Καλησπέρα και καλή εβδομάδα να έχετε!
Το Σαββατοκύριακο πέρασε πραγματικά με έντονες βροχές και ομίχλη εδώ. Την Παρασκευή όμως είχε εξαιρετικό καιρό!
Με την παρέα μου από τη σχολή αργυροχρυσοχοΐας σκεφτήκαμε να ανέβουμε στην κορυφή του Μαινάλου, την Οστρακίνα. Το υψόμετρο της κορυφής είναι στα 1981 μέτρα και η διαδρομή με τα πόδια είναι αρκετά εύκολη, γύρω στη μία με μιάμιση ώρα. Μια τόσο όμορφη και ζεστή μέρα, η εκδρομή στο βουνό ήταν ό,τι έπρεπε για να φορτίσουμε τις μπαταρίες μας.
Ξεκινήσαμε με τα αυτοκίνητα από τη Στεμνίτσα και οδηγήσαμε προς Τρίπολη και μετά προς το χιονοδρομικό κέντρο. Καθώς πήγαινα εκεί για πρώτη φορά, ανυπομονούσα να δω πώς θα έμοιαζε το φυσικό τοπίο, πώς θα ήταν οι πίστες του σκι χωρίς χιόνι και ποια θα ήταν η θέα από την κορυφή του όρους. Αφήσαμε τα αυτοκίνητα κοντά στο καταφύγιο, γεμίσαμε με νερό τα παγούρια μας και ξεκινήσαμε να ανηφορίζουμε.
Μετά από περίπου δεκαπέντε λεπτά περπάτημα άρχισαν να φαίνονται οι πρώτες όμορφες θέες προς τα διάφορα σημεία του ορίζοντα. Όλο το τοπίο ήταν τόσο όμορφα βουκολικό, η παρέα χαλαρή και ξέγνοιαστη. Σιγά- σιγά ο καθένας με τον ρυθμό του και με κάποια διαλείμματα, προχωρούσαμε. Μαζί μας είχαμε και τα δύο σκυλάκια της παρέας, τον Summer και τον Νόντα. Ήταν τόσο χαρούμενοι και οι δύο που βγήκαν στη φύση μια μεγάλη βόλτα. Έτοιμοι για εξερεύνηση! Οι “μαμάδες” Ελίνα και Εύα τα πήγαν περίφημα με την πρόκληση να τους κρατούν από το λουρί σε όλη τη διαδρομή.
Καθώς γράφω τώρα και κοιτάζω τις φωτογραφίες, θυμάμαι το τοπίο από εκεί ψηλά, αλλά και τα διάφορα μονοπάτια που έχω περπατήσει μέσα στο Μαίναλο. Μπορώ να δικαιολογήσω κάποια πράγματα στο μυαλό μου τώρα. Εξηγείται το γεγονός ότι “Μαίναλο” στα αρχαία ελληνικά σημαίνει ιερή μανία, δηλαδή τη θεία παραφορά που φέρνει η άγρια φύση. Από αυτό το βουνό ξεκίνησε η λατρεία του θεού Πάνα, από τους Αρκάδες. Είναι πανέμορφο όρος και πραγματικά αξίζει να το εξερευνήσει κανείς.
Στην πεζοπορία πολλές στιγμές τις πέρασα μόνη μου. Είτε ήταν μπροστά είτε πιο πίσω, προσπαθούσα να έχω τους συνοδοιπόρους μου σχετικά μακριά από εμένα, ώστε να μπορώ να τους τραβήξω φωτογραφίες, ακόμη και με τον τηλεφακό. Όπως η επόμενη εικόνα, όταν φώναξα την Ισμήνη από μακριά και με το που γύρισε να με κοιτάξει, βγήκε αυτό το αποτέλεσμα. Αυτή η φωτογραφία μου θυμίζει κάτι από παλιές κινηματογραφικές ταινίες. Ένα χαριτωμένο κορίτσι ανάμεσα στα στάχια.
