Angelina Helioti

Μαίναλο- Η ιερή μανία

Angelina Helioti 7 Νοεμβρίου 2022 2 Σχόλια

Καλησπέρα και καλή εβδομάδα να έχετε!

Το Σαββατοκύριακο πέρασε πραγματικά με έντονες βροχές και ομίχλη εδώ. Την Παρασκευή όμως είχε εξαιρετικό καιρό!

Με την παρέα μου από τη σχολή αργυροχρυσοχοΐας σκεφτήκαμε να ανέβουμε στην κορυφή του Μαινάλου, την Οστρακίνα. Το υψόμετρο της κορυφής είναι στα 1981 μέτρα και η διαδρομή με τα πόδια είναι αρκετά εύκολη, γύρω στη μία με μιάμιση ώρα. Μια τόσο όμορφη και ζεστή μέρα, η εκδρομή στο βουνό ήταν ό,τι έπρεπε για να φορτίσουμε τις μπαταρίες μας.

Ξεκινήσαμε με τα αυτοκίνητα από τη Στεμνίτσα και οδηγήσαμε προς Τρίπολη και μετά προς το χιονοδρομικό κέντρο. Καθώς πήγαινα εκεί για πρώτη φορά, ανυπομονούσα να δω πώς θα έμοιαζε το φυσικό τοπίο, πώς θα ήταν οι πίστες του σκι χωρίς χιόνι και ποια θα ήταν η θέα από την κορυφή του όρους. Αφήσαμε τα αυτοκίνητα κοντά στο καταφύγιο, γεμίσαμε με νερό τα παγούρια μας και ξεκινήσαμε να ανηφορίζουμε.

Μετά από περίπου δεκαπέντε λεπτά περπάτημα άρχισαν να φαίνονται οι πρώτες όμορφες θέες προς τα διάφορα σημεία του ορίζοντα. Όλο το τοπίο ήταν τόσο όμορφα βουκολικό, η παρέα χαλαρή και ξέγνοιαστη. Σιγά- σιγά ο καθένας με τον ρυθμό του και με κάποια διαλείμματα, προχωρούσαμε. Μαζί μας είχαμε και τα δύο σκυλάκια της παρέας, τον Summer και τον Νόντα. Ήταν τόσο χαρούμενοι και οι δύο που βγήκαν στη φύση μια μεγάλη βόλτα. Έτοιμοι για εξερεύνηση! Οι “μαμάδες” Ελίνα και Εύα τα πήγαν περίφημα με την πρόκληση να τους κρατούν από το λουρί σε όλη τη διαδρομή.

Καθώς γράφω τώρα και κοιτάζω τις φωτογραφίες, θυμάμαι το τοπίο από εκεί ψηλά, αλλά και τα διάφορα μονοπάτια που έχω περπατήσει μέσα στο Μαίναλο. Μπορώ να δικαιολογήσω κάποια πράγματα στο μυαλό μου τώρα. Εξηγείται το γεγονός ότι “Μαίναλο” στα αρχαία ελληνικά σημαίνει ιερή μανία, δηλαδή τη θεία παραφορά που φέρνει η άγρια φύση. Από αυτό το βουνό ξεκίνησε η λατρεία του θεού Πάνα, από τους Αρκάδες. Είναι πανέμορφο όρος και πραγματικά αξίζει να το εξερευνήσει κανείς.

Στην πεζοπορία πολλές στιγμές τις πέρασα μόνη μου. Είτε ήταν μπροστά είτε πιο πίσω, προσπαθούσα να έχω τους συνοδοιπόρους μου σχετικά μακριά από εμένα, ώστε να μπορώ να τους τραβήξω φωτογραφίες, ακόμη και με τον τηλεφακό. Όπως η επόμενη εικόνα, όταν φώναξα την Ισμήνη από μακριά και με το που γύρισε να με κοιτάξει, βγήκε αυτό το αποτέλεσμα. Αυτή η φωτογραφία μου θυμίζει κάτι από παλιές κινηματογραφικές ταινίες. Ένα χαριτωμένο κορίτσι ανάμεσα στα στάχια.

Στην παρέα τα παιδιά ήταν πολύ διακριτικά και ήρεμα, χωρίς να χάνουμε όμως καθόλου το ομαδικό πνεύμα. Σαν να είχαμε όλοι ανάγκη να έρθουμε σε επαφή με το βουνό και τους εαυτούς μας. Το μέρος ήταν όλο δικό μας, δεν υπήρχε κανένας άλλος εκεί γύρω. Ίσως αυτό να έπαιξε τον ρόλο του στο γεγονός ότι βιώσαμε αυτή την επίσκεψη σαν θεραπεία. Βεβαίως σε αυτό συνέβαλλε και η πανέμορφη θέα προς τα γειτονικά βουνά και ο καθαρός αέρας.

Όταν φτάσαμε στην κορυφή πήραμε τον χρόνο μας να ηρεμήσουμε, να φάμε ξηρά τροφή και έπειτα κουβεντιάσαμε για διάφορα θέματα… Κάποιοι ρέμβαζαν, προς τις κορυφές των γύρω βουνών, το Αρτεμίσιο, τα Αοράνια και τον Ερύμανθο, το Λύκαιο, τον Ταύγετο και τον Πάρνωνα.

