Δεκέμβριος 2015
“Δεν ξέρω τι μου λείπει…γιατί γαμώτο! Γιατί να μην ξέρω΄;! Υπάρχει χειρότερο;; Ας ήξερα και ας ήταν δύσκολο να το βρω…αλλά ας ήξερα… Τι θα γίνει τώρα με την πονεμένη μου ψυχή; Το κεφάλι μου θα σπάσει! Να μπορούσα να τερματίσω τη λειτουργία του…να μην σκέφτομαι για λίγο. Μακάρι να…
Θέλω να ζήσω. Να ζήσω για όλους! Να τους ζήσω όλους! Να τους κάνω όλους να ζήσουν.
Πονάω που δεν μπορώ να το κάνω…κλαίω, μέσα μου…έξω…δεν έχει σημασία, σωστά;
Τα θέλω όλα! Είναι σωστό; Να θέλω τον άνεμο στο πρόσωπό μου, το φως του ήλιου, την αποκοσμιά της θάλασσας, το κρύο του χειμώνα, την αίσθηση της κούρασης μετά από το τρέξιμο…
Την αγάπη, τη στοργή, τον έρωτα, εσένα και τον άλλο…την τέχνη…την τέχνη μου! Την αγαπώ. Θέλω το χορό, το θέατρο, τη μουσική! Δικά μου. Για τους άλλους, για να είναι δικά τους. Για να είναι δικά μας!
Θέλω τα βουνά, τα ποτάμια, τα βοσκοτόπια, τις πεδιάδες, τη γη και τα άστρα! Θέλω να πετάξω με την καρδιά, με το μυαλό…να αγγίξω το “είναι μου”. Το δικό μου και των άλλων. Αυτό που μας ενώνει…τα πάντα.
Θέλω να βοηθάω. Θέλω να αγαπάω.
Δεν θέλω πολλά…μόνο το χάδι, την αγκαλιά, το χαμόγελο. Το γεράκι να κάνει έναν κύκλο από πάνω μου πετώντας. Μου φτάνει να έχει όμορφο σούρουπο… Μου φτάνει να ξέρω ότι η μπλε πεταλούδα έξω στο περβάζι θα έχει μια όμορφη μέρα σήμερα…και ας πεθάνει…μια όμορφη ζωή…την αγαπώ. Αγαπώ τα σύννεφα όταν είναι ροζ. Αγαπώ το νερό που με πνίγει… Αγαπώ…αυτόν που με πλήγωσε και με έμαθε.
[…]
Δεν πάει καιρός από τότε που κατέληξα ότι όλα μου κάνουν και δεν χορταίνω τίποτα! Ο φόβος μου; Μην φύγω και δεν προλάβω να τα κάνω όλα. Πονάω από το βάρος των πραγμάτων που θέλω να κάνω. Και αν δεν μπορώ να κάνω κάτι από αυτά…; Ας μου πει κάποιος τι να κάνω!
[…]
Και όταν σε ρωτήσουν ποιο είναι το χειρότερο παιχνίδι που έχεις παίξει ποτέ…μην βιαστείς…”Η ΖΩΗ!” να τους πεις!!!
Και όταν σε ρωτήσουν ποιο είναι το καλύτερο ανέκδοτο που έχεις ακούσει…πάλι “η ζωή” να τους πεις πως είναι…το αγαπημένο μας ψέμα. Η μεγαλύτερη αλήθεια που έχουμε βιώσει.”
Το παραπάνω απόσπασμα είναι από το ψηφιακό ημερολόγιο ενός κοριτσιού που το έλεγαν Αγγελίνα. Τώρα αυτό το κορίτσι δεν υπάρχει. Και να την ψάξεις δεν θα την βρεις. Η Αγγελίνα είναι ένα κορίτσι που έχει πεθάνει αρκετές φορές, ως προς το παρελθόν της. Στη θέση της γεννιέται αρκετά συχνά ένα φρέσκο άτομο, πάντα βγαίνει αθώα (έτσι την λένε οι άλλοι δηλαδή, η ίδια δεν καταλαβαίνει)… Είχα ξεχάσει αυτές τις σημειώσεις, αλλά πριν λίγες ημέρες κάτι με οδήγησε στο να τις κοιτάξω πάλι. Και νιώθω ότι θέλω να μοιραστώ μερικά πράγματα που έχω μέσα μου, ίσως σε κάποιους φανούν ενδιαφέροντα ή ακόμη και βοηθητικά. Αν πάλι σας φανούν άχρηστα πετάξτε τα στον αντίστοιχο κάδο.
