Υπάρχουν ορισμένες στιγμές στη ζωή που βρίσκεσαι σε μια κατάσταση απόλυτης χαράς και ευγνωμοσύνης. Στιγμές που κάποιο όνειρο για κάτι τρελό ή ακόμη και για κάτι απλό παίρνει σάρκα και οστά. Εκείνες τις στιγμές τα συναισθήματα δεν μεταφέρονται με λέξεις, γιατί πολλές φορές ούτε και εσύ δεν ξέρεις τι ακριβώς νιώθεις. Το σίγουρο είναι ότι σε ξεπερνάει και το μόνο που σου απομένει είναι να το απολαύσεις για όσο διαρκέσει.
Κάτω από το φως της πανσελήνου, στις έντεκα του Σεπτέμβρη, πραγματοποιήθηκε ένας στόχος που είχα θέσει ακριβώς έναν χρόνο πριν. Ανέβηκα στην κορυφή του Ταϋγέτου! Πρόκειται για το ψηλότερο βουνό και οροσειρά της Πελοποννήσου. Η κορυφή του έχει ύψος 2.407 μέτρα και καλύπτει έκταση 2.500 τετραγωνικών χιλιομέτρων μεταξύ Μεγαλόπολης, Λακωνίας και Μεσσηνίας. Απώτερος στόχος αυτής της ανάβασης; Η θέα του “φαινομένου της πυραμίδας”! Μια εμπειρία που μου έκοψε την ανάσα και ταυτόχρονα με έκανε να νιώσω ασφάλεια… Ας το πάρουμε όμως από την αρχή!
Με την παρέα μου φτάσαμε οδικώς στο Ορειβατικό Καταφύγιο Σπάρτης το απόγευμα της προηγούμενης ημέρας. Οι υπεύθυνοι του καταφυγίου ΄ηταν βοηθητικοί και σύντομα βρήκαμε το σημείο στο οποίο θα τοποθετούσαμε τις σκηνές μας.
Λίγο πριν οργανωθούμε για τη διανυκτέρευση, ανέβηκα σε μια μικρή κορυφή απέναντι από το καταφύγιο για να προλάβω το μπλε φως του απογεύματος, πριν πέσει το σκοτάδι. Ο καθαρός και κρύος αέρας του βουνού ήταν ό,τι χρειαζόμουν μετά από μια μέρα με καύσωνα στον Λακωνικό κάμπο.
Η θέα προς τις πόλεις και τα χωριά ήταν αρκετή για την χαλάρωση του σώματος και του νου μου. Ήταν αδύνατον να ξεκολλήσω το χαμόγελο του ενθουσιασμού από το πρόσωπό μου, όχι όμως ότι το ήθελα κιόλας! Αφέθηκα στο φύσημα του ανέμου με τα μαλλιά μου να χτυπούν το πρόσωπο. Έπειτα κινήθηκα προς το καταφύγιο και ετοιμάστηκα για τον ύπνο πριν την μεγάλη ημέρα.