Άλλοι ξάπλωναν στο γρασίδι και άλλοι έμειναν λίγα λεπτά με τα μάτια κλειστά. Το μέρος ήταν σιωπηλό, αν εξαιρέσεις το αεράκι που μας έπαιρνε τα μαλλιά.

Δυο πτηνά μάλλον γεράκια ή κοράκια, δεν είμαι σίγουρη, πέταξαν κοντά μας αρκετά χαμηλά και έτρεξα να τα πιάσω με την κάμερα. Ήταν πολύ επιβλητικά και έμοιαζαν τόσο ελεύθερα και αυτόνομα. Είναι απίστευτα τα άγρια πτηνά, τόσο πολύτιμα και όμορφα. Η αρχοντιά και η δύναμή τους είναι αξιοζήλευτες.

Να ‘μαι κι εγώ επί το έργον! Με τράβηξε η Ιωάννα, ευτυχώς γιατί συνήθως απορροφώμαι πίσω από την κάμερα, φωτογραφίζω πάντα τους άλλους κι από εμένα πολλές φορές δεν έχω κάποια εικόνα.

Πριν φύγουμε τραβήξαμε αναμνηστικές φωτογραφίες κάτω από την ελληνική σημαία. Έστησα το τρίποδο με το χρονόμετρο να μετρά αντίστροφα και έτρεξα στη θέση που μου είχαν κρατήσει τα παιδιά. Ήταν μια χαλαρή και αυθεντική στιγμή χωρίς πολλά πολλά…

Δεν θα ξεχάσω αυτές τις εικόνες με το φως να πέφτει τόσο τρυφερά πάνω από τις φιγούρες, καθώς αφήναμε την κορυφή πίσω μας.

Στην κατάβαση γλιστρούσε αρκετά και μάλιστα σκεφτόμουν διάφορα άσχημα σενάρια ότι πέφτω κάτω με κίνδυνο να χτυπήσω την κάμερα… Ώσπου όντως γλίστρησα λίγο πριν το τέλος, αλλά ευτυχώς η κάμερα δεν έπαθε τίποτα, ήταν περισσότερο σαν μια απαλή τσουλήθρα. Και δεν ήμουν η μόνη που γλίστρησα από την παρέα μου, οπότε να προσέχετε αν κάποιος από εσάς πεζοπορήσει εκεί.

Η ορειβασία είναι ένα θαυμάσιο sport, με πολλά οφέλη για την υγεία, τόσο τη σωματική όσο και την ψυχική. Όσο ανεβαίνει κανείς σε βουνά τόσο βελτιώνεται και η αντοχή του. Οπότε αν είστε κοντά σε κάποιο όρος, ακόμη κι αν μένετε σε πόλεις, σας προτείνω να το δοκιμάσετε!

Ευχαριστώ που διαβάσατε αυτό το τεράστιο άρθρο.

Τα λέμε σύντομα. Μέχρι τότε να προσέχετε και να περνάτε όμορφα.

Βρίσκοντας τον χειμερινό ρυθμό (;)

Angelina Helioti 4 Νοεμβρίου 2022 11 Σχόλια

Γεια σας φίλοι μου.

Η καθημερινότητα εδώ αρχίζει να κυλά και οδεύουμε προς τον χειμώνα. Προσπαθώ να βρω πάλι τον χειμερινό ρυθμό μου. Υπάρχουν όμως αρκετά πράγματα που θέλω και χρειάζεται χωρέσουν μέσα στην ημέρα και ακόμη δυσκολεύομαι να βρω τον κατάλληλο χρόνο για όλα. Φέτος θέλω να ασχοληθώ τόσο με τη φωτογραφία και τη δημιουργία βίντεο, αλλά ακόμη περισσότερο με τη δημιουργία κοσμημάτων και τη ζωγραφική. Ταυτόχρονα πρέπει να αθλούμαι και να κάνω κάποιες φυσιοθεραπευτικές ασκήσεις για την πλάτη. Και είναι κι άλλα… Αρκετά πράγματα που όταν βραδιάζει και αρχίζω να νυστάζω διαπιστώνω ότι δεν πρόλαβα να τα κάνω. Φαντάζομαι πολλοί από εσάς έχετε νιώσει κάτι αντίστοιχο. Προσπαθώ να βάλω ένα πρόγραμμα, αλλά για αρκετό καιρό κάποιες συγκεκριμένες δραστηριότητες με απορροφούσαν περισσότερο από κάποια άλλες, οι οποίες έμεναν σε δεύτερη μοίρα.

