ANGELINA HELIOTI

 
ABOUT

Το όνομά μου είναι Αγγελίνα Χελιώτη (Angelina Helioti) και πρόσφατα αποφοίτησα από την αρχιτεκτονική σχολή του Ε.Μ.Π.

 

Μετά από μήνες σκέψης, πήρα το ρίσκο να αφήσω τη ζωή στην Αθήνα. Ο λόγος, η ίδια η ποιότητα ζωής της μεγαλούπολης. Οι γρήγοροι ρυθμοί, η πίεση “να προλάβεις τις προθεσμίες”, ο πολύς κόσμος και η έλλειψη φυσικού περιβάλλοντος ήταν πράγματα που με οδήγησαν στην αλλαγή. 

 

Μετακόμισα σε ένα μικρό, ορεινό χωριό της Αρκαδίας, τη Στεμνίτσα. Αν και μεγάλωσα στη Λακωνία, η Αρκαδία είναι ο τόπος καταγωγής μου και έτσι κατά μία έννοια, αισθάνομαι ότι επέστρεψα σπίτι. Δεν ξέρω πόσο θα καταφέρω να παραμείνω εδώ, αλλά όσο κι αν καταλήξει να είναι, θα προσπαθήσω να το απολαύσω στο μέγιστο.


Εδώ απολαμβάνω όλα όσα λαχταρούσα! Δέντρα, ποτάμια, λίμνες, ησυχία, καθημερινότητα με αργούς ρυθμούς. Έχω έναν απλό τρόπο ζωής, που όμως μου δίνει έμπνευση για τις καλλιτεχνικές ενασχολήσεις μου, τη φωτογραφία, τη ζωγραφική, και τη δημιουργία βίντεο.  Συγχρόνως, σπουδάζω την τέχνη της αργυροχρυσοχοΐας σε δημόσια σχολή, που βρίσκεται εδώ. Σε αυτό το blog θα βρείτε άρθρα ημερολογιακού χαρακτήρα σχετικά με τη ζωή μου εδώ.

 

Ελπίζω να απολαύσετε όλα όσα θα μοιράζομαι μαζί σας

F I L E

Βρείτε με στο Instagram και στο Youtube. 

Κοινοποιήστε το στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Share on facebook
Share on twitter
Share on linkedin

Το σούρουπο των Χριστουγέννων

Καλησπέρα και χρόνια πολλά σε όλους! Ελπίζω να περνάτε όμορφα μέχρι τώρα τις γιορτές. Αν και με λίγη καθυστέρηση σκέφτηκα να σας δείξω μερικές φωτογραφίες από τις γιορτές μου στο βουνό.


Την ημέρα των Χριστουγέννων, λίγο πριν δύσει ο ήλιος εγώ κι οι δύο αδελφοί μου “τρέχαμε” με το αμάξι να προλάβουμε το ηλιοβασίλεμα. Ετοίμαζα την κάμερα με το τρίποδο μέσα στο αυτοκίνητο καθώς ανεβαίναμε σε ένα από τα ψηλότερα σημεία της Στεμνίτσας. Δυστυχώς όμως την ώρα που φτάσαμε κι έκλεισα πίσω μου την πόρτα χανόταν πίσω από το βουνό το τελευταίο φως του ήλιου. Είχαμε αργήσει για ένα λεπτό. Παρόλο που δεν απολαύσαμε το ηλιοβασίλεμα, αποζημιωθήκαμε με ένα πανέμορφο φεγγάρι να κυριαρχεί σε έναν καθαρό ουρανό με παραδεισένια χρώματα.

Η Στεμνίτσα φαινόταν υπέροχη τώρα με αυτή τη ροζ απόχρωση. Το χωριό βρίσκεται ανάμεσα σε λόφους και βουνά, είναι αμφιθεατρικό αλλά προστατευμένο και από αυτό το σημείο η θέα είναι υπέροχη γιατί στρέφεται και προς το χωριό αλλά έξω από αυτό.

Καθώς απολαμβάναμε τη θέα το σούρουπο, πέρασε μια φίλη που έχει έναν ξενώνα πολύ κοντά στο σημείο με μία παρέα τριών σκύλων. Η Ρου ή αλλιώς Χιονάτη είναι μια απίθανη σκυλίτσα, έχω ξαναγράψει γι’ αυτήν εδώ στο blog. Την ξέρω από κουτάβι, οπότε ήταν πολύ άνετη μαζί μας και έπαιξε με τον μικρό μου αδερφό, τον Δρακούλη.

Καθώς βράδιαζε τα χρώματα γίνονταν όλο και πιο μαγικά. Η μπλε ώρα έδωσε απίθανες φωτογραφίες και δεν μπορούσα παρά να τραβάω συνεχώς, ακόμη κι αν η μπαταρία ήταν στην κόκκινη ένδειξη. Αυτά τα απογευματινά χρώματα είναι κάπως ρομνατικά, με κάνουν να χαμογελάω έστω κι αν είναι ένα μελαγχολικό χαμόγελο.

Η ώρα είχε περάσει, οπότε έπρεπε να γυρίσουμε πίσω στο σπίτι για να ετοιμαστούμε για το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Πήγαμε σε ένα πολύ γλυκό χωριό εδώ στη Γορτυνία, το Βαλτεσινίκο, σε ένα εστιατόριο με ζωντανή μουσική.

Τώρα, για την Πρωτοχρονιά, βρίσκομαι στο μέρος όπου μεγάλωσα, το Βλαχιώτη. Οπότε έχετε από εδώ τις καλύτερες ευχές μου για το 2023.

Θα τα πούμε σύντομα.

Αγκαλιές!

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται.

NEWSLETTER

ΜΕΙΝΕΤΕ ΕΝΗΜΕΡΩΜΕΝΟΙ ΓΙΑ ΝΕΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