Το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος 2-5 Ιουνίου, πραγματοποιήθηκε το Μουσικό Φεστιβάλ Χελμού. Στην αρχή είχα ακούσει για αυτό αλλά δεν είχα μπει στη διαδικασία να αγοράσω εισιτήριο και έτσι όταν γρήγορα συνέβη το SoldOut αποχαιρέτησα την ιδέα να πάω. Στη συνέχεια έμαθα ότι ο μεγαλύτερος αδερφός μου Κωνσταντίνος είχε κανονίσει να πάει με την παρέα του και η αλήθεια είναι ότι θα ήθελα πολύ να βρίσκομαι μαζί τους. Λίγες μέρες πριν το φεστιβάλ ο Ηλίας, καλός μου φίλος από τη Σχολή Αργυροχρυσοχοΐας, μου είπε ότι είχε δύο δωρεάν προσκλήσεις και πως αν ήθελα μπορούσαμε να πάμε μαζί. Εννοείται πως δέχτηκα με μεγάλη μου χαρά! Την Παρασκευή λοιπόν το πρωί, ξεκινήσαμε με το αυτοκίνητο για τα Καλάβρυτα, μοιράζοντας την απόσταση πίσω από το τιμόνι.
Φτάσαμε στο χιονοδρομικό κέντρο από τους πρώτους. Βοήθησα τον Ηλία να στήσει στο camp1 το οποίο ήταν μέσα στα έλατα πιο μακριά από τη μουσική σκηνή και αργότερα επέστρεψα στο camp2, όπου και θα κοιμόμουν με την παρέα του αδερφού μου, την Ελένη, τον Μιχάλη και τον Μπάμπη. Ο καιρός ήταν ζεστός και ήταν κάπως κουραστικό να κουβαλάμε ένα σωρό πράγματα και να διανύουμε μεγάλες αποστάσεις από το ένα σημείο στο άλλο, αλλά αυτό δεν έριξε καθόλου τη διάθεσή μας!
Αργότερα, λίγο μετά τις 20:00, ξεκίνησε η πρώτη συναυλία την οποία δεν παρακολούθησα από την αρχή με τον Novel 729 στο μικρόφωνο, αλλά φυσικά μπορούσα να απολαύσω τα κομμάτια του από οποιοδήποτε σημείο του χιονοδρομικού. Το φεγγάρι είχε κάνει από νωρίς την εμφάνισή του πάνω από το βουνό και περίμενα για την πανσέληνο της Κυριακής με ανυπομονησία. Παρέμεινα σε όλη τη διάρκεια που τραγουδούσε ο Π. Παυλίδης και στα μισά περίπου του Γ. Αγγελάκα αποφάσισα να γυρίσω στη σκηνή, καθώς ήταν λίγο αργά για εμένα.
Η επιστροφή στη σκηνή ήταν μια δοκιμασία. Οι σκηνές μέχρι το βράδυ ήταν τόσες πολλές και μέσα στο σκοτάδι ήταν δύσκολο να εντοπίσω που είναι το “σπίτι”… Με φακό και το ένστικτό μου για συντροφιά όμως, το βρήκα τελικά. Ετοιμάστηκα και έπεσα για ύπνο ακούγοντας στο βάθος τα τραγούδια του Αγγελάκα με αυτό το λίγο goth και dark στοιχείο στη μουσική και την ερμηνεία του.
Λίγες ώρες αργότερα χτύπησε το ξυπνητήρι μου γύρω στις 05:30. Η Ελένη δεν ήταν δίπλα μου… Γρήγορα άνοιξα το sleeping bag και προσεκτικά να μην ξυπνήσω την υπόλοιπη παρέα άνοιξα την σκηνή. Τα είχα καταφέρει. Είχα σηκωθεί πριν τον ήλιο. Κοίταξα τριγύρω μου και είδα ολόκληρη την πλαγιά που τον Φεβρουάριο ήταν γεμάτη skiers στο λευκό χιόνι, τώρα να είναι καταπράσινη γεμάτη με μικρούς πολύχρωμους όγκους που έμοιαζαν με σακούλες σκουπιδιών. Ήταν τόσες πολλές οι σκηνές! Είδα δύο φιγούρες να περπατούν, ήμουν πραγματικά από τους ελάχιστους ξύπνιους εκείνη την ώρα. Περπάτησα λίγο στον παγωμένο αέρα και λίγα μέτρα πιο μακριά στάθηκα να απολαύσω την ανατολή. Ολοκλήρωση. Ομορφιά και χάρη κατέκλυσε τον χώρο μέσα στο τσάκρα της καρδιάς, αλλά και όλο το υπόλοιπο κορμί μου.