Σαν να μην έφτανε αυτή η προσωπική δυσκολία μου, χθες μας ανακοίνωσαν ξαφνικά ότι θα γίνουν αλλαγές στη σχολή αργυροχρυσοχοΐας, κυρίως στη διεύθυνση και ίσως και στο διδακτικό προσωπικό. Είναι μια κατάσταση λίγο μπερδεμένη, περιμένουμε όλοι την άφιξη της καινούριας διευθύντριας με τη νέα εβδομάδα και σιγά- σιγά θα μάθουμε πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα. Χθες η μικρή κοινότητα της σχολής ήταν κάπως σοκαρισμένη, καθώς μέσα σε μια στιγμή και εκεί που λέγαμε ότι είχαμε ξεκινήσει δυναμικά τα μαθήματα, όλα ανατράπηκαν. Τώρα είναι από εκείνες τις φορές που απλά περιμένεις και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα.

Παρόλο που πολλοί από εμάς ήμασταν αναστατωμένοι, συνέβη κάτι πολύ όμορφο. Παρά την ψύχρα, καθίσαμε φοιτητές και καθηγητές να πιούμε ποτό στην πλατεία της Στεμνίτσας. Αυτό είχε να γίνει πολύ καιρό. Γίναμε μια μεγάλη παρέα και μιλήσαμε μέχρι αργά. Χθες ένιωσα ευγνωμοσύνη για το γεγονός ότι είμαι εδώ και έχω γνωρίσει τόσους όμορφους ανθρώπους. Ευγνωμοσύνη για το γεγονός ότι η σχολή αυτή λειτουργεί, εδώ μέσα στο δάσος σε αυτό το παραμυθένιο χωριό. Όταν κάτι αναπάντεχο συμβαίνει στη ζωή μας, έρχεται για να μας θυμίσει την αξία αυτού που έχουμε.

Μέρες σαν αυτή, που νιώθω ότι υπάρχουν αρκετά φορτία και έγνοιες βγαίνω για μια βόλτα χωρίς προορισμό, με την κάμερα και το τρίποδο. Με το ένστικτο τεντωμένο κατευθύνομαι εκεί που αισθάνομαι άνετα να πάω και κάνω παρέα με τον πιο πιστό φίλο. Τη φύση. Λίγο περπάτημα στα στενά της Στεμνίτσας, το οποίο καταλήγει λίγο έξω από αυτή ανάμεσα στα δέντρα και τους θάμνους. Μέχρι να φτάσω στο σημείο όπου κάτι μου φαίνεται ενδιαφέρον και τότε στέκομαι και φωτογραφίζω.

Περπατώ στα λιθόκτιστα δρομάκια και κοιτώ τις αυλές σπιτιών που έχουν αρχίσει να εξαϋλώνονται. Αυτή η στιγμή μοναχικότητας, ανάμεσα στα φυτά και τα ερείπια μιας μιας άλλης εποχής, προσφέρει μια γλυκιά ηρεμία. Πολλές φορές δεν χρειάζεται να έχω καν μουσική με ακουστικά μαζί μου, γιατί θα το χαλάσει. Είναι ωραία με τους ήχους της φύσης. Το θρόισμα από το αεράκι, τα φύλλα που συνθλίβονται κάτω από τα παπούτσια μου, κάποιο πτηνό περνά πάνω από το χωριό…

Εν τέλει αυτή την περίοδο νιώθω σαν να παρατάθηκε για εμένα η φάση προσαρμογής. Ακόμη προσπαθώ να βρω τους ρυθμούς μου πάνω που νόμιζα ότι κόντευα να ξεμπερδέψω με αυτό. Αλλά για κάποιον λόγο μου αρέσει. Αυτές τις στιγμές που τα πράγματα αλλάζουν ξαφνικά, νιώθεις ότι όντως είσαι ζωντανός. Η ζωή είναι ούτως ή άλλως απρόβλεπτη, απλώς εμείς παίρνουμε για δεδομένα κάποια πράγματα. Όλες οι κρίσεις και οι ανατροπές θα έπρεπε να είναι ξυπνητήρια για εμάς, να μας ξυπνάνε από τον λήθαργο στον οποίο βρισκόμαστε, και που νομίζουμε ότι το αύριο θα είναι συγκεκριμένο. Το αύριο δεν έχουμε ιδέα πως θα είναι. Και καλό είναι να αρχίσουμε να λέμε ευχαριστώ από σήμερα για αυτά που έχουμε. Έτσι το βλέπω εγώ δηλαδή. Τι λέτε εσείς;

Θα σας έχω νεότερα σε λίγες ημέρες.

Σας ευχαριστώ πολύ που βρεθήκατε και πάλι στο blog.

Αγκαλιές!

Το κλείσιμο του Οκτώβρη

Angelina Helioti 31 Οκτωβρίου 2022 2 Σχόλια

Μοβ, κίτρινο, κόκκινο, πράσινο, καφέ, πορτοκαλί, μπορντό… Κάτω από τον ήλιο ζεστασιά και ψύχρα στη σκιά. Όλα αυτά είναι ποιότητες του Οκτώβρη. Μια διαδικασία ωρίμανσης και απολογισμού. Πόσα λουλούδια άνθισαν στα βοσκοτόπια; Πόσα φρούτα γέμισαν χυμούς;

Τώρα τα φρούτα πέφτουν από τα δέντρα, τα λουλούδια συρρικνώνονται, τα φύλλα κείτονται τραγανά. Το νερό θα αρχίσει να κυλά σε λίγο. Θα παρασύρει όλα τα πεσμένα. Αυτά θα θαφτούν στο χώμα και με κάποιον τρόπο θα ξαναγίνουν φύλλα, φρούτα και λουλούδια. Με παρόμοιο τρόπο λειτουργεί και η δική μας βιολογία και φαίνεται φυσικό οι αντοχές και η ενέργειά μας να πέφτουν κάπως, όσο το κρύο εισχωρεί και οι μέρες γίνονται μικρότερες.

