ANGELINA HELIOTI

 
ABOUT
 

My name is Angelina Helioti and I recently graduated from the architecture school of NTUA.

 

After months of thinking, I took the risk of leaving life in Athens. The reason, the very quality of life of the metropolis. The fast pace, the pressure to “meet the deadlines”, the crowd of people and the lack of natural environment were things that led me to change.

 

I moved to a small, mountainous village in Arcadia, Stemnitsa. Although I grew up in Laconia, Arcadia is my place of origin and so in a sense, I feel like I have come home. I don’t know how long I’ll be able to stay here, but whatever it ends up being, I’ll try to enjoy it to the fullest.

 

Here I am enjoying everything I have been craving! Trees, rivers, lakes, quiet, everyday life at a slow pace.

I have a simple lifestyle, but it gives me inspiration for my artistic pursuits, photography, painting, and video making. At the same time, I am studying the art of silversmithing in a public school located here. In this blog you will find journal articles about my life here.

 

I hope you enjoy everything I’m about to share with you.

F I L E

Find me on social media

Share it on social media

Share on facebook
Share on twitter
Share on linkedin

Το κλείσιμο του Οκτώβρη

Μοβ, κίτρινο, κόκκινο, πράσινο, καφέ, πορτοκαλί, μπορντό… Κάτω από τον ήλιο ζεστασιά και ψύχρα στη σκιά. Όλα αυτά είναι ποιότητες του Οκτώβρη. Μια διαδικασία ωρίμανσης και απολογισμού. Πόσα λουλούδια άνθισαν στα βοσκοτόπια; Πόσα φρούτα γέμισαν χυμούς;

Τώρα τα φρούτα πέφτουν από τα δέντρα, τα λουλούδια συρρικνώνονται, τα φύλλα κείτονται τραγανά. Το νερό θα αρχίσει να κυλά σε λίγο. Θα παρασύρει όλα τα πεσμένα. Αυτά θα θαφτούν στο χώμα και με κάποιον τρόπο θα ξαναγίνουν φύλλα, φρούτα και λουλούδια. Με παρόμοιο τρόπο λειτουργεί και η δική μας βιολογία και φαίνεται φυσικό οι αντοχές και η ενέργειά μας να πέφτουν κάπως, όσο το κρύο εισχωρεί και οι μέρες γίνονται μικρότερες.

Το εορταστικό τριήμερο το πέρασα με τους γονείς μου! Την 28η Οκτωβρίου επισκεφθήκαμε τη Μονή Αγίας Λαύρας και τη Μονή Μεγάλου Σπηλαίου. Τα μοναστήρια αυτά βρίσκονται έξω από τα Καλάβρυτα, τα οποία αποτέλεσαν την τελευταία στάση μας, για φαγητό. Στα Καλάβρυτα είχα πολλά χρόνια να πάω αλλά παραδόξως θυμόμουν αρκετά πράγματα. Όλα τα εστιατόρια και οι δρόμοι ήταν γεμάτα από κόσμο όλων των ηλικιών. Ένα εθνικό εορταστικό κλίμα!

Η όμορφη θέα που ακολουθεί είναι από τη Μονή Μεγάλου Σπηλαίου. Το κτήριο είναι κτισμένο στο άνοιγμα ενός μεγάλου φυσικού σπηλαίου, στην οροσειρά του Χελμού, σε υψόμετρο περίπου 900 μέτρων. Όπως ορθώνονταν από πάνω μου οι οκτώ όροφοι του κτηρίου, στάθηκα να το θαυμάσω και τράβηξα μερικές φωτογραφίες. Ήταν δύσκολο να χωρέσει στο κάδρο η μεγαλοπρέπειά του σε σχέση με το ύψος του βράχου, καθώς αυτό ήταν πολύ ψηλό και ταυτόχρονα στενό το σημείο όπου έφταναν τα αυτοκίνητα. Αυτό το μοναστήρι θεωρείται το παλαιότερο στην Ελλάδα, κτισμένο το 362 μ.Χ. από τους Θεσσαλονικείς αδερφούς Συμεών και Θεόδωρο. Το καθολικό της Μονής σκαμμένο στο βράχο, είναι ναός σταυροειδής, εγγεγραμμένος με δύο νάρθηκες. Ο κυρίως ναός έχει τοιχογραφίες του 1653, αξιόλογα μαρμαροθετήματα στο δάπεδο και ξυλόγλυπτο τέμπλο, ενώ στο νάρθηκα οι τοιχογραφίες χρονολογούνται στις αρχές του 19ου αιώνα.

Στη Μονή βρίσκεται ένα μικρό μουσειακό τμήμα με κειμήλια της Ελληνικής Επανάστασης και πολλά αντικείμενα θρησκευτικού ενδιαφέροντος μεγάλης αξίας. Ανάμεσα σε αυτά και η Ιερή Εικόνα της Παναγίας της Μεγαλοσπηλαιώτισσας. Υπάρχει επίσης ένα κατάστημα με αρκετή ποικιλία σε εκκλησιαστικά προϊόντα, σαπούνια και σαμπουάν τα οποία φτιάχνονται αποκλειστικά φυσικές μοναστηριακές συνταγές. Εγώ προτίμησα το σαπούνι με γάλα γαϊδούρας και άνθη βαλσαμόχορτου, το οποίο μυρίζει εξαιρετικά.

Στην επιστροφή θαύμαζα από το παράθυρο τα τοπία της Αρκαδίας και της Αχαΐας. Το φθινόπωρο είναι πραγματικά ένας πανέμορφος μήνας. Τα δέντρα είχαν ποικίλα καταπληκτικά χρώματα και φύλλα ΄έπεφταν καθώς διασχίζαμε τον δρόμο με το αυτοκίνητο.

Καθώς το φως έπεφτε το τοπίο άλλαζε χρώμα και αποκτούσε μια μυστηριώδη όψη. Αυτά τα τοπία με τις καφεπράσινες πεδιάδες, τα μπλε βουνά στον ορίζοντα και το φεγγάρι από πάνω σε έναν καθαρό ουρανό, είναι πάντα κάτι καινούριο και μοναδικό στα μάτια μου.

Και κάπως έτσι κλείνει ο Οκτώβριος. Ένας άλλος μήνας είναι προ των πυλών, σκοτεινός αλλά και τόσο γλυκός. Με τις μικρές του μέρες και τις μεγάλες νύχτες, με τις πρώτες χειμερινές βροχές και το κρύο. Νοέμβριος…

2 σχόλια

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται.

NEWSLETTER

ΜΕΙΝΕΤΕ ΕΝΗΜΕΡΩΜΕΝΟΙ ΓΙΑ ΝΕΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