Έριξε την πρώτη φθινοπωρινή βροχή σήμερα! Τί καλά! Αυτή η αίσθηση δροσερού αέρα που στην αρχή μπουκώνει την μύτη και τα πνευμόνια, αλλά αμέσως μετά σε αφήνει με μια αίσθηση αναζωογόνησης. Σαν να σου αποκαλύφθηκε κάποιο μυστικό του σύμπαντος. Σε επαναφέρει στον εαυτό σου και σε καλμάρει κάπως από τα άγχη…
Είναι αρκετές μέρες τώρα που ο καιρός έχει αλλάξει. Στην αρχή δεν κατάλαβα ακριβώς πότε τελείωσε ο Αύγουστος. Παρατήρησα μια νοσταλγία στην ατμόσφαιρα, το φως δεν ήταν τόσο λαμπερό. Κάτι από φθινόπωρο επικρατούσε, έξω και μέσα… Μετά κατάλαβα ότι έχουμε αρχές Σεπτεμβρίου και όλα αυτά είναι απολύτως φυσιολογικά. Είναι ένας απίθανος μήνας τόσο από άποψη καιρού όσο και διάθεσης. Ο Σεπτέμβριος δεν είναι ακριβώς λυπημένος μήνας, άλλα σίγουρα δεν έχει και την ανεμελιά του καλοκαιριού. Είναι κάπου στη μέση, και αυτό του προσδίδει μια ατμόσφαιρα ρομαντισμού. Είναι το αντίο της ζέστης και των σύντομων γνωριμιών, αλλά μαζί το “καλησπέρα” νέων ξεκινημάτων. Αγαπώ τον Σεπτέμβριο!
