Καλημέρα όμορφοι άνθρωποι!
Αυτές είναι μέρες με κακοκαιρία σε όλη την χώρα και έτσι και εδώ στο βουνό έχουμε πολύ χαμηλές θερμοκρασίες, χιόνι και αέρα. Μάλιστα το θερμόμετρο έχει φτάσει τους -10 στο Μαίναλο και ήδη δύο φορές οι σωλήνες νερού έχουν παγώσει στο σπίτι μου, αλλά ευτυχώς αντιμετώπισα το πρόβλημα με το να ρίξω προσεκτικά ζεστό νερό πάνω τους. Σήμερα όμως ο ήλιος κυριαρχεί στο στερέωμα.
Ταυτόχρονα με τον χιονιά είχε κλείσει και η σχολή Αργυροχρυσοχοΐας πάνω που θα αρχίζαμε τις εξετάσεις. Έτσι βρήκα την ευκαιρία να κάνω σκι, κάτι που ήθελα από πέρυσι αλλά δεν είχα την ευκαιρία να δοκιμάσω. Με την παρέα μου έχουμε επισκεφθεί ήδη δύο φορές τις πίστες του χιονοδρομικού κέντρου και έχουμε απολαύσει αυτή τη δραστηριότητα και τώρα ανυπομονώ για την επόμενη φορά.
Την πρώτη μέρα που πήγαμε εκεί φύγαμε τελευταίοι ακόμη και μετά το προσωπικό του σαλέ. Περπατήσαμε ως το αμάξι περνώντας από το απάτητο χιόνι, πλάι του δρόμου. Ήταν τόσο αφράτο, ώστε τα πόδια μας εξαφανίζοντας μέσα σε αυτό, ενώ ταυτόχρονα ακουγόταν αυτός ο υπέροχος, τραγανιστός ήχος που κάνει το χιόνι κάτω από τα παπούτσια. Θέλαμε να διανυκτερεύσουμε στο καταφύγιο του Μαινάλου που ακριβώς δίπλα από το χιονοδρομικό, αλλά δεν ήταν ακόμη η κατάλληλη στιγμή. Ίσως το δοκιμάσουμε τις επόμενες μέρες. Στο παρακάτω βίντεο βλέπετε πλάνα από την πρώτη μας απόπειρα στο σκι.
Ευτυχώς τη δεύτερη φορά χάρη στον φίλο μου Παναγιώτη Παναγόπουλο, ο οποίος δραστηριοποιείται στην περιοχή του Μαινάλου, μάθαμε τα βασικά όπως να σταματάμε, να στρίβουμε και να φρενάρουμε. Ήταν πολύ ευγενικό εκ με΄ρους του να αφιερώσει τον χρόνο του στην παρέα μου και εμένα με ασκήσεις και οδηγίες για το πώς να κάνουμε πιο σωστό σκι. Έτσι περάσαμε από την πράσινη στη μπλε πίστα και αρχίσαμε να απολαμβάνουμε στ’ αλήθεια το σκι. Ήταν ο καλύτερος δάσκαλος που θα μπορούσαμε να έχουμε, τον ευχαριστώ θερμά.
Μου αρέσει τόσο πολύ εκεί πάνω στις πλαγιές, κι ας έχει φοβερό κρύο που μετά από λίγο με κάνει να μην νιώθω το πρόσωπό μου. Το χιόνι έτσι όπως κάθεται πάνω στα κλαδιά των ελάτων και τα ξύλινα κτίσματα, τόσο ενταγμένα στο τοπίο. Η στιγμή του lift εν τέλει έγινε μία από τις αγαπημένες μου. Στην κατάβαση έχει φουλ αδρεναλίνη και σε αναγκάζει να είσαι στο εδώ και τώρα, αλλά και μετά αν ξέρεις να χαλαρώνεις, το να κρατιέσαι από το lift και να αφήνεσαι να σε ανεβάσει, εκείνη η ήρεμη στιγμή που δεν έχεις τι άλλο να κάνεις από το να αφεθείς, είναι και αυτή μια στιγμή που μπορώ να κάνω στην άκρη τις ανησυχίες και να απολαύσω την ανάβαση. Στο επόμενο βίντεο είναι αισθητή η διαφορά στο σκι μου.
Ήθελα απλώς να σας μεταφέρω το πώς πέρασε η εβδομάδα μου.
Μέχρι το επόμενο άρθρο να… αγαπάτε τους εαυτούς σας!
Αγκαλιές!
2 σχόλια
Σωτήρης
Καλημέρα!
Καλές καταβάσεις εύχομαι κ πάντα όρθια!!!
Angelina Helioti
Σε ευχαριστώ πολύ Σωτήρη! Να είσαι καλά!