Δεν ξέρω τι συμβαίνει, αλλά από τότε που οι μέρες άρχισαν να γίνονται αισθητά μεγαλύτερες, με περισσότερο φως έχει ανέβει η ενέργειά μου. Επίσης, εκτιμώ όλο και περισσότερο το ότι βρίσκομαι εδώ. Είναι λες και επειδή έχει περισσότερο φως, μπορώ να δω καλύτερα γύρω μου. Και έρχονται μικρές εκλάμψεις γαλήνης μέσα στη γενική αβεβαιότητα που διατρέχει τα πάντα…
Σήμερα είχαμε διαδικτυακό μάθημα “Ιστορία της Τέχνης”. Με τη Γιώτα και τη Σοφία καθίσαμε στο καφενείο “Η Γερουσία” με ένα φλιτζάνι ελληνικό καφέ και παρακολουθηθούμε το μάθημα από το laptop. Ο καιρός χάλασε από το πρωί. Ήταν ωραία να είμαστε μέσα και έξω να ψιχαλίζει και να κάνει κρύο. Μείναμε εκεί για αρκετές ώρες και κουβεντιάσαμε.
Οι άνθρωποι έρχονται εντελώς περαστικοί από τη ζωή μας και αξίζει να τους δίνουμε χρόνο όταν μιλούν ή εκφράζονται. Να μην τους θεωρούμε δεδομένους. Μπορεί μια τέτοια στιγμή, πλήρους αποδοχής του άλλου, να κρύβει ολόκληρη την αιωνιότητα. Κανείς δεν είναι ίδιος με κάποιον άλλον και ο καθένας έχει να μας δείξει κάτι διαφορετικό. Αρκεί να έχουμε μάτια που βλέπουν και αφτιά που ακούν.
Σας αφήνω τώρα γιατί έξω από το καφενείο κάθονται οι φίλοι μου και δεν θέλω να χάσω τη στιγμή μαζί τους.
Αγκαλιές!
