Angelina Helioti

Όταν το μονοπάτι είναι σκοτεινό

Angelina Helioti 3 Απριλίου 2023 Δεν υπάρχουν Σχόλια

Είναι και εκείνες οι στιγμές που όταν όλα μοιάζουν σκοτεινά και δεν βλέπεις το δρόμο, χρειάζεται για λίγο να σταματήσεις. Τον τελευταίο καιρό συνειδητοποιώ ότι ωριμάζω. Όσα σχέδια κι αν κάνουμε για τη ζωή, η ίδια η ζωή τελικά μπορεί να τα φέρει εντελώς διαφορετικά. Να δημιουργήσει καταστάσεις που δεν είχαμε προβλέψει, να φέρει ανθρώπους από το πουθενά, να μας δημιουργήσει σταυροδρόμια ή διχάλες… Αλλά όταν το μονοπάτι είναι σκοτεινό και δεν ξέρεις πού να πας, τότε μια βόλτα στη φύση μπορεί να αποβεί πραγματικά βοηθητική.

Κατέβηκα με το αυτοκίνητο μέχρι το εκκλησάκι της Ζωοδόχου Πηγής και από εκεί περπάτησα μέχρι το ποτάμι. Ήθελα απλώς να μείνω για λίγο μόνη. Όταν μπαίνω στο βουνό πάντα είναι διαφορετικά. Μπορεί να είναι το ίδιο βουνό και το ίδιο δάσος, μα ποτέ δεν είναι τα ίδια. Είναι ζωντανό, έχει ηλικία, κάτι αλλάζει κάθε μέρα, δεν ξέρω τι θα συναντήσω κάθε φορά. Βγαίνω από εκεί μέσα πιο καθαρή και ο νους είναι πιο ελαφρύς… Χωρίς να κάνω κάτι εγώ, εκείνος αδειάζει από μόνος του…

Περπατάω δίχως προορισμό, απολαμβάνοντας το δάσος. Στέκομαι για να δω και να ακούσω τον καταρράκτη. Ισορροπώ τις πέτρες του ποταμού, ένα παιχνίδι που με βοηθά και στη δική μου ισορροπία. Κάνει τα προβλήματα να μοιάζουν σαν να μην υπήρχαν ποτέ και οι ερωτήσεις αποκτούν απαντήσεις. Είναι μυστήριο, μα είναι αλήθεια. Για πρώτη φορά καταφέρνω να ισορροπήσω τρεις πέτρες,τη μία πάνω στην άλλη. Νομίζω βελτιώνομαι σε αυτό! Θέλει υπομονή και ηρεμία.

Αν αντιμετωπίζετε άγχος ή ερωτηματικά που σας κάνουν να πνίγεστε, δοκιμάστε να επισκεφθείτε ένα τέτοιο περιβάλλον. Βοηθάει πολύ να είστε μόνοι σας… Καλή επιλογή επίσης είναι και η θάλασσα, για όσους δεν έχουν κάποιο βουνό, ή δάσος κοντά τους.

Ήθελα απλώς να σας πω ένα “γεια” κι από εδώ, γιατί τους τελευταίους μήνες γράφω πιο αραιά στο blog. Πολλά έχουν γίνει αυτό το διάστημα, κυρίως όμως μέσα μου. Φαινομενικά τα πράγματα είναι ίδια.

Λοιπόν να περνάτε όμορφα! Θα προσπαθήσω να σας έχω νεότερα σύντομα, σχετικά με την καθημερινότητα εδώ.

Μέχρι τότε σας στέλνω μια αγκαλιά!

Μαθήματα επιβίωσης στο δάσος

Angelina Helioti 24 Μαρτίου 2023 4 Σχόλια

Μια από τις προηγούμενες ημέρες συμμετείχα σε μια εξόρμηση στο δάσος του Μαινάλου, κοντά στον Μυλάοντα ποταμό. Εκεί βρέθηκα με την όμορφη παρέα ενός ζευγαριού της Μαράλ και του Άγγελου και φυσικά τον συνοδό μας, Πάνο Παναγόπουλο, τον οποίο έχω αναφέρει και σε προηγούμενο άρθρο μου.

Στην εξόρμηση αυτή είχαμε την ευκαιρία να μάθουμε αρκετά από τα μυστικά του βουνού, σχετικά με την αναγνώριση πολλών βοτάνων, πότε τα μαζεύουμε και πού χρησιμεύει το καθένα για τον άνθρωπο. Επιπλέον ο Πάνος μας παρουσίασε βασικούς τρόπους επιβίωσης στο δάσος, ένας εκ των οποίων ήταν η συλλογή νερού και το φιλτράρισμά του. Στις φωτογραφίες βλέπετε μια κατασκευή με τριπλό φίλτρο από τρία διαφορετικά υλικά, με τη βοήθεια των οποίων μπορεί κανείς να καθαρίσει με εύκολο τρόπο το νερό που έχει συλλέξει.

Το υπέροχο μονοπάτι που περπατήσαμε ξεδιπλωνόταν μαζί με το ποτάμι προσφέροντάς μας τους υπέροχους ήχους της φύσης, το τρεχούμενο νερό, το κελάηδισμα των πουλιών και το θρόισμα των φύλλων.

Στη διαδρομή ο Πάνος μας εξήγησε ότι όταν κανείς έρχεται σε συχνή επαφή με τη φύση, εκείνη αρχίζει να του “μιλά” και να του υποδεικνύει τρόπους επιβίωσης ή επικίνδυνες καταστάσεις τις οποίες πρέπει να προσέχει. Το ίδιο το δάσος προσφέρει πολλά εργαλεία και προϊόντα προς εξυπηρέτηση του ανθρώπου σε περιπτώσεις ανάγκης. Για παράδειγμα ένα συγκεκριμένο είδος ρετσινιού που κάνει καλό σε τραύματα ή μπορεί να χρησιμεύσει ως εξαιρετική κόλλα, ή ένας ξυλοποιημένος μύκητας, η ίσκα, η οποία αποτελεί εξαιρετική λύση ως προσάναμμα.