Το εορταστικό τριήμερο το πέρασα με τους γονείς μου! Την 28η Οκτωβρίου επισκεφθήκαμε τη Μονή Αγίας Λαύρας και τη Μονή Μεγάλου Σπηλαίου. Τα μοναστήρια αυτά βρίσκονται έξω από τα Καλάβρυτα, τα οποία αποτέλεσαν την τελευταία στάση μας, για φαγητό. Στα Καλάβρυτα είχα πολλά χρόνια να πάω αλλά παραδόξως θυμόμουν αρκετά πράγματα. Όλα τα εστιατόρια και οι δρόμοι ήταν γεμάτα από κόσμο όλων των ηλικιών. Ένα εθνικό εορταστικό κλίμα!

Η όμορφη θέα που ακολουθεί είναι από τη Μονή Μεγάλου Σπηλαίου. Το κτήριο είναι κτισμένο στο άνοιγμα ενός μεγάλου φυσικού σπηλαίου, στην οροσειρά του Χελμού, σε υψόμετρο περίπου 900 μέτρων. Όπως ορθώνονταν από πάνω μου οι οκτώ όροφοι του κτηρίου, στάθηκα να το θαυμάσω και τράβηξα μερικές φωτογραφίες. Ήταν δύσκολο να χωρέσει στο κάδρο η μεγαλοπρέπειά του σε σχέση με το ύψος του βράχου, καθώς αυτό ήταν πολύ ψηλό και ταυτόχρονα στενό το σημείο όπου έφταναν τα αυτοκίνητα. Αυτό το μοναστήρι θεωρείται το παλαιότερο στην Ελλάδα, κτισμένο το 362 μ.Χ. από τους Θεσσαλονικείς αδερφούς Συμεών και Θεόδωρο. Το καθολικό της Μονής σκαμμένο στο βράχο, είναι ναός σταυροειδής, εγγεγραμμένος με δύο νάρθηκες. Ο κυρίως ναός έχει τοιχογραφίες του 1653, αξιόλογα μαρμαροθετήματα στο δάπεδο και ξυλόγλυπτο τέμπλο, ενώ στο νάρθηκα οι τοιχογραφίες χρονολογούνται στις αρχές του 19ου αιώνα.

Στη Μονή βρίσκεται ένα μικρό μουσειακό τμήμα με κειμήλια της Ελληνικής Επανάστασης και πολλά αντικείμενα θρησκευτικού ενδιαφέροντος μεγάλης αξίας. Ανάμεσα σε αυτά και η Ιερή Εικόνα της Παναγίας της Μεγαλοσπηλαιώτισσας. Υπάρχει επίσης ένα κατάστημα με αρκετή ποικιλία σε εκκλησιαστικά προϊόντα, σαπούνια και σαμπουάν τα οποία φτιάχνονται αποκλειστικά φυσικές μοναστηριακές συνταγές. Εγώ προτίμησα το σαπούνι με γάλα γαϊδούρας και άνθη βαλσαμόχορτου, το οποίο μυρίζει εξαιρετικά.

Στην επιστροφή θαύμαζα από το παράθυρο τα τοπία της Αρκαδίας και της Αχαΐας. Το φθινόπωρο είναι πραγματικά ένας πανέμορφος μήνας. Τα δέντρα είχαν ποικίλα καταπληκτικά χρώματα και φύλλα ΄έπεφταν καθώς διασχίζαμε τον δρόμο με το αυτοκίνητο.

Καθώς το φως έπεφτε το τοπίο άλλαζε χρώμα και αποκτούσε μια μυστηριώδη όψη. Αυτά τα τοπία με τις καφεπράσινες πεδιάδες, τα μπλε βουνά στον ορίζοντα και το φεγγάρι από πάνω σε έναν καθαρό ουρανό, είναι πάντα κάτι καινούριο και μοναδικό στα μάτια μου.

Και κάπως έτσι κλείνει ο Οκτώβριος. Ένας άλλος μήνας είναι προ των πυλών, σκοτεινός αλλά και τόσο γλυκός. Με τις μικρές του μέρες και τις μεγάλες νύχτες, με τις πρώτες χειμερινές βροχές και το κρύο. Νοέμβριος…

Στην αγκαλιά του φθινοπώρου

Angelina Helioti 26 Οκτωβρίου 2022 2 Σχόλια

Το φθινόπωρο κατακλύζει κάθε γωνιά του δάσους. Βρίσκετε παντού. Στα χρώματα, στην ατμόσφαιρα, στις μυρωδιές ακόμη και στην αίσθηση. Αυτή την γλυκιά και ζεστή αίσθηση που μόνο το φθινόπωρο ξέρει να δίνει. Ο Οκτώβριος μπορεί να φτάνει στο τέλος του, αλλά το φθινόπωρο τώρα και για ένα μήνα ακόμη είναι στο πικ του!

