ANGELINA HELIOTI

 
ABOUT

Το όνομά μου είναι Αγγελίνα Χελιώτη (Angelina Helioti) και πρόσφατα αποφοίτησα από την αρχιτεκτονική σχολή του Ε.Μ.Π.

 

Μετά από μήνες σκέψης, πήρα το ρίσκο να αφήσω τη ζωή στην Αθήνα. Ο λόγος, η ίδια η ποιότητα ζωής της μεγαλούπολης. Οι γρήγοροι ρυθμοί, η πίεση “να προλάβεις τις προθεσμίες”, ο πολύς κόσμος και η έλλειψη φυσικού περιβάλλοντος ήταν πράγματα που με οδήγησαν στην αλλαγή. 

 

Μετακόμισα σε ένα μικρό, ορεινό χωριό της Αρκαδίας, τη Στεμνίτσα. Αν και μεγάλωσα στη Λακωνία, η Αρκαδία είναι ο τόπος καταγωγής μου και έτσι κατά μία έννοια, αισθάνομαι ότι επέστρεψα σπίτι. Δεν ξέρω πόσο θα καταφέρω να παραμείνω εδώ, αλλά όσο κι αν καταλήξει να είναι, θα προσπαθήσω να το απολαύσω στο μέγιστο.


Εδώ απολαμβάνω όλα όσα λαχταρούσα! Δέντρα, ποτάμια, λίμνες, ησυχία, καθημερινότητα με αργούς ρυθμούς. Έχω έναν απλό τρόπο ζωής, που όμως μου δίνει έμπνευση για τις καλλιτεχνικές ενασχολήσεις μου, τη φωτογραφία, τη ζωγραφική, και τη δημιουργία βίντεο.  Συγχρόνως, σπουδάζω την τέχνη της αργυροχρυσοχοΐας σε δημόσια σχολή, που βρίσκεται εδώ. Σε αυτό το blog θα βρείτε άρθρα ημερολογιακού χαρακτήρα σχετικά με τη ζωή μου εδώ.

 

Ελπίζω να απολαύσετε όλα όσα θα μοιράζομαι μαζί σας

F I L E

Βρείτε με στο Instagram και στο Youtube. 

Κοινοποιήστε το στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Share on facebook
Share on twitter
Share on linkedin

ΟΧΙ ΑΛΛΟ ΜΕΣΑ

Χθες με τη γειτόνισσά μου Γιώτα, αποφασίσαμε ότι δεν πήγαινε άλλο να καθίσουμε μέσα στα σπίτια μας. Τις τελευταίες μέρες ρίχνει τόση πολλή βροχή, που πραγματικά δεν ξέρω από πού έρχεται τόσο νερό. Από τη μια χαίρομαι γιατί αυτό δίνει ζωή στα δάση, από την άλλη, μας έχει καθηλώσει αρκετό καιρό μέσα. Είναι αδύνατο να βγεις. Έχει ασταμάτητη βροχή, φυσάει πολύ και κάνει τσουχτερό κρύο. Χθες όμως, από νωρίς, υπήρχαν κάποια σημάδια ότι ο καιρός δεν θα είναι τόσο κακός.

Έτσι, βάλαμε μπρος το αμάξι και πήγαμε μια βόλτα κάτω στο φαράγγι του Λούσιου. Ξεκινήσαμε από τη Στεμνίτσα με λίγη βροχή και ελπίσαμε με θετική σκέψη να έχει καλύτερο καιρό σε μερικά χιλιόμετρα. Στο δρόμο υπήρχαν πολλές στροφές, κάτι το οποίο με έκανε να ζαλιστώ, όπως γίνεται σχεδόν κάθε φορά. Στο δρόμο συναντήσαμε πολλές πέτρες και βράχια πεσμένα στο δρόμο. Ήταν κατολισθήσεις από τις προηγούμενες μέρες κακοκαιρίας. Σε αρκετά σημεία πλάι του δρόμου έτρεχαν ρυάκια. Το νερό που έχει πέσει μέχρι στιγμής αυτό το μήνα είναι πραγματικά πολύ! Ευτυχώς, ο καιρός μας έκανε τη χάρη και λίγο αργότερα σταμάτησε να βρέχει αν και συνέχισε να έχει ομίχλη.