Κάποια στιγμή φτάσαμε σε μια καλύβα στην καρδιά του ελατοδάσους. Εκεί κάναμε μια στάση στο μοναστηριακό τραπέζι, καταναλώσαμε ένα μικρό σκαν και ψήσαμε ελληνικό καφέ. Στη συνέχεια είχαμε την ευκαιρία να μάθουμε δυο- τρεις τρόπους για να ανάψουμε φωτιά σε περιπτώσεις επιβίωσης και να δούμε από κοντά διάφορα αντικείμενα τα οποία είναι καλά προσανάμματα, ΄΄όπως το ταμπόν (!), λόγω της μεγάλης ποσότητας πεπιεσμένου βαμβακιού που περιέχει.

Μετά ήρθε η ώρα για το μάθημα τοξοβολίας. Ο Πάνος εξήγησε στα παιδιά πώς να τεντώνουν το αριστερό χέρι, πώς να κρατούν το βέλος και να κινούν το δεξί τους χέρι και ότι με το κλείσιμο του ενός ματιού μπορούν να είναι σαφώς πιο εύστοχοι.

Η Μαράλ και ο Άγγελος έδειχναν να βρίσκουν γρήγορα το κόλπο και φάνηκε να απολαμβάνουν αυτό το σπορ μέσα στην πράσινη αγκαλιά της φύσης. Φυσικά δεν αντιστάθηκα στο να ρίξω και εγώ μερικές βολές, αλλά τον περισσότερο χρόνο τον πέρασα πίσω από την κάμερα, ένα από τα πράγματα που δεν χορταίνω να κάνω.

Μάθαμε επίσης ένα κόλπο για να υπολογίζουμε την ώρα με βάση τον ήλιο, να διαβάζουμε χάρτες και με τη βοήθεια πυξίδας και αζιμουθίου να χαράσσουμε πορεία από ένα σημείο σε ένα άλλο αποφεύγοντας τις απότομες υψομετρικές διαφορές. Παράλληλα με όλα αυτά πάντα, όσο μπορούσα, δεν ξεχνούσα τις λεπτομέρειες. Παρακάτω βλέπετε τμήμα από το κρανίο μιας νυφίτσας.

Η γεμάτη εκείνη βόλτα στο βουνό ολοκληρώθηκε με ένα τηγανιτό αυγό με βούτυρο και τριμμένη φρέσκια τρούφα από πάνω. Όλα εκείνα που έχουν αξία. Υγιές περιβάλλον, καλή παρέα, νόστιμο φαγητό και πάνω από όλα ο εαυτός μας παρών. Είμαι ευγνώμων για όλα αυτά που προσφέρονται απλόχερα από την ίδια τη ζωή και συγκεκριμένα για αυτές τις βόλτες στο δάσος του Μαινάλου, που θα θυμάμαι καθεμία ξεχωριστά και όλες μαζί ως σύνολο.

Παρακάτω μπορείτε να δείτε σε ένα μικρό βίντεο όλα όσα ανέφερα παραπάνω.

Μέχρι το επόμενο άρθρο να περνάτε υπέροχα!!!

Βόλτα στον Μυλάοντα ποταμό

Angelina Helioti 9 Μαρτίου 2023 Δεν υπάρχουν Σχόλια

Χθες, Τετάρτη, περπάτησα σε ένα μονοπάτι πλάι στον Μυλάοντα ποταμό. Με την μικρή παρέα μου οδηγήσαμε μέχρι την Ελάτη κι από εκεί πήραμε το μονοπάτι που ξεκινάει από το κέντρο του χωριού και οδηγεί μέσα στο δάσος. Όσοι διαβάζετε καιρό το blog ίσως θυμάστε ότι το καλοκαίρι είχα ξανά περπατήσει σε αυτά τα σημεία, από Στεμνίτσα προς Ελάτη, περίπου εφτά ώρες διαδρομή. Όσοι θέλετε να διαβάσετε το σχετικό άρθρο, πατήστε εδώ: ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΣΤΕΜΝΙΤΣΑ-ΕΛΑΤΗ.

Την προηγούμενη φορά είχα παρακάμψει τον ποταμό, διασχίζοντάς τον εγκάρσια και όχι κατά μήκος. Και πραγματικά τότε δεν είχα ιδέα τι έχανα. Δεν είχα ιδέα για τον μικρό παράδεισο. Το τέλειο μέρος για στιγμές χαλάρωσης και επαφής με την φύση. Θα ήταν υπέροχο όταν ζεστάνει ο καιρός να μπορούσα να κατέβω πάλι στο ποτάμι με ένα βιβλίο για παρέα και να περάσω εκεί μια ολόκληρη ημέρα…

Οι βροχές και τα χιόνια είχαν δώσει ζωή στον Μυλάοντα, ο οποίος ξεκινά από την Ελάτη και καταλήγει στην Νυμφασία. Έπειτα χύνεται στον Τράγο ποταμό, και μαζί με άλλα μικρά ποτάμια σχηματίζουν τον Λάδωνα ποταμό. Διασχίσαμε το γεφυράκι και κατευθυνθήκαμε αριστερά. Το μέρος ήταν αρκετά σκοτεινό και υγρό και τα έλατα κυριαρχούσαν από πάνω μας, άλλα μεγάλα και άλλα μικρότερα, όλα όμως σιωπηλά και καταπράσινα.

Το έντονο χρώμα του νερού και ο ήχος που έκανε καθώς έπεφτε με ορμή στα βράχια ήταν ό,τι χρειαζόμουν τη δεδομένη στιγμή. Τα πουλιά κελαηδούσαν, τα φύλλα θρόιζαν ελαφρώς, μικρά λουλούδια ξεπετάγονταν εδώ και εκεί… είναι εμφανές ότι η άνοιξη χτυπάει την πόρτα του Μαινάλου. Δυστυχώς δεν σταθήκαμε πολλή ώρα στον ποταμό, πιο πολύ απολαύσαμε το περπάτημα εκεί και δεν ολοκληρώσαμε καν το μονοπάτι, καθώς σε λίγη ώρα θα νύχτωνε. Όμως ακόμη κι αυτό το λίγο ήταν αρκετό για να νιώσω ευεξία και να πάρω φρέσκια ενέργεια κατευθείαν από το δάσος. Πήραμε τον δρόμο της επιστροφής και στο κέντρο του χωριού φάγαμε ρύζι, όσπρια, ελιές και κριτσίνια με ταχίνι.

