Angelina Helioti

Μελαγχολία και έρωτας

Angelina Helioti 9 Σεπτεμβρίου 2023 Δεν υπάρχουν Σχόλια

Καλημέρα σε όλους εκεί έξω!

Σαν να μην έφταναν οι καύσωνες και οι πολυάριθμες φωτιές που κατέκλυσαν τη χώρα, αυτές τις μέρες βροχές και πλημμύρες έχουν προκαλέσει ανυπολόγιστες ζημιές σε διάφορες τοποθεσίες. Είναι λες και κάποιο σκοτεινό κάρμα ξεπληρώνεται… Όμως παρά τις κακουχίες που περνά ο τόπος, προσπαθώ να είμαι αισιόδοξη. Ελπίζω σύντομα να βγούμε όλοι μαζί στο φως πιο δυνατοί και σοφοί. Η χαρά, η αγάπη και κυρίως η εμπιστοσύνη προτιμώ να φωλιάζουν στην καρδιά μου ειδικά τώρα, αλλά και κάθε στιγμή.

Στο Μαίναλο ο Σεπτέμβριος έκανε δυναμικά την είσοδό του με ήπιες αλλά συνεχείς βροχές και ομίχλες. Και θα τολμήσω να πω ότι έχει αρχίσει να ξυπνάει μια χριστουγεννιάτικη διάθεση μέσα μου. Έξω από το παράθυρο του καινούριου σπιτιού μου βλέπω το βουνό και ένα μέρος της Βυτίνας, ποτισμένα με αυτό το κινηματογραφικό μπλε φως. Η θερμοκρασία ορισμένα βράδια πλησίασε τους 10°C και είδα μια καμινάδα στη γειτονιά να καπνίζει. Σύντομα ίσως ανάψω κι εγώ το τζάκι, αν οι θερμοκρασίες συνεχίσουν να είναι τόσο χαμηλές, αν και αμφιβάλλω. Τις μέρες που δεν εργάζομαι, μαζεύω όσο μπορώ το σπίτι και διαβάζω βιβλία στην καινούρια μου καρέκλα, κοντά στο παράθυρο.

Είναι αρκετές εργασίες που πρέπει να γίνουν στο σπίτι ακόμη. Μόλις σοβατίστηκαν μερικοί εξωτερικοί τοίχοι και τα πατζούρια ακόμη δεν έχουν εγκατασταθεί. Όμως σιγά- σιγά όλα θα γίνουν. Προς το παρόν αυτό που σκέφτομαι είναι το ταξίδι που θα κάνω σε ένα νησί του Αιγαίου σε δύο μέρες! Ναι η στιγμή για τις μικρές διακοπές μου έφτασε! Είναι γεγονός ότι δεν κατάφερα φέτος το καλοκαίρι να κάνω ούτε μία βουτιά σε θαλασσινό νερό, τώρα όμως θα έχω την ευκαιρία. Σχετικά με αυτό θα σας πω στο επόμενο άρθρο.

Αυτή την περίοδο ομολογώ πως μάλλον έχω λίγο άγχος για το πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα σχετικά με τα καλλιτεχνικά projects που θέλω να υλοποιήσω. Έχουν πέσει πολλά μαζί και όλο υπενθυμίζω στον εαυτό μου να μην βιάζεται, πως όλα θα έρθουν στην ώρα τους, να έχω υπομονή και επιμονή. Είμαι σε αυτό το νέο ξεκίνημα και τα πράγματα φαίνεται πως θέλουν τον χρόνο τους για να πα΄ρουν μια ροή… Αλλά τη νιώθω να έρχεται.

Χθες πήρα το αυτοκίνητο και οδήγησα μέσα στο δάσος. Η επαφή με τη φύση μόνη μου μέσα στη σιωπή είναι κάτι που είχα καιρό να μου προσφέρω… Στην αρχή δεν είχα όρεξη, ήθελα να το αναβάλλω και ως συνήθως είχα γεμίσει τη λίστα με όσα πρέπει να γίνουν μέσα στη μέρα και έλεγα ότι δεν προλαβαίνω… Έψαχνα δικαιολογίες λέγοντας ψέματα στον εαυτό μου ότι πρέπει να τρέξω να ασχοληθώ με όλα τα άλλα εκτός από εμένα. Όμως σε μια στιγμή απλά τα έκλεισα όλα, ντύθηκα, πήρα την κάμερα και βγήκα στους δρόμους. Πάντα υπάρχει τρόπος και χρόνος πού και πού να σταματάω και να στρέφομαι μέσα μου…

Για ένα διάστημα θα έχει αυτά τα μελαγχολικά σούρουπα του Σεπτέμβρη, με την χαρακτηριστική ηχώ του καλοκαιριού. Είναι λες και όλα τα πλάσματα ερωτεύονται κάτω από ένα πέπλο μυστηρίου και θέλω να συμμετέχω σε αυτό όσο γίνεται, πριν φτάσει ο χειμώνας και όλα πέσουν σε βαθύ ύπνο… Ο Αύγουστος πέρασε σαν νερό και δεν έκανα ούτε μια εξόρμηση στη φύση. Όμως θα προσπαθήσω να μην συμβεί το ίδιο με τους μήνες του φθινοπώρου.

