ANGELINA HELIOTI

ABOUT

Το όνομά μου είναι Αγγελίνα Χελιώτη (Angelina Helioti) και πρόσφατα αποφοίτησα από την αρχιτεκτονική σχολή του Ε.Μ.Π.

Μετά από μήνες σκέψης, πήρα το ρίσκο να αφήσω τη ζωή στην Αθήνα. Ο λόγος, η ίδια η ποιότητα ζωής της μεγαλούπολης. Οι γρήγοροι ρυθμοί, η πίεση “να προλάβεις τις προθεσμίες”, ο πολύς κόσμος και η έλλειψη φυσικού περιβάλλοντος ήταν πράγματα που με οδήγησαν στην αλλαγή.

Μετακόμισα σε ένα μικρό, ορεινό χωριό της Αρκαδίας, τη Στεμνίτσα. Αν και μεγάλωσα στη Λακωνία, η Αρκαδία είναι ο τόπος καταγωγής μου και έτσι κατά μία έννοια, αισθάνομαι ότι επέστρεψα σπίτι. Δεν ξέρω πόσο θα καταφέρω να παραμείνω εδώ, αλλά όσο κι αν καταλήξει να είναι, θα προσπαθήσω να το απολαύσω στο μέγιστο.

Εδώ απολαμβάνω όλα όσα λαχταρούσα! Δέντρα, ποτάμια, λίμνες, ησυχία, καθημερινότητα με αργούς ρυθμούς. Έχω έναν απλό τρόπο ζωής, που όμως μου δίνει έμπνευση για τις καλλιτεχνικές ενασχολήσεις μου, τη φωτογραφία, τη ζωγραφική, και τη δημιουργία βίντεο. Συγχρόνως, σπουδάζω την τέχνη της αργυροχρυσοχοΐας σε δημόσια σχολή, που βρίσκεται εδώ. Σε αυτό το blog θα βρείτε άρθρα ημερολογιακού χαρακτήρα σχετικά με τη ζωή μου εδώ.

Ελπίζω να απολαύσετε όλα όσα θα μοιράζομαι μαζί σας

F I L E

Βρείτε με στο Instagram και στο Youtube.

Κοινοποιήστε το στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΣΤΕΜΝΙΤΣΑ-ΛΟΥΣΙΟΣ

Angelina Helioti
13 Απριλίου, 2022
3 Comments

Τη Δευτέρα, με την φίλη μου Κονδυλία περπατήσαμε το μονοπάτι που συνδέει τη Στεμνίτσα με τον Λούσιο ποταμό. Ξεκινήσαμε στις δώδεκα περίπου το μεσημέρι και περπατήσαμε για τεσσεράμισι ώρες κάνοντας φυσικά στάσεις για να απολαύσουμε τα λιβάδια, τη θέα και τον όμορφο ήλιο. Ουσιαστικά κατεβαίναμε μέσα στο φαράγγι του ποταμού Λούσιου από υψόμετρο 1080 μέτρα. Το μονοπάτι ήταν πολύ καλά σηματοδοτημένο, με τα ειδικά ταμπελάκια του Menalon trail και πραγματικά δύσκολα μπορούσαμε να χάσουμε τον δρόμο μας.

Από την αρχή μέχρι και το τέλος της διαδρομής μας συναντούσαμε πανέμορφα μικρά λουλούδια κίτρινα, λευκά και μοβ και το γρασίδι είχε έντονο πράσινο χρώμα. Όταν ξεκινήσαμε είχε λίγα σύννεφα στον γαλάζιο ουρανό και ο αέρας ήταν ψυχρός. Αργότερα όμως, ο ήλιος κυριάρχησε ζεσταίνοντάς μας και κάνοντάς τα όλα πιο ζωντανά. Το πιο εντυπωσιακό όμως ήταν αυτή η ανεπανάληπτη μυρωδιά που σκόρπιζαν όχι μόνο τα λουλούδια, αλλά όλα τα φυτά, ολόκληρο το δάσος. Αυτή η μυρωδιά είχε καρφώσει μόνιμα στο πρόσωπό μου ένα χαμόγελο και μια διάθεση να συνεχίσω να περπατώ, ακόμη κι να είχαν αρχίσει να πονούν τα πόδια μου.

*Σε όλο το μονοπάτι συναντούσαμε ανθισμένα λουλούδια*

Σχετικά με αυτό πρέπει να προσέχετε όσοι από εσάς αποφασίζετε να ξεκίνησε πεζοπορία σε ορεινά μονοπάτια. Τουλάχιστον σε αυτό το μονοπάτι που είναι κατηφορικό και είχε πέτρες, το έδαφος ήταν ανισόπεδο και όχι τόσο φιλικό στον βηματισμό. Εγώ φορούσα σωστά παπούτσια ναι μεν, αλλά γνώριζα ότι είναι λίγο στενά. Αυτό σε συνδυασμό με την κατηφόρα δημιούργησε μια κακή συνθήκη για τα δάχτυλα των ποδιών και ένα νύχι τραυματίστηκε, ευτυχώς όχι πολύ. Ιδανικά, χρειάζεται να φοράτε ορειβατικά παπούτσια, αλλά αν δεν έχετε τέτοια, ένα ζευγάρι αθλητικά παπούτσια, ελαφριά για τρέξιμο ή αερόβια προπόνηση με ικανοποιητικό πάχος σόλας, είναι απαραίτητα.

*Κουρασμένες αλλά χαρούμενες με την εμπειρία. Η Κονδυλία τράβηξε όλες τις εικόνες στις οποίες εμφανίζομαι.*

*Περάσαμε από το μοναστήρι του Ιωάννη του Προδρόμου*

Κατεβήκαμε κι άλλο το φαράγγι και φτάσαμε σε μια γέφυρα. Εκεί είχαμε για πρώτη φορά θέα στον ποταμό. Ήταν τόσο όμορφα και ήρεμα μέσα στην φύση. Ακόμα κι αν το νερό σφυροκοπούσε στα βράχια, ήταν ένα γαλήνιο μέρος. Δεν ήθελα να φύγω από εκεί.

*Εδώ οι αρκαδικοί μύθοι λένε ότι νύμφες έλουσαν τον θεό Δία.*

*Οι νύμφες αγαπούσαν τα ποτάμια και τα δάση και τα προστάτευαν.*

*Στις νεροτριβές του μοναστηριού, για τις οποίες υπάρχουν αναφορές από το 1630*

Προχωρήσαμε λίγα λεπτά ακόμη πλάι στον Λούσιο, με σκοπό να φτάσουμε σε ένα σημείο που έχει άμεση πρόσβαση στο νερό. *Ανυπομονούσαμε να βουτήξουμε τα πόδια μας στο κρύο ποτάμι και να ξαποστάσουμε*.

Το μονοπάτι είναι καλό για αρχάριους και μάλιστα αξίζει να το κάνετε παραπάνω από μία φορά. Σε προσκαλεί να περπατήσεις απλά για χαλάρωση ή ακόμα και για πικ νικ. Αυτή την βόλτα στο δάσος δεν θα την ξεχάσω ποτέ. Ήταν τόσο ήρεμη η συντροφιά με την φίλη που επέλεξα να πάω και το τοπίο μου έδωσε την παιδική αίσθηση της χαράς. Εδώ η φύση είναι στο μεγαλείο της και ενώ υπάρχουν τόσα ερεθίσματα ταυτόχρονα, δίνεται η δυνατότητα να βρεθεί κανείς σε μια κατάσταση που “απλά είναι”, χωρίς να συμβαίνει τίποτα άλλο.