ANGELINA HELIOTI

 
ABOUT

Το όνομά μου είναι Αγγελίνα Χελιώτη (Angelina Helioti) και πρόσφατα αποφοίτησα από την αρχιτεκτονική σχολή του Ε.Μ.Π.

 

Μετά από μήνες σκέψης, πήρα το ρίσκο να αφήσω τη ζωή στην Αθήνα. Ο λόγος, η ίδια η ποιότητα ζωής της μεγαλούπολης. Οι γρήγοροι ρυθμοί, η πίεση “να προλάβεις τις προθεσμίες”, ο πολύς κόσμος και η έλλειψη φυσικού περιβάλλοντος ήταν πράγματα που με οδήγησαν στην αλλαγή. 

 

Μετακόμισα σε ένα μικρό, ορεινό χωριό της Αρκαδίας, τη Στεμνίτσα. Αν και μεγάλωσα στη Λακωνία, η Αρκαδία είναι ο τόπος καταγωγής μου και έτσι κατά μία έννοια, αισθάνομαι ότι επέστρεψα σπίτι. Δεν ξέρω πόσο θα καταφέρω να παραμείνω εδώ, αλλά όσο κι αν καταλήξει να είναι, θα προσπαθήσω να το απολαύσω στο μέγιστο.


Εδώ απολαμβάνω όλα όσα λαχταρούσα! Δέντρα, ποτάμια, λίμνες, ησυχία, καθημερινότητα με αργούς ρυθμούς. Έχω έναν απλό τρόπο ζωής, που όμως μου δίνει έμπνευση για τις καλλιτεχνικές ενασχολήσεις μου, τη φωτογραφία, τη ζωγραφική, και τη δημιουργία βίντεο.  Συγχρόνως, σπουδάζω την τέχνη της αργυροχρυσοχοΐας σε δημόσια σχολή, που βρίσκεται εδώ. Σε αυτό το blog θα βρείτε άρθρα ημερολογιακού χαρακτήρα σχετικά με τη ζωή μου εδώ.

 

Ελπίζω να απολαύσετε όλα όσα θα μοιράζομαι μαζί σας

F I L E

Βρείτε με στο Instagram και στο Youtube. 

Κοινοποιήστε το στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Share on facebook
Share on twitter
Share on linkedin

ΜΟΝΟΠΑΤΙ ΣΤΕΜΝΙΤΣΑ – ΕΛΑΤΗ

Καλησπέρα αγαπημένοι. Ελπίζω να είστε καλά όπου κι αν είστε.

Εγώ βρίσκομαι στο τραπέζι της κουζίνας και επεξεργάζομαι το υλικό από τη σημερινή ημέρα, παρόλη την κούραση που νιώθω. Το πρωί ξεκίνησα με δύο φίλες από τη Στεμνίτσα για την Ελάτη, ένα από τα χωριά της Γορτυνίας μέσα στα έλατα. Πήραμε το ορειβατικό μονοπάτι στις εφτά και τέταρτο και φτάσαμε γύρω στις δύμισι με περίπου μία ώρα διαλείμματα.

Το μονοπάτι αυτό λέγεται ότι είναι το δυσκολότερο του Μenalon Τrail, αλλά και το πιο όμορφο. Ήθελα να το περπατήσω από την πρώτη στιγμή που ήρθα στη Στεμνίτσα τον περασμένο Οκτώβριο. Χάρηκα πάρα πολύ που τα κατάφερα, παρά τον τραυματισμό που είχα στα δάχτυλα των ποδιών μου. Είναι ένα αρκετά απαιτητικό μονοπάτι, καθώς έχει ανηφόρες και κατηφόρες με μεγάλη κλίση και ταυτόχρονα είναι μεγάλο.

Με την παρέα μου κάναμε κάμποσα διαλείμματα για σνακ και ξεκούραση. Όπου κι αν στεκόμασταν, ένιωθα ότι είμαι σε κάποιο παραμύθι, στην κοκκινοσκουφίτσα, ή στο Lord of the Rings… Η μυρωδιά ήταν τόσο μα τόσο έντονη και γλυκιά και υπέροχη. Δεν ξέρω καλύτερη μυρωδιά, μαζί με αυτή των βιβλίων. Νιώθω τόση ευγνωμοσύνη που μπορώ να το έχω αυτό τόσο κοντά και που γενικά υπάρχει! Το πρωινό φως του ήλιου έπεφτε τόσο όμορφα στο έδαφος ανάμεσα από τα κλαδιά των ελάτων. Και εγώ προσπαθούσα να τα ρουφήξω όλα. Την πράσινη εικόνα, τον ήχο των πουλιών και του ανέμου, τη μυρωδιά, την αίσθηση της χαράς.

Σε αυτό το άρθρο έχω μόνο λίγες από τις φωτογραφίες που τράβηξα, για να πάρετε μια ιδέα από το μονοπάτι. Θα ανεβάσω κι άλλες εδώ στο blog, σε επόμενα άρθρα. Προτείνω ανεπιφύλακτα αυτό το μονοπάτι σε όσους είναι σε καλή φυσική κατάσταση. Για εμένα ήταν ό,τι καλύτερο έχω κάνει τον τελευταίο καιρό. Όταν καταλαβαίνω ότι η φύση είναι τόσο όμορφη και ζωτική, η συγκίνηση είναι μεγάλη και πονάει γλυκά.

Σας αφήνω για την ώρα, θα τα πούμε σύντομα πάλι!

9 σχόλια

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται.

NEWSLETTER

ΜΕΙΝΕΤΕ ΕΝΗΜΕΡΩΜΕΝΟΙ ΓΙΑ ΝΕΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