Σας προτείνω ανεπιφύλακτα να επισκεφθείτε τον Μυλάοντα μια μέρα με καλό καιρό, ειδικά τώρα που ξεκινάει η άνοιξη και όλα τα χιόνια και οι βροχές φουσκώνουν το ποτάμι. Η διαδρομή είναι κατάλληλη για παιδιά και μεγάλους.

Φωτογράφιση στο χιονισμένο δάσος

Angelina Helioti 22 Φεβρουαρίου 2023 Δεν υπάρχουν Σχόλια

Είναι αρκετές μέρες τώρα, στην αρχή του Φεβρουαρίου, όπου έπεσε το πρώτο αρκετό χιόνι στη Στεμνίτσα και ήταν μια στιγμή που περίμενα ίσως από πέρυσι την άνοιξη. Είναι ορισμένα φωτογραφικά projects που έχω οραματιστεί, αλλά χρειάζομαι το σωστό set, φως, χιονισμένο δάσος, μοντέλο κτλ. Αυτό συμβαίνει αρκετά στο μυαλό μου όταν πρόκειται για τις καλλιτεχνικές ενασχολήσεις μου. Για χρόνια ολόκληρα μπορεί να έχω ιδέες σχετικά με dance performance art, φωτογραφία, δημιουργία βίντεο ή ζωγραφική και απλώς να πρέπει να περιμένω τις κατάλληλες συνθήκες για να το εκτελέσω. Θέλει υπομονή και εμπιστοσύνη στο όραμα.

Μία από εκείνες τις μέρες με χιόνι είχα ζητήσει από τη συμφοιτήτριά μου Δέσποινα να κάνει το μοντέλο για μια φωτογραφική ιδέα που είχα. Έτσι ξεκινήσαμε για το δάσος, περίπου είκοσι λεπτά με τα πόδια από το χωριό. Μέχρι να φτάσουμε ο ήλιος είχε βγει και αρκετό χιόνι είχε λιώσει και επιπλέον δεν είχαμε προλάβει να προετοιμαστούμε κατάλληλα. Επομένως οι εικόνες που πήραμε στα χέρια μας είναι μόνο μια πρώτη προσέγγιση αυτού που έχω στο μυαλό μου. Ελπίζω όμως ο Μάρτιος να μας φέρει κι άλλο χιόνι για να έχω ξανά την ευκαιρία για κλικ σε λευκά τοπία.

Μεγάλη πηγή έμπνευσης στη δουλειά μου αποτελεί η αρχαία ελληνική (και όχι μόνο) μυθολογία. Έτσι όπως στεκόταν το κορίτσι μπροστά στον φακό, με περέπεμψε έντονα στις Νύμφες. Έχω ξαναγράψει για αυτές σε άλλο άρθρο το οποίο μπορείτε να διαβάσετε πατώντας εδώ: ΝΥΜΦΕΣ. Μία ενδιαφέρουσα πληροφορία είναι ότι οι Νύμφες χωρίζοντας σε κατηγορίες, όπως τα Ξωτικά στην σκανδιναβική και αγγλοσαξονική μυθολογία. Μία από τις κατηγορίες ήταν οι Αμαδρυάδες (ή Δρυάδες), το όνομα των οποίων σημαίνει δέντρο και γυναίκα ταυτόχρονα.

Πεύκα, έλατα και δρύες άρχιζαν να μεγαλώνουν τη στιγμή που άρχιζε η ζωή μιας Αμαδρυάδας. Ήταν δέντρα ιερά με μεγάλη διάρκεια ζωής και γι’ αυτό οι υλοτόμοι απαγορευόταν να τα κόψουν. Όταν επρόκειτο να πεθάνει κάποια Νύμφη, προηγουμένως πέθαινε (μαραινόταν) το δέντρο της στη γη. Κάποτε μια Νύμφη, εκεί που χόρευε με τις όμοιές της, χλόμιασε παρατηρώντας τη βελανιδιά της να κουνιέται, τότε γεμάτη ανησυχία άφησε το χορό και σύντομα η φλούδα του δένδρου μαράθηκε, έπεσαν τα κλαδιά και ταυτόχρονα η ψυχή της Νύμφης πέταξε, αποχαιρετώντας το φως του Ήλιου.

Είναι όμορφο το πώς οι άνθρωποι ήταν συνδεδεμένοι με τη φύση στο παρελθόν, σε όλους τους πολιτισμούς. Το γεγονός ότι κατανοούσαν ότι ήταν μέρος της υπόλοιπης πλάσης και άρα πρέπει να τη σέβονται για να ευημερούν. Νομίζω ότι όσο εξελίσσεται ο άνθρωπος φεύγει από τη φύση του, αλλά ταυτόχρονα αυτό οδηγεί στα προβλήματά του. Είμαστε τραγικό ον εδώ που τα λέμε… Πραγματική εξέλιξη ίσως να ήταν το ότι όσο κατανοούμε τον τρόπο με τον οποίο λειτουργεί το σύμπαν, τόσο να καταλήγουμε στο ότι δεν γνωρίζουμε τίποτα. Έτσι να αποδεχόμαστε τα πάντα γύρω μας, με εμπιστοσύνη, χωρίς να θέλουμε πάντα να τα εξηγήσουμε. Αλλά είπαμε… η τραγικότητα του ανθρώπου…

Το μοντέλο μου ήταν υπέροχο και υπομονετικό, αν και σχεδόν ξυπόλυτη και παγωμένη έκανε ό,τι της ζητούσα και η διάθεσή της παρέμεινε ανεβασμένη.