Πάντα άκουγα τους ανθρώπους να λένε “Ζήσε εμπειρίες! Όσες πιο πολλές μπορείς!” ή “Οι άνθρωποι είναι οι εμπειρίες τους” ή “Δοκίμασε αυτό, εκείνο, το άλλο…” και άλλες παρόμοιες εκφράσεις. Αναρωτιέμαι όμως αν οι άνθρωποι καταλαβαίνουν τι σημαίνουν αυτές οι φράσεις ή τον λόγο για τον οποίο τις λένε. Αυτό που μου έρχεται στο μυαλό είναι ότι οι άνθρωποι νομίζουν ότι τους έχει δοθεί ένα σακί και σκοπός της ζωής είναι να το γεμίσουν με πράγματα. Όσα πιο πολλά και τρελά μπορούν τόσο το καλύτερο. Να φύγουν γεμάτοι… Και δηλαδή αυτό είναι το νόημα της ζωής; Ή ότι τέλος πάντων έτσι θα έχουν μια ευτυχισμένη και γαλήνια ζωή; Κάτι δεν μου κολλάει…
Πράγματι οι εμπειρίες είναι όμορφο πράγμα. Είναι ωραίο μέσα από διάφορες καταστάσεις να ανακαλύπτεις πράγματα για τον κόσμο και ίσως να ανακαλύψεις κάτι και για εσένα. Ακούγεται υπέροχο να έχεις γεράσει και να νιώθεις ότι η ζωή δεν πέρασε μέσα από τα χέρια σου χωρίς να έχεις δει αρκετά πράγματα, ότι δεν θα φύγεις με το παράπονο πως δεν έζησες αρκετές εμπειρίες. Αλλά τρέφω αμφιβολίες σχετικά με το ότι κρύβεται κάποια ουσία σε αυτό. Η πραγματική γαλήνη, η μακαριότητα. Αν αυτό είναι μια ακόρεστη επιθυμία για πράγματα, τότε θα την πάρεις μαζί σου και μετά από αυτή τη ζωή. Νιώθω ότι οι περισσότεροι άνθρωποι έχουν μπει σε ένα κυνήγι εμπειριών, μοιάζει πιο πολύ με το κυνήγι της ευτυχίας.
Η αλήθεια είναι ότι είτε το κυνηγήσεις είτε όχι, η ζωή είναι από μόνη της εμπειρία. Η πιο φανταστική εμπειρία που θα ζήσεις! Και δεν το γλυτώνεις, θα φέρει χαρά, θλίψη, έρωτες, φίλους, εχθρούς, υγεία, αρρώστια, αποχωρισμούς και θάνατο (μία άλλη σπουδαία εμπειρία, που οι περισσότεροι από εμάς δεν ξέρουμε πώς να την βιώνουμε). Αλήθεια πόσοι από εμάς ξέρουν την τέχνη του να πεθαίνουν; Και σου το ξανά λέω, δεν το γλυτώνεις θα φέρει ένα σωρό πράγματα!
Και ακόμη το ότι ζεις, το ότι υπάρχεις, το ότι ξυπνάς και πίνεις τσάι ή καφέ με αυτό το υπέροχο, χαρακτηριστικό άρωμα, το ότι αναπνέεις, το ότι βλέπεις το φως του ήλιου, τα βουνά, τη θάλασσα, τα μάτια των άλλων ανθρώπων… το άγγιγμα του χεριού του συντρόφου σου, το άκουσμα ενός καλού μουσικού κομματιού, το γέλιο, το κλάμα (ειδικά αυτό)… αυτά είναι σπουδαίες εμπειρίες που οι περισσότεροι δεν έχουν ανακαλύψει, τις θεωρούν κάτι δεδομένο. Έχει χαθεί το δέος, ο ενθουσιασμός! Οι άνθρωποι φαίνεται να έχουν ξεχάσει ότι αυτά από μόνα τους είναι δώρα. Δεν το βλέπουν γιατί στα μάτια τους έχει προστεθεί πολλή σκόνη και δεν μπορούν να δουν καθαρά. Για να προστατευτούν από τον πόνο οι άνθρωποι φορούν πανοπλίες, για να μην τους αγγίζουν τα άσχημα (ο απο-χωρισμός, κάτι που τους θυμώνει, κάτι που τους τρομάζει), αλλά έτσι δεν περνούν μέσα τους ούτε τα όμορφα (το ρυακί που κελαρύζει, το γέλιο ενός παιδιού, το χάδι του αγαπημένου τους). Πού πήγε η ευαισθησία των ανθρώπων; Μακάρι να έβρισκαν το θάρρος να πετάξουν την πανοπλία!
