Βρισκόμαστε στην αφήγηση της εμπειρίας μου από τις διακοπές μου στη Σαντορίνη. Σε αυτό το άρθρο θα προσπαθήσω να συγκεντρώσω τα πιο σημαντικά και να σας παρουσιάσω διάφορες δραστηριότητες τις οποίες μπορείτε να αναζητήσετε σε μια δική σας απόδραση στο νησί.
Τη δεύτερη μέρα μου στο νησί, και μετά από μία άκρως γεμάτη πρώτη ημέρα (διαβάστε εδώ), ο οικοδεσπότης μου Νίκος Γιοβανίδης με οδήγησε στα μυστικά της αρχαίας Σαντορίνης και της πόλης που φαίνεται να είναι η πασίγνωστη χαμένη Ατλαντίδα.
Ο Προϊστορικός οικισμός στο Ακρωτήρι της Σαντορίνης είναι το σημαντικότερο αρχαιολογικό εύρημα του νησιού και ένας από τους σημαντικότερους αρχαιολογικούς χώρους στο Αιγαίο. Ο οικισμός του Ακρωτηρίου βρίσκεται στο νοτιοδυτικό άκρο του νησιού και απέχει 15 χλμ. από την πρωτεύουσα του, τα Φηρά. Οι ανασκαφές εκεί ξεκίνησαν συστηματικά το 1967 από τον καθηγητή Σπύρο Μαρινάτο, ενώ μετά το θάνατό του, τη διεύθυνση ανέλαβε ο καθηγητής Χρίστος Ντούμας. Οι πρώτες εγκαταστάσεις στο Ακρωτήρι χρονολογούνται από την Ύστερη Νεολιθική Εποχή τουλάχιστον από την 4η χιλιετία π.Χ.. Οικισμός υπήρξε κατά την Πρώιμη Εποχή του Χαλκού (3η χιλιετία π.Χ.). Στη Μέση και Πρώιμη Ύστερη Εποχή του Χαλκού (20ος-17ος αιώνας π.Χ.) ο οικισμός επεκτάθηκε και αναδείχθηκε σε ένα από τα σημαντικότερα αστικά κέντρα του Αιγαίου.
Η μεγάλη έκταση του οικισμού (περίπου 200 στρέμματα), η εξαιρετική πολεοδομική του οργάνωση, το αποχετευτικό του δίκτυο, τα περίτεχνα πολυόροφα κτήρια με τον εντυπωσιακό τοιχογραφικό διάκοσμο, την πλούσια επίπλωση και την ποικιλία σε οικοσκευή μαρτυρούν τη μεγάλη του ανάπτυξη. Η ζωή στον οικισμό τελείωσε απότομα το τελευταίο τέταρτο του 17ου αιώνα π.Χ., όταν οι κάτοικοί του αποφάσισαν να τον εγκαταλείψουν εξαιτίας ισχυρών σεισμών. Έπειτα, ακολούθησε η μεγάλη Μινωική έκρηξη του ηφαιστείου και τα ηφαιστειακά υλικά κάλυψαν ολόκληρο το νησί και έτσι προστάτευσαν ως σήμερα τα κτήρια και το περιεχόμενό τους, όπως συνέβη και στην Πομπηία!
Μετά από την επίσκεψη στον αρχαιολογικό χώρο, δεν θα μπορούσαμε να μην επισκεφθούμε το μουσείο στα Φηρά, όπου φυλάσσονται οι εξαιρετικές τοιχογραφίες και διάφορα αντικείμενα των κατοικιών του οικισμού. Μία από τις αγαπημένες μου ήταν η τοιχογραφία ¨”Κροκοσυλλέκτριες” που βρέθηκε στην Οικία των Γυναικών. Μία άλλη πολύ γνωστή τοιχογραφία που μπορέσαμε να θαυμάσουμε ήταν εκείνη του “Ψαρά” από την Δυτική Οικία του Ακρωτηρίου.
