Χθες ήταν μια όμορφη μέρα. Ο καιρός ήταν βροχερός και μουντός, αλλά έκανα μια υπέροχη βόλτα μέσα και έξω από το χωριό, με την Εύα, μια συμφοιτήτρια στη σχολή αργυροχρυσοχοΐας. Μαζί μας, ο Νόντας το σκυλάκι της, ένα γλυκό κυνηγόσκυλο. Με πήγε σε διάφορα στενά και σημεία του χωριού που δεν είχα δει πιο πριν. Τρελαίνομαι να γνωρίζω νέα μέρη και εδώ ο τόπος έχει πολλά ορειβατικά μονοπάτια πνιγμένα από δέντρα και φυτά.
Η Εύα μου έκανε στην ουσία μια μικρή ξενάγηση. Περπατήσαμε στα λιθόστρωτα δρομάκια και κινηθήκαμε στο βόρειο τμήμα του χωριού. Τελικά, βγήκαμε από αυτό και προχωρήσαμε μέσα από ένα μονοπάτι προς την κρυόβρυση. Εκει ήταν απλά ένας μικρός παράδεισος (θα ανεβάσω φωτογραφίες σε επόμενο άρθρο). Βρισκόμασταν στην καρδιά του βουνού. Είναι απίστευτο πόσα όμορφα σημεία υπάρχουν στην περιοχή τριγύρω.
Το ωραίο με τη βόλτα ήταν ότι κινήθηκα πάρα πολύ, δραστηριότητα που έχει μειωθεί αρκετά, τον τελευταίο καιρό. Ένιωσα το σώμα μου να τεντώνεται και το αίμα να κινείται… αναζωογόνηση! Περπατούσαμε δύο ώρες περίπου, αλλά δεν ένιωσα καθόλου κούραση ή ενόχληση από το νερό που έπεφτε στην κουκούλα μου. Ήταν το κάτι άλλο!