Έχει να κάνει με το αν ξέρεις στ’ αλήθεια να ζεις. Εννοώ αν έχει ποιότητα αυτό που ζεις, αν το ζεις με συνειδητότητα, με την κατανόηση ότι “Θεέ μου στ’ αλήθεια ζω! Και αυτό είναι αρκετό.” Ποιότητα και όχι ποσότητα. Πρόκειται φυσικά για ένα υπαρξιακό ερώτημα και ζητώ συγγνώμη αν κάποιους τους έχω ήδη κουράσει. Αλλά θα συνεχίσω.
Αυτό που έχω καταλάβει μέχρι τώρα από τη ζωή, στο οποίο με έχει βοηθήσει πολύ ο διαλογισμός, είναι ότι τελικά ο άνθρωπος δεν έχει ένα σακί που πρέπει να το γεμίσει με ένα κάρο πράγματα. Είναι ο ίδιος το σακί. Και κανείς δεν ασχολείται με το σακί, όλοι ασχολούνται με το τι είναι μέσα σε αυτό! Κανείς δεν ασχολείται να δει πόσο μεγάλο είναι το σακί, από τι υλικό είναι φτιαγμένο, είναι μαλακό, σκληρό, σε πόσες διαστάσεις εκτείνεται, στις τρεις γνωστές ή σε περισσότερες, έχει καμιά τρύπα ή κανε΄να μπάλωμα; Τι είναι αυτό το σακί τέλος πάντων;! Από πού ξεφύτρωσε;!
Ο άνθρωπος δεν είναι η βροχή, η ηλιοφάνεια ή η συννεφιά. Ο άνθρωπος είναι ο ουρανός. Και ό,τι καιρό κι αν κάνει σήμερα σίγουρα το καλύτερο που έχει να κάνει είναι να τον απολαύσει. Να το χαρεί όσο κρατήσει. Αλλά ποτέ να μην ξεχνάει ότι αυτός είναι ο ουρανός.
Αν σήμερα έχει θλίψη να απολαύσει τη θλίψη, αν έχει ευτυχία να είναι σε θέση να απολαύσει την ευτυχία, με συνειδητότητα. Πολλοί ούτε αυτό δεν είναι σε θέση να χαρούν με επίγνωση.
Ο άνθρωπος δεν είναι οι εμπειρίες του. Είναι αυτός που έχει τις εμπειρίες. Οπότε μήπως να αρχίσουμε να ασχολούμαστε με την ουσία του, το υλικό από το οποίο είναι φτιαγμένος;
Το θέμα νομίζω μπαίνει όταν τα πράγματα γίνονται αυτοσκοπός. Και αυτό μπορεί να συμβεί και στην αγάπη. Όταν δηλαδή βάζεις στόχο ζωής την αγάπη. Πρόσφατα συνειδητοποίησα ότι το έκανα και ήταν μεγάλο σοκ για εμένα! Θέλω να πω, εντάξει, ποιος δεν θέλει να αγαπήσει και να αγαπηθεί;; Αλλά τελικά είτε θέτεις στόχο την αγάπη, είτε να κερδίσεις πολλά χρήματα, είτε να αποκτήσεις κύρος είναι το ίδιο πράγμα. Επιθυμία το μεν επιθυμία το δε. Οι πνευματικοί δάσκαλοι βέβαια, λένε ότι για την αγάπη είναι “λαχτάρα” αυτό που έχουμε μέσα μας και όχι “επιθυμία”. Έχει διαφορετική ποιότητα. Είναι από την καρδιά και όχι από τον νου. Αλλά τι να πω… Όταν οι επιθυμίες είναι του νου, του πονηρού, η ζωή έχει πολύ πόνο και μοιάζει ένας αγωνιώδης φαύλος κύκλος από τον οποίο δεν ξεφεύγεις ποτέ. Και θα ήταν μεγάλη ανακούφιση αν αυτές οι επιθυμίες σταματούσαν να μας πνίγουν και να μας πονούν στη σκέψη ότι δεν θα τις ζήσουμε.
