Χθες με τη γειτόνισσά μου Γιώτα, αποφασίσαμε ότι δεν πήγαινε άλλο να καθίσουμε μέσα στα σπίτια μας. Τις τελευταίες μέρες ρίχνει τόση πολλή βροχή, που πραγματικά δεν ξέρω από πού έρχεται τόσο νερό. Από τη μια χαίρομαι γιατί αυτό δίνει ζωή στα δάση, από την άλλη, μας έχει καθηλώσει αρκετό καιρό μέσα. Είναι αδύνατο να βγεις. Έχει ασταμάτητη βροχή, φυσάει πολύ και κάνει τσουχτερό κρύο. Χθες όμως, από νωρίς, υπήρχαν κάποια σημάδια ότι ο καιρός δεν θα είναι τόσο κακός.
Έτσι, βάλαμε μπρος το αμάξι και πήγαμε μια βόλτα κάτω στο φαράγγι του Λούσιου. Ξεκινήσαμε από τη Στεμνίτσα με λίγη βροχή και ελπίσαμε με θετική σκέψη να έχει καλύτερο καιρό σε μερικά χιλιόμετρα. Στο δρόμο υπήρχαν πολλές στροφές, κάτι το οποίο με έκανε να ζαλιστώ, όπως γίνεται σχεδόν κάθε φορά. Στο δρόμο συναντήσαμε πολλές πέτρες και βράχια πεσμένα στο δρόμο. Ήταν κατολισθήσεις από τις προηγούμενες μέρες κακοκαιρίας. Σε αρκετά σημεία πλάι του δρόμου έτρεχαν ρυάκια. Το νερό που έχει πέσει μέχρι στιγμής αυτό το μήνα είναι πραγματικά πολύ! Ευτυχώς, ο καιρός μας έκανε τη χάρη και λίγο αργότερα σταμάτησε να βρέχει αν και συνέχισε να έχει ομίχλη.
Όταν φτάσαμε στον προορισμό μας, κατέβηκα να πάρω ανάσες και να ηρεμήσει το κεφάλι μου. Μετά από λίγο που επανήλθα, μπόρεσα να απολαύσω τη θέα, να φωτογραφίσω αρκετά και να τραβήξω μερικά πλάνα.
Πέρασα λίγο χρόνο μόνη μου. Ήταν τόσο όμορφα εκεί στο μεγάλο μοναστηριακό τραπέζι πίνοντας το τσάι που είχα ετοιμάσει. Λατρεύω τα μοναστηριακά τραπέζια. Θα ήθελα να έχω ένα τέτοιο στο δικό μου σπίτι. Με κάνει να αισθάνομαι ότι από στιγμή σε στιγμή θα γεμίσει με μια μεγάλη παρέα. Μου δίνει επίσης την αίσθηση ότι κάτι ιερό λαμβάνει χώρα. Δεν ξέρω γιατί μου αρέσουν τόσο, πάντως τα επιλέγω πολλές φορές σε αρχιτεκτονικά σχέδια που κάνω. Στο τραπέζι ήρθε μετά και η φίλη μου. Κάναμε πολύ όμορφη συζήτηση και μοιραστήκαμε το τσάι.
Κάποια στιγμή είχε τόσο καλό καιρό που βγάλαμε τα μπουφάν μας, από τη ζέστη. Αργότερα, ήρθε στα πόδια μου αυτό το υπέροχο πλασματάκι. Μια μικρή γατούλα που πρέπει να την ταΐζουν, μαζί με αρκετές άλλες, οι μοναχοί, που ζουν στο μοναστήρι εδώ κοντά. Μετά από την άφιξη του Τσάρλι στη ζωή μου, όταν βλέπω γάτες αισθάνομαι μεγάλη συμπόνια γι’ αυτές. Θέλουν απλώς λίγο φαγητό, παιχνίδι και αγάπη. Όλοι μας αυτό δε θέλουμε άλλωστε;
Αυτή η φωτογραφία δεν ξέρω τi ακριβώς, αλλά με κάνει να νιώθω κάτι ιδιαίτερο (την τραβήξαμε με το κινητό).
Αυτή την εξόρμηση τη χρειαζόμασταν και οι δύο. Όταν γυρίσαμε, στο σπίτι της Γιώτας φάγαμε κόκκινές φακές που η ίδια είχε μαγειρέψει πολύ καλά! Δεν τις είχα δοκιμάσει ξανά με αυτό τον τρόπο μαγειρέματος. Αποφάσισα να φτιάχνω και εγώ πιο συχνά όσπρια, μιας και τα λατρεύω. Η βραδιά έκλεισε με μια ωραία ταινία και μπόλικη συζήτηση… Θα ανεβάσω κι άλλες φωτογραφίες από αυτή τη βόλτα και ίσως ένα video vlog.
Φιλιά σε όλους!