Αυτή η εποχή του χρόνου έχει τα καλύτερα πρωινά ξυπνήματα. Σηκώνομαι νωρίς και βγαίνω στο μπαλκόνι. Χωρίς βιασύνη, ετοιμάζω να πιω ένα φλιτζάνι τσάι, με θέα το χωριό. Έπειτα μπορώ να πάρω το χρόνο μου σιγά- σιγά να κάνω μια βόλτα κοντά στο σπίτι. Η μυρωδιά των δέντρων και οι εκρήξεις χρωμάτων στα φύλλα και τον ουρανό, το κάνουν ακόμη πιο όμορφο απ’ ό,τι μπορεί κανείς να φανταστεί!

Σήμερα αποφάσισα να κάνω μια μικρή βόλτα ανάμεσα στα σπίτια της Στεμνίτσας. Τα περισσότερα δεν κατοικούνται αυτή την περίοδο, παρά μόνο κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών. Αρκετά βέβαια έχουν παραδοθεί εντελώς στη φθορά του χρόνου. Στέκουν εκεί στιβαρά αλλά και τόσο ευαίσθητα, κάποιες φορές δίνουν την αίσθηση ότι θα πέσουν από στιγμή σε στιγμή. Μοιάζουν θλιμμένα χωρίς ζωή στο εσωτερικό τους…

Πέρασα πλάι από μια αυλόπορτα. Ήταν ανοιχτή και από μέσα φαινόταν ένα οίκημα που μου τράβηξε το ενδιαφέρον με τη διαρρύθμιση του ακάλυπτου χώρου και των κουφωμάτων του. Αφού διαπίστωσα ότι κανείς δεν φαινόταν να μένει εκεί, έσπρωξα την πόρτα και μπήκα μέσα. Ήμουν κάπως διστακτική και δεν πέρασα βαθιά στο εσωτερικό της κατοικίας.

Τα στεμνιτσιώτικα σπίτια έχουν αρκετό ενδιαφέρον και θα προσπαθήσω να γράψω ένα άρθρο μόνο για αυτό το θέμα μόλις συλλέξω περισσότερο υλικό από το εσωτερικό τους.

Τα μαθήματα στη σχολή άρχισαν και θέλω πολύ να σας παρουσιάσω σε επόμενες αναρτήσεις εικόνες από τα κοσμήματα που κατασκευάζω. Πλέον μια νέα ακαδημαϊκή χρονιά έχει ξεκινήσει και ένας χειμώνας είναι μπροστά. Είμαι έτοιμη να δω πού θα με πάει και τι θα μου φέρει. Πάνω απ’ όλα είμαι έτοιμη να απολαύσω κάθε στιγμή και να εξερευνήσω νέα πεδία μέσα από την ανάγκη μου για δημιουργικότητα.

Ελπίζω αυτό το άρθρο να σας βρίσκει δυνατούς και χαρούμενους.

Θα τα πούμε σύντομα!

Σκέψεις για την Αθήνα

Angelina Helioti 18 Οκτωβρίου 2022 7 Σχόλια

Καλησπέρα αγαπημένοι μου αναγνώστες!

Ο Οκτώβριος και η γνωστή μεταβατική περίοδος στην αρχή του φθινοπώρου οδεύουν προς το τέλος τους. Τον τελευταίο μήνα απείχα από το blog και φυσικά μου έλειψε η ανάρτηση εμπνευσμένων άρθρων και η αλληλεπίδραση μαζί σας. Μερικές φορές όμως, το να παίρνουμε απόσταση από τα πράγματα μπορεί να μας βοηθήσει να τα δούμε πιο καθαρά και να επιστρέψουμε με περισσότερη ενέργεια στις ασχολίες μας. Έτσι κι εγώ με την μικρή αποχή μου, πέρα από το ότι είχα την ευκαιρία να εργαστώ για ένα μικρό διάστημα στον τομέα της αρχιτεκτονικής, παράλληλα, γέμισα τις μπαταρίες μου και τώρα είμαι έτοιμη για έναν χειμώνα γεμάτο δημιουργικότητα σε όλα αυτά που αγαπώ να κάνω.

Πριν όμως ξεκινήσουν δυναμικά οι αναρτήσεις σχετικά με την καθημερινότητά μου στη Στεμνίτσα, σκέφτηκα να σας δείξω μερικά πράγματα από τις ημέρες που ήμουν στην Αθήνα. Ήταν μέρες με ανάμεικτα συναισθήματα και σκέψεις. Η επιστροφή στην πόλη για αυτό το σύντομο διάσημα με έκανε να θυμηθώ τα πράγματα για τα οποία η ελληνική πρωτεύουσα θεωρείται από τις πιο όμορφες της Ευρώπης, ενώ ταυτόχρονα επιβεβαιωνόταν συνεχώς η σκέψη μου ότι μια ζωή κοντά στη φύση είναι σκέτη ευλογία.