Και με πανικό ρωτάει ο ανθρωπάκος: “Θα φύγω χωρίς να έχω δοκιμάσει αυτό και εκείνο και το άλλο;!” Ε και; Σημασία δεν έχει αυτό, σημασία έχει ό,τι κι αν έρθει στη ζωή σου να ξέρεις να το ζεις. Ξέρεις; Κατέχεις την τέχνη του να ζεις; Να μην κυνηγάς τη ζωή, αλλά να αναγνωρίζεις ότι την έχεις ήδη; Να μην κυνηγάς την αγάπη, αλλά να αναγνωρίζεις ότι την έχεις ήδη κρυμμένη μέσα σου, στον πυρήνα της ύπαρξής σου;
Χμμ λοιπόν δεν ξέρω τι άλλο να πω. Ίσως όλα αυτά να μην έχουν καν σημασία… Είναι απλά μερικές σκέψεις και μερικές συνειδητοποιήσεις. Οι επιθυμίες του μυαλού είναι κομμάτι δύσκολο, μεγάλη ταλαιπωρία… αλλά είναι επιλογή του καθενός… Υπάρχουν και τα θέλω της ζωής, πού σε θέλει εκείνη, υπάρχουν τα θέλω της καρδιάς και ομολογώ ότι από εδώ και πέρα δεν έχουν συνοχή οι σκέψεις μου, οπότε θα σταματήσω…
Ίσως απλά να ήθελα να σας υπενθυμίσω το εξής: αυτή τη στιγμή κάπου βρίσκεστε, είτε κάθεστε σε μια καρέκλα ή στον καναπέ, ίσως είστε σε κάποιο λεωφορείο, μπορεί να ξαπλώνετε στο κρεβάτι, δεν έχει σημασία, απλώς αφήστε για λίγο όλους τους στόχους και τις επιθυμίες του μυαλού. Κάντε το τώρα, δοκιμάστε το! Κλείστε τα ματιά και χαμογελάστε. Αφήστε τη σιωπή ή την φασαρία που επικρατεί γύρω σας να μπει μέσα σας. Παρατηρείστε! Και όταν σηκωθείτε από εκεί που κάθεστε, παρατηρείστε τον εαυτό σας μέσα στον χώρο. Απολαύστε την ύπαρξή σας. Πάρτε χρόνο να συνειδητοποιήσετε ότι στ’ αλήθεια ζείτε! Αυτός είναι αρκετός λόγος για να γιορτάσετε. Δεν χρειάζεται να πάτε πουθενά ή να αγωνιάτε για το μέλλον. Αρκεί να ξέρεις να ζεις αυτή τη στιγμή και ένα άρωμα θα αναδυθεί… Η ζωή δεν είναι κάπου αλλού ή στο αύριο.
Η ζωή είναι εδώ, τώρα.
Μην τη χάνετε.
2 σχόλια
Κονδυλία
Ίσως το πιο αληθινό και καλά γραμμένο άρθρο σου. Μου ξύπνησε αρκετά συναισθήματα. Δεν ξέρω εάν παίζει ρόλο που έχουμε την ίδια ηλικία, άρα και κάποιες φορές οι συνειδητοποιήσεις μας συμπίπτουν χρονικά, αλλά συμφωνώ με όσα λες.
Είμαστε σαν χαμστερακια σε μια ρόδα που συνεχώς τρέχουν, ταΐζοντας έτσι τις φιλοδοξίες και τις διαταραχές τους.
Καθώς διάβαζα όσα γράφεις, σκεφτόμουν τις σημαιουλες που βλέπω σε προφίλ στο ινστα και πάντα όταν τις βλέπω σκέφτομαι εάν η επόμενη που θα προστεθεί θα αντιπροσωπεύει μια υπέροχη ανάμνηση ή απλά τη χώρα νούμερο 7.
Angelina Helioti
Σε ευχαριστώ Κονδυλία μου! Δεν ξέρω τι άλλο να πω ευχαριστώ 🥰🙏