ΝΕΑ ΑΡΧΗ

Γεια σε όλους σας!

Πώς περνάτε;

Αυτό το διάστημα έχουν συμβεί διάφορα καινούρια πράγματα και υπάρχει πολύς ενθουσιασμός! Αρχικά, να πω ότι τις τελευταίες μέρες κάθε φορά που το ξημέρωμα με βρίσκει εδώ στη Στεμνίτσα, με πιάνω να χαμογελάω σαν μικρό παιδάκι μπροστά από τα χριστουγεννιάτικα δώρα. Βγαίνω στο μπαλκονάκι και απλώς ρουφάω το τοπίο, τη μυρωδιά, τη στιγμή. Τί άλλο να θέλει κανείς πέρα από φύση, την μυρωδιά του δάσους και τον απέραντο ουρανό;

Πέρα από αυτό όμως, επιτέλους ξεκίνησαν τα μαθήματα στην σχολή για κόσμημα!!! Στην αρχή έπαθα ένα μικρό σοκ, καθώς είναι ένας νέος κόσμος με τους δικούς του κανόνες και το λεξιλόγιό του. Καθώς περνούν οι μέρες, αρχίζω να εξοικειώνομαι με τον πάγκο εργασίας και τη νέα αυτή ενασχόληση. Οι καθηγητές είναι όλοι τους πολύ φιλικοί και βοηθητικοί! Τις πρώτες μέρες κάναμε θεωρητικά μαθήματα. Μεταλλογνωσία και πρόληψη ατυχημάτων στο εργαστήριο. Χρήσιμα φυσικά, αλλά όλοι ανυπομονούσαμε να πιάσουμε τα εργαλεία και να ξεκινήσουμε να κόβουμε και να λιμάρουμε τα μέταλλά μας. Την Τετάρτη ξεκινήσαμε να δουλεύουμε την σέγα και την λίμα. Ανυπομονώ να δω πώς θα πάει. Ελπίζω να τα καταφέρνω!

Παράλληλα με αυτό γνώρισα αρκετά παιδιά που θα φοιτούμε μαζί στη σχολή! Δεν ξέρω πώς έχει γίνει, αλλά μου βγάζουν όλοι τους μια όμορφη αύρα. Είμαστε μια παρέα εδώ και ο καθένας προσπαθεί να βοηθήσει τον άλλο με ό,τι έχει. Για παράδειγμα, κάποιος έχει πλυντήριο, κάποιος άλλος είναι καλός με τα προγράμματα υπολογιστή και βοηθάει όποιον χρειαστεί, ενώ άλλοι έχουν αυτοκίνητο και προσφέρονται να μεταφέρουν αυτούς που δεν έχουν. Τις προάλλες έκανα την πρώτη μου επίσκεψη σε μία συμφοιτήτρια, την Ιωάννα. Με κέρασε καφέ και αποξηραμένα φρούτα. Τα φλιτζανάκια του καφέ τα πήρε από μία ντόπια αργυροχρυσοχόο, χωρίς αντάλλαγμα. Αυτά υποθέτω είναι τα θετικά μιας μικρής κοινωνίας. Ο ένας βοηθάει τον άλλον.

Τώρα ετοιμάζομαι να βγω για μια εξόρμηση στον ποταμό Λούσιο, οπότε, σας αφήνω.

Αγκαλιές. τα λέμε σύντομα!!!