Κατευθύνθηκα προς το σαλέ όπου και συνάντησα καμιά δεκαριά νυσταγμένους ανθρώπους να λαγοκοιμούνται ή να αγναντεύουν τον ήλιο. Ήταν αυτοί οι λίγοι που δεν είχαν κλείσει μάτι όλη τη νύχτα, κυρίως από το κρύο. Η Ελένη ήταν ανάμεσα σε αυτούς… Εκείνο το πρώτο πρωινό δεν θα το ξεχάσω επίσης επειδή γνωρίσαμε την Χριστίνα, μια όμορφη νεαρή γυναίκα με την οποία μιλήσαμε κατευθείαν μέσα από την καρδιά μας για τα μεγάλα εκείνα θέματα που αφορούν όλους μας, τις σχέσεις, την αγάπη προς τον εαυτό, την αποδοχή και εν τέλει την αυτογνωσία. Εκείνη η συζήτηση ήταν μόνο η αρχή…
Αργότερα, όταν όλο το camp ξύπνησε ο ήλιος έκαιγε τα πάντα και το σκηνικό θύμιζε το Woodstock του ’69. Ξαπλωμένοι στο γρασίδι, τρώγοντας το πρωινό τους έξω από τις σκηνές, διαβάζοντας βιβλία, βγάζοντας βόλτα τα σκυλάκια τους, άνθρωποι απολάμβαναν την αύρα του βουνού σε όλα τα σημεία του ορίζοντα. Η Σαβίνα και η Μόσχα μελετούσαν για το διδακτορικό και το μεταπτυχιακό τους και μου έδωσαν την αίσθηση ότι ξαπλώνουν σε κάποια παραλία στη μέση του καλοκαιριού. Τα δύο κορίτσια συνδέονταν με την παρέα μου μέσω γνωστών και φίλων, παρόλα αυτά εγώ τις συναντούσα εκεί για πρώτη φορά.
Το μεσημέρι κατέβηκα στο γρασίδι δίπλα από το parking με τον Ηλία. Χαλαρώσαμε ακούγοτνας τους ήχους της φύσης και την πρόβα των μουσικών, κάτω από τον απέραντο ουρανό. Για μια στιγμή ένιωσα ότι βρίσκομαι στον παράδεισο. Άνθρωποι περπατούσαν αργά και ήρεμα τριγύρω, σκυλιά έτρεχαν χαρούμενα… Ήταν δυνατή στιγμή.
Σύντομα όμως καταφύγαμε στο σαλέ, καθώς ερχόταν βροχή από τα Καλάβρυτα. Σε λίγα λεπτά ο χώρος του κτηρίου είχε γεμίσει ασφυκτικά με κόσμο και ευτυχώς εγώ είχα βρει θέση να καθίσω και να απολαύσω ένα βιβλίο του Κρισναμούρτι και το κολατσιό μου. Για πολλή ώρα έβρεχε (ευτυχώς όχι καταρακτωδώς) και το σαλέ ήταν γεμάτο, μέσα και σε όλο το περιμετρικό μπαλκόνι, ενώ κάποιοι λίγοι βρήκαν καταφύγιο στις σκηνές τους, όπως ο αδερφός μου και η υπόλοιπη παρέα μας.
Εκεί νομίζω ήταν που πολλοί από εμάς δοκιμαστήκαμε ψυχολογικά, ένιωθα ότι και να έφευγα τώρα για Στεμνίτσα, δεν θα με πείραζε καθόλου… Ήμασταν όλοι αναγκασμένοι να παραμείνουμε στις θέσεις μας και να περιμένουμε να σταματήσει η βροχόπτωση. Ευτυχώς όμως τουλάχιστον πραγματοποιήθηκε μια stand up comedy παράσταση που μας κράτησε ζεστούς προκαλώντας το γέλιο, δίνοντας μια αίσθηση ότι θα αντέξουμε και η συναυλία των 20:00 θα πραγματοποιηθεί κανονικά.
Λίγο μετά το πέρας της παράστασης, η βροχή σταμάτησε και αυτό που συνέβη ήταν μια ανταμοιβή για όλους μας. Ένας καθαρός ουρανός με ροδακινί και μόβ αποχρώσεις, πάνω στην ώρα λίγο πριν αρχίσει η συναυλία, καθ’ όλη τη διάρκεια της οποίας επικρατούσε ξαστεριά.