Ήθελα απλώς να σας πω ένα γεια και να σας δώσω μια γεύση από το πώς κυλούν οι μέρες εδώ. Έχω τραβήξει πολλά πλάνα για να ετοιμάσω ένα vlog όπου θα σας εξηγώ περισσότερα. Αλλά έχει πολλή δουλειά και δεν ξέρω πότε θα είναι έτοιμο, ελπίζω μέσα στον Οκτώβριο.

Μέχρι το επόμενο άρθρο σας στέλνω μια ζεστή αγκαλιά!

Μία νέα φάση ζωής

Angelina Helioti 25 Αυγούστου 2023 2 Σχόλια

Γεια σας αγαπημένοι μου αναγνώστες και καλώς ήλθατε σε ένα ακόμη άρθρο σε αυτό το blog!

Πάνε πολλές μέρες από το τελευταίο άρθρο, μα πιστέψτε με, υπήρχε λόγος. Είναι μια χρονική περίοδος όπου όλα όσα ήξερα φαίνεται να αλλάζουν. Είναι εκείνη η στιγμή που έρχεται στις ζωές όλων μας, όταν τα πράγματα πρέπει να μπουν σε ένα αυλάκι ή τέλος πάντων σε ένα διαφορετικό απ’ ότι κυλούσαν μέχρι τώρα. Όπως είχα αναφέρει στο τελευταίο άρθρο, πολύ πρόσφατα ξεκίνησα να εργάζομαι στο πεντάστερο ξενοδοχείο ΜΑΝΝΑ, το οποίο με εξυπηρέτησε για μια περίοδο που δεν διέθετα μεταφορικό μέσο, φιλοξενώντας με σε ένα από τα δωμάτιά του. Το δωμάτιο είχε θέα στη λίμνη με τα νούφαρα, τους λωτούς και τον έναστρο ουρανό.

Ήταν μια πρόκληση να μένω και να εργάζομαι στον ίδιο χώρο, με θετικές και αρνητικές πτυχές, αλλά σε τελική ανάλυση όλα πήγαν καλά και τώρα δακτυλογραφώ από το τραπέζι στην κουζίνα του σπιτιού μου, στη Στεμνίτσα. Μιας και αναφέρομαι στο θέμα σπίτι, να σας πω ότι και αυτό το κεφάλαιο αλλάζει πολύ σύντομα.

Μέσα στο φθινόπωρο μετακομίζω στο καινούριο μου σπίτι, στη Βυτίνα! Ως προς την τοποθεσία, ένα όνειρο γίνεται πραγματικότητα. Για καιρό φανταζόμουν να μένω στην καρδιά του Μαινάλου, κάτω από την Οστρακίνα (την υψηλότερη κορυφή του) και να περιστοιχίζομαι από τις γεμάτες έλατα πλαγιές του όρους. Το σπίτι παρέχει πολλές ανέσεις σε σχέση με αυτό που ζούσα τα τελευταία δύο χρόνια, όπως τζάκι, φούρνο και ξεχωριστό υπνοδωμάτιο από τον κοινόχρηστο χώρο.

Νιώθω ότι μπαίνω σε μια άλλη σφαίρα ζωής και πραγματικότητας. Ένα κύμα υποχρεώσεων, σκληρής δουλειάς αλλά και ανταμοιβής και υλοποίησης στόχων έρχεται με φόρα και για να σας είμαι ειλικρινής δεν βλέπω πού τελειώνει αυτή η διαδρομή με το τραινάκι του λούνα παρκ. Στην αρχή είχα τις επιφυλάξεις μου για αυτή τη μετακόμιση λόγω του γεγονότος ότι η Βυτίνα έχει σαφώς περισσότερους κατοίκους και λιγότερο έντονο τον παραδοσιακό χαρακτήρα που έχει η Στεμνίτσα. Όμως όσο πιο πολύ επισκέπτομαι τη νέα μου κατοικία τόσο περισσότερο μου έρχονται εικόνες από τις άνετες, γεμάτες έμπνευση στιγμές που θα περάσω στο εσωτερικό της στο μέλλον. Στο σπίτι γίνονται κάποιες εργασίες αυτή τη στιγμή οπότε μπορώ να σας δώσω μόνο μια μικρή γεύση από αυτό.