Σε ευχαριστώ Δεσποινάκι!

Και εδώ με βλέπετε στην προσπάθειά μου να ρίξω μία χιονόμπαλα στην Αθηνά που στεκόταν λίγα μέτρα πιο μακριά. Τώρα βλέπω ότι η Δέσποινα εδώ είναι όντως σαν νεράιδα του χειμώνα έτσι όπως κρατάει το χιόνι.

Θα επιστρέψω σύντομα στο αγαπημένο δασάκι έξω από τη Στεμνίτσα. Είναι το ησυχαστήριό μου άλλωστε.

Πεζοπορία στην Κεχρωτή

Angelina Helioti 17 Φεβρουαρίου 2023 Δεν υπάρχουν Σχόλια

Καλησπέρα σας! Ελπίζω να είστε καλά όπου κι αν βρίσκεστε, ό,τι κι αν κάνετε!

Σε αυτό το άρθρο θα μοιραστώ μαζί σας μια πεζοπορική εμπειρία στο ανατολικό Μαίναλο, και συγκεκριμένα σε μια δολίνη στην Κεχρωτή, η οποία με συνάρπασε, μου έδωσε έμπνευση και μεγάλη δόση ενέργειας. Φυσικά αυτό οφείλεται στην επαφή με την παρθένα φύση, στη σιωπή και στην καλή παρέα.

Στην πεζοπορία αυτή δεν θα μπορούσα να πάω αν δεν ήταν ο Παναγιώτης Παναγόπουλος. Αξίζει να αναφέρω ότι άφησε την Αθήνα στην ίδια ηλικία με εμένα και ερχόμενος εδώ δημιούργησε κάτι δικό του από το μηδέν. Το βασικό που πρέπει να ξέρετε είναι ότι έχει μια εταιρία εδώ στο Μαίναλο, η οποία αναλαμβάνει μικρές ή και μεγάλες ομάδες φυσιολατρών και τους παρέχει την ευκαιρία να κάνουν διάφορες δραστηριότητες, όπως παιχνίδια τύπου “survivor” μέσα στο δάσος, μαγείρεμα και διαμονή στη φύση, πεζοπορίες και πολλά άλλα.

Στην αρχή, κάποιοι λίγοι ήξεραν για την δολίνη στην Κεχρωτή, το πιο κρύο σημείο σε ολόκληρη την Ελλάδα, και το οποίο έχει πιάσει μέχρι και -35 βαθμούς. Ένας από αυτούς τους λίγους ήταν και ο Πάνος. Βέβαια πλέον με το ίντερνετ όλα μαθαίνονται εύκολα και γρήγορα και τώρα πια επισκέπτονται το σημείο αρκετοί φυσιολάτρες και φωτογράφοι. Οι δολίνες είναι φυσικοί σχηματισμοί που προκύπτουν σε υψίπεδα και γενικότερα σε οροσειρές λόγω της καταβύθισης του εδάφους. Οι σχηματισμοί αυτοί έχουν συνήθως μικρή έκταση και περικλείονται από υψηλότερες ράχες, που τους απομονώνουν από την ευρύτερη ατμοσφαιρική κυκλοφορία. Έτσι, χαρακτηρίζονται από μακρές περιόδους παγετού και από ακραίες τιμές ελάχιστων θερμοκρασιών. Από το Νοέμβριο του 2010 στη δολίνη λειτουργεί αυτόματος μετεωρολογικός σταθμός, ο οποίος έχει ενταχθεί στο δίκτυο του Εθνικού Αστεροσκοπείου Αθηνών. Η εν λόγω δολίνη έχει υψόμετρο βάσης 1.613μ και υψόμετρο χείλους 1.646μ, ενώ περικλείεται από ράχες με υψόμετρο 1.700-1.800μ.

Οδηγήσαμε με το αγροτικό αυτοκίνητο για αρκετή ώρα και χάρη στα ειδικά λάστιχα για χιόνι, φτάσαμε λίγο πιο πάνω από την “αλογόβρυση”, όσο πιο κοντά γινόταν στην περιοχή ενδιαφέροντος. Από εκεί περπατήσαμε μέχρι την δολίνη Κεχρωτής, χαράξαμε έναν μεγάλο κύκλο στο ξέφωτο και μπήκαμε στο δάσος.

Στο μεγαλύτερο μέρος της διαδρομής έμενα λίγο πιο πίσω για να τραβάω φωτογραφίες και φυσικά να πατάω μέσα στις τρύπες που άφηναν τα ίχνη του συνοδού μου, ο οποίος είχε αναλάβει το δύσκολο έργο του μπροστάρη. Το χιόνι ήταν αρκετά βαθύ στα περισσότερα σημεία, τουλάχιστον 60 πόντους και κυριολεκτικά τα πόδια μας εξαφανίζονταν μέσα του μέχρι και τους τετρακεφάλους. Ευτυχώς ο Πάνος με προμήθευσε με τις δικές του γκέτες χιονιού και το μεγαλύτερο μέρος των ποδιών μου παρέμεινε στεγνό και ζεστό.

Το τοπίο ήταν όμορφο σαν ψέμα και ένιωθα ότι δεν είχε καν νόημα να προσπαθήσω να το αποθανατίσω με τον φακό. Γιατί είναι η συνολική εικόνα του τοπίου αυτό που σε καθηλώνει και σε ευφραίνει. Αλλά εν τέλει δεν μπόρεσα να αντισταθώ στην προσπάθεια να τραβήξω κάτι με την φωτογραφική μου μηχανή ή έστω με το κινητό. Πέρα από τη γενική εικόνα και τον ορίζοντα, ως συνήθως, μου τράβηξαν το ενδιαφέρον οι μικρές λεπτομέρειες. Πατημασιές από λαγούς και αλεπουδάκια πρόδιδαν ζωή σε αυτόν τον παγωμένο παράδεισο.

