Όλα ξεκίνησαν στα μέσα Αυγούστου όταν ο φίλος Νίκος Γιοβανίδης, πρόεδρος της Ε.Ν.ΑΚ (Ελληνική Ναυαγοσωστικη΄ Ακαδημία) με κάλεσε στο νησί για να ακούσουμε live τον σαξοφωνίστα Jimmy Sax. Παράλληλα θα είχα την ευκαιρία να γνωρίσω τους καλύτερους από την ομάδα του και να πάρω μια γεύση από το πώς είναι η ζωή ενός ναυαγοσώστη στη Σαντορίνη. Στις 11 Σεπτεμβρίου λοιπόν, μετά την εργασία μου έφυγα κατευθείαν για Αθήνα με το λεωφορείο, πέταξα με την πτήση των 23:40 και μέσα σε μόλις μισή ώρα έβλεπα το έντονα φωταγωγημένο νησί από ψηλά. Εκεί με υποδέχτηκε ο οικοδεσπότης μου. Κάναμε ένα γρήγορο tour στο κέντρο των Φηρών και ήπιαμε μια μπύρα στο “KOO CLUB” ακούγοντας πολύ καλή μουσική από τα decks. Σύντομα πήγα για ύπνο, διότι θα ακολουθούσε μεγάλη ξενάγηση τις επόμενες ημέρες. Το δωμάτιό μου ήταν στο “Villa Mare Angelica”, ένα πραγματικά άνετο δωμάτιο, με καθιστικό, πλήρως εξοπλισμένο mini bar, δύο τηλεοράσεις (τις οποίες δεν χρησιμοποίησα ποτέ), κάθε μέρα φρέσκες πετσέτες και σε απόσταση αναπνοής από τη θάλασσα!
Το επόμενο πρωί όταν βγήκα από το δωμάτιο αμέσως αντίκρισα το μπλε του Αιγαίου. Συνειδητοποίησα ότι βρισκόμουν στην παραλία Περιβόλου, γνωστή για τα πολλά beach bars όπου κατά καιρούς εμφανίζονται διάφοροι DJs που παίζουν χορευτική μουσική. Η παραλία βρίσκεται 3 χλμ. νοτιοανατολικά των Φηρών και η πρόσβαση σε αυτή είναι πολύ εύκολη. Η ακτή καλύπτεται από απαλή μαύρη άμμο και τα νερά της θάλασσας είναι κρυστάλλινα. Λόγω του προσανατολισμού της, δεν επηρεάζεται από τους βόρειους ανέμους που μπορεί να προκαλέσουν υψηλό κυματισμό σε άλλες παραλίες του νησιού.
Αμέσως εντόπισα τα στοιχεία της Ε.Ν.ΑΚ στον χώρο. Τη βάρκα και τον λευκό πύργο, που αργότερα έμαθα ότι από αυτόν επόπτευε τα βαθιά νερά η Στεφανία μια γλυκιά και όμορφη ναυαγοσώστρια. Το εστιατόριο “En Lefko” με τα όμορφα τραπέζια και τα λινά σκίαστρα ήταν η απόλυτη επιλογή για πρωινό, μεσημεριανό και δείπνο για τους ναυαγοσώστες της ομάδας και άρα και για εμένα. Και ήταν δίπλα ακριβώς από το ξενοδοχείο μου!
Σύντομα έφτασε ο οικοδεσπότης μου και η περιήγηση ξεκίνησε! Για πρωινό εκείνη την ημέρα πήγαμε στο Φηροστεφάνι, όμως πριν καθίσουμε στο μαγαζί περπάτησα στα στενά και ξεκίνησα να τραβάω τις πρώτες ενθουσιώδεις φωτογραφίες! Μικρές λεπτομέρειες στα μαγαζάκια, ο κόσμος, η θέα, όσο περιπλανιόμουν όλο και κάτι κέρδιζε το κλικ της κάμερας. Κάθισα και κοίταξα την Οία από μακριά, την Παλιά και τη Νέα Καμένη, τα νησιά που έχουν απομείνει στο κέντρο της Σαντορίνης μετά από την μινωική έκρηξη του ηφαιστείου….
Έπειτα απολαύσαμε το πεντανόστιμο πρωινό μας στο εξαιρετικό ξενοδοχείο και cafe “GALINI”, με θέα την καλντέρα της Σαντορίνης. Εγώ προτίμησα το πιάτο με τις φέτες ψωμιού με αμυγδαλοβούτυρο και φρούτα, ένα ποτήρι φυσικό χυμό, ζεστό τσάι και νερό από τα Καρπάθια όρη. Αν και η σεζόν πλησίαζε προς το τέλος της, υπήρχε πολύς κόσμος και το μαγαζί ήταν γεμάτο.