Το πρόγραμμα είχε Χατζηφραγκέτα, Εισβολέα και Θ. Παπακωνσταντίνου. Ήταν μια πολύ δυνατή ενεργειακά βραδιά με το φεγγάρι να κάνει την εμφάνισή του πίσω από την σκηνή και τους καλλιτέχνες να επικοινωνούν πολύ καλά με το κοινό κατά τη διάρκειά της ερμηνείας τους. Χάρη στον αδερφό μου, ήταν η πρώτη φορά που κάποιος με σήκωσε στους ώμους του και μπορούσα να δω όλο το πλήθος από ψηλά και να απολαμβάνω τη στιγμή πολύ πιο ζωντανά, μια αίσθηση που θα μου μείνει αξέχαστη.
Η Κυριακή είχε κάτι το ιδιαίτερο. Με τον Ηλία αποφασίσαμε να επισκεφθούμε τη λίμνη Τσιβλού και να κάνουμε canoe kayak. Λίγα χιλιόμετρα έξω από το χιονοδρομικό συναντήσαμε ένα μεγάλο κοπάδι αγελάδες με τα μικρά τους. Το θέαμα ήταν μοναδικό. Όταν πλησίαζαν αυτοκίνητα τα ζώα έτρεχαν όλο και πιο βαθιά στο λιβάδι και γενικώς ήταν επιφυλακτικά. Γι’ αυτό κι εμείς προτιμήσαμε να τα θαυμάσουμε από απόσταση.
Στον δρόμο ακούγαμε Χαρούλη και Μάλαμα για να μπούμε στη διάθεση της συναυλίας που θα ακολουθούσε σε λίγες ώρες. Γενικά έκανε αρκετή ζέστη παρόλο που καθώς πλησιάζαμε ακούγονταν δυνατοί κεραυνοί από το βάθος και ένα σκοτεινό σύννεφο φλέρταρε με τη λίμνη.
Τελικά όμως έκανε τον καλύτερο καιρό που θα μπορούσε να κάνει με αραιή συννεφιά, καλή θερμοκρασία και ένα ήπιο αεράκι. Απολαύσαμε το σπορ, την ομορφιά της λίμνης και του τοπίου τριγύρω. Γυμναστήκαμε και χαλαρώσαμε.
Το μέρος εκείνο ήταν στ’ αλήθεια μια γωνιά παραδεισένια. Γαλαζοπράσινα νερά τυλιγμένα από βουνά με έλατα και πεύκα. Θα μπορούσα να μείνω εκεί αρκετές ημέρες, καθώς η γαλήνη που προσφέρεται, η ομορφιά και η άνεση για εμένα ξεπερνά μέχρι και 5άστερο ξενοδοχείο. Δεν χρειαζόμαστε πολλά πράγματα για να νιώθουμε ευεξία. Η φύση προσφέρει πολλά από μόνης της.
Δεν θα περιγράψω κάτι παραπάνω, νομίζω οι εικόνες μιλούν από μόνες τους. Θα πω μόνο ότι για τους λάτρεις της φύσης, προτείνω ανεπιφύλακτα τη λίμνη Τιβλού και μπορείτε να ρωτήσετε για το kayak που γίνεται εκεί.
Γύρω στις έξι το απόγευμα πήραμε τον δρόμο της επιστροφής για να προλάβουμε την τελευταία συναυλία του φεστιβάλ. Από νωρίς αυτή τη φορά με τον Κωνσταντίνο σταθήκαμε αρκετά κοντά στη σκηνή (ως συνήθως) και αργότερα συγκεντρώθηκαν εκεί και όλοι οι υπόλοιποι φίλοι μας. Όσο έσβηνε το τελευταίο φως της ημέρας παρακολουθήσαμε τον Σ. Γραμμένο, ο οποίος μας προθέρμανε με την ευχάριστη ερμηνεία του.
Όλοι οι καλλιτέχνες είχαν πολύ ωραία ενέργεια και ανέβασαν το κοινό με τις ερμηνείες τους, αν και εγώ χάρηκα λίγο περισσότερο στο άκουσμα του Χαρούλη. Εκείνη τη βραδιά το χιονοδρομικό είχε τον περισσότερο κόσμο από όλο το τριήμερο. Αρκετές χιλιάδες άνθρωποι όλων των ηλικιών, χόρευαν, τραγουδούσαν ή έπιναν το ποτό τους παρακολουθώντας τη συναυλία από μακριά στο σαλέ. Για άλλη μια φορά δεν έμεινα μέχρι το τέλος λόγω κούρασης και κρύου. Κατευθύνθηκα προς τη σκηνή, αποχαιρέτησα με ένα χαμόγελο το ολόγιομο φεγγάρι πάνω από τον Χελμό και αποκοιμήθηκα με τη φωνή της Ιουλίας Καραπατάκη και του Σωκράτη Μάλαμα.