Ένας σχηματισμός από κρυστάλλινο κέλυφος γύρω από ξερά κλαδάκια ή βλαστούς στο έδαφος, ήταν σαν έργα τέχνης! Όπως και οι σταλακτίκτες που κρέμονταν σαν στολίδια από τα κλαδιά των ελάτων.

Δεν κρατήθηκα και έκοψα ένα τέτοιο στολίδι. Ήταν όμως πολύ παγωμένο για το γυμνό χέρι μου και το άφησα γρήγορα να πέσει στο αφράτο χιόνι.

Σύντομα αφήσαμε πίσω μας το ξέφωτο και μπήκαμε μέσα στο δάσος. Καθώς ανηφορίζαμε ο συνοδός μου εξήγησε ότι κανονικά χρειάζονται ειδικά παπούτσια με καρφιά και ο καλύτερος τρόπος ανάβασης είναι να περπατά κανείς με πλάγια τοποθέτηση του ενός ποδιού και σκάβοντας ουσιατικά με τα καρφιά το χιόνι που έχει παγώσει, ώστε να αποφευχθεί η ολίσθηση. Είχα αρχίσει να κουράζομαι, όταν σιγά- σιγά φτάσαμε στο σημείο με την πιο όμορφη θέα. Κορυφές και πλαγιές του Μαινάλου λευκές από το χιόνι, ο ήλιος να λάμπει εκτυφλωτικά, το χιόνι να αστράφτει και όλα αυτά σε ένα περιβάλλον γεμάτο σιωπή, ακόμη και το κελάηδισμα των πουλιών ήταν μέρος αυτής της σιωπής. Πιο συγκεκριμένα από εκείνο το σημείο είχαμε θέα στην Τζελάτη, τρίτη σε ύψος κορυφή του Μαινάλου, στα 1.860μ υψόμετρο. Στην Τζελάτη υπάρχει η “χιονοσπηλιά”, όπου αποθήκευαν τυροκομικά προϊόντα οι κάτοικοι της ευρύτερης περιοχής.

Έπειτα αρχίσαμε να κατηφορίζουμε και φτάσαμε στο “βρωμοπήγαδο”, μια στέρνα συλλογής νερού που χρησιμοποιούσαν οι τσοπάνηδες πριν αρκετά χρόνια. Εκείνη τη στιγμή τα χρώματα που πήρε ο ουρανός με άφησαν με το στόμα ανοιχτό. Το πιο όμορφο σούρουπο που έχω δει εδώ και μήνες.

Στο παρακάτω βίντεο βλέπετε μερικές στιγμές από την πεζοπορία μας στην Κεχρωτή.

Ήταν υπέροχη εμπειρία μέσα στην απλότητά της και τώρα πραγματικά δεν ξέρω ποια εποχή προτιμώ περισσότερο μέσα στο δάσος. Είναι όλες μοναδικά όμορφες. Το μόνο σίγουρο είναι ότι έχω απομείνει με μια γλυκιά ελπίδα για περισσότερες εξορμήσεις στο ονειρικό Μαίναλο.

Μέχρι το επόμενο άρθρο να περνάτε τέλεια!

Αγκαλιές!

Χιόνι και σκι

Angelina Helioti 10 Φεβρουαρίου 2023 2 Σχόλια

Καλημέρα όμορφοι άνθρωποι!

Αυτές είναι μέρες με κακοκαιρία σε όλη την χώρα και έτσι και εδώ στο βουνό έχουμε πολύ χαμηλές θερμοκρασίες, χιόνι και αέρα. Μάλιστα το θερμόμετρο έχει φτάσει τους -10 στο Μαίναλο και ήδη δύο φορές οι σωλήνες νερού έχουν παγώσει στο σπίτι μου, αλλά ευτυχώς αντιμετώπισα το πρόβλημα με το να ρίξω προσεκτικά ζεστό νερό πάνω τους. Σήμερα όμως ο ήλιος κυριαρχεί στο στερέωμα.

Ταυτόχρονα με τον χιονιά είχε κλείσει και η σχολή Αργυροχρυσοχοΐας πάνω που θα αρχίζαμε τις εξετάσεις. Έτσι βρήκα την ευκαιρία να κάνω σκι, κάτι που ήθελα από πέρυσι αλλά δεν είχα την ευκαιρία να δοκιμάσω. Με την παρέα μου έχουμε επισκεφθεί ήδη δύο φορές τις πίστες του χιονοδρομικού κέντρου και έχουμε απολαύσει αυτή τη δραστηριότητα και τώρα ανυπομονώ για την επόμενη φορά.

Η πρώτη επαφή με το αντικείμενο βέβαια ήταν άκρως αστεία με ένα σωρό πτώσεις και δυσκολία στο να πάρουμε το lift. Σε όλο αυτό ευτυχώς είχαμε τα εξαιρετικά σάντουιτς που είχε ετοιμάσει ο φίλος μου, ο Ηλίας, με φυστικοβούτυρο, μέλι και μπανάνες ή μύρτιλα, ενώ στο σαλέ μας περίμενε ζεστός καφές με άρωμα καραμέλας.

Την πρώτη μέρα που πήγαμε εκεί φύγαμε τελευταίοι ακόμη και μετά το προσωπικό του σαλέ. Περπατήσαμε ως το αμάξι περνώντας από το απάτητο χιόνι, πλάι του δρόμου. Ήταν τόσο αφράτο, ώστε τα πόδια μας εξαφανίζοντας μέσα σε αυτό, ενώ ταυτόχρονα ακουγόταν αυτός ο υπέροχος, τραγανιστός ήχος που κάνει το χιόνι κάτω από τα παπούτσια. Θέλαμε να διανυκτερεύσουμε στο καταφύγιο του Μαινάλου που ακριβώς δίπλα από το χιονοδρομικό, αλλά δεν ήταν ακόμη η κατάλληλη στιγμή. Ίσως το δοκιμάσουμε τις επόμενες μέρες. Στο παρακάτω βίντεο βλέπετε πλάνα από την πρώτη μας απόπειρα στο σκι.