Ύστερα αποφασίσαμε ότι χρειαζόμασταν ένα χαλαρωτικό, μεσημεριανό κολύμπι στα βαθιά νερά της παραλίας Περιβόλου, κατά τη διάρκεια του οποίου απόλαυσα τη θεραπευτική δράση της θάλασσας και του θερμού ήλιου. Αργότερα, ετοιμαστήκαμε για την απογευματινή έξοδο στην Οία. Φτάσαμε στο χωριό περίπου μίαμιση ώρα πριν τη δύση του ήλιου. Ο Νίκος μου έκανε μια γρήγορη ξενάγηση στον κεντρικό πεζόδρομο του νησιού και είδαμε τη θέα από συγκεκριμένα σημεία κατάλληλα για να να ρεμβάσει κανείς. Αν και βρισκόμασταν στην καρδιά του Σεπτέμβρη, είχε αρκετό κόσμο που στέκονταν να απολαύσουν την ομορφιά, τα καταστήματα ή τραβούσαν φωτογραφίες. Φαντάστηκα ότι τους καλοκαιρινούς μήνες, μια τυπική ημέρα δεν θα μπορούσα να περπατήσω στα στενά από την πολυκοσμία. Η Οία δεν είναι τυχαία ένας από τους κορυφαίους προορισμούς στον κόσμο! Η θέα, η ενέργεια, η αρχιτεκτονική και όλα όσα μπορείς να κάνεις εκεί, είναι κάτι ανεπανάληπτο.
Με κάποιον τρόπο καταφέραμε να ξεφύγουμε από τον συνωστισμό και κόψαμε δρόμο, για να φτάσουμε εγκαίρως στον προορισμό μας. Έπρεπε να φτάσουμε νωρίς στο ξενοδοχείο “Andronis Arcadia” και συγκεκριμένα στο “Pacman Sunset Restaurant”, όπου και θα παρακολουθούσαμε live τον σαξοφωνίστα Jimmy Sax! Λάβαμε ιδιαίτερη φροντίδα από το προσωπικό και η θέση του τραπεζιού που είχε κλείσει ο Νίκος ήταν σε απόσταση αναπνοής από τα decks. Εκείνη την ώρα η μουσική που έπαιζε η Γεωργία μου ανέβασε τη διάθεση αλλά με έκανε να αισθανθώ και λίγη μελαγχολία σκεπτόμενη ότι όλα αυτά κάποια στιγμή θα τελείωναν… Σε αυτό συνέβαλλε και το ηλιοβασίλεμα…
Ο Νίκος με προέτρεψε να τραβήξω φωτογραφίες και έτσι σηκώθηκα και άρχισα να εξερευνώ μέσα από τον φακό τον περιβάλλοντα χώρο και τα καταστήματα του ξενοδοχείου. Είχε τέσσερα διαφορετικά μαγαζιά εστίασης, για κρασί, για φαγητό, για ποτό και έναν ειδικά διαμορφωμένο χώρο για φωτογράφιση ζευγαριών με θέα το ηλιοβασίλεμα.
Όταν κατέβηκα στην πισίνα το βλέμμα μου συνάντησε ένα ζευγάρι να αγναντεύουν τον ορίζοντα. Τους τράβηξα την κατάλληλη στιγμή πριν αποχωρήσουν. Μακάρι να τους γνώριζα για να τους δώσω την εικόνα, αλλά εκείνη τη στιγμή ήμουν μαγεμένη από αυτό που συνέβαινε και δεν το σκέφτηκα…
Διέσχισα μόνη τη γέφυρα και οδηγήθηκα στα όρια της πισίνας. εκεί που στον ορίζοντα ενώνονταν τον νερό της πισίνας, αυτό της θάλασσας και ο ήλιος. Άλλο ένα πανέμορφο ηλιοβασίλεμα άφησε για πάντα στην καρδιά μου μια ανεξίτηλη πινελιά που θα με συντροφεύει για την υπόλοιπη ζωή μου.
Όταν ο ήλιος χάθηκε και περάσαμε στην μπλε ώρα, ανέβηκα πάλι στο Pacman για το κλείσιμο της Γεωργίας. Ήταν τόσο έντονα τα χρώματα, η μουσική, οι άνθρωποι. Υπήρχε ευφορία. Οι δάδες είχαν ανάψει και το ίδιο και τα λαμπιόνια πάνω από τα κεφάλια μας!
Όταν άρχισε να βραδιάζει έγινε η αλλαγή στο πρόγραμμα και ο Jimmy Sax ανέβηκε στη σκηνή. Έπαιζε ηλεκτρονική μουσική την οποία συνόδευε μαγικά με το σαξόφωνό του. Στην αρχή όλοι καθόμασταν, αλλά μέσα σε λίγα λεπτά ο μουσικός βγήκε μπροστά και το κοινό τον περικύκλωσε για το υπόλοιπο της βραδιάς. Η μουσική του ήταν εξαιρετική! Τράβηξα πολύ λίγες φωτογραφίες και ένα μικρό βίντεο και μετά αφέθηκα στον χορό! Κάποια στιγμή ο Jimmy με πλησίασε, στράφηκε αντικριστά μου και είχαμε ένα μικρό debate εκείνος με το σαξόφωνό του και εγώ με τον χορό μου. Ο κόσμος το χάρηκε πολύ και στο τέλος χειροκρότησε με την παρότρυνση του καλλιτέχνη!