Μετά από έναν γρήγορο περίπατο στα Φηρά, συνέβη κάτι αναπάντεχο. Σε αυτοσχεδιασμό ο Νίκος αποφάσισε να κάνουμε κάτι το οποίο ο ίδιος είχε βάλει στόχο εδώ και αρκετό καιρό. Επισκεφθήκαμε το οινοποιείο και μουσείο “CANAVA”. Οι κάναβες είναι κλειστοί χώροι που χρησιμοποιούνται για οινοποιείο και αποθήκη κρασιών, στο παρελθόν κυρίως σε καπετανόσπιτα της Σαντορίνης. Η CANAVA SANTORINI ιδρύθηκε το 1974 με ιδιαίτερη φροντίδα από τον Ευάγγελο Λυγνό. Σήμερα ο γιος του Λουκάς Λυγνός παράγει τα αποστάγματα με τις ίδιες συνταγές που κληρονομήθηκαν από γενιά σε γενιά και εξακολουθούν να χρησιμοποιούνται μέχρι σήμερα.
Ουσιαστικά περιηγηθήκαμε στις αποθήκες του οινοποιείου και έπειτα κατεβήκαμε σε ένα μουσείο, το οποίο έμοιαζε με μακέτα 1:1 η οποία αναπαριστούσε το πώς ήταν τα σπίτια και τα διάφορα καταστήματα της εποχής. Έμοιαζε με χώρο γυρισμάτων ταινίας, η παραμικρή λεπτομέρεια ήταν εκεί και νόμιζα ότι σε λίγο θα βγουν ηθοποιοί από τις διάφορες γωνίες. Υπήρχαν επίσης ασπρόμαυρες φωτογραφίες από την καθημερίνοτητα των Σαντορινιών στα μέσα του προηγούμενου αιώνα. Από τα ηχεία του μουσείου ακουγόταν το “Βαλς των Χαμένων Ονείρων” του Μάνου Χατζηδάκη. Το μέρος με χαλάρωσε και ένιωσα μια γλυκιά νοσταλγία.
Την ξενάγηση μας έκανε η Άρτεμις Θαλασσινή, μια καλλιτέχνιδα η οποία τραγουδά και γράφει ποίηση. Η ίδια μας έκανε τη χάρη να τραγουδήσει κατά τη διάρκεια της ξενάγησης με την υπέροχη απαλή φωνή της. Στο τέλος της ξενάγησής μας, ήρθε η ώρα της γευσιγνωσίας! Δοκιμάσαμε τσικουδιά, ούζο και λικέρ φραγκόσυκο και καφέ τα οποία λάτρεψα! Ήθελα να αγοράσω μερικά μπουκάλια, αλλά δεν θα χωρούσαν στο σακίδιο με το οποίο είχα έρθει στο νησί, ούτε θα μπορούσα να τα περάσω από το αεροδρόμιο. Όμως ελπίζω κάποια στιγμή να τα γευτώ ξανά.
Επόμενος προορισμός μας ήταν το Μεγαλοχώρι και συγκεκριμένα το καφενείο της Ειρήνης για ελληνικό καφεδάκι και σπιτική λεμονάδα με τζίντζερ. Ένα ήσυχο μέρος, απλό, “ο καφενές της γειτονιάς” πάνω στο κεντρικό καλντερίμι του χωριού. Το μέρος είχε μοναδική διακόσμηση. Διάφορα αντικείμενα αντίκες, φρούτα, λαχανικά και ηλεκτρικές συσκευές, πιάτα σε προθήκες και διάφορα άλλα δημιουργούσαν μια έκρηξη χρωμάτων και συνθέσεων.
Στη συνέχεια ο Νίκος ήθελε να μου γνωρίσει τον Στέλιο, έναν καταπληκτικό μάστορα επεξεργασίας δέρματος, ο οποίος διατηρεί ένα ιδιαίτερο μαγαζί στο κέντρο του χωριού.