Ευτυχώς τη δεύτερη φορά χάρη στον φίλο μου Παναγιώτη Παναγόπουλο, ο οποίος δραστηριοποιείται στην περιοχή του Μαινάλου, μάθαμε τα βασικά όπως να σταματάμε, να στρίβουμε και να φρενάρουμε. Ήταν πολύ ευγενικό εκ με΄ρους του να αφιερώσει τον χρόνο του στην παρέα μου και εμένα με ασκήσεις και οδηγίες για το πώς να κάνουμε πιο σωστό σκι. Έτσι περάσαμε από την πράσινη στη μπλε πίστα και αρχίσαμε να απολαμβάνουμε στ’ αλήθεια το σκι. Ήταν ο καλύτερος δάσκαλος που θα μπορούσαμε να έχουμε, τον ευχαριστώ θερμά.

Μου αρέσει τόσο πολύ εκεί πάνω στις πλαγιές, κι ας έχει φοβερό κρύο που μετά από λίγο με κάνει να μην νιώθω το πρόσωπό μου. Το χιόνι έτσι όπως κάθεται πάνω στα κλαδιά των ελάτων και τα ξύλινα κτίσματα, τόσο ενταγμένα στο τοπίο. Η στιγμή του lift εν τέλει έγινε μία από τις αγαπημένες μου. Στην κατάβαση έχει φουλ αδρεναλίνη και σε αναγκάζει να είσαι στο εδώ και τώρα, αλλά και μετά αν ξέρεις να χαλαρώνεις, το να κρατιέσαι από το lift και να αφήνεσαι να σε ανεβάσει, εκείνη η ήρεμη στιγμή που δεν έχεις τι άλλο να κάνεις από το να αφεθείς, είναι και αυτή μια στιγμή που μπορώ να κάνω στην άκρη τις ανησυχίες και να απολαύσω την ανάβαση. Στο επόμενο βίντεο είναι αισθητή η διαφορά στο σκι μου.

Ήθελα απλώς να σας μεταφέρω το πώς πέρασε η εβδομάδα μου.

Μέχρι το επόμενο άρθρο να… αγαπάτε τους εαυτούς σας!

Αγκαλιές!

Μια κατάθεση ψυχής

Angelina Helioti 6 Φεβρουαρίου 2023 2 Σχόλια

Δεκέμβριος 2015

“Δεν ξέρω τι μου λείπει…γιατί γαμώτο! Γιατί να μην ξέρω΄;! Υπάρχει χειρότερο;; Ας ήξερα και ας ήταν δύσκολο να το βρω…αλλά ας ήξερα… Τι θα γίνει τώρα με την πονεμένη μου ψυχή; Το κεφάλι μου θα σπάσει! Να μπορούσα να τερματίσω τη λειτουργία του…να μην σκέφτομαι για λίγο. Μακάρι να…

Θέλω να ζήσω. Να ζήσω για όλους! Να τους ζήσω όλους! Να τους κάνω όλους να ζήσουν.
Πονάω που δεν μπορώ να το κάνω…κλαίω, μέσα μου…έξω…δεν έχει σημασία, σωστά;
Τα θέλω όλα! Είναι σωστό; Να θέλω τον άνεμο στο πρόσωπό μου, το φως του ήλιου, την αποκοσμιά της θάλασσας, το κρύο του χειμώνα, την αίσθηση της κούρασης μετά από το τρέξιμο…
Την αγάπη, τη στοργή, τον έρωτα, εσένα και τον άλλο…την τέχνη…την τέχνη μου! Την αγαπώ. Θέλω το χορό, το θέατρο, τη μουσική! Δικά μου. Για τους άλλους, για να είναι δικά τους. Για να είναι δικά μας!
Θέλω τα βουνά, τα ποτάμια, τα βοσκοτόπια, τις πεδιάδες, τη γη και τα άστρα! Θέλω να πετάξω με την καρδιά, με το μυαλό…να αγγίξω το “είναι μου”. Το δικό μου και των άλλων. Αυτό που μας ενώνει…τα πάντα.
Θέλω να βοηθάω. Θέλω να αγαπάω.
Δεν θέλω πολλά…μόνο το χάδι, την αγκαλιά, το χαμόγελο. Το γεράκι να κάνει έναν κύκλο από πάνω μου πετώντας. Μου φτάνει να έχει όμορφο σούρουπο… Μου φτάνει να ξέρω ότι η μπλε πεταλούδα έξω στο περβάζι θα έχει μια όμορφη μέρα σήμερα…και ας πεθάνει…μια όμορφη ζωή…την αγαπώ. Αγαπώ τα σύννεφα όταν είναι ροζ. Αγαπώ το νερό που με πνίγει… Αγαπώ…αυτόν που με πλήγωσε και με έμαθε.

[…]

Δεν πάει καιρός από τότε που κατέληξα ότι όλα μου κάνουν και δεν χορταίνω τίποτα! Ο φόβος μου; Μην φύγω και δεν προλάβω να τα κάνω όλα. Πονάω από το βάρος των πραγμάτων που θέλω να κάνω. Και αν δεν μπορώ να κάνω κάτι από αυτά…; Ας μου πει κάποιος τι να κάνω!

[…]

Και όταν σε ρωτήσουν ποιο είναι το χειρότερο παιχνίδι που έχεις παίξει ποτέ…μην βιαστείς…”Η ΖΩΗ!” να τους πεις!!!
Και όταν σε ρωτήσουν ποιο είναι το καλύτερο ανέκδοτο που έχεις ακούσει…πάλι “η ζωή” να τους πεις πως είναι…το αγαπημένο μας ψέμα. Η μεγαλύτερη αλήθεια που έχουμε βιώσει.”

