ANGELINA HELIOTI

 
ABOUT

Το όνομά μου είναι Αγγελίνα Χελιώτη (Angelina Helioti) και πρόσφατα αποφοίτησα από την αρχιτεκτονική σχολή του Ε.Μ.Π.

 

Μετά από μήνες σκέψης, πήρα το ρίσκο να αφήσω τη ζωή στην Αθήνα. Ο λόγος, η ίδια η ποιότητα ζωής της μεγαλούπολης. Οι γρήγοροι ρυθμοί, η πίεση “να προλάβεις τις προθεσμίες”, ο πολύς κόσμος και η έλλειψη φυσικού περιβάλλοντος ήταν πράγματα που με οδήγησαν στην αλλαγή. 

 

Μετακόμισα σε ένα μικρό, ορεινό χωριό της Αρκαδίας, τη Στεμνίτσα. Αν και μεγάλωσα στη Λακωνία, η Αρκαδία είναι ο τόπος καταγωγής μου και έτσι κατά μία έννοια, αισθάνομαι ότι επέστρεψα σπίτι. Δεν ξέρω πόσο θα καταφέρω να παραμείνω εδώ, αλλά όσο κι αν καταλήξει να είναι, θα προσπαθήσω να το απολαύσω στο μέγιστο.


Εδώ απολαμβάνω όλα όσα λαχταρούσα! Δέντρα, ποτάμια, λίμνες, ησυχία, καθημερινότητα με αργούς ρυθμούς. Έχω έναν απλό τρόπο ζωής, που όμως μου δίνει έμπνευση για τις καλλιτεχνικές ενασχολήσεις μου, τη φωτογραφία, τη ζωγραφική, και τη δημιουργία βίντεο.  Συγχρόνως, σπουδάζω την τέχνη της αργυροχρυσοχοΐας σε δημόσια σχολή, που βρίσκεται εδώ. Σε αυτό το blog θα βρείτε άρθρα ημερολογιακού χαρακτήρα σχετικά με τη ζωή μου εδώ.

 

Ελπίζω να απολαύσετε όλα όσα θα μοιράζομαι μαζί σας

F I L E

Βρείτε με στα Facebook, Instagram και Youtube. 

Κοινοποιήστε το στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Share on facebook
Share on twitter
Share on linkedin

Helmos Mountain Festival

Το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος 2-5 Ιουνίου, πραγματοποιήθηκε το Μουσικό Φεστιβάλ Χελμού. Στην αρχή είχα ακούσει για αυτό αλλά δεν είχα μπει στη διαδικασία να αγοράσω εισιτήριο και έτσι όταν γρήγορα συνέβη το SoldOut αποχαιρέτησα την ιδέα να πάω. Στη συνέχεια έμαθα ότι ο μεγαλύτερος αδερφός μου Κωνσταντίνος είχε κανονίσει να πάει με την παρέα του και η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα πολύ να βρίσκομαι μαζί τους. Λίγες μέρες πριν το φεστιβάλ ο Ηλίας, καλός μου φίλος από τη Σχολή Αργυροχρυσοχοΐας, μου είπε ότι είχε δύο δωρεάν προσκλήσεις και πως αν ήθελα μπορούσαμε να πάμε μαζί. Εννοείται πως δέχτηκα με μεγάλη μου χαρά! Την Παρασκευή λοιπόν το πρωί, ξεκινήσαμε με το αυτοκίνητο για τα Καλάβρυτα, μοιράζοντας την απόσταση πίσω από το τιμόνι.

Φτάσαμε στο χιονοδρομικό κέντρο από τους πρώτους. Βοήθησα τον Ηλία να στήσει στο camp1 το οποίο ήταν μέσα στα έλατα πιο μακριά από τη μουσική σκηνή και αργότερα επέστρεψα στο camp2, όπου και θα κοιμόμουν με την παρέα του αδερφού μου, την Ελένη, τον Μιχάλη και τον Μπάμπη. Ο καιρός ήταν ζεστός και ήταν κάπως κουραστικό να κουβαλάμε ένα σωρό πράγματα και να διανύουμε μεγάλες αποστάσεις από το ένα σημείο στο άλλο, αλλά αυτό δεν έριξε καθόλου τη διάθεσή μας!

Αργότερα, λίγο μετά τις 20:00, ξεκίνησε η πρώτη συναυλία την οποία δεν παρακολούθησα από την αρχή με τον Novel 729 στο μικρόφωνο, αλλά φυσικά μπορούσα να απολαύσω τα κομμάτια του από οποιοδήποτε σημείο του χιονοδρομικού. Το φεγγάρι είχε κάνει από νωρίς την εμφάνισή του πάνω από το βουνό και περίμενα για την πανσέληνο της Κυριακής με ανυπομονησία. Παρέμεινα σε όλη τη διάρκεια που τραγουδούσε ο Π. Παυλίδης και στα μισά περίπου του Γ. Αγγελάκα αποφάσισα να γυρίσω στη σκηνή, καθώς ήταν λίγο αργά για εμένα.

Η επιστροφή στη σκηνή ήταν μια δοκιμασία. Οι σκηνές μέχρι το βράδυ ήταν τόσες πολλές και μέσα στο σκοτάδι ήταν δύσκολο να εντοπίσω που είναι το “σπίτι”… Με φακό και το ένστικτό μου για συντροφιά όμως, το βρήκα τελικά. Ετοιμάστηκα και έπεσα για ύπνο ακούγοντας στο βάθος τα τραγούδια του Αγγελάκα με αυτό το λίγο goth και dark στοιχείο στη μουσική και την ερμηνεία του.