Την επόμενη μέρα, πριν το μεσημέρι το χιονοδρομικό είχε σχεδόν αδειάσει. Ήμασταν από τους τελευταίους που μάζεψαν τα πράγματά τους, προσέχοντας να μην αφήσουμε κανένα σκουπίδι πίσω μας. Απ’ ότι είδα έμεινε πολύ καθαρό το μέρος και άκουσα ότι εκείνο το πρωί υπήρχε δράση καθαρισμού με εθελοντές, στην οποία όμως δεν μπόρεσα να συμμετάσχω. Γενικότερα για πρώτη τους χρονιά οι διοργανωτές του φεστιβάλ τα πήγαν πολύ καλά και ελπίζω να μπορέσει να πραγματοποιηθεί και του χρόνου. Παρόλα αυτά το θέμα με τους χώρους υγιεινής και της εύκολης πρόσβασης στον πρωινό καφέ χρειάζεται διευθέτηση.
Οι περισσότεροι από τους ανθρώπους του φεστιβάλ κατεβήκαμε στα Καλάβρυτα, όπου πραγματοποιήθηκε ένα γλέντι ανήμερα του Αγίου Πνεύματος. Κάτω από τον καυτό ήλιο χορέψαμε παραδοσιακούς χορούς και τραγουδήσαμε υπό τη μουσική των Γκιντίκι και τη φωνή της Καραπατάκη.
Νωρίτερα, εκείνο το τελευταίο ξημέρωμα στο βουνό, κατέβηκα πάλι στο σαλέ από τους πρώτους. Εκεί γνωρίστηκα με τη Δέσποινα, ένα κορίτσι που ερχόταν από τη Θεσσαλονίκη, με την οποία είχαμε μια συζήτηση από καρδιάς και ευχαριστήσαμε η μία την άλλη για τη γνωριμία και την παρέα. Και αργότερα κάθισα με τη Σαβίνα και τη Μόσχα στη σκηνή τους για πρωινό, όπου επίσης συζητήσαμε για τις σχέσεις, την πνευματική εξέλιξη και πολλά άλλα. Και εν τέλει αυτό είναι ένα από τα πιο σημαντικά πράγματα που κρατάω από το φεστιβάλ. Ότι όσοι άνθρωποι γνώρισα και τους αφιέρωσα λίγο χρόνο, ήταν άνθρωποι που ήθελαν να συζητήσουν ουσιαστικά και ήταν ευγνώμονες που βρεθήκαμε ο ένας στον δρόμο του άλλου. Ανταλλάξαμε τις αλήθειες μας με θεραπευτικό τρόπο, και ίσως είχαμε πάει εκεί, ακόμη και χωρίς να το καταλάβουμε για να έρθουμε σε επαφή με τον εαυτό μας ψάχνοντας απαντήσεις σε προσωπικά ερωτήματα. Οπότε ναι, η ουσιαστική επαφή με ανθρώπους ήταν κάτι που μου συνέβη στον Χελμό και νομίζω ότι δεν ήμουν η μόνη.
Μετά το γλέντι στην πλατεία, αποχαιρέτησα την παρέα μου και με τον Ηλία γυρίσαμε στη Στεμνίτσα. Στο αυτοκίνητο έπαιζε δυνατά μουσική με vibes καλοκαιριού αλλά και νοσταλγίας που όμως μου ανέβαζαν στα ύψη τη διάθεση. Είναι γεγονός ότι γυρνούσα διαφορετική μετά από αυτή την εμπειρία. Ήρθα σε βαθιά επαφή με ανθρώπους και είχα την ευκαιρία να περάσω ποιοτικό χρόνο στη φύση και μόνο χαρά και ευγνωμοσύνη μπορώ να νιώθω γι’ αυτό.
Το Φεστιβάλ του Χελμού είναι κάτι που θα μου μείνει αξέχαστο, οπότε με ελπίδα ανανεώνω το ραντεβού μου για του χρόνου!
Στο παρακάτω βίντεο μπορείτε να δείτε σε πλάνα λίγο πολύ όσα περιέγραψα παραπάνω.
2 σχόλια
Κωνσταντίνος
Τι πλάσμα είσαι εσύ 🌹 τρομερή αποτύπωση του φεστιβάλ! Το ξαναεζησα όλο!
Angelina Helioti
Ευχαριστώ πολύ γλυκούλι! 🥰🙏