Όταν φτάσαμε στον προορισμό μας, κατέβηκα να πάρω ανάσες και να ηρεμήσει το κεφάλι μου. Μετά από λίγο που επανήλθα, μπόρεσα να απολαύσω τη θέα, να φωτογραφίσω αρκετά και να τραβήξω μερικά πλάνα.

Είναι τόσο όμορφα τα βουνά εδώ στο φαράγγι. Βούρκωσα από το πόσο παραδεισένια όμορφο είναι αυτό το μέρος.

Πέρασα λίγο χρόνο μόνη μου. Ήταν τόσο όμορφα εκεί στο μεγάλο μοναστηριακό τραπέζι πίνοντας το τσάι που είχα ετοιμάσει. Λατρεύω τα μοναστηριακά τραπέζια. Θα ήθελα να έχω ένα τέτοιο στο δικό μου σπίτι. Με κάνει να αισθάνομαι ότι από στιγμή σε στιγμή θα γεμίσει με μια μεγάλη παρέα. Μου δίνει επίσης την αίσθηση ότι κάτι ιερό λαμβάνει χώρα. Δεν ξέρω γιατί μου αρέσουν τόσο, πάντως τα επιλέγω πολλές φορές σε αρχιτεκτονικά σχέδια που κάνω. Στο τραπέζι ήρθε μετά και η φίλη μου. Κάναμε πολύ όμορφη συζήτηση και μοιραστήκαμε το τσάι.

Κάθισα στο μοναστηριακό τραπέζι. Πήρα ανάσες και ηρέμησα.
Πίνοντας ζεστό τσάι με αυτή την μαγευτική θέα

Κάποια στιγμή είχε τόσο καλό καιρό που βγάλαμε τα μπουφάν μας, από τη ζέστη. Αργότερα, ήρθε στα πόδια μου αυτό το υπέροχο πλασματάκι. Μια μικρή γατούλα που πρέπει να την ταΐζουν, μαζί με αρκετές άλλες, οι μοναχοί, που ζουν στο μοναστήρι εδώ κοντά. Μετά από την άφιξη του Τσάρλι στη ζωή μου, όταν βλέπω γάτες αισθάνομαι μεγάλη συμπόνια γι’ αυτές. Θέλουν απλώς λίγο φαγητό, παιχνίδι και αγάπη. Όλοι μας αυτό δε θέλουμε άλλωστε;

Η γατούλα που όλο ήθελε χάδια (φωτογραφία: Γιώτα Ζαγοριανού)
Ισορροπώντας.
Αυτή η φωτογραφία δεν ξέρω τi ακριβώς, αλλά με κάνει να νιώθω κάτι ιδιαίτερο (την τραβήξαμε με το κινητό).

Αυτή την εξόρμηση τη χρειαζόμασταν και οι δύο. Όταν γυρίσαμε, στο σπίτι της Γιώτας φάγαμε κόκκινές φακές που η ίδια είχε μαγειρέψει πολύ καλά! Δεν τις είχα δοκιμάσει ξανά με αυτό τον τρόπο μαγειρέματος. Αποφάσισα να φτιάχνω και εγώ πιο συχνά όσπρια, μιας και τα λατρεύω. Η βραδιά έκλεισε με μια ωραία ταινία και μπόλικη συζήτηση… Θα ανεβάσω κι άλλες φωτογραφίες από αυτή τη βόλτα και ίσως ένα video vlog.

Φιλιά σε όλους!

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται.

NEWSLETTER

ΜΕΙΝΕΤΕ ΕΝΗΜΕΡΩΜΕΝΟΙ ΓΙΑ ΝΕΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