Λίγες ώρες αργότερα χτύπησε το ξυπνητήρι μου γύρω στις 05:30. Η Ελένη δεν ήταν δίπλα μου… Γρήγορα άνοιξα το sleeping bag και προσεκτικά να μην ξυπνήσω την υπόλοιπη παρέα άνοιξα την σκηνή. Τα είχα καταφέρει. Είχα σηκωθεί πριν τον ήλιο. Κοίταξα τριγύρω μου και είδα ολόκληρη την πλαγιά που τον Φεβρουάριο ήταν γεμάτη skiers στο λευκό χιόνι, τώρα να είναι καταπράσινη γεμάτη με μικρούς πολύχρωμους όγκους που έμοιαζαν με σακούλες σκουπιδιών. Ήταν τόσες πολλές οι σκηνές! Είδα δύο φιγούρες να περπατούν, ήμουν πραγματικά από τους ελάχιστους ξύπνιους εκείνη την ώρα. Περπάτησα λίγο στον παγωμένο αέρα και λίγα μέτρα πιο μακριά στάθηκα να απολαύσω την ανατολή. Ολοκλήρωση. Ομορφιά και χάρη κατέκλυσε τον χώρο μέσα στο τσάκρα της καρδιάς, αλλά και όλο το υπόλοιπο κορμί μου.

 

Κατευθύνθηκα προς το σαλέ όπου και συνάντησα καμιά δεκαριά νυσταγμένους ανθρώπους να λαγοκοιμούνται ή να αγναντεύουν τον ήλιο. Ήταν αυτοί οι λίγοι που δεν είχαν κλείσει μάτι όλη τη νύχτα, κυρίως από το κρύο. Η Ελένη ήταν ανάμεσα σε αυτούς… Εκείνο το πρώτο πρωινό δεν θα το ξεχάσω επίσης επειδή γνωρίσαμε την Χριστίνα, μια όμορφη νεαρή γυναίκα με την οποία μιλήσαμε κατευθείαν μέσα από την καρδιά μας για τα μεγάλα εκείνα θέματα που αφορούν όλους μας, τις σχέσεις, την αγάπη προς τον εαυτό, την αποδοχή και εν τέλει την αυτογνωσία. Εκείνη η συζήτηση ήταν μόνο η αρχή…

Αργότερα, όταν όλο το camp ξύπνησε ο ήλιος έκαιγε τα πάντα και το σκηνικό θύμιζε το Woodstock του ’69. Ξαπλωμένοι στο γρασίδι, τρώγοντας το πρωινό τους έξω από τις σκηνές, διαβάζοντας βιβλία, βγάζοντας βόλτα τα σκυλάκια τους, άνθρωποι απολάμβαναν την αύρα του βουνού σε όλα τα σημεία του ορίζοντα. Η Σαβίνα και η Μόσχα μελετούσαν για το διδακτορικό και το μεταπτυχιακό τους και μου έδωσαν την αίσθηση ότι ξαπλώνουν σε κάποια παραλία στη μέση του καλοκαιριού. Τα δύο κορίτσια συνδέονταν με την παρέα μου μέσω γνωστών και φίλων, παρόλα αυτά εγώ τις συναντούσα εκεί για πρώτη φορά.

Το μεσημέρι κατέβηκα στο γρασίδι δίπλα από το parking με τον Ηλία. Χαλαρώσαμε ακούγοτνας τους ήχους της φύσης και την πρόβα των μουσικών, κάτω από τον απέραντο ουρανό. Για μια στιγμή ένιωσα ότι βρίσκομαι στον παράδεισο. Άνθρωποι περπατούσαν αργά και ήρεμα τριγύρω, σκυλιά έτρεχαν χαρούμενα… Ήταν δυνατή στιγμή.

Σύντομα όμως καταφύγαμε στο σαλέ, καθώς ερχόταν βροχή από τα Καλάβρυτα. Σε λίγα λεπτά ο χώρος του κτηρίου είχε γεμίσει ασφυκτικά με κόσμο και ευτυχώς εγώ είχα βρει θέση να καθίσω και να απολαύσω ένα βιβλίο του Κρισναμούρτι και το κολατσιό μου. Για πολλή ώρα έβρεχε (ευτυχώς όχι καταρακτωδώς) και το σαλέ ήταν γεμάτο, μέσα και σε όλο το περιμετρικό μπαλκόνι, ενώ κάποιοι λίγοι βρήκαν καταφύγιο στις σκηνές τους, όπως ο αδερφός μου και η υπόλοιπη παρέα μας.

 

Εκεί νομίζω ήταν που πολλοί από εμάς δοκιμαστήκαμε ψυχολογικά, ένιωθα ότι και να έφευγα τώρα για Στεμνίτσα, δεν θα με πείραζε καθόλου… Ήμασταν όλοι αναγκασμένοι να παραμείνουμε στις θέσεις μας και να περιμένουμε να σταματήσει η βροχόπτωση. Ευτυχώς όμως τουλάχιστον πραγματοποιήθηκε μια stand up comedy παράσταση που μας κράτησε ζεστούς προκαλώντας το γέλιο, δίνοντας μια αίσθηση ότι θα αντέξουμε και η συναυλία των 20:00 θα πραγματοποιηθεί κανονικά.

Λίγο μετά το πέρας της παράστασης, η βροχή σταμάτησε και αυτό που συνέβη ήταν μια ανταμοιβή για όλους μας. Ένας καθαρός ουρανός με ροδακινί και μόβ αποχρώσεις, πάνω στην ώρα λίγο πριν αρχίσει η συναυλία, καθ’ όλη τη διάρκεια της οποίας επικρατούσε ξαστεριά. 

Το πρόγραμμα είχε Χατζηφραγκέτα, Εισβολέα και Θ. Παπακωνσταντίνου. Ήταν μια πολύ δυνατή ενεργειακά βραδιά με το φεγγάρι να κάνει την εμφάνισή του πίσω από την σκηνή και τους καλλιτέχνες να επικοινωνούν πολύ καλά με το κοινό κατά τη διάρκειά της ερμηνείας τους. Χάρη στον αδερφό μου, ήταν η πρώτη φορά που κάποιος με σήκωσε στους ώμους του και μπορούσα να δω όλο το πλήθος από ψηλά και να απολαμβάνω τη στιγμή πολύ πιο ζωντανά, μια αίσθηση που θα μου μείνει αξέχαστη.

Η Κυριακή είχε κάτι το ιδιαίτερο. Με τον Ηλία αποφασίσαμε να επισκεφθούμε τη λίμνη Τσιβλού και να κάνουμε canoe kayak. Λίγα χιλιόμετρα έξω από το χιονοδρομικό συναντήσαμε ένα μεγάλο κοπάδι αγελάδες με τα μικρά τους. Το θέαμα ήταν μοναδικό. Όταν πλησίαζαν αυτοκίνητα τα ζώα έτρεχαν όλο και πιο βαθιά στο λιβάδι και γενικώς ήταν επιφυλακτικά. Γι’ αυτό κι εμείς προτιμήσαμε να τα θαυμάσουμε από απόσταση.