Η Αθήνα είναι αναμφίβολα μια πόλη που με τους γρήγορους ρυθμούς της οδηγεί στη βιασύνη και πολλές φορές στο στρες. Και όταν λέω “ρυθμός” εννοώ τον ρυθμό τόσο κινησιολογικά, (αυτοκίνητα, λεωφορεία και άνθρωποι που τρέχουν στα φανάρια), όσο και πολεοδομικά, ο ρυθμός δηλαδή με τον οποίο επαναλαμβάνονται κτήρια, πλατείες, στενά δρομάκια, πάρκα, προσόψεις γεμάτες διαφημιστικά ή ακόμη και γκράφιτι που καλύπτονται μεταξύ τους. Είναι μια πόλη με πολλά στρώματα το ένα πάνω από το άλλο, γι’ αυτό και έχει μεγάλη ιστορία άλλωστε. Το θέμα αυτό των στρωμάτων και των αντιθέσεων είναι τόσο μεγάλο, που ένα άρθρο δεν αρκεί για να το καλύψω. Πάρτε όμως για παράδειγμα την φωτογραφία παρακάτω. Το βυζαντινό εκκλησάκι της Καπνικαρέας πλάι σε ένα νεοκλασικό και ένα σύγχρονο κτήριο.

Σηκώνεις μια πέτρα ή καλύτερα ένα πλακάκι πεζοδρομίου και βρίσκεις χιλιάδες αναμνήσεις από κάτω. Οι ενέργειες των ανθρώπων μπλέκονται μεταξύ τους συνεχώς, καθώς ο ένας περνάει δίπλα από τον άλλο – τόσο κοντά, χωρίς όμως να λένε ένα “γεια” – και δύσκολα θα βρεις ένα σημείο πραγματικά αγνό και ήρεμο. Αυτό σαφώς έχει μια ομορφιά, αλλά… Θυμάμαι παλαιότερα, έβγαινα για τζόκινγκ από το Παγκράτι μέχρι την οδό Πανεπιστημίου και το Πολυτεχνείο ή την Πλάκα και το Θησείο. Έπαιρνα διάφορα λεωφορεία ή μετρό που σκοπίμως δεν ήξερα ακριβώς πού πάνε. Στόχος μου ήταν να βρεθώ ανάμεσα στους ανθρώπους, να δω τα φώτα της πόλης στο σκοτάδι και να ακούσω τις μουσικές στα διάφορα πλακόστρωτα δρομάκια του κέντρου.

Στην πορεία όμως διαπίστωσα ότι ενώ βρίσκεται κανείς μέσα στο πλήθος της πόλης τελικά είναι εντελώς μόνος. Πώς να το πω, είναι παραπλανητικό. Είναι άλλο η μοναξιά και άλλο η μοναχικότητα. Δεν έχει καμία απολύτως σχέση. Και τελικά έχει να κάνει με το αν θέλεις να κοιτάζεις προς τα έξω στα πράγματα που είναι πέρα από εσένα ή με το αν θέλεις να κοιτάζεις μέσα σου, σε αυτό που αποτελεί εσένα τον ίδιο. Αν θέλεις να διερευνήσεις το πρώτο, τότε η πόλη είναι το κατάλληλο μέρος, ενώ αν επιθυμείς το δεύτερο, ένα φυσικό περιβάλλον συμβάλλει πολύ περισσότερο.

Εκτός αυτού ΄΄ομως, είναι δυσάρεστες και οι περιβαλλοντικές συνθήκες σε μια πόλη σαν την Αθήνα. Μετά από ένα χρόνο διαβίωσης στο δάσος, διαπίστωσα πόσο σημαντική είναι η αναπνοή για τα έμβια όντα. Η σωστή αναπνοή δίνει ζωντάνια, κουράγιο και αισιοδοξία καθ’ όλη τη διάρκεια της μέρας.

Είναι απίστευτο πόσο σημαντικό είναι να αναπνέουμε καθαρό αέρα. Στα βουνά και τα δάση αναπνέω την πικάντικη μυρωδιά του κέδρου και της ακακίας μέσα στο παγωμένο νέφος ομίχλης, ενώ στην πόλη η μυρωδιά του καυσαερίου τρυπάει τα ρουθούνια μου μέσα σε ένα αντίστοιχο νέφος που βγαίνει από τις εξατμίσεις των οχημάτων.

