“Λατρεύουμε να είμαστε έξω, μέσα στη φύση, επειδή δεν έχει καμιά άποψη για εμάς.”
Φρήντριχ Νίτσε
Νωρίς το πρωί σήμερα ξεκινήσαμε να περπατήσουμε το μονοπάτι Στεμνίτσα – Ελάτη. Έχω αναφερθεί και στο παρελθόν σε αυτή τη διαδρομή και μπορείτε να βρείτε το άρθρο εδώ και εδώ. Η ιδέα ήταν να δείξω στον αδερφό μου ένα μέρος στη καρδιά του δάσους, γεμάτο έλατα και καταπράσινη βρύα. Μετά από περίπου μία ώρα περπάτημα φτάσαμε στο πολυπόθητο σημείο και η χαρά μου ήταν μεγάλη γιατί επιτέλους θα μοιραζόμουν αυτή την ομορφιά με τον Δρακούλη, στον οποίο επίσης αρέσουν τα βουνά και δάση.
Φτάσαμε πολύ νωρίς, πριν ακόμα οι ακτίνες του ήλιου αγγίξουν το μονοπάτι. Το κρύο ήταν τσουχτερό. Όπως βλέπετε και στη φωτογραφία ο αδερφός μου άρχισε να κρυώνει και καθώς δεν είχε φέρει μαζί του ζακέτα, του είπα να τυλιχτεί με τη φούστα που είχα στη τσάντα μου. Επομένως τώρα, ήμασταν έτοιμοι να ξεκινήσουμε τη φωτογράφιση.
Για τις ανάγκες του κόνσεπτ χρειάστηκε να βγάλω τα παπούτσια μου και να μείνω ξυπόλυτη για αρκετή ώρα στο παγωμένο χώμα. Αν και ένιωσα το κρύο στα κόκαλά μου, το αποτέλεσμα άξιζε το κόπο, αφού βγήκαν φανταστικές εικόνες. Παρακάτω μπορείτε να πάρετε μια ιδέα για το πώς έμοιαζε το set.
Το απόγευμα οδηγήσαμε μέχρι τηn Καρκαλού για να βάλουμε βενζίνη στο αυτοκίνητο. Στο δρόμο συναντήσαμε δύο πανέμορφα άλογα και θελήσαμε να τα πλησιάσουμε και γιατί όχι να τα τραβήξουμε μερικές φωτογραφίες. Στη συνέχεια οδηγήσαμε μέχρι ένα εθνικό πάρκο, το Αρκουδόρεμα, αλλά για αυτό θα σας πω περισσότερα αύριο.
«Σκοντάφτουνε στη Λογική και στα ραβδιά
των άλλων,
αστεία δαρμένοι σέρνονται καταμεσής του δρόμου,
ο Σάντσος λέει «δε σ’ το ’λεγα;» μα εκείνοι των μεγάλων
σχεδίων αντάξιοι μένουνε και: «Σάντσο, τ’ άλογό μου!»
Κ.Κ. Δον Κιχώτες