Την προηγούμενη εβδομάδα έκανα μια βόλτα με την Αθηνά και τον Ηλία. Ήταν μια υπέροχη, μεγάλη βόλτα με το αυτοκίνητο σε έξι χωριά του Μαινάλου. Εξερεύνηση και διασκέδαση με μουσική και γέλιο. Καθώς έπεφτε το φως της ημέρας είχαμε περάσει τη Δημητσάνα και κοντεύαμε να μπούμε στη Στεμνίτσα. Ξαφνικά είδαμε δύο μικρά μάτια να λάμπουν στον δρόμο, κάποιο ζωάκι περνούσε απέναντι. “Ευτυχώς πρόλαβε” σκέφτηκα, γιατί ακριβώς πίσω του, στη στροφή εμφανίστηκε ένα μεγάλο τζιπ αυτοκίνητο που ερχόταν με φόρα… Χαμογέλασα. Χαίρομαι πολύ όταν συναντώ ζώα του δάσους εδώ στο βουνό… Καθώς πλησιάζαμε όλο και πιο κοντά στο σημείο που είδα τα μάτια, είδα το ζωάκι πάλι μέσα στον δρόμο. Μα για μισό λεπτό, το τζιπ έρχεται!!! Πέρασε!!! Τι έγινε;! Σταματήσαμε απότομα στη μέση του δόμου. Το καταλάβαμε και οι τρεις μας. Κοκκάλωσα. Βάλαμε αλάρμ, έκλεισα τη μουσική και πεταχτήκαμε έξω από το αμάξι...
Εκείνο το βράδυ, στο κρεβάτι μου, προσπαθούσα να φέρω στο μυαλό μου αυτό που συνέβη, να το ξανά νιώσω. Πήρα δύο λεπτά με τον εαυτό μου, άνοιξα το κινητό και έγραψα το κείμενο που ακολουθεί:
“Δεν ήμουν προετοιμασμένη για αυτό που αντίκρισα. Το κεφάλι της νυφίτσας ήταν καρφωμένο κάτω και το υπόλοιπο κορμί χτυπιόταν στην άσφαλτο. Μια λιμνούλα από αίμα ζεστό και λαμπερό και εκείνο το πλασματάκι να τραντάζεται στον δρόμο.
Ήταν ο,τι πιο οδυνηρό έχω αντικρίσει. Παγωμένη, γύρισα από την άλλη για να μην βλέπω. Δεν ξέρω τι συνέβη μέσα μου εκείνη τη στιγμή. Δεν άντεξα και άφησα τους λυγμούς και τα δάκρυα να βγουν στην επιφάνεια. Ο κόσμος ήταν λιγότερος. Για μια στιγμή σκέφτηκα να πάω στο αυτοκίνητο. Αλλά μετά δεν μπορούσα να το αφήσω. Ήθελα να του κάνω παρέα καθώς θα έφευγε, να το αποχαιρετήσω. Το μεταφέραμε στην άκρη, στα χορτάρια.
Μείναμε εκεί για λίγο.
Με τον Ηλία του χαϊδεύαμε την κοιλιά και το σημείο που ήταν η καρδιά του. Για λίγα δευτερόλεπτα απλώς άγγιζα το ζεστό κορμί με την απαλή γούνα και προσπαθούσα με διαλογισμό, να συνδεθώ με το πλάσμα. Μέσα από το χέρι μου έστελνα την ενέργεια της σκέψης “Είμαι εδώ δεν είσαι μόνο, μπορείς να αφεθείς”.
“Χτυπάει η καρδούλα του” είπα, ενώ το σώμα ήταν ακίνητο.
Μετά από λίγα δευτερόλεπτα, με απόγνωση “Χτυπάει πιο γρήγορααα!” φώναξα και ένας λυγμός βγήκε από το στόμα μου…
“Σταμάτησε!!!”. Τα δάκρυα κύλησαν πάλι στα μάγουλά μου.
Η ψυχή είχε αφήσει το σώμα.
Το σοκ με κυρίευσε. Δεν ξέρω με ποια λόγια να περιγράψω αυτό που ένιωσα. Δεν είχα ξαναδεί κάτι ζωντανό να πεθαίνει μπροστά μου και ειδικά με αυτόν τον τραγικό τρόπο. Μακάρι να μην έφυγε με αγωνία. Να ένιωσε έστω και λίγη από τη στοργή και την αγάπη που προσπαθούσα να του μεταδώσω με το άγγιγμα μου… Είμαι σίγουρη ότι ένιωθε την συντροφιά μας. Ήθελα να μείνω εκεί περισσότερο, αλλά δεν μπορώ τέτοιες στιγμές, όταν είναι κι άλλοι απλώς αποσυντονίζομαι και το αυτοκίνητο ήταν στη μέση του δρόμου…
Πολύ αργότερα όταν πήγα σπίτι θυμήθηκα τα λόγια του δασκάλου… Η στιγμή που κάποιος πεθαίνει είναι εξαιρετική ευκαιρία για διαλογισμό, για προσευχή. Η αίσθηση που υπάρχει στην ατμόσφαιρα. Διαχέεται απίστευτη ενέργεια τριγύρω. Νιώθεις την παρουσία της ψυχής, γίνεσαι μέρος του μυστηρίου.
Η ενέργεια που υπήρχε στον χώρο την ώρα του θανάτου… Μόλις πριν λίγο η ψυχή ήταν εκεί μέσα στο κορμάκι. Πού πήγε μετά;;; Κι όταν η καρδιά σταμάτησε… Ήταν λες και το πλάσμα μπήκε μέσα μου. Νιώθω ότι θα κουβαλάω αυτή την ψυχή βαθιά στην καρδιά τώρα. Ξέρω πως το Όλον συνεχώς εμφανίζεται με νέες μορφές. Κάτι φεύγει κάτι έρχεται και όλο είναι ένας κύκλος. Ο κύκλος της ζωής και του θανάτου. Ή μάλλον για να το πω καλύτερα είναι μία σπείρα που εκτείνεται στο χωροχρόνο.
Νιώθω αγάπη. Νιώθω ευγνωμοσύνη που είχα αυτή την επώδυνη, αλλά σπουδαία εμπειρία. Αγαπώ! Συμβαίνει τώρα, αυτή τη στιγμή. Δεν θα ξεχάσω. Αγαπώ.
Πού πάμε; Από πού ήρθαμε;”