Στον δρόμο ακούγαμε Χαρούλη και Μάλαμα για να μπούμε στη διάθεση της συναυλίας που θα ακολουθούσε σε λίγες ώρες. Γενικά έκανε αρκετή ζέστη παρόλο που καθώς πλησιάζαμε ακούγονταν δυνατοί κεραυνοί από το βάθος και ένα σκοτεινό σύννεφο φλέρταρε με τη λίμνη.

Τελικά όμως έκανε τον καλύτερο καιρό που θα μπορούσε να κάνει με αραιή συννεφιά, καλή θερμοκρασία και ένα ήπιο αεράκι. Απολαύσαμε το σπορ, την ομορφιά της λίμνης και του τοπίου τριγύρω. Γυμναστήκαμε και χαλαρώσαμε.

Το μέρος εκείνο ήταν στ’ αλήθεια μια γωνιά παραδεισένια. Γαλαζοπράσινα νερά τυλιγμένα από βουνά με έλατα και πεύκα. Θα μπορούσα να μείνω εκεί αρκετές ημέρες, καθώς η γαλήνη που προσφέρεται, η ομορφιά και η άνεση για εμένα ξεπερνά μέχρι και 5άστερο ξενοδοχείο. Δεν χρειαζόμαστε πολλά πράγματα για να νιώθουμε ευεξία. Η φύση προσφέρει πολλά από μόνης της.

Δεν θα περιγράψω κάτι παραπάνω, νομίζω οι εικόνες μιλούν από μόνες τους. Θα πω μόνο ότι για τους λάτρεις της φύσης, προτείνω ανεπιφύλακτα τη λίμνη Τιβλού και μπορείτε να ρωτήσετε για το kayak που γίνεται εκεί.

Γύρω στις έξι το απόγευμα πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για να προλάβουμε την τελευταία συναυλία του φεστιβάλ. Από νωρίς αυτή τη φορά με τον Κωνσταντίνο σταθήκαμε αρκετά κοντά στη σκηνή (ως συνήθως) και αργότερα συγκεντρώθηκαν εκεί και όλοι οι υπόλοιποι φίλοι μας. Όσο έσβηνε το τελευταίο φως της ημέρας παρακολουθήσαμε τον Σ. Γραμμένο, ο οποίος μας προθέρμανε με την ευχάριστη ερμηνεία του.

Όλοι οι καλλιτέχνες είχαν πολύ ωραία ενέργεια και ανέβασαν το κοινό με τις ερμηνείες τους, αν και εγώ χάρηκα λίγο περισσότερο στο άκουσμα του Χαρούλη. Εκείνη τη βραδιά το χιονοδρομικό είχε τον περισσότερο κόσμο από όλο το τριήμερο. Αρκετές χιλιάδες άνθρωποι όλων των ηλικιών, χόρευαν, τραγουδούσαν ή έπιναν το ποτό τους παρακολουθώντας τη συναυλία από μακριά στο σαλέ. Για άλλη μια φορά δεν έμεινα μέχρι το τέλος λόγω κούρασης και κρύου. Κατευθύνθηκα προς τη σκηνή, αποχαιρέτησα με ένα χαμόγελο το ολόγιομο φεγγάρι πάνω από τον Χελμό και αποκοιμήθηκα με τη φωνή της Ιουλίας Καραπατάκη και του Σωκράτη Μάλαμα.

Την επόμενη μέρα, πριν το μεσημέρι το χιονοδρομικό είχε σχεδόν αδειάσει. Ήμασταν από τους τελευταίους που μάζεψαν τα πράγματά τους, προσέχοντας να μην αφήσουμε κανένα σκουπίδι πίσω μας. Απ’ ότι είδα έμεινε πολύ καθαρό το μέρος και άκουσα ότι εκείνο το πρωί υπήρχε δράση καθαρισμού με εθελοντές, στην οποία όμως δεν μπόρεσα να συμμετάσχω. Γενικότερα για πρώτη τους χρονιά οι διοργανωτές του φεστιβάλ τα πήγαν πολύ καλά και ελπίζω να μπορέσει να πραγματοποιηθεί και του χρόνου. Παρόλα αυτά το θέμα με τους χώρους υγιεινής και της εύκολης πρόσβασης στον πρωινό καφέ χρειάζεται διευθέτηση.

Οι περισσότεροι από τους ανθρώπους του φεστιβάλ κατεβήκαμε στα Καλάβρυτα, όπου πραγματοποιήθηκε ένα γλέντι ανήμερα του Αγίου Πνεύματος. Κάτω από τον καυτό ήλιο χορέψαμε παραδοσιακούς χορούς και τραγουδήσαμε υπό τη μουσική των Γκιντίκι και τη φωνή της Καραπατάκη.

Νωρίτερα, εκείνο το τελευταίο ξημέρωμα στο βουνό, κατέβηκα πάλι στο σαλέ από τους πρώτους. Εκεί γνωρίστηκα με τη Δέσποινα, ένα κορίτσι που ερχόταν από τη Θεσσαλονίκη, με την οποία είχαμε μια συζήτηση από καρδιάς και ευχαριστήσαμε η μία την άλλη για τη γνωριμία και την παρέα. Και αργότερα κάθισα με τη Σαβίνα και τη Μόσχα στη σκηνή τους για πρωινό, όπου επίσης συζητήσαμε για τις σχέσεις, την πνευματική εξέλιξη και πολλά άλλα. Και εν τέλει αυτό είναι ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που κρατάω από το φεστιβάλ. Ότι όσοι άνθρωποι γνώρισα και τους αφιέρωσα λίγο χρόνο, ήταν άνθρωποι που ήθελαν να συζητήσουν ουσιαστικά και ήταν ευγνώμονες που βρεθήκαμε ο ένας στον δρόμο του άλλου. Ανταλλάξαμε τις αλήθειες μας με θεραπευτικό τρόπο, και ίσως είχαμε πάει εκεί, ακόμη και χωρίς να το καταλάβουμε για να έρθουμε σε επαφή με τον εαυτό μας ψάχνοντας απαντήσεις σε προσωπικά ερωτήματα. Οπότε ναι, η ουσιαστική επαφή με ανθρώπους ήταν κάτι που μου συνέβη στον Χελμό και νομίζω ότι δεν ήμουν η μόνη.