Εκείνη τη στιγμή καθόταν στο τραπέζι η υπόλοιπη παρέα μας που μόλις είχε φτάσει, μερικοί από τους ναυαγοσώστες της παραλίας Περιβόλου, η Στεφανία, ο Βασίλης, ο Κωνσταντίνος και οι υπόλοιποι. Όλο το κοινό χορεύαμε μαζί σαν μια παρέα, με ένα μόνιμο χαμόγελο στα χείλη. Στο τέλος του show, μετά από μία ώρα περίπου, προλάβαμε να τραβήξουμε μια φωτογραφία με τον μουσικό πριν αυτός αποχωρήσει.
Την επόμενη ημέρα ξύπνησα και μια μικρή έκπληξη με περίμενε. Είχα τη χαρά να δοκιμάσω ταϋλανδέζικο μασάζ από τον Στάθη, έναν θεραπευτή και φίλο του οικοδεσπότη μου. Η εμπειρία ήταν κάτι το μοναδικό, από εκείνη την ημέρα η πλάτη και οι ώμοι μου πήραν τη σωστή ανοιχτή θέση και ο πόνος που είχα ελαττώθηκε σε μεγάλο βαθμό! Είχα αλλάξει, είχα χαλαρώσει, είχα θεραπευτεί σημαντικά από το μασάζ αλλά και την όλη εμπειρία που είχα μέχρι εκείνη τη στιγμή από τη Σαντορίνη. Τώρα, νιώθοντας το σώμα μου πιο ελαφρύ, μπορούσα να απολαύσω την περιπέτεια της τρίτης και τελευταίας μου ημέρας στο νησί.
Ο Νίκος είχε κλείσει τραπέζι για γευσιγνωσία στο “Santo Wines” ένα από τα καλύτερα οινοποιεία της Σαντορίνης. Φτάσαμε την κατάλληλη στιγμή για να συνοδεύσουμε το ηλιοβασίλεμα με τέσσερα διαφορετικά κρασιά. Δοκιμάσαμε με τη σειρά Ασσύρτικο, Νυκτέρι, Μαυροτράγανο (που με εντυπωσίασε!) και φυσικά για την κορύφωση της δύσης του ηλίου το αγαπημένο, γλυκό Vinsanto! Ήταν ένα μαγικό απόγευμα. Εκεί άφησα ένα κομμάτι μου και η θέα προς την καλντέρα και τον πολύχρωμο ορίζοντα θα είναι μια γλυκιά ανάμνηση να με υποστηρίζει όταν προκύπτουν οι προκλήσεις της καθημερινότητας. Εκείνη τη στιγμή δεν υπήρχαν στεναχώριες, δεν υπήρχε τίποτα. Ήμουν ελεύθερη.
Όταν το φως χάθηκε πήραμε το αμάξι για την τελευταία κοινή εμπειρία μας στο νησί, στο Μεγαλοχώρι. Περπατήσαμε ως το “Symposion” ένα εμπνευσμένο κέντρο πολιτισμού που με έκανε να χάσω τον εαυτό μου στους χώρους του. Δεν είχα καταλάβει ακριβώς τι θα ακολουθούσε, γενικά ο οικοδεσπότης μου δεν με προετοίμαζε για τα μέρη που επισκεπτόμασταν. Το νήμα του σχεδίου του ξεδιπλωνόταν σιγά-σιγά κάθε μέρα, κάθε στιγμή… Το Symposion είναι ένα πολιτιστικό κέντρο που φιλοξενεί ένα ευρύ φάσμα δραστηριοτήτων και παραστάσεων εμπνευσμένες από τις εννέα μούσες των τεχνών. Ανήκει και διευθύνεται από τον Argy Kakissis (Διευθύνων Σύμβουλος) και τον Γιάννη Πανταζή (Μουσικός Διευθυντής/Μουσικός/Artisan Οργάνων).
Παρακολουθήσαμε την πρώτη εμπορική έκθεση του φωτογράφου Γιώργου Τατάκη με όνομα “Caryatis: Έκθεσις Βήτα”. Για τις φωτογραφίες του Τατάκη, τι να πω, είμαι περήφανη που έχουμε τέτοιους καλλιτέχνες στην Ελλάδα. Οι περισσότερες εικόνες του με καθήλωσαν. Ο τρόπος που χειρίζεται τα εργαλεία της σύνθεσης, το contrast, τις φόρμες, τη συμμετρία, την ιεραρχία και το βάθος είναι κάτι που πραγματικά αξίζει να δείτε από κοντά! Η συγκεκριμένη έκθεση θα παραμείνει στον χώρο μέχρι τις 25 Οκτωβρίου.