Μία από τις πιο δυνατές στιγμές του μήνα ήταν η πανσέληνος, την 1η Αυγούστου! Είχα ρεπό και έτσι είχα την ευκαιρία να βγω σε ένα ψηλό σημείο στη Στεμνίτσα για να απολαύσω και να φωτογραφίσω το θέαμα. Αναμένω και την μπλε πανσέληνο στις 31 του μήνα. Γενικά ολόκληρος ο Αύγουστος είναι γεμάτος κινητικότητα, αγορές για το νέο σπίτι, το αυτοκίνητο που ήρθε η ώρα να αποκτήσω, αλλά και γνωριμίες με ενδιαφέροντες ανθρώπους κυρίως μέσα από τη δουλειά!

Βλέπω το άλλοτε έντονο πράσινο των δέντρων να αρχίζει να ξεθωριάζει, πολύ αργά και διακριτικά, οι φτέρες συρρικνώνονται, το τοπίο σι΄γα-σιγά αποκτά κίτρινους τόνους… Ήδη περάσαμε την εποχή της υψηλής ζέστης και οι πρώτες μπόρες έχουν κάνει την εμφάνισή τους. Χθες μάλιστα οδηγώντας προς το σπίτι, ήταν η πρώτη φορά που μύρισε φθινόπωρο!!! Ο Σεπτέμβριος δεν είναι μακριά και βλέπω ότι μαζί του θα φέρει σπουδαίες αλλαγές και καινούρια πράγματα.

Όπως ίσως κάποιοι φαντάζεστε η κατασκευή των κοσμημάτων έχει μείνει λίγο στάσιμη. Αρκετές παραγγελίες που είχα μέσα στο καλοκαίρι πάγωσαν, λόγω υποχρεώσεων και έλλειψης χρόνου. Όμως μέσα στο φθινόπωρο, θα είμαι και πάλι κοντά σας με προτεραιότητα τις παραγγελίες που είχα ήδη λάβει, αλλά έτοιμη να αναλάβω και καινούριες.

Μέχρι το επόμενο άρθρο σας εύχομαι καλό υπόλοιπο Αυγούστου!

Ανοιχτοί ορίζοντες

Angelina Helioti 24 Ιουλίου 2023 Δεν υπάρχουν Σχόλια

Από τις αρχές Ιουλίου έχω ξεκινήσει να εργάζομαι σε ένα πεντάστερο ξενοδοχείο, το οποίο βρίσκεται μέσα στο ελατόδασος, κοντά στο Βαλτεσινίκο. Είναι μια πρωτόγνωρη εμπειρία, να δουλεύω με τόσα πολλά και διαφορετικά άτομα, στην καρδιά του δάσους σε ένα ιστορικό κτήριο που παλαιότερα λειτουργούσε ως σανατόριο. Όμως μου αρέσει να δοκιμάζω πράγματα που με βγάζουν από την ασφαλή ζώνη και με βοηθούν να διευρύνω τα όριά μου.

Το ξενοδοχείο απέχει από τη Στεμνίτσα περίπου 25 χλμ οπότε είναι αρκετά λεπτά οδήγησης. Είναι όμορφα να οδηγώ νωρίς το πρωί και να συναντώ τις ομίχλες που χορεύουν ανάμεσα στα κλαδιά των δέντρων. Μέσα σε δύο μέρες είδα δύο λαγούς, ένα μωρό αλεπού και έναν ασβό. Η οδήγηση στο βουνό είναι σαν να μπαίνεις σε έναν μαγικό κήπο που δεν ξέρεις τι θα συναντήσεις. Ό,τι κι αν είναι όμως, σίγουρα δεν θα βαρεθείς.

Στην επιστροφή, μετά τη δουλειά και όλη την κούραση της ημέρας, αντί για κίνηση και καυσαέριο έχω αυτή την απίστευτη θέα στις πλαγιές του Μαινάλου που με αποζημιώνει. Ακόμη και σε απαιτητικές στιγμές πίεσης, μια ματιά τριγύρω αρκεί για να συνειδητοποιήσω πως βρίσκομαι σε ένα μέρος που είναι πηγή ζωής και που μου δίνει έμπνευση καθημερινά. Η φύση εδώ μου προσφέρει αμέσως αποφόρτιση, αρκεί να πάρω λίγα λεπτά μόνη μου, μερικές βαθιές ανάσες και με θεραπεύει.