Μπαίνοντας στο κατάστημα διαλογιστικοί ήχοι από ινδικά μουσικά όργανα ακουγόταν στα ηχεία, αναρριχώμενοι πόθοι διέτρεχαν ολόκληρο το κατάστημα και ο Στέλιος ήταν πίσω στο εργαστήρι του. Όταν τον είδα αμέσως ξεκινήσαμε συζήτηση σχετικά με την πνευματική αναζήτηση και την τέχνη του… Πήρα μια κάρτα του γιατί, αν και χρησιμοποιεί δέρματα ζώων, αν ποτέ αγοράσω δερμάτινη ποδιά για τη δική ενασχόληση, την αργυροχοΐα, θα ήθελα να την έχει φτιάξει εκείνος. Εις το επανιδείν Στέλιο!
Μετά από αυτό το μικρό διάλειμμα είχε έρθει η ώρα για λίγη διασκέδαση συνδυασμένη όμως με γνώση και εξερεύνηση. Επισκεφθήκαμε το μουσείο της χαμένης Ατλαντίδας. Ναι πράγματι, ίσως πολύ να μην το έχετε ακούσει, αλλά πλέον είναι κοινά αποδεκτό από μεγάλη μερίδα του επιστημονικού χώρου, ότι η χαμένη Ατλαντίδα, για την οποία βρίσκουμε αναφορές μόνο από τον Πλάτωνα, είναι η αρχαία πόλη της Σαντορίνης! Όλη η γεωμορφολογική εικόνα του νησιού πριν την έκρηξη του ηφαιστείου και τα ερείπια της πόλης, που σώζεται σε πολύ καλή κατάσταση, αυτό μαρτυρούν!
Στο υπερσύγχρονο μουσείο παρακολουθήσαμε μια μικρή ταινία σχετικά με τον αρχαίο αυτό πολιτισμό και την καταστροφή του από τη μινωική έκρηξη του ηφαιστείου. Μόνο που αυτή η ταινία ήταν σε 3D προβολή, οι καρέκλες κινούνταν και νερό πεταγόταν κατά πάνω μας σε μικρές δόσεις, σε μια προσπάθεια ο επισκέπτης να έχει μια πιο έντονη εμπειρία, σαν να βρισκόταν εκεί τη στιγμή της έκρηξης. Το μουσείο είναι ιδανικό για παιδιά αλλά και ενήλικες. Σας προτείνω να το επισκεφθείτε, αν σας ενδιαφέρει να μάθετε τα μυστικά της Ατλαντίδας μέσα από τις γραφές του Πλάτωνα!
Μετά από αυτό το fun κομμάτι της ημέρας είχε πια αρχίσει να απογευματιάζει… ήταν η ώρα για κολύμπι. Βέβαια δεν ήξερα ακριβώς πού θα πηγαίναμε, σύντομα όμως όλο το πλάνο- έκπληξη ήρθε απότομα εμπρός μου! Φτάσαμε στη μαρίνα Βλυχάδα και πήραμε το ενιάμετρο σωστικό σκάφος, ώστε αν προκύψει περιστατικό διάσωσης να είμαστε σε ετοιμότητα.
Αφού βγήκαμε από το λιμάνι και είπα να καθίσω να απολαύσω τη βαρκάδα, ο captain μου ζήτησε να πιάσω το τιμόνι!!! Πρώτη φορά θα οδηγούσα σκάφος! Το χειριστήριο ήταν στα χέρια του φυσικά, αλλά το τιμόνι ήταν δική μου ευθύνη. Η αδρεναλίνη έφτασε στα ύψη. Βγήκαμε στα ανοιχτά, εκεί συνειδητοποίησα ότι θα έχει κι άλλα σκάφη στο νερό και πως είναι μεγάλη η ευθύνη που έχω. Παρόλα αυτά δεν ανησύχησα πραγματικά ούτε μια στιγμή γιατί ακολουθούσα τις οδηγίες του ειδικού, σε περιπτώσεις που έπρεπε να αποφύγω κάτι. Στα ανοιχτά είχε κύμα και ζοριζόμουν να κουμαντάρω το βάρος του σκάφους, έβαζα όλη τη δύναμη του σώματός μου. Η αλήθεια είναι όμως ότι το απολάμβανα. Ο Νίκος ακολούθησε τη μέθοδο κατά την οποία ο δάσκαλος πετάει τον μαθητή κατευθείαν στη θάλασσα για να μάθει κολύμπι.