Σε αντίθεση με αυτή την όχι και τόσο θελκτική όψη της Αθήνας, έρχονται άλλα πράγματα που την κάνουν μια πανέμορφη γωνιά του κόσμου, με χαριτωμένα στενά δρομάκια και cozy caffe. Έκανα έναν απογευματινό περίπατο στην Πλάκα και την Ακρόπολη και θυμήθηκα πώς είναι να μπλέκεσαι ανάμεσα στο πλήθος. Πόσο ανάλαφρα νιώθω όταν αντικρίζω τα ίχνη της αρχαίας Ελλάδας, αγέρωχα και σοφά. Το βράδυ ο ιερός βράχος φωτίζεται
και ο Παρθενώνας έτσι όπως κυριαρχεί στον ορίζοντα, νιώθω ότι δίνει μια
ελπίδα και μια αισιοδοξία για το μέλλον της ανθρωπότητας. Τα σπαράγματα του αρχαιου πολιτισμού μας είναι από τα πράγματα που μπορούν να ρίξουν τους ρυθμούς μου και με κάνουν να φαντάζομαι πώς να ήταν όταν οι σπουδαίοι Αθηναίοι περπατούσαν στα ίδια μέρη που περπατάω κι εγώ τώρα. Είναι πολύ καθοριστικό ότι από μικροί μεγαλώνουμε σε ένα περιβάλλον με τόσα σημάδια του πιο φωτεινού πολιτισμού. Δεν θα έπρεπε να το παίρνουμε ως δεδομένο. Μπόρεσα να το καταλάβω καλύτερα επειδή μίλησα μερικές φορές με τουρίστες. Έβλεπα στα μάτια τους μια σπίθα για όλα όσα συναντούσαν εδώ, εικόνες και ιστορίες που δεν υπάρχουν πουθενά αλλού.

Στο κέντρο, ήταν κυρίως τουρίστες που συναντούσε το βλέμμα μου. Κάθισα στο καφέ Μελίνα Μερκούρη, ένα ζεστό και κομψό περιβάλλον γεμάτο φωτογραφίες της Μελίνας, ξύλινες καρέκλες και μαρμάρινα τραπεζάκια. Εκεί συνάντησα τη φίλη μου Κονδυλία και ήπιαμε το καλύτερο τσάι περγαμόντου και καραμέλας! Σας προτείνω ανεπιφύλακτα το μέρος, αν και βρίσκεται σε άκρως τουριστική ζώνη, πολύ κοντά στο μουσείο Ακρόπολης.

Τελικά υπάρχουν και θετικά και αρνητικά εδώ, όπως σε όλα τα πράγματα. Σημασία έχει να βρισκόμαστε εκεί που νιώθουμε ότι μας ταιριάζει, εκεί όπου μπορούμε να είμαστε ο δυνατός και χαρούμενος εαυτός μας.

Όμορφες στιγμές στη λίμνη Λάδωνα

Angelina Helioti 2 Οκτωβρίου 2022 2 Σχόλια

Καλησπέρα φίλοι μου!

Το Σάββατο βρέθηκα στη λίμνη Λάδωνα. Πολλά είχα ακούσει για αυτό το μέρος απίστευτης ομορφιάς, μόλις μια ώρα με το αμάξι από τη Στεμνίτσα. Πρόκειται για μια τεχνητή λίμνη, στην οποία συγκεντρώνονται τα νερά του ποταμού Λάδωνα. Το ποτάμι έχει μήκος 70 χλμ και σύμφωνα με τον Παυσανία “Δεν υπάρχει άλλος ποταμός πιο ωραίος ούτε στην Ελλάδα ούτε αλλού”.

Σύμφωνα με τον μύθο στα νερά του ποταμού Λάδωνα κολυμπούσε η Δήμητρα και στις όχθες του κυνηγούσε η Άρτεμις, ενώ στη γύρω περιοχή περιφερόταν και ο Πάνας. Σε αυτό το μέρος ο ίδιος είδε και ερωτεύτηκε τη Νύμφη Σύριγγα και άρχισε να την κυνηγά. Για να την σώσει ο Λάδωνας τη μετέτρεψε σε καλαμιά. Από τα καλάμια αυτού του φυτού, ο Πάνας έφτιαξε το μουσικό του όργανο, τη σύριγγα.

Το 1995 κατασκευάστηκε φράγμα για τον ποταμό, στη θέση “Πήδημα”. Η κατασκευή έχει μήκος 104μ. και ύψος 55μ. Εξαιτίας του φράγματος το νερό άρχισε να συγκεντρώνεται στη χαράδρα του Αφροδίσιου όρους και έτσι δημιουργήθηκε η ομώνυμη λίμνη. Το τοπίο που δημιουργείται είναι μοναδικό, με τη γεωμετρία της λίμνης να θυμίζει παραμυθένια νορβηγικά φιόρδ.

Πρώτα πέρασα από το πεντάτοξο γεφύρι της Κυράς, το οποίο έχει μήκος 55 μέτρα είναι πέτρινο και χτισμένο από τον 13ο αιώνα. Το γεφύρι ήταν εμφανές γιατί το φθινόπωρο τα νερά υποχωρούν και κατεβαίνει η στάθμη της λίμνης. Την άνοιξη όμως που τα νερά έχουν φουσκώσει κρύβεται εντελώς. Για αιώνες αυτό το κατασκεύασμα ένωνε την βόρεια με την κεντρική Πελοπόννησο. Σήμερα πλάι στο παλιό γεφύρι υπάρχει μια σύγχρονη τσιμεντένια γέφυρα. Η κατασκευή παρόπλισε το παλιό πορθμείο, ένα ποταμόπλοιο το οποίο μέχρι και το 1973 λειτουργούσε χειροκίνητα και μετέφερε ανθρώπους και ζώα στην αντίπερα όχθη.

Πήρα λίγο χρόνο για να φωτογραφίσω τη λίμνη στις όχθες της. Στάθηκα σε ορισμένες παλιές εγκαταστάσεις που έμοιαζαν με υδραγωγείο. ΄Προσπάθησα να βρω πληροφορίες για αυτή την ερειπωμένη κατασκευή, αλλά δεν βρήκα κάτι σίγουρο. Αν κάποιος από εσάς γνωρίζει κάτι μην διστάσετε να αφήσετε ένα σχόλιο. Περπάτησα πάνω στα χαμηλά στηθαία τα οποία εξαφανίζονταν στο νερό. Στάθηκα μερικά ήσυχα λεπτά προσπαθώντας να αφουγκραστώ την ενέργεια του χώρου. Δεν έμεινα όσο θα ήθελα, καθώς ο ήλιος το Σάββατο ήταν ανυπόφορος και εγώ είχα φτάσει στο σημείο το καταμεσήμερο! Θα έμπαινα στη λίμνη σίγουρα, αλλά τα νερά της ήταν ζεστά και δεν θα ανακούφιζε την ταλαιπωρία μου. Αντ’ αυτού έβρεξα λίγο το πρόσωπο και το λαιμό μου με το κρυστάλλινο τρεχούμενο νερό λίγο πιο πίσω.

Μάλιστα ήταν τόσο αντίξοο από άποψη ζέστης που δεν πρόσεξα ότι σε αυτό το όμορφο στιγμιότυπο, όπου το πτηνό απολάμβανε τη λίμνη, η εστίαση της κάμερας δεν είχε γίνει σωστά πάνω στο πτηνό, αλλά λίγο πιο πίσω στις πέτρες. Το χάρηκα όμως παρόλες τις δύσκολες συνθήκες!!! Θέλω πολύ να επιστρέψω στη λίμνη και τον ποταμό κάποια στιγμή και να έχω περισσότερο χρόνο για περιπλάνηση και δραστηριότητες. Υπάρχουν αρκετά πράγματα που άφησα ανεξερεύνητα στην περιοχή και θέλω να δω.

Είναι υπέροχο το συναίσθημα όταν στέκεσαι πάνω από τα ήρεμα νερά μιας λίμνης που καθρεφτίζουν ό,τι υπάρχει τριγύρω. Κάτι μαλακώνει μέσα σου. Τα νερά της λίμνης είναι τόσο ήσυχα και ατάραχα. Μέσα σε μια στιγμη όμως, οτιδήποτε μπορεί να τα ταράξει! Είναι τόσο ευάλωτα αλλά με μια δυναμική, ακριβώς επειδή μπορεί να αλλάξουν ανά πάσα στιγμή.

Είναι τόσο σημαντικό για εμένα που υπάρχουν κοντά στο σπίτι μου σημεία με τέτοια φυσική ομορφιά. Για μια στιγμή στέκομαι ψηλά στον λόφο. Κοιτάζω τη θέα προς τα κάτω και μακριά μέχρι εκεί που φτάνει το βλέμμα. Όλα είναι τόσο μαγικά, τόσο θεραπευτικά όμορφα. Με κάνει να θυμάμαι να είμαι ευγνώμων για τα ασταμάτητα δώρα που υπάρχουν γύρω μου. Τη φύση, τη ζωή. Ακόμη και χωρίς λίμνες στο άμεσο περιβάλλον μου, τελικά αυτό που μένει είναι η ευγνωμοσύνη.

Σας ευχαριστώ που είστε εδώ στο blog. Nα έχετε μια όμορφη εβδομάδα και καλό Οκτώβριο!

Αγκαλιές!

Το φθινόπωρο είναι πλέον εδώ

Angelina Helioti 24 Σεπτεμβρίου 2022 Δεν υπάρχουν Σχόλια

To φθινόπωρο έχει πλέον φτάσει. Οι πρώτες βροχές έπεσαν και οι θερμοκρασίες είναι σταθερά χαμηλότερες. Ο μεταβατικός για όλους μήνας οδεύει προς το τέλος του. Εμένα με βρίσκει στην Αθήνα μαζί με κάτι καινούριο που δοκιμάζω ως απασχόληση, ανεξάρτητο από το blog μου. Σύντομα όμως θα είμαι πίσω στη Στεμνίτσα και το δάσος, για να εξερευνήσω την αγαπημένη μου εποχή. Τη στιγμή του χρόνου που τα φύλλα πέφτουν και τα χρώματα γίνονται τόσο όμορφα, παρόλο που στην ουσία η φύση πέφτει σε νάρκη.

“Το φθινόπωρο μας γοητεύει με τη βουβή του επίκληση να συμπονέσουμε την αποσύνθεσή του” – Robert Browing