Η ομίχλη του καλοκαιριού είναι ένα συναρπαστικό φαινόμενο. Επειδή εδώ η ομίχλη είναι αναπόσπαστο μέρος του χειμώνα, είναι πολύ περίεργο να συναντώ την πρωινή πάχνη το καλοκαίρι και να μπορώ να περπατάω από μέσα της χωρίς να παγώνω από το κρύο. Κάτι αποκρυφιστικό κρύβεται σε αυτήν, σαν να φέρνει μαζί της κάτι από άλλον κόσμο…

Το πράσινο είναι πιο έντονο από ποτέ, οι φτέρες κατακλύζουν κάθε γωνιά του δάσους και οι ηλιαχτίδες βρίσκουν διέξοδο ανάμεσα στα κλαδιά των δέντρων. Το καλοκαίρι είναι μια απολύτως διαφορετική εμπειρία από τον χειμώνα, την οποία αξίζει κανείς να βιώσει σε ορεινούς τόπους όπως το Μαίναλο.

Κατά τα άλλα, όλο και διάφορα, μικρά project έχω στα σκαριά. Για παράδειγμα τις τελευταίες μέρες βοήθησα τον Ηλία στην φωτογράφιση μερικών κοσμημάτων του. Έχω δρόμο ακόμη στην επεξεργασία των εικόνων, αλλά σύντομα θα τις έχω ολοκληρώσει.

Ήθελα απλώς να σας δώσω μια εικόνα για το πώς κυλάει ο Ιούλιος εδώ. Αν και μου έχουν πέσει αρκετά μαζί, προσπαθώ να βάλω μια σειρά και βεβαίως τώρα μπορώ να πω ότι το καλοκαίρι είναι από τις πιο κινητικές περιόδους του χρόνου, παρόλο που πολλοί το έχουν συνδυάσει με διακοπές.

Ευτυχώς έχω πάντα την επιλογή να κοιτάω τους ανοιχτούς ορίζοντες και αντί για εμπόδια και δυσκολίες, εγώ να βλέπω ευκαιρίες και προσκλήσεις.

Καλοκαιρινή αύρα

Angelina Helioti 8 Ιουλίου 2023 Δεν υπάρχουν Σχόλια

Μια βόλτα στο ελατόδασος κοντά στη Στεμνίτσα και έρχομαι σε επαφή με όλα όσα έχουν σημασία. Μου αρέσει να περπατάω ξυπόλυτη αν και θέλει λίγη προσοχή για τυχόν έντομα και αγκάθια. Ίσως και γι’ αυτό να μου αρέσει, επειδή κάπως “αναγκάζομαι” να περπατήσω αργά και να αισθάνομαι στο 100% ότι αγγίζει τα πόδια μου και την υγρασία του εδάφους. Μια αίσθηση που δεν έχουμε την ευκαιρία να βιώνουμε στην καθημερινότητα, λόγω των παπουτσιών.

Στο σημείο που σταθήκαμε με τον καλό μου φίλο Ηλία, τα λουλούδια, τα στάχια και τα χορτάρια ήταν σε πλήρη ανάπτυξη. Έβγαλα την κάμερα και μεθοδικά αλλά χωρίς να χάνω την απόλαυση της σιωπής, άρχισα να φωτογραφίζω και να βιντεοσκοπώ. Ξαφνικά ήρθε στο μέρος μου μια από τις αγαπημένες μου πεταλούδες, αυτές οι μικρές με τα μπλε φτερά που είχα συναντήσει στην Πιάνα (ένα χωριουδάκι εδώ στο Μαίναλο). Συγκεκριμένα κάθισε στο λουρί της κάμεράς μου και δεν έλεγε να φύγει. Κάναμε παρέα και την παρατήρησα. Είχε χνούδι! Είπα στον Ηλία να την τραβήξει φωτογραφία γιατί έχει φακό macro και τότε μέσα από τις εικόνες μπορούσα να διακρίνω πολλές όμορφες λεπτομέρειες στο μικρό αυτό πλάσμα.

Αν βλέπετε τις εικόνες από υπολογιστή (όπου εμφανίζονται μεγάλες) ή έστω από κινητό με μεγάλη οθόνη τότε ίσως το παρατηρείτε κι εσείς. Τα φτερά της πεταλούδας χρυσαφίζουν στο φως, ιριδίζουν για την ακρίβεια! Τόση ομορφιά και χάρη. Επίσης έχει υπέροχο πρόσωπο. Μεγάλα μάτια που νομίζω με κοιτάνε και κάτι σαν μικρό στόμα που νομίζω ότι μου χαμογελάει χαχαχα. Και αυτό το μαλακό χνούδι σε απαλό γαλάζιο και ασημί που επίσης λαμποκοπάει στο φως.

Μέσα σε ελάχιστα λεπτά ήρθαν κι άλλες πεταλούδες. Ήταν τόσο φιλικές και μου θύμισαν αυτό που λέμε και στις κοινωνικές σχέσεις “πεταλούδα”. Πετούσαν χαριτωμένα γύρω μου και μεταξύ τους, απολάμβαναν η μία την παρέα της άλλης. Ώσπου τελικά κάθισαν στο χέρι μου! Τρεις ταυτόχρονα!

