη η ευθύνη που έχω. Παρόλα αυτά δεν ανησύχησα πραγματικά ούτε μια στιγμή γιατί ακολουθούσα τις οδηγίες του ειδικού, σε περιπτώσεις που έπρεπε να αποφύγω κάτι. Στα ανοιχτά είχε κύμα και ζοριζόμουν να κουμαντάρω το βάρος του σκάφους, έβαζα όλη τη δύναμη του σώματός μου. Η αλήθεια είναι όμως ότι το απολάμβανα. Ο Νίκος ακολούθησε τη μέθοδο κατά την οποία ο δάσκαλος πετάει τον μαθητή κατευθείαν στη θάλασσα για να μάθει κολύμπι.

Διασχίσαμε όλο το νότιο φρύδι της Σαντορίνης από την πλευρά του Κρητικού πελάγους και μπήκαμε μέσα στην καλδέρα με κατεύθυνση το ηφαίστειο! Εκεί άρχισα να καταλαβαίνω προς τα πού πηγαίναμε. Περάσαμε ανάμεσα από την Παλαιά και Νέα Καμένη, δύο νησιά με έντονα ανάγλυφη ψυγμένη λάβα, και σταματήσαμε στις θερμές πηγές της Νέας Καμένης. Ήταν αυτά που είχα ακούσει ως hot springs. Αμέσως άρχισε να μυρίζει έντονα το θειάφι που ανέβλιζε μέσα από τη θάλασσα λόγω της ενεργητικότητας του ηφαιστείου. Βούτηξα στο νερό και για κακή μου τύχη βούτηξα και το κεφάλι. Μύριζα θειάφι για πολλές μέρες μετά, μυρωδιά όχι και τόσο ευχάριστη. Προσοχή αν ποτέ πάτε, μην κάνετε το λάθος να πιστέψετε ότι η λάσπη εκεί κάνει καλό στο δέρμα. Αν παρόλα αυτά θέλετε να έχετε μια δυνατή ανάμνηση από το μέρος, τολμήστε το! Το νερό ήταν πολύ ζεστό και στάχτες χόρευαν ανάμεσά μας. Είναι κάτι μοναδικό και όσοι επισκεφθείτε τη Σαντορίνη αξίζει να πάτε εκεί για κολύμπι.

Στην επιστροφή άλλη μια έκπληξη με περίμενε. Στην αρχή οδήγησα πάλι εγώ, αλλά είχε πιο έντονο κύμα και βράχηκα ολόκληρη. Σε μιαστιγμή εξαφανίστηκε ο ορίζοντας και μεγάλη ποσότητα νερού μπήκε μέσα στο σκάφος. Εκεί είναι η αλήθεια φοβήθηκα λίγο, αλλά ο Νίκος ήταν ατάραχος και γρήγορα τακτοποίησε το θέμα βγάζοντας το νερό έξω από το σκάφος. Ήρθαν στο μυαλό μου εικόνες από ταινίες με ναύτες που παλεύουν με τα κύματα. Πόσο δύσκολο επάγγελμα… Φυσικά αυτά τα κύματα για έναν έμπειρο ναυσιπλόο μπορεί να ήταν παιχνιδάκι, για εμένα όμως ήταν πρόκληση.

Μετά από λίγο και καθώς ο ήλιος πλησίαζε τον ορίζοντα έπαψα να ασχολούμαι με την οδήγηση και απόλαυσα τη βόλτα. Το μπλε ήταν από άλλο κόσμο, τα σκάφη τώρα που είχαν ναυλώσει οι τουρίστες έπαιρναν σειρά απέναντι από τη δύση. Όλα για να απολαύσουν οι τουρίστες το ηλιοβασίλεμα. Ο ήλιος είχε αρχίσει να αγγίζει τη θάλασσα και εγώ κοιτούσα τα έντονα χρώματα να αλλάζουν από κίτρινο σε πορτοκαλί και μετά σε βαθύ φούξια. Το φούξια καθρεφτιζόταν στο νερό, δεν ήταν παραίσθηση. Το φαινόμενο ήταν τόσο έντονο που τα χρώματα έμοιαζαν σαν ψυχεδελικά. Είχα καρφώσει το βλέμμα μου εκεί. Δεν πίστευα αυτό που έβλεπα. Δεν το πίστευα ότι το ηλιοβασίλεμα στη Σαντορίνη είναι όντως τόσο μοναδικό!

Σύντομα και όσο ο ήλιος εξαφανιζόταν στον ορίζοντα, στρίψαμε και μπήκαμε πρώτοι στη μαρίνα για να αποφύγουμε τον απίστευτο συνωστισμό που θα ακολουθούσε μετά. Στη συνέχεια απολαύσαμε μια παγωμένη μπύρα στο Καμάρι και συγκεκριμένα στο “Ethnic Coctail Bar” με live country μουσική, η καλύτερη επιλογή για το κλείσιμο της ημέρας. Τώρα προσμονούσα για την επόμενη μέρα, χωρίς καμιά αμφιβολία ότι με περιμένουν περισσότερες εκπλήξεις, άλλωστε βρισκόμουν στο ωραιότερο νησί του κόσμου παρέα με τον πιο φιλόξενο οικοδεσπότη.

Μείνετε συντονισμένοι γιατί σε λίγες ημέρες θα ανέβει το δεύτερο μέρος των διακοπών μου, με περισσότερες προτάσεις για το νησί! Ως τότε πολλά φιλία!