Το παραπάνω απόσπασμα είναι από το ψηφιακό ημερολόγιο ενός κοριτσιού που το έλεγαν Αγγελίνα. Τώρα αυτό το κορίτσι δεν υπάρχει. Και να την ψάξεις δεν θα την βρεις. Η Αγγελίνα είναι ένα κορίτσι που έχει πεθάνει αρκετές φορές, ως προς το παρελθόν της. Στη θέση της γεννιέται αρκετά συχνά ένα φρέσκο άτομο, πάντα βγαίνει αθώα (έτσι την λένε οι άλλοι δηλαδή, η ίδια δεν καταλαβαίνει)… Είχα ξεχάσει αυτές τις σημειώσεις, αλλά πριν λίγες ημέρες κάτι με οδήγησε στο να τις κοιτάξω πάλι. Και νιώθω ότι θέλω να μοιραστώ μερικά πράγματα που έχω μέσα μου, ίσως σε κάποιους φανούν ενδιαφέροντα ή ακόμη και βοηθητικά. Αν πάλι σας φανούν άχρηστα πετάξτε τα στον αντίστοιχο κάδο.

Πάντα άκουγα τους ανθρώπους να λένε “Ζήσε εμπειρίες! Όσες πιο πολλές μπορείς!” ή “Οι άνθρωποι είναι οι εμπειρίες τους” ή “Δοκίμασε αυτό, εκείνο, το άλλο…” και άλλες παρόμοιες εκφράσεις. Αναρωτιέμαι όμως αν οι άνθρωποι καταλαβαίνουν τι σημαίνουν αυτές οι φράσεις ή τον λόγο για τον οποίο τις λένε. Αυτό που μου έρχεται στο μυαλό είναι ότι οι άνθρωποι νομίζουν ότι τους έχει δοθεί ένα σακί και σκοπός της ζωής είναι να το γεμίσουν με πράγματα. Όσα πιο πολλά και τρελά μπορούν τόσο το καλύτερο. Να φύγουν γεμάτοι… Και δηλαδή αυτό είναι το νόημα της ζωής; Ή ότι τέλος πάντων έτσι θα έχουν μια ευτυχισμένη και γαλήνια ζωή; Κάτι δεν μου κολλάει…

Πράγματι οι εμπειρίες είναι όμορφο πράγμα. Είναι ωραίο μέσα από διάφορες καταστάσεις να ανακαλύπτεις πράγματα για τον κόσμο και ίσως να ανακαλύψεις κάτι και για εσένα. Ακούγεται υπέροχο να έχεις γεράσει και να νιώθεις ότι η ζωή δεν πέρασε μέσα από τα χέρια σου χωρίς να έχεις δει αρκετά πράγματα, ότι δεν θα φύγεις με το παράπονο πως δεν έζησες αρκετές εμπειρίες. Αλλά τρέφω αμφιβολίες σχετικά με το ότι κρύβεται κάποια ουσία σε αυτό. Η πραγματική γαλήνη, η μακαριότητα. Αν αυτό είναι μια ακόρεστη επιθυμία για πράγματα, τότε θα την πάρεις μαζί σου και μετά από αυτή τη ζωή. Νιώθω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν μπει σε ένα κυνήγι εμπειριών, μοιάζει πιο πολύ με το κυνήγι της ευτυχίας.

Η αλήθεια είναι ότι είτε το κυνηγήσεις είτε όχι, η ζωή είναι από μόνη της εμπειρία. Η πιο φανταστική εμπειρία που θα ζήσεις! Και δεν το γλυτώνεις, θα φέρει χαρά, θλίψη, έρωτες, φίλους, εχθρούς, υγεία, αρρώστια, αποχωρισμούς και θάνατο (μία άλλη σπουδαία εμπειρία, που οι περισσότεροι από εμάς δεν ξέρουμε πώς να την βιώνουμε). Αλήθεια πόσοι από εμάς ξέρουν την τέχνη του να πεθαίνουν; Και σου το ξανά λέω, δεν το γλυτώνεις θα φέρει ένα σωρό πράγματα!

Και ακόμη το ότι ζεις, το ότι υπάρχεις, το ότι ξυπνάς και πίνεις τσάι ή καφέ με αυτό το υπέροχο, χαρακτηριστικό άρωμα, το ότι αναπνέεις, το ότι βλέπεις το φως του ήλιου, τα βουνά, τη θάλασσα, τα μάτια των άλλων ανθρώπων… το άγγιγμα του χεριού του συντρόφου σου, το άκουσμα ενός καλού μουσικού κομματιού, το γέλιο, το κλάμα (ειδικά αυτό)… αυτά είναι σπουδαίες εμπειρίες που οι περισσότεροι δεν έχουν ανακαλύψει, τις θεωρούν κάτι δεδομένο. Έχει χαθεί το δέος, ο ενθουσιασμός! Οι άνθρωποι φαίνεται να έχουν ξεχάσει ότι αυτά από μόνα τους είναι δώρα. Δεν το βλέπουν γιατί στα μάτια τους έχει προστεθεί πολλή σκόνη και δεν μπορούν να δουν καθαρά. Για να προστατευτούν από τον πόνο οι άνθρωποι φορούν πανοπλίες, για να μην τους αγγίζουν τα άσχημα (ο απο-χωρισμός, κάτι που τους θυμώνει, κάτι που τους τρομάζει), αλλά έτσι δεν περνούν μέσα τους ούτε τα όμορφα (το ρυακί που κελαρύζει, το γέλιο ενός παιδιού, το χάδι του αγαπημένου τους). Πού πήγε η ευαισθησία των ανθρώπων; Μακάρι να έβρισκαν το θάρρος να πετάξουν την πανοπλία!

Έχει να κάνει με το αν ξέρεις στ’ αλήθεια να ζεις. Εννοώ αν έχει ποιότητα αυτό που ζεις, αν το ζεις με συνειδητότητα, με την κατανόηση ότι “Θεέ μου στ’ αλήθεια ζω! Και αυτό είναι αρκετό.” Ποιότητα και όχι ποσότητα. Πρόκειται φυσικά για ένα υπαρξιακό ερώτημα και ζητώ συγγνώμη αν κάποιους τους έχω ήδη κουράσει. Αλλά θα συνεχίσω.

