Γεια σας αγαπημένοι μου αναγνώστες! Ελπίζω να είχατε μια όμορφη ημέρα!
Σήμερα καθόμουν σε ένα όμορφο σημείο στο δάσος… Είχα χρόνο για να ηρεμήσω. Είχα χρόνο όμως και για να σκεφτώ. Θα ήθελα να μοιραστώ κάποιες σκέψεις μου. Ίσως ενδιαφέρουν κάποιους από εσάς.
Μπορείς να το αισθανθείς. Είναι μια περίεργη περίοδος για όλους τους ανθρώπους σε αυτόν τον πλανήτη. Επικρατεί απίστευτα άμεση και σχεδόν με επιθετική ταχύτητα ενημέρωση, είναι σαν βομβαρδισμός. Αισθάνομαι ότι πολλοί γύρω μου δεν προλαβαίνουν να σκεφτούν πριν δράσουν. Δεν ξέρουν πού να πρωτοκοιτάξουν. Ενεργούν σπασμωδικά προκειμένου να συνεχίσουν να ανταπεξέρχονται στις ανάγκες και τις δυσκολίες της ζωής. Νομίζοντας έτσι ότι ξεφεύγουν από το πρόβλημα. Αυτό όμως είναι από πίσω τους σαν σκιά και ξαναεμφανίζεται…
Να μην προλαβαίνεις να σκεφτείς είναι επικίνδυνο, καταστροφικό. Το να βρίσκεσαι σε συνεχή πίεση, νιώθοντας πως κάτι πρέπει να αποφασίσεις για οποιοδήποτε θέμα, ενέχει τον κίνδυνο να χάσεις την αλήθεια, να χάσεις την ουσία. Είναι πιο εύκολο να μπερδευτείς, να χάσεις τον δρόμο σου όταν βρίσκεσαι σε πίεση, σε ταραχή και χωρίς να δεις όλες τις παραμέτρους. Όπως μέσα στο δάσος όταν έχει ομίχλη, ισχυρούς ανέμους, βροχή και νιώθεις το κρύο να σε τρυπά… Στην αρχή ένα μονοπάτι μπορεί να φαντάζει ιδανικό, πως γρήγορα θα σε πάει στον προορισμό σου και αφού δεν έχεις χρόνο να το αναλύσεις και αγωνιάς να βγεις γρήγορα από αυτή την κατάσταση, δεν εξετάζεις τα δεδομένα και εμπιστεύεσαι γρήγορα την πρώτη, γεμάτη φόβο ματιά. Το μονοπάτι αυτό όμως αποδεικνύεται λανθασμένη επιλογή, είναι κακοτράχαλο, σκοτεινό και με πολλές δυσκολίες, για να καταλήξεις εν τέλει σε άλλο μέρος από αυτό που ήθελες να πας.
Χρειάζεται κανείς χρόνο. Χρόνο για να σκεφτεί και επίσης χρόνο για να πράξει. Πράξε αργά και θα βρεις σπουδαίες διαφορές με πριν, μια άλλη ποιότητα έχει έρθει σε εσένα. Μια χάρη, τα βήματά σου είναι πιο σταθερά και αυτό σου δίνει κουράγιο… Μου φαίνεται ξεκάθαρο ότι στην εποχή μας, κυρίως από εξωτερικούς παράγοντες, επιβάλλεται με κάποιον τρόπο στους ανθρώπους η βιασύνη. “Πάρε γρήγορα την απόφαση, δεν έχουμε καιρό για χάσιμο”, “Λανσάραμε το νέο μηχάνημα με το οποίο κερδίζεις απίστευτο χρόνο”, “Κάνε αυτό και θα είσαι ο πιο γρήγορος”…
“Όποιος βιάζεται σκοντάφτει” λέει μια υπέροχη, σοφή παροιμία. Γιατί αυτή η ταχύτητα; Ποιος είναι ο λόγος; Είναι πραγματική ανάγκη; Μήπως ταξιδεύοντας με μεγάλες ταχύτητες και με πίεση, δεν χάνουμε όλη τη μαγεία του τοπίου και του ταξιδιού μας; Σε παρατηρείς καθόλου; Πώς κινείσαι; Πώς περνάνε οι σκέψεις από το μυαλό σου; Πώς δρας ή μήπως καλύτερα να πω, πώς αντιδράς στις προκλήσεις της ζωής;
Χαλάρωσε, ο χρόνος άλλωστε δεν υπάρχει. Μην πανικοβάλλεσαι… Στο σύμπαν επικρατεί το άχρονο και το άτοπο. Ας δούμε επιτέλους την μεγάλη εικόνα. Το να την δεις όμως δεν είναι κάτι απλό, δεν είναι θεωρητικό, είναι εμπειρία ζωής, ίσως η εμπειρία των εμπειριών. Είμαστε στο μάτι του κυκλώνα, εκεί δηλαδή, στον πυρήνα όλων των προβλημάτων και των αγωνιών. Αν πάρουμε χρόνο, ρίξουμε τις ταχύτητες και παρατηρήσουμε απ’ έξω τη ζωή και τον εαυτό μας, θα βρεθούμε ξαφνικά έξω από τον κυκλώνα, αυτός θα βρίσκεται μακριά από εμάς.
Και τότε… θα είμαστε και μακριά από τα προβλήματα. Μόνο τότε είναι σε θέση κανείς να γνωρίσει τις πραγματικές του ανάγκες. Μπροστά στα προβλήματα, θέλει απλά να κατεβάζεις ταχύτητα, όπως όταν είσαι πίσω από το τιμόνι και έχεις να ανέβεις μια ανηφόρα. Όταν μπροστά έχεις βουνό, κυριολεκτικά και μεταφορικά, σε παρακαλώ κατέβασε ταχύτητα, κράτα σταθερά και θα βγεις στην κορυφή. Ο καθαρός αέρας θα χτυπήσει το δέρμα του προσώπου σου και το φως του ήλιου θα σε λούσει. Θα τα έχεις καταφέρει…
Αγκαλιές σε όλους! Σας εύχομαι να παίρνετε χρόνο συχνά- πυκνά και να βγαίνετε από τον κυκλώνα!