Δείτε αυτή τη φωτογραφία. Η πεταλούδα με αυτά τα μικρά πόδια μοιάζει με πραγματική νεράιδα όπως τις ξέρουμε από τα παραμύθια!

Ήταν ένα απλό απόγευμα κατά το οποίο απολαύσαμε ο καθένας το βιβλίο του στο γρασίδι. Ο Ηλίας βρήκε ένα κρανίο από αλεπού, με αρκετά από τα δόντια να λείπουν. Ίσως το ζωγραφίσω και το μετατρέψω σε κάποιο έργο τέχνης ή χρησιμοποιήσω τα δόντια σε κάποιο κόσμημα χαχαχα. Ενδιαφέρεται κανείς;

Ηλιοβασιλέματα Ιουλίου

Angelina Helioti 3 Ιουλίου 2023 Δεν υπάρχουν Σχόλια

Καλό μήνα και καλή εβδομάδα σε όλους όσους διαβάζουν αυτό το post!

Ελπίζω να περάσατε όμορφα το Σαββατοκύριακό σας, κατά τη διάρκεια του οποίου μπήκαμε επίσημα στην καρδιά του καλοκαιριού, τον Ιούλιο.

Το Σάββατο πήραμε το αυτοκίνητο του Ηλία με σκοπό να προλάβουμε το ηλιοβασίλεμα με θέα τις πλαγιές του Μαινάλου. Λόγω κάποιων δικών μου υποχρεώσεων καθυστερήσαμε να φύγουμε… Γνωρίζαμε μόνο στο περίπου που θέλαμε να πάμε, οπότε στην αγωνία να προλάβουμε τη δύση, προστέθηκε ένας εξερευνητικός χαρακτήρας στην εξόρμηση σχετικά με το ποιο ήταν το καλύτερο μέρος για να παρκάρουμε και να τραβήξουμε φωτογραφίες. Κατά τη διάρκεια του χειμώνα είχα προσέξει ότι το ηλιοβασίλεμα φαίνεται πανέμορφα πάνω από τη Βυτίνα, ένα μεγάλο κοντινό χωριό, που οι περισσότεροι μάλλον γνωρίζετε. Πιο συγκεκριμένα έπρεπε να ανηφορίσουμε τον δρόμο προς το Χιονοδρομικό Κέντρο και να αναζητήσουμε εκεί κάποιο πλάτωμα για στάθμευση.

Καθώς οδηγούσα ο ήλιος εξαφανίστηκε πίσω από το βουνό και έμοιαζε σαν να είχε χαθεί κάθε ελπίδα να προλάβουμε, αλλά μέσα μου είχα μια αίσθηση ότι ίσως και να τα καταφέρουμε δεδομένου του υψόμετρου που θα ανεβαίναμε. Τελικά καθώς μπαίναμε στον δρόμο για το Χιονοδρομικό, ο κατακόκκινος ήλιος έκανε την εμφάνισή του μέσα από τους καθρέφτες του αυτοκινήτου. Βρήκαμε γρήγορα μια θέση και το ίδιο γρήγορα αποφασίσαμε πού θα στήναμε το τρίποδο. Παίζαμε πραγματικά με τα δευτερόλεπτα. Θα έχετε προσέξει πόσο γρήγορα χάνεται ο ήλιος στον ορίζοντα όταν θέλει κανείς να παρακολουθήσει ένα ηλιοβασίλεμα… Όπως και να ‘χει το σημαντικό είναι ότι προλάβαμε και δεν θα προσπαθήσω με λέξεις να σας περιγράψω αυτό που είδαμε με τα ματιά μας. Ελπίζω οι εικόνες να δίνουν την καλύτερη δυνατή περιγραφή.

Ήταν σαν πίνακας ζωγραφικής. Οι κορυφογραμμές έμοιαζαν με τα κύματα βαθιάς θάλασσας, στα χρώματα όμως της φωτιάς. Αμέσως μετά τη δύση του ηλίου, κάτι μεταξύ γαλάζιου και ροζ απλώθηκε στον καμβά και όλα μεταμορφώθηκαν. Παρακάτω βλέπετε μερικές προσπάθειες αυτοπορτρέτου, που όμως δεν μπορώ να πω να ότι είναι απολύτως πετυχημένες, παρόλα αυτά έχω την ανάμνηση…

Έπειτα ήταν η σειρά για τον άλλο πρωταγωνιστή του σόου, τη σελήνη. Σαν σε κινηματογραφικό σκηνικό σταματήσαμε το αυτοκίνητο πάνω στον δρόμο, σε χαμηλότερο υψόμετρο. Πίναμε ζεστό καφέ φίλτρου από το θερμός και τρώγαμε ροδάκινα όσο απολαμβάναμε την καλοκαιρινή αίσθηση στον αέρα… Σήμερα είναι πανσέληνος, οπότε το φεγγάρι που αντικρίσαμε προχθές ήταν σχεδόν γεμάτο.

Είναι διαφορετική η ενέργεια της σελήνης από εκείνη του ήλιου. Ο ήλιος δίνει τη ζωή, αλλά εκείνη έχει κάτι το μυστηριακό. Και φυσικά, μαζί με τον ήλιο, η σελήνη επηρεάζει το υδάτινο στοιχείο πάνω στη Γη λόγω βαρύτητας. Δεν μου φαίνεται παράλογη η άποψη ότι με παρόμοιο τρόπο επηρεάζει και τα διάφορα υγρά που έχουμε στον οργανισμό μας σε μεγάλες ποσότητες. Όλα συνδέονται μεταξύ τους με κάποιον τρόπο, δεν ξέρω αν θα μπορούσε να είναι κι αλλιώς. Τι λέτε κι εσείς;

Αφού μείναμε μέχρι να σκοτεινιάσει εντελώς και άναψαν τα φώτα της Βυτίνας, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Κάπως έτσι άλλο ένα απόγευμα καλοκαιριού πέρασε εδώ στο βουνό.

Σας ευχαριστώ που ήσαστε εδώ. Μέχρι το επόμενο άρθρο να φροντίζετε τους εαυτούς σας και να χαμογελάτε.

Μια νέα αρχή είναι μπροστά!

Angelina Helioti 28 Ιουνίου 2023 Δεν υπάρχουν Σχόλια

Γεια σας αγαπημένοι μου αναγνώστες!

Τα μαθήματα στη Σχολή Αργυροχρυσοχοΐας ολοκληρώθηκαν και ένας κύκλος έχει σχεδόν κλείσει οριστικά, αν εξαιρέσουμε την πρακτική άσκηση που απαιτείται για να πάρουμε το πτυχίο μας. Σε αυτό το άρθρο θα μοιραστώ μαζί σας μερικά highlights από τις τελευταίες δύο εβδομάδες στη σχολή.

Στις 9 Ιουνίου είχαμε το τελευταίο μάθημα σχεδίου με τον Φώτη Κολοκυθά. Αποφασίσαμε να κάνουμε κάτι που λέγαμε από το πρώτο έτος, να πραγματοποιηθεί το μάθημα στον Λούσιο ποταμό. Εκεί συζητήσαμε για το κόσμημα, το σχέδιο και γενικά την τέχνη. Πέρα από αυτό όμως κάποιοι βουτήξαμε για πρώτη φορά στα παγωμένα νερά του ποταμού. Χρειάζεται προσοχή αν δεν είστε συνηθισμένοι, γιατί από την πολύ χαμηλή θερμοκρασία του νερού μπορεί να κοπεί η αναπνοή σας. Κατά τα άλλα είναι μια άκρως αναζωογονητική εμπειρία και παρόλο που ήταν κρύο το νερό, μόλις βγήκα από αυτό ένιωθα πιο ξύπνια από πριν και ζεστή σε όλο το σώμα μου. Μετά τη βουτιά δοκίμασα για πρώτη φορά το sklackline που είχε φέρει μαζί του ο Φώτης, και μου είπε ότι τα πήγα εξαιρετικά για αρχάρια. Απόλαυσα την προσπάθεια να ισορροπώ στο σχοινί με τον παφλασμό του νερού στα βράχια για ηχητική συντροφιά.

Στις 11 του μήνα μετά την γιορτή της Α’ Πελοποννησιακής Γερουσίας στην πλατεία της Στεμνίτσας, με την Αθηνά και τον Ηλία πήραμε το αυτοκίνητο και κάναμε μια τεράστια βόλτα περνώντας από έξι χωριά του Μαινάλου. Μεταφερθήκαμε από τη μία άκρη του βουνού στην άλλη και έτσι συναντήσαμε διαφορετικές καιρικές συνθήκες. Η μουσική έπαιζε δυνατά στα ηχεία, σταματήσαμε σε μερικά καφέ, ρεμβάσαμε σε θέες και τρέξαμε προς το ουράνιο τόξο.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ εκείνες τις βόλτες με το αυτοκίνητο και την συντροφιά των ΄δυο καλών μου φίλων. Είναι ανεκτίμητες!

Στις 23 του μήνα δώσαμε τα δύο τελευταία μαθήματα της εξεταστικής. Το ίδιο βράδυ οι τελειόφοιτοι της σχολής κάναμε ένα μικρό πάρτι στο προαύλιο. Είχε ποτά, σνακς, χορό και… πολλή συγκίνηση! Αποχαιρετήσαμε ο ένας τον άλλο και τραβήξαμε αναμνηστικές φωτογραφίες. Είμαι ευγνώμων για αυτό το έτος, τις στιγμές που περάσαμε μαζί και όσα μάθαμε για τους εαυτούς μας. Καλή τύχη σε όλους εύχομαι και εις το επανιδείν, εδώ στη Στεμνίτσα ή οπουδήποτε αλλού!