Αυτό που έχω καταλάβει μέχρι τώρα από τη ζωή, στο οποίο με έχει βοηθήσει πολύ ο διαλογισμός, είναι ότι τελικά ο άνθρωπος δεν έχει ένα σακί που πρέπει να το γεμίσει με ένα κάρο πράγματα. Είναι ο ίδιος το σακί. Και κανείς δεν ασχολείται με το σακί, όλοι ασχολούνται με το τι είναι μέσα σε αυτό! Κανείς δεν ασχολείται να δει πόσο μεγάλο είναι το σακί, από τι υλικό είναι φτιαγμένο, είναι μαλακό, σκληρό, σε πόσες διαστάσεις εκτείνεται, στις τρεις γνωστές ή σε περισσότερες, έχει καμιά τρύπα ή κανε΄να μπάλωμα; Τι είναι αυτό το σακί τέλος πάντων;! Από πού ξεφύτρωσε;!

Ο άνθρωπος δεν είναι η βροχή, η ηλιοφάνεια ή η συννεφιά. Ο άνθρωπος είναι ο ουρανός. Και ό,τι καιρό κι αν κάνει σήμερα σίγουρα το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να τον απολαύσει. Να το χαρεί όσο κρατήσει. Αλλά ποτέ να μην ξεχνάει ότι αυτός είναι ο ουρανός.

Αν σήμερα έχει θλίψη να απολαύσει τη θλίψη, αν έχει ευτυχία να είναι σε θέση να απολαύσει την ευτυχία, με συνειδητότητα. Πολλοί ούτε αυτό δεν είναι σε θέση να χαρούν με επίγνωση.

Ο άνθρωπος δεν είναι οι εμπειρίες του. Είναι αυτός που έχει τις εμπειρίες. Οπότε μήπως να αρχίσουμε να ασχολούμαστε με την ουσία του, το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένος;

Το θέμα νομίζω μπαίνει όταν τα πράγματα γίνονται αυτοσκοπός. Και αυτό μπορεί να συμβεί και στην αγάπη. Όταν δηλαδή βάζεις στόχο ζωής την αγάπη. Πρόσφατα συνειδητοποίησα ότι το έκανα και ήταν μεγάλο σοκ για εμένα! Θέλω να πω, εντάξει, ποιος δεν θέλει να αγαπήσει και να αγαπηθεί;; Αλλά τελικά είτε θέτεις στόχο την αγάπη, είτε να κερδίσεις πολλά χρήματα, είτε να αποκτήσεις κύρος είναι το ίδιο πράγμα. Επιθυμία το μεν επιθυμία το δε. Οι πνευματικοί δάσκαλοι βέβαια, λένε ότι για την αγάπη είναι “λαχτάρα” αυτό που έχουμε μέσα μας και όχι “επιθυμία”. Έχει διαφορετική ποιότητα. Είναι από την καρδιά και όχι από τον νου. Αλλά τι να πω… Όταν οι επιθυμίες είναι του νου, του πονηρού, η ζωή έχει πολύ πόνο και μοιάζει ένας αγωνιώδης φαύλος κύκλος από τον οποίο δεν ξεφεύγεις ποτέ. Και θα ήταν μεγάλη ανακούφιση αν αυτές οι επιθυμίες σταματούσαν να μας πνίγουν και να μας πονούν στη σκέψη ότι δεν θα τις ζήσουμε.

Και με πανικό ρωτάει ο ανθρωπάκος: “Θα φύγω χωρίς να έχω δοκιμάσει αυτό και εκείνο και το άλλο;!” Ε και; Σημασία δεν έχει αυτό, σημασία έχει ό,τι κι αν έρθει στη ζωή σου να ξέρεις να το ζεις. Ξέρεις; Κατέχεις την τέχνη του να ζεις; Να μην κυνηγάς τη ζωή, αλλά να αναγνωρίζεις ότι την έχεις ήδη; Να μην κυνηγάς την αγάπη, αλλά να αναγνωρίζεις ότι την έχεις ήδη κρυμμένη μέσα σου, στον πυρήνα της ύπαρξής σου;

Χμμ λοιπόν δεν ξέρω τι άλλο να πω. Ίσως όλα αυτά να μην έχουν καν σημασία… Είναι απλά μερικές σκέψεις και μερικές συνειδητοποιήσεις. Οι επιθυμίες του μυαλού είναι κομμάτι δύσκολο, μεγάλη ταλαιπωρία… αλλά είναι επιλογή του καθενός… Υπάρχουν και τα θέλω της ζωής, πού σε θέλει εκείνη, υπάρχουν τα θέλω της καρδιάς και ομολογώ ότι από εδώ και πέρα δεν έχουν συνοχή οι σκέψεις μου, οπότε θα σταματήσω…

Ίσως απλά να ήθελα να σας υπενθυμίσω το εξής: αυτή τη στιγμή κάπου βρίσκεστε, είτε κάθεστε σε μια καρέκλα ή στον καναπέ, ίσως είστε σε κάποιο λεωφορείο, μπορεί να ξαπλώνετε στο κρεβάτι, δεν έχει σημασία, απλώς αφήστε για λίγο όλους τους στόχους και τις επιθυμίες του μυαλού. Κάντε το τώρα, δοκιμάστε το! Κλείστε τα ματιά και χαμογελάστε. Αφήστε τη σιωπή ή την φασαρία που επικρατεί γύρω σας να μπει μέσα σας. Παρατηρείστε! Και όταν σηκωθείτε από εκεί που κάθεστε, παρατηρείστε τον εαυτό σας μέσα στον χώρο. Απολαύστε την ύπαρξή σας. Πάρτε χρόνο να συνειδητοποιήσετε ότι στ’ αλήθεια ζείτε! Αυτός είναι αρκετός λόγος για να γιορτάσετε. Δεν χρειάζεται να πάτε πουθενά ή να αγωνιάτε για το μέλλον. Αρκεί να ξέρεις να ζεις αυτή τη στιγμή και ένα άρωμα θα αναδυθεί… Η ζωή δεν είναι κάπου αλλού ή στο αύριο.

Η ζωή είναι εδώ, τώρα.

Μην τη χάνετε.