Μετά το γλέντι στην πλατεία, αποχαιρέτησα την παρέα μου και με τον Ηλία γυρίσαμε στη Στεμνίτσα. Στο αυτοκίνητο έπαιζε δυνατά μουσική με vibes καλοκαιριού αλλά και νοσταλγίας που όμως μου ανέβαζαν στα ύψη τη διάθεση. Είναι γεγονός ότι γυρνούσα διαφορετική μετά από αυτή την εμπειρία. Ήρθα σε βαθιά επαφή με ανθρώπους και είχα την ευκαιρία να περάσω ποιοτικό χρόνο στη φύση και μόνο χαρά και ευγνωμοσύνη μπορώ να νιώθω γι’ αυτό.


Το Φεστιβάλ του Χελμού είναι κάτι που θα μου μείνει αξέχαστο, οπότε με ελπίδα ανανεώνω το ραντεβού μου για του χρόνου!


Στο παρακάτω βίντεο μπορείτε να δείτε σε πλάνα λίγο πολύ όσα περιέγραψα παραπάνω.

Πεζοπορία στoν κάμπο της Πιάνας

Τις τελευταίες τρεις εβδομάδες το μοτίβο του καιρού ήταν ηλιοφάνεια και λίγη ζέστη μέχρι το μεσημέρι και μετά συννεφιά και βροχές. Ήταν ένα μοτίβο που δεν άρεσε στους περισσότερους εδώ, καθώς αποζητούμε επιτέλους πιο θερμές ημέρες και καλό καιρό για εξορμήσεις στο ανθισμένο δάσος. Παρόλα αυτά χαίρομαι για το νερό που έριξε τον τελευταίο καιρό γιατί είναι πολύ χρήσιμο και σημαντικό για τη φύση, λίγο πριν το καλοκαίρι. Ένα από αυτά τα πρωινά με ηλιοφάνεια αποφασίσαμε με την Αθηνά και τον Ηλία ότι είχαμε ανάγκη από μια βόλτα στη φύση και μια εξερεύνηση της ευρύτερης περιοχής.

Πρώτος σταθμός, το Ροεινό, ένα χωριό το οποίο βρίσκεται κάτω από την κορυφή Αϊντίνη και που αργότερα συνειδητοποιήσαμε ότι δεν πρέπει να μετρά πάνω από 30 – 40 κατοίκους. Το όνομα του χωριού είναι ένας εύηχος αναγραμματισμός της λέξης Ορεινό. Βρίσκεται σε υψόμετρο 1100 μέτρων και απέχει 4 χλμ. από τον κεντρικό δρόμο μετά τη Βυτίνα και 19 χλμ. από την Τρίπολη. Μείναμε εκεί πολύ λίγο καθώς το χωριό έμοιαζε εγκαταλειμμένο και το καφενείο στην πλατεία ήταν κλειστό.

Πηγή: topguide.gr

Η πλατεία ήταν πολύ γλυκιά και κάτω από το μεγάλο πλατάνι υπήρχαν δύο μεγάλες πινακίδες με οδηγίες για τα πεζοπορικά μονοπάτια που περνούν από εκεί. Θέλω πολύ να ξαναπάω στο χωριό αυτό και να περπατήσω το μονοπάτι προς την κορυφή Αϊντίνη και προς άλλα σημεία που σημείωσα στον χάρτη. Το Μαίναλο είναι τόσο όμορφο και νομίζω ότι η εξερεύνησή του δεν μπορεί να σταματήσει ποτέ, πάντα κάτι καινούριο υπάρχει και αυτό το κάτι είναι διαφορετικό κάθε εποχή του χρόνου!

Επόμενος σταθμός ένα ιστορικό χωριό, η Πιάνα, το οποίο βρίσκεται κοντά στα ερείπια της αρχαίας πόλης Διπαία. Το όνομά της συνδέεται με τον μυθικό θεό Πάνα. Στην πλατεία δεσπόζει η εκκλησία του αγίου Γεωργίου, η οποία είναι αρχιτεκτονικού ρυθμού τρίκλιτης βασιλικής με τρούλο και διαθέτει δύο επιβλητικά πετρόκτιστα καμπαναριά. Το περιμετρικό προαύλιό της μας πρόσφερε πανοραμική παρατήρηση του φυσικού τοπίου.

Πηγή: Wikipedia

Στην πλατεία οι ιδιοκτήτες της ταβέρνας “Πάνας” μας είπαν λίγα λόγια για το χωριό τους και μας παρακίνησαν να περπατήσουμε το όμορφο μονοπάτι στον κάμπο της Πιάνας που φτάνει ως τις πηγές του ποταμού Ελισσώνα. Στο βουνό που βρίσκεται πάνω από τις πηγές του Ελισσώνα και φέρει το όνομα “Πιανοβούνι” βρίσκεται η επονομαζόμενη σπηλιά του θεού Πάνα. Αυτή η περιοχή της Φαλάνθου πήρε το όνομά της από τον αδάμαστο και γονιμοποιό θεό της βλάστησης και της ζωής. Ο τοπικός μύθος θέλει τον τραγοπόδαρο Θεό Πάνα να κατοικεί στη σπηλιά αυτή και με τη φλογέρα του να πλημμυρίζει με ήχους την πανέμορφη χαράδρα των πηγών του Ελισσώνα.