Στην αίθουσα της έκθεσης και λίγο πιο μέσα σε ένα εργαστήρι και χώρο μελέτης, συνάντησα τους δύο μουσικούς που σε πολύ λίγο θα ακούγαμε ζωντανά στο κονσέρτο “Echoes”! Ο Γιάννης Πανταζής (στα πνευστά και στα έγχορδα) και ο Γιάννης Κουέλης (στα κρουστά) είναι δύο εξαίρετοι καλλιτέχνες!
Ο Γιάννης Πανταζής συνθέτει μουσική και πραγματοποιεί εμφανίσεις στην Ελλάδα και διεθνώς για πάνω από είκοσι χρόνια. Είναι ένας ευρέως αναγνωρισμένος τεχνίτης οργάνων με ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τη μυθολογία και τον ρόλο της μουσικής στο παρελθόν της Ελλάδας. Κατά τη διάρκεια της καριέρας του, έχει δώσει συναυλίες και έχει πραγματοποιήσει εκπαιδευτικά εργαστήρια στην Ελλάδα, το Ηνωμένο Βασίλειο, τη Γαλλία, την Τουρκία και τις Η.Π.Α. Έχει κάνει πολυάριθμες εμφανίσεις στις Η.Π.Α, όπως στο Σικάγο, τη Νέα Ορλεάνη κ.λπ. Εκπροσώπησε την Ελλάδα μέσω της συμμετοχής του στο πολιτιστικό πρόγραμμα της Ευρωπαϊκής Ένωσης «Folk Music in MusEUms» σε Εσθονία, Νορβηγία, Ιταλία και Ισπανία.
Οι δύο μουσικοί με έβαλαν στην παρέα τους και παίξαμε λύρα και τύμπανο. Ήταν τόσο χαλαρωτικό να παίζω αυτό το θαυμάσιο μουσικό όργανο, που βγάζει αρμονικούς ήχους πολύ εύκολα και απλά, ό,τι κι αν παίζεις! Ίσως αγοράσω ένα τέτοιο στο μέλλον! Συζητήσαμε για τέχνη, για την μυθολογία της αρχαίας Ελλάδας και είδα τον χώρο μελέτης του Γιάννη Πανταζή. Ήμουν κατενθουσιασμένη! Το χάρηκα τόσο πολύ που μπορούσα να έχω λίγο χρόνο μαζί τους! Έπειτα ήταν η ώρα για την μαγευτική συναυλία τους με αρχαιοελληνικές μελωδίες και παραδοσιακά ελληνικά τραγούδια. Μου έφεραν δάκρυα στα μάτια. Ήταν βάλσαμο να τους ακούς, ένα υπέροχο κλείσιμο για την εμπειρία μου από τη Σαντορίνη.
Υπολογίζοντας και το τελευταίο λεπτό, λίγο πριν τελειώσει η συναυλία, ο Νίκος έδωσε το σήμα για να φύγουμε, προκειμένου να προλάβω την πτήση μου για την Αθήνα. Θα ήθελα πολύ να ξανά δω αυτούς τους μουσικούς και τους ιδιοκτήτες του Συμπόσιον, να κουβεντιάσουμε και να τραγουδήσουμε μαζί. Ελπίζω να μπορέσω να τους επισκεφθώ ξανά ή μέσα από την τέχνη με κάποιον τρόπο οι δρόμοι μας να διασταυρωθούν στο μέλλον
Έφτασα στο αεροδρόμιο με μια αίσθηση ότι δεν πατούσα στο έδαφος, τόσο ανάλαφρη. Ευχαρίστησα τον Νίκο για την υπέροχη εμπειρία και χωρίς καμία καθυστέρηση μπήκα στο αεροπλάνο. Κάπως έτσι μαγικά το ταξίδι μου στη Σαντορίνη έφτασε στο τέλος του. Έχουν μείνει τόσα πολλά που δεν εξερεύνησα και τόσα πολλά που θα ήθελα να ξαναδώ. Θα προσπαθήσω να επιστρέψω στο νησί… Σας προτείνω να επισκεφθείτε αυτό το μοναδικό μέρος και να εξερευνήσετε τα μυστικά του. Εμένα με καθήλωσε, με συνεπήρε, με θεράπευσε!
Μέχρι το επόμενο άρθρο, να ταξιδεύετε! Αν όχι με το σώμα, τότε με τον νου!