Link: Χορός & Χώρος. H Dance Performance Art στα Μουσεία. by Angelina Helioti – Issuu
Όσοι ενδιαφέρεστε για θέματα χορού ή αρχιτεκτονικής, σας ενημερώνω ότι ανέβασα στον παραπάνω σύνδεσμο την ερευνητική εργασία, την οποία εκπόνησα στο 9ο εξάμηνο της σχολής Αρχιτεκτόνων Ε.Μ.Π. Η εργασία επιχειρεί να απαντήσει στο μεγάλο μου ερώτημα: “Υπάρχει σχέση μεταξύ χορού και χώρου;”. Στην πορεία της έρευνας που έκανα, το ερώτημα έγινε πιο συγκεκριμένο: “Υπάρχει σχέση μεταξύ χορού και αρχιτεκτονημένου χώρου; Και ποια είναι αυτή;”.
Για να απαντήσω σε αυτό το ερώτημα πραγματοποίησα μια θεωρητική και γενική μελέτη του έργου σπουδαίων ερευνητών αυτού του ερωτήματος. Στη συνέχεια έκανα μια πρωτογενή έρευνα πάνω σε τρία παραδείγματα χορευτικών performances (site specific dance performance art) που πραγματοποιήθηκαν μέσα σε μουσεία. Μετά από τη διεξοδική ανάλυση των χορογραφιών τόσο από χορογραφική όσο και από αρχιτεκτονική ματιά κατέληξα να απαντήσω στο ερώτημα: “Ποια είναι η σχέση της κίνησης σε μια χορογραφία με τον χώρο του μουσείου;” “Επηρεάζει το ένα το άλλο και πώς;” Τέλος, εξάγονται συμπεράσματα για την φύση της σχέσης κίνησης και αρχιτεκτονημένου χώρου.
“Ο χορός είναι μια δημιουργική διαδικασία, και ως τέτοια αποτελεί ένα ταξίδι αναζήτησης του εαυτού. Τη στιγμή της δημιουργίας μια εσωτερική κίνηση μας προτρέπει να κάνουμε το ταξίδι της συνάντησης με εμάς τους ίδιους. Το σώμα συνεχίζει να κινείται στον έξω-χώρο, ενώ ‘εμείς’ κινούμαστε προς τον μέσα-χώρο.
“Στη βασική του μορφή, ο χώρος είναι ένα κενό – σιωπηλό, στείρο, αθώο – πριν από τη συνείδηση, πριν από τη ζωή. Ένας χορογράφος πρέπει να γεμίσει και να διαμορφώσει αυτό το κενό”. -Murray Louis
Την στιγμή που ο άνθρωπος χορεύει αυτό που έχει αισθητική αξία και χαρίζει συγκίνηση είναι η ενέργεια που διαχέεται από το σώμα καθώς αυτό κατακτά το χώρο. Η αξιοποίηση δηλαδή του κενού είναι το θέμα που μας απασχολεί εδώ, και η αρχιτεκτονική σύνθεση είναι αυτή που ορίζει ποιο θα είναι το κενό που θα αφήσει το πλήρες… Φανταστείτε ένα σπίτι το οποίο αποτελείται από διάφορα στοιχεία όπως τοίχους, πλάκες και κολώνες, έπιπλα και αντικείμενα. Αυτό το οποίο τελικά κατοικείται και αποκτά ζωή δεν είναι τα στοιχεία αυτά, αλλά ο ελεύθερος χώρος- το κενό που αφήνουν μεταξύ τους. Το ίδιο συμβαίνει με το πνευματικό κενό που ενυπάρχει στον πυρήνα κάθε ανθρώπινου όντος- το κενό που αφήνει ακάλυπτο το υλικό σώμα. Ο χορευτής, έστω και ασυνείδητα, κατά τη γνώμη μου επιθυμεί να έρθει σε επαφή με αυτόν τον κενό χώρο, ο οποίος μόνο άδειος δεν είναι. Είναι γεμάτος ζωντάνια…” -απόσπασμα από την εργασία (πατήστε πάνω στο link για να την διαβάσετε ολόκληρη).