Στην παρέα τα παιδιά ήταν πολύ διακριτικά και ήρεμα, χωρίς να χάνουμε όμως καθόλου το ομαδικό πνεύμα. Σαν να είχαμε όλοι ανάγκη να έρθουμε σε επαφή με το βουνό και τους εαυτούς μας. Το μέρος ήταν όλο δικό μας, δεν υπήρχε κανένας άλλος εκεί γύρω. Ίσως αυτό να έπαιξε τον ρόλο του στο γεγονός ότι βιώσαμε αυτή την επίσκεψη σαν θεραπεία. Βεβαίως σε αυτό συνέβαλλε και η πανέμορφη θέα προς τα γειτονικά βουνά και ο καθαρός αέρας.
Όταν φτάσαμε στην κορυφή πήραμε τον χρόνο μας να ηρεμήσουμε, να φάμε ξηρά τροφή και έπειτα κουβεντιάσαμε για διάφορα θέματα… Κάποιοι ρέμβαζαν, προς τις κορυφές των γύρω βουνών, το Αρτεμίσιο, τα Αοράνια και τον Ερύμανθο, το Λύκαιο, τον Ταύγετο και τον Πάρνωνα.
Άλλοι ξάπλωναν στο γρασίδι και άλλοι έμειναν λίγα λεπτά με τα μάτια κλειστά. Το μέρος ήταν σιωπηλό, αν εξαιρέσεις το αεράκι που μας έπαιρνε τα μαλλιά.
Δυο πτηνά μάλλον γεράκια ή κοράκια, δεν είμαι σίγουρη, πέταξαν κοντά μας αρκετά χαμηλά και έτρεξα να τα πιάσω με την κάμερα. Ήταν πολύ επιβλητικά και έμοιαζαν τόσο ελεύθερα και αυτόνομα. Είναι απίστευτα τα άγρια πτηνά, τόσο πολύτιμα και όμορφα. Η αρχοντιά και η δύναμή τους είναι αξιοζήλευτες.
Να ‘μαι κι εγώ επί το έργον! Με τράβηξε η Ιωάννα, ευτυχώς γιατί συνήθως απορροφώμαι πίσω από την κάμερα, φωτογραφίζω πάντα τους άλλους κι από εμένα πολλές φορές δεν έχω κάποια εικόνα.
Πριν φύγουμε τραβήξαμε αναμνηστικές φωτογραφίες κάτω από την ελληνική σημαία. Έστησα το τρίποδο με το χρονόμετρο να μετρά αντίστροφα και έτρεξα στη θέση που μου είχαν κρατήσει τα παιδιά. Ήταν μια χαλαρή και αυθεντική στιγμή χωρίς πολλά πολλά…
Δεν θα ξεχάσω αυτές τις εικόνες με το φως να πέφτει τόσο τρυφερά πάνω από τις φιγούρες, καθώς αφήναμε την κορυφή πίσω μας.
Στην κατάβαση γλιστρούσε αρκετά και μάλιστα σκεφτόμουν διάφορα άσχημα σενάρια ότι πέφτω κάτω με κίνδυνο να χτυπήσω την κάμερα… Ώσπου όντως γλίστρησα λίγο πριν το τέλος, αλλά ευτυχώς η κάμερα δεν έπαθε τίποτα, ήταν περισσότερο σαν μια απαλή τσουλήθρα. Και δεν ήμουν η μόνη που γλίστρησα από την παρέα μου, οπότε να προσέχετε αν κάποιος από εσάς πεζοπορήσει εκεί.
Η ορειβασία είναι ένα θαυμάσιο sport, με πολλά οφέλη για την υγεία, τόσο τη σωματική όσο και την ψυχική. Όσο ανεβαίνει κανείς σε βουνά τόσο βελτιώνεται και η αντοχή του. Οπότε αν είστε κοντά σε κάποιο όρος, ακόμη κι αν μένετε σε πόλεις, σας προτείνω να το δοκιμάσετε!
Ευχαριστώ που διαβάσατε αυτό το τεράστιο άρθρο.
Τα λέμε σύντομα. Μέχρι τότε να προσέχετε και να περνάτε όμορφα.
2 σχόλια
Δρακούλης
Υπέροχο άρθρο με ταξίδεψε πολύ την ώρα που κατέβαινα κέντρο με το 203. Συνέχισε να μας συνεπαίρνεις !! <3
Angelina Helioti
Σε ευχαριστώ πολύ Δρακούλη! Χαίρομαι που σου κράτησε συντροφιά το άρθρο <3