Ξεκινώντας για τις πηγές του ποταμού σκεφτόμασταν ότι πρόκειται μόνο για 20 λεπτά, όπως μας είχαν πει, τελικά όμως ήταν παραπάνω, γύρω στο μισάωρο. Τα νερά του Ελισσώνα αναβλύζουν από τις πηγές στους πρόποδες του Πιανοβουνίου και δίνουν ζωή στους λιγοστούς πια κατοίκους της περιοχής που καλλιεργούν τη γη ή εκτρέφουν τα ζώα τους. Σημαντικό μέρος του νερού των πηγών του Ελισσώνα αξιοποιείται για την ύδρευση των κατοίκων της Τρίπολης. Στα μέσα περίπου του κάμπου της Πιάνας, τα νερά του ποταμού χάνονται μέσα στη γη και πιστεύεται πως ξανακάνουν της εμφάνιση τους στην περιοχή της Μεγαλόπολης. Κατά μήκος των κοιτών του ποταμού Ελισσώνα λειτουργούσαν παλιότερα δώδεκα πέτρινοι νερόμυλοι για το άλεσμα δημητριακών και έξι νεροτριβές για το πλύσιμο ρούχων. Συναντήσαμε μερικά από αυτά τα κτίσματα κάποια σε καλή και άλλα σε ερειπιώδη κατάσταση.

Ο σκύλος της ταβέρνας μας έκανε συντροφιά σε όλο το πεζοπορικό μας ταξίδι, αν και φαινόταν ότι δεν πατούσε καλά το ένα του πόδι. Δεν γνωρίζαμε το όνομά του, έτσι τον ονομάσαμε Δία. Ήταν πραγματικά αξιόπιστος συνοδός βουνού, σταματούσε όταν σταματούσαμε να ξαποστάσουμε και κρατούσε ένα καλό τέμπο σε όλη τη διαδρομή και φυσικά γνώριζε το μονοπάτι. Κατά κύριο λόγο η βλάστηση ήταν θαμνώδης και διάφορα αρώματα από μυρωδικά και λουλούδια αναδύονταν στον αέρα.

Όταν φτάσαμε στις πηγές απολαύσαμε τη δροσιά και τον ήχο του ποταμού. Ο Ηλίας και ο Δίας έκαναν μια βουτιά όσο εγώ με την Αθηνά ξεκουραζόμασταν στα βράχια. Και τότε ήταν που ξεκίνησε να ψιχαλίζει. Δεν καθίσαμε πολλή ώρα εκεί καθώς ανησυχούσαμε για το αν θα δυνάμωνε η βροχή. Η βλάστηση κοντά στο ποτάμι έμοιαζε περισσότερο σε ένα τροπικό δάσος και η ασθενής βροχόπτωση έκανε αυτή την αίσθηση ακόμη πιο έντονη. Μικρές μπλε πεταλούδες χόρευαν πετώντας γύρω μας σε εκείνο το σημείο.

Στην επιστροφή αποφασίσαμε αντί να διασχίσουμε το μονοπάτι, να περάσουμε από τον χωματόδρομο που είναι για τα αυτοκίνητα. Εκεί μετά λύπης και οργής μπορώ να πω αντικρίσαμε μεγάλες ποσότητες σκουπιδιών πεταμένων στην πλαγιά δίπλα από τον δρόμο. Δεν μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου! Πώς γίνεται οι κάτοικοι της περιοχής να μολύνουν έτσι τον ίδιο τον τόπο τους, που τους ομορφαίνει τη ζωή και τους θρέφει;

Στη συνέχεια συναντήσαμε ένα ζευγάρι να κατεβαίνουν οδικώς τον δρόμο και τους σταμάτησα για να τους κάνω ερωτήσεις σχετικά με τα σκουπίδια και να τους εκφράσω την αποδοκιμασία μου για το φαινόμενο. Μου εξήγησαν ότι τα τελευταία δύο χρόνια έχει σταματήσει αυτή η συνήθεια και η αλήθεια είναι ότι δεν έδειχναν καθόλου περήφανοι…

Νομίζω ότι θα είχε κάποια αξία να συγκεντρωθεί μια ομάδα πολιτών να μαζέψει τα σκουπίδια. Αν και το πιο ιδανικό θα ήταν να κάνει κάτι ο δήμος Τρίποληε, καθώς είναι δύσκολη η κίνηση εκεί για πεζούς και μερικά μόνο οχήματα δεν φτάνουν για να μαζέψουν τα σκουπίδια και επιπλέον μπορώ να καταλάβω ότι δεν είναι αυτό το μοναδικό σημείο στο βουνό που οι κάτοικοι φέρονται με αυτόν τον τρόπο…

Ενώ μας έπιασε η μεσημεριανή βροχή, λίγα λεπτά πριν μπούμε στο χωριό ο ήλιος δοκίμαζε τις αντοχές μας και σταματήσαμε στη σκιά που πρόσφεραν τα δέντρα, ρεμβάσαμε και συζητήσαμε. Όταν πια φτάσαμε στην πλατεία πήγαμε κατευθείαν στη βρύση για δροσερό νερό, και καθίσαμε στην σκιά που δημιουργούσαν δύο υπερήλικα πλατάνια.

Όλα αυτά συνέβησαν την Πέμπτη που μας πέρασε, πριν το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος, κατά τη διάρκεια του οποίου είχα μια άλλη μοναδική εμπειρία… Για αυτό όμως θα διαβάσετε στο επόμενο άρθρο, πολύ σύντομα!

Μέχρι τότε αγκαλιές σε όλους!

Έκθεση νέων δημιουργών

Στα μέσα Μαΐου συμμετείχα σε μια έκθεση για νέους δημιουργούς με τη Σχολή Αργυροχρυσοχοΐας. Η έκθεση NGFL πραγματοποιήθηκε στο Ζάππειο, στο κέντρο της Αθήνας. Εκεί είχαμε την ευκαιρία να παρακολουθήσουμε πασαρέλες με δημιουργίες νέων σχεδιαστών και απόφοιτων από ΙΕΚ σχεδίου μόδας, έργα ζωγραφικής, κοσμήματα, γυαλιά ηλίου και τσάντες.

Ήταν εντελώς διαφορετική η αίσθηση αυτής της έκθεσης σε σχέση με άλλες εμπορικές που έχω συμμετάσχει. Οι εκθέτες και οι επισκέπτες ήταν πιο ανάλαφροι και διατεθιμένοι να αγοράσουν κάτι ή απλώς να παρακολουθήσουν την τέχνη που εκτίθεντο.

