Τις τελευταίες μέρες σχεδόν μονοπωλεί το μυαλό μου το θέμα της διάσωσης του Μαινάλου από τις ανεμογεννήτριες. Είναι στιγμές που παρατηρείς από απόσταση τα προβλήματα της ζωής και νιώθεις ότι δεν σε αγγίζουν πια. Σαν να μην ανήκουν σε εσένα, και όντως δεν ανήκουν, γιατί όλοι και όλα είμαστε περαστικοί από εδώ.
Αλλά αν άξιζε κάτι να με απασχολεί αυτό θα ήταν η διατήρηση του φυσικού περιβάλλοντος! Γιατί είναι το πιο όμορφο πράγμα που μπορεί να μας δώσει η ζωή σε αυτόν τον πλανήτη. Και δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτα οι άνθρωποι, το βρίσκουμε έτοιμο εκεί έξω. Πρέπει να το δουν όσοι πιο πολλοί γίνεται, όσα πιο πολλά παιδιά γίνεται! Γιατί ξέρω ότι και μόνο να το βλέπεις θεραπεύεσαι. Είναι σαν να σου δίνει κάποιος διαμάντι για δώρο και να το πετάς στα σκουπίδια. Μόνο που το διαμάντι έχει κάποια αξία, ενώ η φύση είναι ανεκτίμητη.
Όταν βρίσκομαι στο δάσος, πολλές φορές, κοιτώ ψηλά στον ουρανό. Νομίζω είναι μια ενδιαφέρουσα κίνηση να γυρίσεις εντελώς το κεφάλι και να κοιτάξεις τη θέα, τα κλαδιά των δέντρων με φόντο τον ουρανό. Μια κίνηση που δεν την κάνω συχνά όταν βρίσκομαι στις πόλεις επειδή τα κτήρια είναι κοντά μεταξύ τους και με κατευθύνουν στο να συνεχίσω να κινούμε μπροστά, κοιτώντας χαμηλά. Δεν ξέρω αν θα είχα και καμιά καλή θέα, κατά πάσα πιθανότητα θα αντίκριζα την κάτω όψη κάποιου μπαλκονιού με ξεφτισμένους σοβάδες…
Τα πορτοκαλοκίτρινα φύλλα είναι πεσμένα τώρα στην Κεφαλόβρυση… Μερικές φορές διστάζω να περπατήσω στο σημείο αυτό, γιατί θα τσακίσω τα φύλλα και δεν το θέλω. Είναι ωραία με το πορτοκαλί χαλί μπροστά από την κρήνη.
Όλα είναι σε μια αποσύνθεση. Το δάσος είναι υγρό, εσωστρεφές και δεν μυρίζει τόσο έντονα το άρωμα του κέδρου.
Η Στεμνίτσα από ψηλά όταν έχει πέσει ο ήλιος. Φαίνονται μόνο τα φώτα της και γύρω το φυσικό τοπίο.
Κοιτώντας ψηλά, στον δρόμο ασφάλτου γύρω από το χωριό.
Κάνοντας μια ευχή να μείνει ανέγγιχτο το Μαίναλο… “Μακάρι…” Και συνεχίζω να έχω εμπιστοσύνη στη ζωή. Ακόμη κι αν φαίνονται παράλογα κάποια πράγματα, νιώθω ότι έρχονται πάντα τα σωστά κι ας μην το καταλαβαίνουμε.