Την επόμενη κιόλας μέρα οι περισσότεροι αναχώρησαν οριστικά, ανάμεσα σε αυτούς και η αγαπημένη μου Αθηνά… Ανταλλάξαμε κάποια δώρα και ευχαριστήσαμε η μία την άλλη για όλα όσα περάσαμε παρέα εδώ στο μικρό χωριό στο βουνό. Τις επόμενες μέρες έφυγαν και οι περισσότεροι άλλοι. Κάποιοι λίγοι έμειναν μόνιμα. Ανάμεσα σε αυτούς κι εγώ…

Νέα πράγματα έχουν αρχίσει να συμβαίνουν στη ζωή μου, τα οποία θα μοιραστώ μαζί σας σε επόμενες αναρτήσεις… Και πάνω που κλείνει ένας κύκλος και ένας άλλος ανοίγει, όταν γύρισα στο σπίτι μετά από τρεις μέρες, που έλειπα λόγω εκλογών, ο χώρος κοντά στο ψυγείο μύριζε φοβερά. Κάτι δεν πήγαινε καλά και ένιωθα την ενέργεια μέσα στο σπίτι μου ανυπόφορη. Ο Ηλίας με βοήθησε να εντοπίσουμε το πρόβλημα και ήταν κάποια στάσιμα νερά που μάζευε για καιρό το ψυγείο σε ένα ειδικό πιατάκι για να μην μένουν στον χώρο των τροφίμων. Το καθαρίσαμε τόσο καλά μέσα και έξω που στο τέλος έμοιαζε με καινούριο! Είναι ώρα να φύγει το παλιό, ώστε να δημιουργηθεί χώρος για το καινούριο. Το ψυγείο ήταν η απόλυτη μεταφορά αυτής της γενικότερης αίσθησης.

Το σίγουρο είναι ότι μια νέα αρχή είναι μπροστά μας και ανυπομονώ για αυτό το καλοκαίρι αλλά και το υπόλοιπο 2023. Μέχρι τώρα είχε δοκιμασίες και μαθήματα που όμως με έχουν φέρει εδώ που είμαι σήμερα και αυτό είναι υπέροχο! Είμαι έτοιμη για ό,τι φέρει η ζωή! Έτοιμη να τρέξω προς την κατεύθυνση που πάντα εγώ όριζα παρά τις προκλήσεις. Γεμάτη ενθουσιασμό για τη φύση, το Μαίναλο, τη ζωή και όλα όσα ξεδιπλώνονται καθημερινά μπροστά στα μάτια μου!

Ελπίζω να είστε κι εσείς!

Αντικρίζοντας τον θάνατο

Angelina Helioti 18 Ιουνίου 2023 Δεν υπάρχουν Σχόλια

Την προηγούμενη εβδομάδα έκανα μια βόλτα με την Αθηνά και τον Ηλία. Ήταν μια υπέροχη, μεγάλη βόλτα με το αυτοκίνητο σε έξι χωριά του Μαινάλου. Εξερεύνηση και διασκέδαση με μουσική και γέλιο. Καθώς έπεφτε το φως της ημέρας είχαμε περάσει τη Δημητσάνα και κοντεύαμε να μπούμε στη Στεμνίτσα. Ξαφνικά είδαμε δύο μικρά μάτια να λάμπουν στον δρόμο, κάποιο ζωάκι περνούσε απέναντι. “Ευτυχώς πρόλαβε” σκέφτηκα, γιατί ακριβώς πίσω του, στη στροφή εμφανίστηκε ένα μεγάλο τζιπ αυτοκίνητο που ερχόταν με φόρα… Χαμογέλασα. Χαίρομαι πολύ όταν συναντώ ζώα του δάσους εδώ στο βουνό… Καθώς πλησιάζαμε όλο και πιο κοντά στο σημείο που είδα τα μάτια, είδα το ζωάκι πάλι μέσα στον δρόμο. Μα για μισό λεπτό, το τζιπ έρχεται!!! Πέρασε!!! Τι έγινε;! Σταματήσαμε απότομα στη μέση του δόμου. Το καταλάβαμε και οι τρεις μας. Κοκκάλωσα. Βάλαμε αλάρμ, έκλεισα τη μουσική και πεταχτήκαμε έξω από το αμάξι...