Όλοι οι συμφοιτητές μου είχαν φέρει πολύ όμορφα και εκλεπτυσμένα κοσμήματα και θαύμασα τη δουλειά τους. Εγώ συμμετείχα με ορισμένα κομμάτια από τη συλλογή μου. Αυτή τη στιγμή δουλεύω πάνω σε μερικά ακόμη σχέδια και στα μέσα Ιουνίου θα σας παρουσιάσω κι άλλα ολοκληρωμένα κοσμήματα.

Ίσως να είναι πολυτέλεια να φοράμε επώνυμα ρούχα ή κοσμήματα, ή να έχουμε ένα επώνυμο έργο τέχνης στο σπίτι μας, αλλά εν τέλει κάθε σχέδιο από την στιγμή που έχει έναν συγκεκριμένο δημιουργό έχει κάτι από τον εσωτερικό του κόσμο. Κάθε κομμάτι έχει τη δίκη του ιστορία και τελικά αυτή είναι που κουβαλάμε όταν φοράμε τέτοια ήδη “πολυτέλειας”, την ιστορία του αλλά και τη δική μας. Τα κοσμήματα και τα ρούχα που επιλέγουμε, από το ύφασμα, τα μέταλλα, τις μεθόδους και τις συνθήκες στις οποίες δημιουργούνται, τα χρώματα, τα ύφη κλπ, όλα εκείνα τα πράγματα που πλαισιώνουν τις επιλογές μας, συμπληρώνουν την προσωπικότητά μας και είναι ένας τρόπος έκφρασης και τοποθέτησης στο κοινωνικό σύνολο.

Η συγκεκριμένη επίσκεψη στην Αθήνα ήταν ίσως η πρώτη που απολάμβανα τα τελευταία δύο χρόνια. Το έβλεπα περισσότερο σαν μια ευχάριστη εκδρομή, παρά σαν αναγκαίο ταξίδι που σχετίζεται με δουλειές. Το μόνο δυσάρεστο είναι ότι κρύωσα και τώρα κλείνω τη δεύτερη εβδομάδα έντονου κρυολογήματος (γι’ αυτό και η καθυστέρηση εδώ στο blog). Βλέπω αυτό το κρυολόγημα σαν μήνυμα από το σώμα μου για ανάγκη για ανάπαυση και ξέρω ότι σύντομα θα περάσει και θα επιστρέψω σε όλες τις δραστηριότητές μου με περισσότερη ενέργεια.


Μέχρι το επόμενο άρθρο εύχομαι να περνάτε όμορφα!

Άνοιγμα στην άνοιξη

Από τα πιο όμορφα πράγματα που μπορώ να κάνω στη φύση μετά από τον κρύο χειμώνα, είναι να ξαπλώσω στο έδαφος όταν αυτό είναι γεμάτο λουλούδια, ενώ ο ήλιος χαρίζει ζεστασιά στο πρόσωπό μου. Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, ο καιρός ήταν υπέροχος και είχα την ευκαιρία να απολαύσω το ανοιξιάτικο θαύμα παντού γύρω μου τόσο στο Μαίναλο, όσο και στον Πάρνωνα, καθώς έκανα μια σύντομη εκδρομή εκεί.

Ένα ακόμη πράγμα που απολαμβάνω είναι να μαζεύω διάοφρα πράγματα από το δάσος. Τις τελευταίες μέρες έχω επιδοθεί αρκετές ώρες στην εκμάθηση συλλογής μανιταριών από τον Πάνο. Τώρα είναι η εποχή της μορχέλας, ένα ασυνήθιστο μανιτάρι, το οποίο έχει εξαιρετική γεύση και είναι πλούσιο σε ΠΡΟ-βιταμίνη D. Μαζέψαμε αρκετά, κυρίως από το είδος morchella elata. Είναι απίστευτο πόσα χρήσιμα πράγματα προσφέρονται από τη φύση εδώ, δίπλα στο σπίτι μου!

Πλέον έχουν ανθίσει πανέμορφα λουλούδια σε διάφορα χρώματα και θα μου άρεσε να έχω ένα βάζο ή και περισσότερα μέσα στο σπίτι, αλλά κάτι με σταματάει από το να τα κόψω. Η σκέψη ότι μόλις κόβονται πεθαίνουν με κάνει συνεχώς να το αναβάλλω για την επόμενη φορά που θα βρεθώ στο δάσος…

Τα πουλιά τραγουδούν, το καθένα το δικό του τραγούδι. Όταν τα συναντώ με το βλέμμα μου παίρνω μεγάλη χαρά. Στον Πάρνωνα, καθώς περπατούσαμε στο μονοπάτι έξω από τη Βαμβακού, ένας τρυποκάρυδος στάθηκε σε ένα κλαδί μπροστά μας. Εννοείται ότι δεν πρόλαβα να τον τραβήξω φωτογραφία, έφυγε τόσο γρήγορα όσο εμφανίστηκε. Αλλά δεν με πειράζει γιατί μερικές φορές όταν είμαι στη φύση δεν θέλω καθόλου να τραβήξω φωτογραφίες. Εκείνες τις στιγμές είμαι εντελώς ήρεμη και προτιμώ να μην κάνω τίποτα.

Οι ώρες στο βουνό περνούν πολύ περίεργα. Όταν κάθομαι αρκετή ώρα στο δάσος και επιτρέπω στη φύση να μου “μιλήσει” με τη μόνη γλώσσα που ξέρει, τη σιωπή, τότε αισθάνομαι ότι ο χρόνος παραμορφώνεται. Είναι πολύ περίεργο, δεν μοιάζει απλώς με επιβράδυνση του χρόνου, περισσότερο μοιάζει με σταμάτημα αυτού ή ακόμη πιο συγκεκριμένα, ξεχνάω εντελώς το ενδεχόμενο ύπαρξης του χρόνου. Δεν με ενδιαφέρει τι ώρα είναι και πού πρέπει να πάω μετά. Μόνο όταν αναγκαστικά σκοτεινιάζει καταλαβαίνω ότι κάτι αλλάζει. Όταν είμαι στο δάσος, όλα λιώνουν… Εγώ λιώνω και τα όριά μου αρχίζουν να ξεθωριάζουν. Δεν ξέρω πού τελειώνω εγώ και πού αρχίζει το δάσος. Είναι πραγματικά μοναδική η αίσθηση και ίσως ακούγεται κάπως τρελό, αλλά όσοι από εσάς περνάτε αρκετό ποιοτικό χρόνο κοντά στη φύση, είμαι σίγουρη ότι με καταλαβαίνετε.