Ξυπνήσαμε λίγο πριν τις τρεις το πρωί. Ετοιμάσαμε τα σακίδιά μας και είμασταν από τους πρώτους που πήραν το μονοπάτι για την κορυφή. “Δυόμιση ώρες το πολύ” λέγαμε. Ξεκινήσαμε μέσα στα έλατα αλλά σύντομα βγήκαμε στο γυμνό τοπίο με απίστευτη θέα τα φωτάκια στον κάμπο από κάτω. Τα πρώτα είκοσι λεπτά ήταν ένα σοκ για εμένα. Ίσως το ότι δεν είχα πιει νερό ούτε είχα φάει κάτι να έπαιξε το ρόλο του. Ευτυχώς όμως μετά από ένα διάλειμμα με δροσερό νερό και μια χούφτα σταφίδες, πήρα τα πάνω μου. Μετά τα σαράντα λεπτά ήμουν σε πολύ καλή κατάσταση και με ηθικό ακμαιότατο. Το μονοπάτι μονίμως ανηφορικό με ελάχιστα ισόπεδα σημεία, πετρώδες και συχνά στενό ήταν αρκετά κουραστικό. Σε αυτό ήρθε να προστεθεί ότι καθώς πλησιάζαμε στην κορυφή, ειδικά όταν περάσαμε από την άλλη μεριά του βουνού, προς τον Μεσσηνιακό κόλπο, ο αέρας έγινε πολύ ισχυρός και κρύος. Άντεξα όμως. Με μικρά διαλείμματα όταν το είχα ανάγκη, νερό και λίγες σταφίδες ή ξηρούς καρπούς. Η πανσέληνος, συνοδοιπόρος σε όλη την ανάβαση, φώτιζε τον δρόμο μας, κάνοντας τους φακούς μας αχρείαστους. Λίγα λεπτά πριν φτάσω είδα ένα πεφταστέρι μετά από πολλά χρόνια! Μια γλυκιά νότα στη δύσκολη πεζοπορία μου. Έκανα φυσικά μια ευχή όσο χαμογελούσα στον μετεωρίτη που είχε πάρει φωτιά.
Τελικά τα πήγα αρκετά καλά και έφτασα λίγο νωρίτερα απ’ ότι είχα υπολογίσει. Φτάνοντας στην κορυφή αντίκρισα μέσα στο μισοσκόταδο αρκετές σκηνές και sleeping bags και φυσικά τα ερείπια από το εκκλησάκι του προφήτη Ηλία, από τον οποίο έχει πάρει το όνομά της και η κορυφή του βουνού. Είμασταν από τους πρώτους πρωινούς πεζοπόρους που έφτασαν στην κορυφή, επομένως είχα χρόνο να αφουγκραστώ την αίσθηση της επίτευξης του στόχου, να απολαύσω τη θέα και να τραβήξω φωτογραφίες. Διαπίστωσα ότι η μέρα εκείνη ήταν ξεχωριστή, καθώς είχαμε καλό καιρό στην κορυφή και μοναδική θέα με την πανσέληνο και τον Δία λίγο πιο πάνω.
Όσο το ξημέρωμα πλησίαζε τόσο έφταναν γκρουπάκια στην κορυφή.. Ταυτόχρονα περισσότερο φως έμπαινε στις φωτογραφίες μου και την ίδια στιγμη΄ συνειδητοποιούσα το τοπίο γύρω μου. Ήμουν στην κορυφή ενός πανέμορφου βουνού με μια μαγευτική θέα. Θάλασσα δεξιά και αριστερά, στη μέση μπορούσα να δω την οροσειρά να καταλήγει στο Ταίναρο. Πάνω από τον Μεσσηνιακό κόλπο το φεγγάρι είχε αρχίσει να δύει. Το φως αποκάλυπτε συνεχώς ανθρώπινα ίχνη. Σκηνές που είχαν στήσει από το προηγούμενο βράδυ οι πεζοπόροι, ανάμεσα σε λιθόκτιστα στηθαία που προσέφεραν προφύλαξη από τον αέρα.
Κάποια στιγμή η πολυπόθητη ανατολή του ήλιου βρισκόταν μπροστά μας. Μια χρυσή σφαίρα που χάρισε τη ζεστασιά της σε όλα τα έμβια όντα. Πήρα λίγα δευτερόλεπτα χωρίς να κάνω τίποτα. Κανένα κλικ, καμιά κίνηση. Απλώς κοιτούσα τον ήλιο και τα μαλλιά μου να ανακατεύονται με τον άνεμο μπροστά στο πρόσωπό μου. Το αεράκι, το φως… Τίποτα συγκεκριμένο. Μια λέξη. Ελευθερία.
“Η πυραμίδα ξεκίνησε!” ακούστηκε μια γυναικεία φωνή και όλοι γυρίσαμε. Την ίδια στιγμή, από την άλλη πλευρά άρχισε να συμβαίνει το θαύμα. Η σκιά του βουνού δημιούργησε ένα τρίγωνο, μια μύτη που έσκαγε στον Μεσσηνιακό κόλπο. Το φαινόμενο που απασχολεί τους ανθρώπους από την αρχαιότητα. Ένα τέλειο ισοσκελές τρίγωνο που μπορείς να δεις μόνο από την κορυφή του Ταϋγέτου, με την ανατολή του ηλίου.
Γρήγορα αλλά προσεκτικά κινήθηκα ανάμεσα στο πλήθος για να φτάσω στην άλλη πλευρά, όπου και είχα στήσει το τρίποδο. Εκεί απήλαυσα τη θέα χωρίς να σκέφτομαι κάτι. Ήταν τόσο όμορφη στιγμή, μέσα στην απλότητα αλλά και την απόκοσμη αίσθηση που την περιέκλειε. Όλοι με κομμένη την ανάσα, για λίγα λεπτά της ώρας στεκόμασταν και φωτογραφίζαμε. Αλλά δεν ήταν όπως σε άλλα μέρη, όπου κάθε τουρίστας προσπαθεί να φωτογραφηθεί και ενοχλείται από τους άλλους. Υπήρχε ένα κλίμα συνεργασίας και κατανόησης. Όλοι είχαμε κουραστεί για να φτάσουμε εκεί και όλοι αποζητούσαμε ένα μυστήριο, το ίδιο μυστήριο.
Μετά από κάμποση ώρα αρχίσαμε να κατηφορίζουμε όλοι σιγά – σιγά προς το καταφύγιο. Ένα δύσκολο κατέβασμα κατά τη διάρκεια του οποίου γλιστρούσα, πονούσαν τα δάχτυλα των ποδιών και τα γόνατα. Το έκανα σερί όμως. Δεν σταμάτησα πουθενά παρά τον έντονο ήλιο. Ανυπομονούσα για τον τερματισμό αυτής της κατάβασης, όπου και θα ξεκουραζόμουν οριστικά.
Ήταν μια πραγματικά δυνατή εμπειρία. Δεν μπορείς να είσαι ο ίδιος μετά από την ανάβαση στην κορυφή ενός βουνού. Τελικά, αυτό που το κάνει τόσο μαγικό, είναι ότι μαζί με την δυσκολία, την αγριότητα της φύσης και την απόκοσμη αίσθηση, έρχεται κι η αίσθηση του ότι είσαι ελεύθερος. Εκεί έξω είσαι ελεύθερος!
Έχω αρκετό υλικό ακόμη που θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας. Θα προσπαθήσω στο επόμενο άρθρο να σας παρουσιάσω ένα vlog και λίγες ακόμη πληροφορίες για το φαινόμενο.
Μέχρι τότε να περνάτε όμορφα και να χαμογελάτε!
9 σχόλια
Κωνσταντίνος
Θέλω κ εγώ τέτοιο μπλογκ❤️
Angelina Helioti
Πολύ γλυκό σχόλιο!🥰
Κωνσταντίνος
Ήμουν κ εγώ εκεί💪 Από τις καλύτερες εμπειρίες που έχω ζήσει🔝 Κάντε δώρο στον εαυτό σας και ανεβείτε προφήτη Ηλία Ταϋγέτου⛰️
Ουρανία
Μαγεία… Πραγματική ανάταση ψυχής η αίσθηση
Angelina Helioti
Έτσι είναι!🥰
Γιάννης ΠΑΠ.
Πολύ ωραία ανάλυση της εκδρομής!!
Μακάρι να το ήξερα να ερχόμουν και εγώ…. Μπραβο σας!!!
Angelina Helioti
Ευχαριστώ Γιάννη! Είμαι σίγουρη ότι θα έχεις ευκαιρίες στο μέλλον να πας, αν το θέλεις!
Παράθεση:
Παράθεση: