Καλόν Αύγουστο να έχουμε!
Οι μέρες κυλούν πολύ ήσυχα όσο βρίσκομαι στο Βλαχιώτη. Αφιερώνω χρόνο στο να φροντίζω τον σκύλο μας, Ντρόγκο και τις γάτες και ποτίζω τα λουλούδια καθημερινά, απολαμβάνοντας την ηρεμία. Μια σχετική ηρεμία, αφού όλη την ημέρα από τις οχτώ το πρωί μέχρι τις οχτώ το βράδυ ακούγονται ασταμάτητα τα τζιτζίκια εδώ. Πρόσφατα διάβασα ότι ο ήχος του τζίτζικα είναι από τους πιο δυνατούς της φύσης. Και εδώ έχουμε πολλούς τέτοιους. Είναι ένα μόνιμο, δυνατό βουητό που ακόμη και με κλειστά παράθυρα νομίζεις ότι ακούγεται μέσα από το σπίτι. Ακούγοντάς το όμως ξέρεις ότι είναι ελληνικό καλοκαίρι. Η κάθε χώρα έχεις τους χαρακτηριστικούς ήχους της. Αυτό φυσικά συμβαίνει επειδή η ζέστη εδώ είναι πραγματικά πολλή, καθώς το υψόμετρο είναι πολύ χαμηλό. Στη Στεμνίτσα δεν χρειάζομαι καν ανεμιστήρα για να δροσιστώ, εδώ κάθε μέρα το ερκοντίσιον είναι απαραίτητο έστω και για λίγες ώρες. Εκεί ακούς τα πουλιά που κελαηδούν, κοράκια, γεράκια, φιδαετοί και δρυοκολάπτες. Και αρκετές φορές ακούς τον άνεμο που χαϊδεύει απαλά τα φύλλα των δέντρων. Ό,τι κι αν είναι είναι χαρακτηριστικοί ήχοι κάθε τόπου.