Μέχρι το επόμενο άρθρο σας εύχομαι να περνάτε υπέροχα!

Θα τα πούμε σύντομα.

Αγκαλιές!

Μια νέα δραστηριότητα

Καλημέρα και καλό Μάη!


Τις τελευταίες ημέρες στη Στεμνίτσα έχει πολύ περίεργο και άσχημο καιρό. Η θερμοκρασία κυμαίνεται μεταξύ 7και 10°C, φυσάει, βρέχει και έντονες ομίχλες κάνουν τον γύρο του χωριού από το πρωί μέχρι το βράδυ. Παρόλα αυτά τις τελευταίες ημέρες προσπαθώ περισσότερο από κάθε άλλη στιγμή του χρόνου να ακολουθήσω ένα πρόγραμμα με πρωινό ξύπνημα στις πέντε το πρωί, λίγες ασκήσεις yoga και άλλες συγκεκριμένες δραστηριότητες κάθε ημέρα της εβδομάδας. Μία εκ των δραστηριοτήτων είναι η εκπαίδευση στην ιππασία, με σκοπό στο σύντομο μέλλον να αναλάβω να κάνω μαθήματα σε παιδιά.

Ο δάσκαλός μου και η γυναίκα του, Βασίλης και Τιτίκα, είναι πολύ καλοί μαζί μου και σιγά- σιγά έχω αρχίσει να αποκτώ οικειότητα με τα άλογα και κυρίως με την ίππευσή τους. Τώρα προπονούμαι με τη Νάρα μόνο, αλλά κάποια στιγμή θα ασκηθώ και με τα υπόλοιπα άλογα για να εξοικειωθώ μαζί τους και να προπονηθούν κι αυτά. Η Νάρα είναι ένα εξαιρετικό άλογο με πολύ καλό χαρακτήρα. Πολλές φορές την παρατηρώ σε άλλα άτομα που έρχονται για μάθημα ή ακόμη και σε εμένα ότι προσέχει τους αναβάτες. Καταλαβαίνει δηλαδή αν δεν είναι έμπειροι και προσέχει τα βήματά της. Είναι πολύ γλυκιά και ήρεμη στη συνεργασία μας.

Όσο για τα οφέλη της ιππασίας έχω μιλήσει ξανά σε άλλο άρθρο μου. Είναι ένα πολύ καλό άθλημα που γυμνάζει όλες τις μυικές ομάδες και βοηθά στην καλύτερη στάση του σώματος, ενώ ταυτόχρονα βελτιώνει και την ψυχική υγεία, μέσα από τη σχέση που αναπτύσσεται με το άλογο.

Παράλληλα με αυτό καταπιάνομαι και με πολλά άλλα, που σχετίζονται με τη σχολή αργυροχρυσοχοΐας. Για αυτά όμως θα σας πω στο επόμενο άρθρο.

Μέχρι τότε ελπίζω ο καιρός να έχει φτιάξει και να μπορώ να χαρώ τα λουλούδια που έχουν ανθίσει στα λιβάδια.

Καλό Σαββατοκύριακο να έχετε!

Χρώματα, δέος και αναμνήσεις

Καλησπέρα αγαπημένοι μου αναγνώστες!

 

Το Πάσχα πέρασε και μαζί του όλες εκείνες οι στιγμές χαράς με την οικογένεια και τους φίλους. Την τελευταία εβδομάδα βρίσκομαι στην γενέτειρά μου, τη Λακωνία, στο σπίτι των γονιών μου. Το φετινό Πάσχα ήταν κάπως διαφορετικό. Δεν μπόρεσα να δω όλα τα μέλη της οικογένειάς μου, αλλά παρόλα αυτά γεύτηκα έστω και λίγο τη θαλπωρή του σπιτιού και την χαλάρωση γύρω από το γιορτινό τραπέζι, συνάντησα φίλους που είχα πολύ καιρό να δω και ξεκουράστηκα. Είναι γεγονός ότι δεν τράβηξα πολλές φωτογραφίες με την κάμερα, τον τελευταίο καιρό ομολογώ ότι δεν έχω τόση έμπνευση όση με έχω συνηθίσει να έχω. Όμως σε κάτι στο οποίο δεν μπορώ να αντισταθώ, είναι το φως όταν σουρουπώνει εδώ.

Από το μπαλκόνι του σπιτιού μέσα από λίγα κλαδιά δέντρων και κάποια καλώδια της ΔΕΗ, διακρίνω πολύ μακριά την κορυφή του Ταΰγετου και μεγάλο μέρος της οροσειράς του. Είναι ένας από τους λόγους που λατρεύω τα καλοκαιρινά πρωινά και σούρουπα εδώ, σε αυτό το μπαλκόνι. Όσοι διαβάζετε καιρό το blog μου ίσως έχετε μια ιδέα πόσα σημαίνει για εμένα ατό το βουνό. Δεν ξέρω γιατί, αλλά πάντα μου προκαλούσε ένα δέος και κυρίως από τον περασμένο Σεπτέμβριο, όταν κατάφερα να ανέβω στην κορυφή του και να παρακολουθήσω το μυστηριακό φαινόμενο της πυραμίδας. Για όσους ενδιαφέρεστε να μάθετε περισσότερα, έχω γράψει δύο άρθρα σχετικά με την ορειβασία μου εκεί και μπορείτε να τα διαβάσετε ΕΔΩ και ΕΔΩ.

