Καλησπέρα και χρόνια πολλά σε όλους! Ελπίζω να περνάτε όμορφα μέχρι τώρα τις γιορτές. Αν και με λίγη καθυστέρηση σκέφτηκα να σας δείξω μερικές φωτογραφίες από τις γιορτές μου στο βουνό.
Την ημέρα των Χριστουγέννων, λίγο πριν δύσει ο ήλιος εγώ κι οι δύο αδελφοί μου “τρέχαμε” με το αμάξι να προλάβουμε το ηλιοβασίλεμα. Ετοίμαζα την κάμερα με το τρίποδο μέσα στο αυτοκίνητο καθώς ανεβαίναμε σε ένα από τα ψηλότερα σημεία της Στεμνίτσας. Δυστυχώς όμως την ώρα που φτάσαμε κι έκλεισα πίσω μου την πόρτα χανόταν πίσω από το βουνό το τελευταίο φως του ήλιου. Είχαμε αργήσει για ένα λεπτό. Παρόλο που δεν απολαύσαμε το ηλιοβασίλεμα, αποζημιωθήκαμε με ένα πανέμορφο φεγγάρι να κυριαρχεί σε έναν καθαρό ουρανό με παραδεισένια χρώματα.
Η Στεμνίτσα φαινόταν υπέροχη τώρα με αυτή τη ροζ απόχρωση. Το χωριό βρίσκεται ανάμεσα σε λόφους και βουνά, είναι αμφιθεατρικό αλλά προστατευμένο και από αυτό το σημείο η θέα είναι υπέροχη γιατί στρέφεται και προς το χωριό αλλά έξω από αυτό.
Καθώς απολαμβάναμε τη θέα το σούρουπο, πέρασε μια φίλη που έχει έναν ξενώνα πολύ κοντά στο σημείο με μία παρέα τριών σκύλων. Η Ρου ή αλλιώς Χιονάτη είναι μια απίθανη σκυλίτσα, έχω ξαναγράψει γι’ αυτήν εδώ στο blog. Την ξέρω από κουτάβι, οπότε ήταν πολύ άνετη μαζί μας και έπαιξε με τον μικρό μου αδερφό, τον Δρακούλη.
Καθώς βράδιαζε τα χρώματα γίνονταν όλο και πιο μαγικά. Η μπλε ώρα έδωσε απίθανες φωτογραφίες και δεν μπορούσα παρά να τραβάω συνεχώς, ακόμη κι αν η μπαταρία ήταν στην κόκκινη ένδειξη. Αυτά τα απογευματινά χρώματα είναι κάπως ρομνατικά, με κάνουν να χαμογελάω έστω κι αν είναι ένα μελαγχολικό χαμόγελο.
Η ώρα είχε περάσει, οπότε έπρεπε να γυρίσουμε πίσω στο σπίτι για να ετοιμαστούμε για το Χριστουγεννιάτικο τραπέζι. Πήγαμε σε ένα πολύ γλυκό χωριό εδώ στη Γορτυνία, το Βαλτεσινίκο, σε ένα εστιατόριο με ζωντανή μουσική.
Τώρα, για την Πρωτοχρονιά, βρίσκομαι στο μέρος όπου μεγάλωσα, το Βλαχιώτη. Οπότε έχετε από εδώ τις καλύτερες ευχές μου για το 2023.
Θα τα πούμε σύντομα.
Αγκαλιές!