ANGELINA HELIOTI

 
ABOUT

Το όνομά μου είναι Αγγελίνα Χελιώτη (Angelina Helioti) και πρόσφατα αποφοίτησα από την αρχιτεκτονική σχολή του Ε.Μ.Π.

 

Μετά από μήνες σκέψης, πήρα το ρίσκο να αφήσω τη ζωή στην Αθήνα. Ο λόγος, η ίδια η ποιότητα ζωής της μεγαλούπολης. Οι γρήγοροι ρυθμοί, η πίεση “να προλάβεις τις προθεσμίες”, ο πολύς κόσμος και η έλλειψη φυσικού περιβάλλοντος ήταν πράγματα που με οδήγησαν στην αλλαγή. 

 

Μετακόμισα σε ένα μικρό, ορεινό χωριό της Αρκαδίας, τη Στεμνίτσα. Αν και μεγάλωσα στη Λακωνία, η Αρκαδία είναι ο τόπος καταγωγής μου και έτσι κατά μία έννοια, αισθάνομαι ότι επέστρεψα σπίτι. Δεν ξέρω πόσο θα καταφέρω να παραμείνω εδώ, αλλά όσο κι αν καταλήξει να είναι, θα προσπαθήσω να το απολαύσω στο μέγιστο.


Εδώ απολαμβάνω όλα όσα λαχταρούσα! Δέντρα, ποτάμια, λίμνες, ησυχία, καθημερινότητα με αργούς ρυθμούς. Έχω έναν απλό τρόπο ζωής, που όμως μου δίνει έμπνευση για τις καλλιτεχνικές ενασχολήσεις μου, τη φωτογραφία, τη ζωγραφική, και τη δημιουργία βίντεο.  Συγχρόνως, σπουδάζω την τέχνη της αργυροχρυσοχοΐας σε δημόσια σχολή, που βρίσκεται εδώ. Σε αυτό το blog θα βρείτε άρθρα ημερολογιακού χαρακτήρα σχετικά με τη ζωή μου εδώ.

 

Ελπίζω να απολαύσετε όλα όσα θα μοιράζομαι μαζί σας

F I L E

Βρείτε με στο Instagram και στο Youtube. 

Κοινοποιήστε το στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Share on facebook
Share on twitter
Share on linkedin

ΠΙΣΩ ΣΤΗ ΣΤΕΜΝΙΤΣΑ

Καλημέρα ηλιαχτίδες!

Ελπίζω να είστε όλοι καλά παρά το γεγονός ότι βαλλόμαστε συνεχώς με δυσάρεστες ειδήσεις. Η σκέψη μου είναι πολύ έντονα στην ανθρωπότητα, περνάει πολλά τον τελευταίο καιρό. Οι αλλαγές όμως δεν γίνεται να μην έρθουν και κάποιες φορές είναι προς τα κάτω, άλλες είναι προς τα πάνω. Πάντα αυτό συνέβαινε και έτσι θα συνεχίσει. Ας οπλιστούμε όλοι με κουράγιο.

Χθες επέστρεψα στην όμορφη Στεμνίτσα. Σε αυτό το μέρος που όταν πρωτοήρθα ένιωσα σαν στο σπίτι μου. Τώρα τελευταία όμως, νιώθω ότι έχω αποσυνδεθεί από… κάτι. Κάτι εσωτερικό, το κέντρο μου, αν μπορώ να το αποκαλέσω έτσι. Προφανώς, γι’ αυτό ευθύνεται το γεγονός ότι τους τελευταίους δύο μήνες δεν είχα καθόλου προσωπικό χρόνο σε καθημερινή βάση. Είναι σημαντικό για εμένα να μένω μόνη γιατί μπορώ να αναγνωρίσω αν είμαι καλά, τι πραγματικά χρειάζομαι και πού είναι καλύτερα να βρίσκομαι.

Σχεδόν δύο ολόκληροι μήνες στην Αθήνα, αποδείχθηκε μεγάλο χρονικό διάστημα για εμένα, μακριά από τη φύση και την ήρεμη καθημερινότητα της επαρχίας. Εγκλιματίστηκα σχετικά γρήγορα, αλλά κατά βάθος χρειαζόμουν να είμαι αλλού. Ήταν όμως απαραίτητο για να ολοκληρώσω τις υποχρεώσεις μου, οι οποίες πρόσθεσαν βάρος, κούραση και στρες. Ακόμα και τώρα που έχω ήδη φτάσει, δεν έχω αφεθεί εντελώς. Δεν μπορεί να γίνει τόσο γρήγορα η χαλάρωση, αν και νιώθω ήδη πάλι μια θαλπωρή και μόνο στη θέα του δάσους και στην αίσθηση της σιωπής. Είμαι σίγουρη ότι σε λίγες μέρες θα εγκλιματιστώ ξανά εδώ. Η ίδια η φύση μπορεί να θεραπεύσει, ειδικά αν επιτρέπουμε στον εαυτόν μας να ανοίξει και να δεχτεί την θεραπεία της. Οπότε ας μου δώσω χρόνο και ας παρατηρώ. Ό,τι κι αν έρχεται όμορφο ή άσχημο, ευχάριστο ή δυσάρεστο, δεν κρατάει για πάντα.

Εσείς βιώνεται αυτό το ανεβοκατέβασμα στη ζωή; Ακόμα κι αν έρχονται δύσκολες στιγμές και φάσεις, απλά παρατηρείστε τες φίλοι μου, γίνεται παρατηρητές και δείτε το απο μακριά… σε κάποια στιγμή δεν θα σας φτάνει αυτή η δυσάρεστη αίσθηση, και μέχρι τότε θα έχει φύγει και κάτι άλλο, ίσως καλύτερο θα έχει έρθει. Σημαντικό είναι να μην απογοητευόμαστε και να συνεχίζουμε γιατί… αυτό κάνει και η ζωή…

2 σχόλια

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται.

NEWSLETTER

ΜΕΙΝΕΤΕ ΕΝΗΜΕΡΩΜΕΝΟΙ ΓΙΑ ΝΕΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