Όταν έφτασα στο Βλαχιώτη πριν μία εβδομάδα το χιόνι στην κορυφή ήταν αισθητά περισσότερο, αλλά να που σε μόλις μερικές ημέρες αρκετό από αυτό έχει λιώσει, λόγω του πολύ καλού καιρού. Αυτή ακριβώς η άποψη μου θυμίζει εκείνη όταν βρισκόμουν κάτω από την κορυφή, κοντά στο καταφύγιο. Πω πω ένα ρίγος με πιάνει και μόνο στην ανάμνηση! Η παρακάτω φωτογραφία τραβήχτηκε εκείνο το βράδυ του Σεπτέμβρη, λίγες ώρες πριν ανέβω στην κορυφή. Ήταν πανέμορφο απόγευμα με ένα έντονο γαλάζιο και ροζ στην ατμόσφαιρα. Καθώς αντίκρισα αυτή την άποψη του Ταΰγετου, ένιωσα μέσα μου μια μεγάλη αίσθηση δύναμης και χαράς!

Αφού βγήκα με τον τηλεφακό να τραβήξω τη θέα από το μπαλκόνι, σε καμία περίπτωση δεν θα έμενα μόνο σε αυτό. Με τη φωτογραφία είναι μέχρι να αρχίσω! Αν πιάσω την κάμερα στα χέρια μου, μετά χάνομαι για ώρες σε αυτό, ή τουλάχιστον μέχρι να πάψει να έχει ενδιαφέρουσες φωτιστικές συνθήκες. Και τα πορτρέτα με τηλεφακό είναι από τα αγαπημένα μου θέματα! Τα πιο εύκολα θύματα του στόχου μου ήταν τα πτηνά της γειτονιάς βεβαίως…

Η δεκαοχτούρα στις παρακάτω εικόνες ήταν αμέριμνη, καθώς στεκόταν μακριά μου πάνω στα καλώδια του ηλεκτρικού ρεύματος, αλλά δεν ξέρω τι συνέβη και ξαφνικά γύρισε και με κοίταξε, μέσα στον φακό!

Αύριο θα επιστρέψω στο όμορφο Μαίναλο και την καθημερινότητα μου εκεί. Καθώς η άνοιξη κορυφώνεται έχω μια λαχτάρα να δημιουργήσω ξανά και νομίζω ότι η έμπνευσή μου επιστρέφει και πάλι! Κάνει τον κύκλο της κι αυτή μαζί με τις εποχές του χρόνου…

Θα τα που΄με πολύ σύντομα.

Αγκαλιές σε όλους!

Εξερεύνηση και φωτογράφιση κοσμημάτων

Στο Μαίναλο υπάρχουν πραγματικά πολλοί χωματόδρομοι για εξερεύνηση και πολλές γωνιές για ανακάλυψη. Την Παρασκευή λοιπόν που είχε λίγη ηλιοφάνεια μετά από ένα σερί κακοκαιρίας, αποφάσισα να βγω για περιπλάνηση στο δάσος με έναν συμφοιτητή μου, τον Ηλία, στον οποίο αρέσει επίσης η φωτογραφία. Μέχρι τα μισά της διαδρομής οδήγησα εγώ και μετά εκείνος για να έχω το νου μου σε διάφορα σημεία, πλάι του δρόμου, που άξιζε να σταματήσουμε.

Στην πρώτη στάση περπατήσαμε σε έναν χωματόδρομο, που είχα βάλει στο μάτι εδώ και μήνες, αλλά τελικά δεν ήταν μακρύς και δεν οδηγούσε κάπου, παρά μόνο μέσα στα έλατα… Ήμουν εντελώς καμουφλαρισμένη καθώς τα ρούχα μου είχαν τα ίδια χρώματα με το τοπίο. Ακόμη κι αν δεν οδηγούσε κάπου, καθώς το μονοπάτι ήταν μικρό, παρόλα αυτά, έμαθα κάτι για το σημείο που σκεφτόμουν καιρό. Είναι κι αυτή μια κατάκτηση.

Έπειτα περάσαμε το Ραπούνι και στρίψαμε προς Ελάτη. Είναι ένα μαγικό μέρος. Ό,τι και να πω είναι λίγο. Πανέμορφα έλατα, ξέφωτα και μικρά λιβάδια εκτείνονται πλάι του δρόμου, το τιτίβισμα των πουλιών μπαίνει απαλά από το ανοιχτό παράθυρο… Κάποια στιγμή στα δεξιά μας άρχισε να εκτείνεται ένα ρέμα. Εκεί ήξερα ότι θα σταματούσαμε, καθώς το σημείο μου είχε τραβήξει το ενδιαφέρον από προηγούμενες φορές που είχα περάσει με το αυτοκίνητο.

Φωτογραφία του Ηλία

Καθίσαμε στις όχθες του ρέματος για λίγα λεπτά και αφουγκραστήκαμε το περιβάλλον. Έπειτα ξεκίνησε η φωτογράφιση! Είχα πάρει μαζί μου τα καινούρια μου κοσμήματα για παν ενδεχόμενο. Και, αν και ο φωτισμός δεν ήταν ο ιδανικός, τελικά βρέθηκαν ικανοποιητικές συνθήκες για φωτογράφιση κοσμημάτων, κάτι το οποίο αποδείχθηκε κουραστικό, αλλά το ευχαριστήθηκα. Δεν περίμενα να μου αρέσει τόσο! Σε μερικές φωτογραφίες είχα τα χέρια μου στο νερό και σε συνδυασμό με την ακινησία, μετά από λίγο πάγωσα τόσο που με χτύπησε λίγο στο κεφάλι… Αλλά χάρηκα τόσο πολύ που επιτέλους το έκανα. Δεν έχω όλα τα κλικ που χρειάζομαι, αλλά υπάρχει έστω κάτι.

Φωτογραφία του Ηλία από τα backstage

Ακολουθεί ένα μικρό δείγμα των φωτογραφιών των κοσμημάτων, για να πάρετε μια γεύση. Όλα θα ανέβουν τις επόμενες ημέρες στο profile μου στο Instagram: angelinaheliotijewelry. Μπορείτε να με βρείτε εκεί σε περίπτωση που επιθυμείτε να κάνετε κάποια παραγγελία.

 

Ελπίζω να είστε όλοι καλά μέσα και έξω. Μέχρι το επόμενο άρθρο να περνάτε όμορφα.

Σας στέλνω αγκαλιές!

NEWSLETTER

ΜΕΙΝΕΤΕ ΕΝΗΜΕΡΩΜΕΝΟΙ ΓΙΑ ΝΕΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