Εκείνο το βράδυ, στο κρεβάτι μου, προσπαθούσα να φέρω στο μυαλό μου αυτό που συνέβη, να το ξανά νιώσω. Πήρα δύο λεπτά με τον εαυτό μου, άνοιξα το κινητό και έγραψα το κείμενο που ακολουθεί:

“Δεν ήμουν προετοιμασμένη για αυτό που αντίκρισα. Το κεφάλι της νυφίτσας ήταν καρφωμένο κάτω και το υπόλοιπο κορμί χτυπιόταν στην άσφαλτο. Μια λιμνούλα από αίμα ζεστό και λαμπερό και εκείνο το πλασματάκι να τραντάζεται στον δρόμο.

Ήταν ο,τι πιο οδυνηρό έχω αντικρίσει. Παγωμένη, γύρισα από την άλλη για να μην βλέπω. Δεν ξέρω τι συνέβη μέσα μου εκείνη τη στιγμή. Δεν άντεξα και άφησα τους λυγμούς και τα δάκρυα να βγουν στην επιφάνεια. Ο κόσμος ήταν λιγότερος. Για μια στιγμή σκέφτηκα να πάω στο αυτοκίνητο. Αλλά μετά δεν μπορούσα να το αφήσω. Ήθελα να του κάνω παρέα καθώς θα έφευγε, να το αποχαιρετήσω. Το μεταφέραμε στην άκρη, στα χορτάρια.

Μείναμε εκεί για λίγο.

Με τον Ηλία του χαϊδεύαμε την κοιλιά και το σημείο που ήταν η καρδιά του. Για λίγα δευτερόλεπτα απλώς άγγιζα το ζεστό κορμί με την απαλή γούνα και προσπαθούσα με διαλογισμό, να συνδεθώ με το πλάσμα. Μέσα από το χέρι μου έστελνα την ενέργεια της σκέψης “Είμαι εδώ δεν είσαι μόνο, μπορείς να αφεθείς”.

“Χτυπάει η καρδούλα του” είπα, ενώ το σώμα ήταν ακίνητο.
Μετά από λίγα δευτερόλεπτα, με απόγνωση “Χτυπάει πιο γρήγορααα!” φώναξα και ένας λυγμός βγήκε από το στόμα μου…
“Σταμάτησε!!!”. Τα δάκρυα κύλησαν πάλι στα μάγουλά μου.

Η ψυχή είχε αφήσει το σώμα.

Το σοκ με κυρίευσε. Δεν ξέρω με ποια λόγια να περιγράψω αυτό που ένιωσα. Δεν είχα ξαναδεί κάτι ζωντανό να πεθαίνει μπροστά μου και ειδικά με αυτόν τον τραγικό τρόπο. Μακάρι να μην έφυγε με αγωνία. Να ένιωσε έστω και λίγη από τη στοργή και την αγάπη που προσπαθούσα να του μεταδώσω με το άγγιγμα μου… Είμαι σίγουρη ότι ένιωθε την συντροφιά μας. Ήθελα να μείνω εκεί περισσότερο, αλλά δεν μπορώ τέτοιες στιγμές, όταν είναι κι άλλοι απλώς αποσυντονίζομαι και το αυτοκίνητο ήταν στη μέση του δρόμου…

Πολύ αργότερα όταν πήγα σπίτι θυμήθηκα τα λόγια του δασκάλου… Η στιγμή που κάποιος πεθαίνει είναι εξαιρετική ευκαιρία για διαλογισμό, για προσευχή. Η αίσθηση που υπάρχει στην ατμόσφαιρα. Διαχέεται απίστευτη ενέργεια τριγύρω. Νιώθεις την παρουσία της ψυχής, γίνεσαι μέρος του μυστηρίου.

Η ενέργεια που υπήρχε στον χώρο την ώρα του θανάτου… Μόλις πριν λίγο η ψυχή ήταν εκεί μέσα στο κορμάκι. Πού πήγε μετά;;; Κι όταν η καρδιά σταμάτησε… Ήταν λες και το πλάσμα μπήκε μέσα μου. Νιώθω ότι θα κουβαλάω αυτή την ψυχή βαθιά στην καρδιά τώρα. Ξέρω πως το Όλον συνεχώς εμφανίζεται με νέες μορφές. Κάτι φεύγει κάτι έρχεται και όλο είναι ένας κύκλος. Ο κύκλος της ζωής και του θανάτου. Ή μάλλον για να το πω καλύτερα είναι μία σπείρα που εκτείνεται στο χωροχρόνο.

Νιώθω αγάπη. Νιώθω ευγνωμοσύνη που είχα αυτή την επώδυνη, αλλά σπουδαία εμπειρία. Αγαπώ! Συμβαίνει τώρα, αυτή τη στιγμή. Δεν θα ξεχάσω. Αγαπώ.

Πού πάμε; Από πού ήρθαμε;”