Διασχίσαμε όλο το νότιο φρύδι της Σαντορίνης από την πλευρά του Κρητικού πελάγους και μπήκαμε μέσα στην καλδέρα με κατεύθυνση το ηφαίστειο! Εκεί άρχισα να καταλαβαίνω προς τα πού πηγαίναμε. Περάσαμε ανάμεσα από την Παλαιά και Νέα Καμένη, δύο νησιά με έντονα ανάγλυφη ψυγμένη λάβα, και σταματήσαμε στις θερμές πηγές της Νέας Καμένης. Ήταν αυτά που είχα ακούσει ως hot springs. Αμέσως άρχισε να μυρίζει έντονα το θειάφι που ανέβλιζε μέσα από τη θάλασσα λόγω της ενεργητικότητας του ηφαιστείου. Βούτηξα στο νερό και για κακή μου τύχη βούτηξα και το κεφάλι. Μύριζα θειάφι για πολλές μέρες μετά, μυρωδιά όχι και τόσο ευχάριστη. Προσοχή αν ποτέ πάτε, μην κάνετε το λάθος να πιστέψετε ότι η λάσπη εκεί κάνει καλό στο δέρμα. Αν παρόλα αυτά θέλετε να έχετε μια δυνατή ανάμνηση από το μέρος, τολμήστε το! Το νερό ήταν πολύ ζεστό και στάχτες χόρευαν ανάμεσά μας. Είναι κάτι μοναδικό και όσοι επισκεφθείτε τη Σαντορίνη αξίζει να πάτε εκεί για κολύμπι.
Στην επιστροφή άλλη μια έκπληξη με περίμενε. Στην αρχή οδήγησα πάλι εγώ, αλλά είχε πιο έντονο κύμα και βράχηκα ολόκληρη. Σε μιαστιγμή εξαφανίστηκε ο ορίζοντας και μεγάλη ποσότητα νερού μπήκε μέσα στο σκάφος. Εκεί είναι η αλήθεια φοβήθηκα λίγο, αλλά ο Νίκος ήταν ατάραχος και γρήγορα τακτοποίησε το θέμα βγάζοντας το νερό έξω από το σκάφος. Ήρθαν στο μυαλό μου εικόνες από ταινίες με ναύτες που παλεύουν με τα κύματα. Πόσο δύσκολο επάγγελμα… Φυσικά αυτά τα κύματα για έναν έμπειρο ναυσιπλόο μπορεί να ήταν παιχνιδάκι, για εμένα όμως ήταν πρόκληση.
Μετά από λίγο και καθώς ο ήλιος πλησίαζε τον ορίζοντα έπαψα να ασχολούμαι με την οδήγηση και απόλαυσα τη βόλτα. Το μπλε ήταν από άλλο κόσμο, τα σκάφη τώρα που είχαν ναυλώσει οι τουρίστες έπαιρναν σειρά απέναντι από τη δύση. Όλα για να απολαύσουν οι τουρίστες το ηλιοβασίλεμα. Ο ήλιος είχε αρχίσει να αγγίζει τη θάλασσα και εγώ κοιτούσα τα έντονα χρώματα να αλλάζουν από κίτρινο σε πορτοκαλί και μετά σε βαθύ φούξια. Το φούξια καθρεφτιζόταν στο νερό, δεν ήταν παραίσθηση. Το φαινόμενο ήταν τόσο έντονο που τα χρώματα έμοιαζαν σαν ψυχεδελικά. Είχα καρφώσει το βλέμμα μου εκεί. Δεν πίστευα αυτό που έβλεπα. Δεν το πίστευα ότι το ηλιοβασίλεμα στη Σαντορίνη είναι όντως τόσο μοναδικό!
Σύντομα και όσο ο ήλιος εξαφανιζόταν στον ορίζοντα, στρίψαμε και μπήκαμε πρώτοι στη μαρίνα για να αποφύγουμε τον απίστευτο συνωστισμό που θα ακολουθούσε μετά. Στη συνέχεια απολαύσαμε μια παγωμένη μπύρα στο Καμάρι και συγκεκριμένα στο “Ethnic Coctail Bar” με live country μουσική, η καλύτερη επιλογή για το κλείσιμο της ημέρας. Τώρα προσμονούσα για την επόμενη μέρα, χωρίς καμιά αμφιβολία ότι με περιμένουν περισσότερες εκπλήξεις, άλλωστε βρισκόμουν στο ωραιότερο νησί του κόσμου παρέα με τον πιο φιλόξενο οικοδεσπότη.
Μείνετε συντονισμένοι γιατί σε λίγες ημέρες θα ανέβει το δεύτερο μέρος των διακοπών μου, με περισσότερες προτάσεις για το νησί! Ως τότε πολλά φιλία!
Ένα σχόλιο
Παράθεση: