Τις τελευταίες τρεις εβδομάδες το μοτίβο του καιρού ήταν ηλιοφάνεια και λίγη ζέστη μέχρι το μεσημέρι και μετά συννεφιά και βροχές. Ήταν ένα μοτίβο που δεν άρεσε στους περισσότερους εδώ, καθώς αποζητούμε επιτέλους πιο θερμές ημέρες και καλό καιρό για εξορμήσεις στο ανθισμένο δάσος. Παρόλα αυτά χαίρομαι για το νερό που έριξε τον τελευταίο καιρό γιατί είναι πολύ χρήσιμο και σημαντικό για τη φύση, λίγο πριν το καλοκαίρι. Ένα από αυτά τα πρωινά με ηλιοφάνεια αποφασίσαμε με την Αθηνά και τον Ηλία ότι είχαμε ανάγκη από μια βόλτα στη φύση και μια εξερεύνηση της ευρύτερης περιοχής.
Πρώτος σταθμός, το Ροεινό, ένα χωριό το οποίο βρίσκεται κάτω από την κορυφή Αϊντίνη και που αργότερα συνειδητοποιήσαμε ότι δεν πρέπει να μετρά πάνω από 30 – 40 κατοίκους. Το όνομα του χωριού είναι ένας εύηχος αναγραμματισμός της λέξης Ορεινό. Βρίσκεται σε υψόμετρο 1100 μέτρων και απέχει 4 χλμ. από τον κεντρικό δρόμο μετά τη Βυτίνα και 19 χλμ. από την Τρίπολη. Μείναμε εκεί πολύ λίγο καθώς το χωριό έμοιαζε εγκαταλειμμένο και το καφενείο στην πλατεία ήταν κλειστό.
Η πλατεία ήταν πολύ γλυκιά και κάτω από το μεγάλο πλατάνι υπήρχαν δύο μεγάλες πινακίδες με οδηγίες για τα πεζοπορικά μονοπάτια που περνούν από εκεί. Θέλω πολύ να ξαναπάω στο χωριό αυτό και να περπατήσω το μονοπάτι προς την κορυφή Αϊντίνη και προς άλλα σημεία που σημείωσα στον χάρτη. Το Μαίναλο είναι τόσο όμορφο και νομίζω ότι η εξερεύνησή του δεν μπορεί να σταματήσει ποτέ, πάντα κάτι καινούριο υπάρχει και αυτό το κάτι είναι διαφορετικό κάθε εποχή του χρόνου!
Επόμενος σταθμός ένα ιστορικό χωριό, η Πιάνα, το οποίο βρίσκεται κοντά στα ερείπια της αρχαίας πόλης Διπαία. Το όνομά της συνδέεται με τον μυθικό θεό Πάνα. Στην πλατεία δεσπόζει η εκκλησία του αγίου Γεωργίου, η οποία είναι αρχιτεκτονικού ρυθμού τρίκλιτης βασιλικής με τρούλο και διαθέτει δύο επιβλητικά πετρόκτιστα καμπαναριά. Το περιμετρικό προαύλιό της μας πρόσφερε πανοραμική παρατήρηση του φυσικού τοπίου.
Στην πλατεία οι ιδιοκτήτες της ταβέρνας “Πάνας” μας είπαν λίγα λόγια για το χωριό τους και μας παρακίνησαν να περπατήσουμε το όμορφο μονοπάτι στον κάμπο της Πιάνας που φτάνει ως τις πηγές του ποταμού Ελισσώνα. Στο βουνό που βρίσκεται πάνω από τις πηγές του Ελισσώνα και φέρει το όνομα “Πιανοβούνι” βρίσκεται η επονομαζόμενη σπηλιά του θεού Πάνα. Αυτή η περιοχή της Φαλάνθου πήρε το όνομά της από τον αδάμαστο και γονιμοποιό θεό της βλάστησης και της ζωής. Ο τοπικός μύθος θέλει τον τραγοπόδαρο Θεό Πάνα να κατοικεί στη σπηλιά αυτή και με τη φλογέρα του να πλημμυρίζει με ήχους την πανέμορφη χαράδρα των πηγών του Ελισσώνα.
Ξεκινώντας για τις πηγές του ποταμού σκεφτόμασταν ότι πρόκειται μόνο για 20 λεπτά, όπως μας είχαν πει, τελικά όμως ήταν παραπάνω, γύρω στο μισάωρο. Τα νερά του Ελισσώνα αναβλύζουν από τις πηγές στους πρόποδες του Πιανοβουνίου και δίνουν ζωή στους λιγοστούς πια κατοίκους της περιοχής που καλλιεργούν τη γη ή εκτρέφουν τα ζώα τους. Σημαντικό μέρος του νερού των πηγών του Ελισσώνα αξιοποιείται για την ύδρευση των κατοίκων της Τρίπολης. Στα μέσα περίπου του κάμπου της Πιάνας, τα νερά του ποταμού χάνονται μέσα στη γη και πιστεύεται πως ξανακάνουν της εμφάνιση τους στην περιοχή της Μεγαλόπολης. Κατά μήκος των κοιτών του ποταμού Ελισσώνα λειτουργούσαν παλιότερα δώδεκα πέτρινοι νερόμυλοι για το άλεσμα δημητριακών και έξι νεροτριβές για το πλύσιμο ρούχων. Συναντήσαμε μερικά από αυτά τα κτίσματα κάποια σε καλή και άλλα σε ερειπιώδη κατάσταση.
Ο σκύλος της ταβέρνας μας έκανε συντροφιά σε όλο το πεζοπορικό μας ταξίδι, αν και φαινόταν ότι δεν πατούσε καλά το ένα του πόδι. Δεν γνωρίζαμε το όνομά του, έτσι τον ονομάσαμε Δία. Ήταν πραγματικά αξιόπιστος συνοδός βουνού, σταματούσε όταν σταματούσαμε να ξαποστάσουμε και κρατούσε ένα καλό τέμπο σε όλη τη διαδρομή και φυσικά γνώριζε το μονοπάτι. Κατά κύριο λόγο η βλάστηση ήταν θαμνώδης και διάφορα αρώματα από μυρωδικά και λουλούδια αναδύονταν στον αέρα.
Όταν φτάσαμε στις πηγές απολαύσαμε τη δροσιά και τον ήχο του ποταμού. Ο Ηλίας και ο Δίας έκαναν μια βουτιά όσο εγώ με την Αθηνά ξεκουραζόμασταν στα βράχια. Και τότε ήταν που ξεκίνησε να ψιχαλίζει. Δεν καθίσαμε πολλή ώρα εκεί καθώς ανησυχούσαμε για το αν θα δυνάμωνε η βροχή. Η βλάστηση κοντά στο ποτάμι έμοιαζε περισσότερο σε ένα τροπικό δάσος και η ασθενής βροχόπτωση έκανε αυτή την αίσθηση ακόμη πιο έντονη. Μικρές μπλε πεταλούδες χόρευαν πετώντας γύρω μας σε εκείνο το σημείο.
Στην επιστροφή αποφασίσαμε αντί να διασχίσουμε το μονοπάτι, να περάσουμε από τον χωματόδρομο που είναι για τα αυτοκίνητα. Εκεί μετά λύπης και οργής μπορώ να πω αντικρίσαμε μεγάλες ποσότητες σκουπιδιών πεταμένων στην πλαγιά δίπλα από τον δρόμο. Δεν μπορούσα να πιστέψω στα μάτια μου! Πώς γίνεται οι κάτοικοι της περιοχής να μολύνουν έτσι τον ίδιο τον τόπο τους, που τους ομορφαίνει τη ζωή και τους θρέφει;
Στη συνέχεια συναντήσαμε ένα ζευγάρι να κατεβαίνουν οδικώς τον δρόμο και τους σταμάτησα για να τους κάνω ερωτήσεις σχετικά με τα σκουπίδια και να τους εκφράσω την αποδοκιμασία μου για το φαινόμενο. Μου εξήγησαν ότι τα τελευταία δύο χρόνια έχει σταματήσει αυτή η συνήθεια και η αλήθεια είναι ότι δεν έδειχναν καθόλου περήφανοι…
Νομίζω ότι θα είχε κάποια αξία να συγκεντρωθεί μια ομάδα πολιτών να μαζέψει τα σκουπίδια. Αν και το πιο ιδανικό θα ήταν να κάνει κάτι ο δήμος Τρίποληε, καθώς είναι δύσκολη η κίνηση εκεί για πεζούς και μερικά μόνο οχήματα δεν φτάνουν για να μαζέψουν τα σκουπίδια και επιπλέον μπορώ να καταλάβω ότι δεν είναι αυτό το μοναδικό σημείο στο βουνό που οι κάτοικοι φέρονται με αυτόν τον τρόπο…
Ενώ μας έπιασε η μεσημεριανή βροχή, λίγα λεπτά πριν μπούμε στο χωριό ο ήλιος δοκίμαζε τις αντοχές μας και σταματήσαμε στη σκιά που πρόσφεραν τα δέντρα, ρεμβάσαμε και συζητήσαμε. Όταν πια φτάσαμε στην πλατεία πήγαμε κατευθείαν στη βρύση για δροσερό νερό, και καθίσαμε στην σκιά που δημιουργούσαν δύο υπερήλικα πλατάνια.
Όλα αυτά συνέβησαν την Πέμπτη που μας πέρασε, πριν το τριήμερο του Αγίου Πνεύματος, κατά τη διάρκεια του οποίου είχα μια άλλη μοναδική εμπειρία… Για αυτό όμως θα διαβάσετε στο επόμενο άρθρο, πολύ σύντομα!
Μέχρι τότε αγκαλιές σε όλους!