ANGELINA HELIOTI

 
ABOUT

Το όνομά μου είναι Αγγελίνα Χελιώτη (Angelina Helioti) και πρόσφατα αποφοίτησα από την αρχιτεκτονική σχολή του Ε.Μ.Π.

 

Μετά από μήνες σκέψης, πήρα το ρίσκο να αφήσω τη ζωή στην Αθήνα. Ο λόγος, η ίδια η ποιότητα ζωής της μεγαλούπολης. Οι γρήγοροι ρυθμοί, η πίεση “να προλάβεις τις προθεσμίες”, ο πολύς κόσμος και η έλλειψη φυσικού περιβάλλοντος ήταν πράγματα που με οδήγησαν στην αλλαγή. 

 

Μετακόμισα σε ένα μικρό, ορεινό χωριό της Αρκαδίας, τη Στεμνίτσα. Αν και μεγάλωσα στη Λακωνία, η Αρκαδία είναι ο τόπος καταγωγής μου και έτσι κατά μία έννοια, αισθάνομαι ότι επέστρεψα σπίτι. Δεν ξέρω πόσο θα καταφέρω να παραμείνω εδώ, αλλά όσο κι αν καταλήξει να είναι, θα προσπαθήσω να το απολαύσω στο μέγιστο.


Εδώ απολαμβάνω όλα όσα λαχταρούσα! Δέντρα, ποτάμια, λίμνες, ησυχία, καθημερινότητα με αργούς ρυθμούς. Έχω έναν απλό τρόπο ζωής, που όμως μου δίνει έμπνευση για τις καλλιτεχνικές ενασχολήσεις μου, τη φωτογραφία, τη ζωγραφική, και τη δημιουργία βίντεο.  Συγχρόνως, σπουδάζω την τέχνη της αργυροχρυσοχοΐας σε δημόσια σχολή, που βρίσκεται εδώ. Σε αυτό το blog θα βρείτε άρθρα ημερολογιακού χαρακτήρα σχετικά με τη ζωή μου εδώ.

 

Ελπίζω να απολαύσετε όλα όσα θα μοιράζομαι μαζί σας

F I L E

Βρείτε με στο Instagram και στο Youtube. 

Κοινοποιήστε το στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Share on facebook
Share on twitter
Share on linkedin

ΑΡΚΟΥΔΟΡΕΜΑ

Το απόγευμα της Τρίτης οδηγήσαμε μέχρι το Καταφύγιο Άγριας Ζωής: Αρκουδόρεμα – Χαλίκι. Πρόκειται για ένα εθνικό πάρκο απαράμιλλης ομορφιάς. Για το μέρος αυτό είχα ακούσει πολλές φορές πόσο όμορφο είναι και ότι αξίζει να το επισκεφθεί ένας γνήσιος φυσιολάτρης. Επομένως, δεν θα μπορούσε να λείπει από τη λίστα με τα σημεία που θα εξερευνούσαμε. Στην αρχή δεν είχαμε χάρτη, αλλά ούτε και σήμα ή ίντερνετ. Έτσι πήγαμε λίγο ψάχνοντας, με αποτέλεσμα να πάρουμε λάθος δρόμο μέσα στο δάσος. Στην πραγματικότητα μετά από λίγο δεν υπήρχε καν δρόμος ή μονοπάτι καθώς ήμασταν σε μια πλαγιά που δεν φαινόταν να έχει πατηθεί πρόσφατα από ανθρώπους. Ευτυχώς καταλάβαμε σχετικά γρήγορα ότι δεν οδηγεί πουθενά η πεζοπορία μας, όταν πλέον η πλαγιά ήταν ακατόρθωτο να περπατηθεί λόγω της κλίσης της. Έτσι, πήραμε σιγά – σιγά τον δρόμο της επιστροφής, καθώς άρχιζε να πέφτει η νύχτα. Η κούραση που επήλθε ήταν αρκετά έντονη, αλλά και πάλι είδαμε πολύ όμορφα τοπία και δέντρα που έδειχναν πολύ παλιά και αγνά.

Δίχως προορισμό, δίχως μονοπάτι.
Γυρνώντας προς τα αυτοκίνητο.
Πετύχαμε αυτό το γιγάντιο δέντρο. Ο βασικός κορμός του χωρίζεται σε τέσσερεις!
Η θέα από εκεί ψηλά ήταν μια ανταμοιβή.

Ήταν σίγουρο ότι θα επιστρέφαμε σε αυτό το ονειρικό δάσος, επειδή ήταν αυτό που χρειαζόμουν για τις φωτογραφίες που ήθελα να τραβήξω. Το επόμενο πρωί λοιπόν, μας βρήκε ξανά στο πάρκο, αυτή τη φορά όμως κινηθήκαμε πάνω σε χωματόδρομο που βρήκαμε πλάι της ασφάλτου, προς Λιμποβίσι. Το δάσος αυτό ήταν τόσο φιλόξενο. Το πρωινό φως περνούσε αμυδρά ανάμεσα από τα φύλλα των δέντρων. Σπασμένα κλαδιά στο έδαφος, βρισκόντουσαν εκεί για πολύ καιρό, οπότε είχαν αρχίσει να παραδίδονται στα αχόρταγα βρύα, τα οποία σε τεράστιες ποσότητες κάλυπταν το έδαφος. Η μυρωδιά αυτού του δάσους ήταν κάτι καινούριο! Τόσο υπέροχα έντονη που την πρόσεξε και ο αδερφός μου. Καταλάβαμε ότι υπήρχε υγρασία στο σημείο αυτό. Η θερμοκρασία ήταν πολύ καλή και όταν τα γυμνά μου πόδια άγγιξαν το μαλακό έδαφος, ευχαρίστηση αναγεννήθηκε μέσα μου. Επιτέλους, τράβηξα φωτογραφίες που ονειρευόμουν εδώ και μήνες! Αυτό ήταν το μέρος. Το μόνο που έλειπε ήταν το νερό. Η κοίτη του ρέματος ήταν εμφανής και λογικά τον χειμώνα που βρέχει πολύ εδώ, θα κατεβάζει μπόλικο νερό. Χθες όμως δεν υπήρχε καθόλου. Σίγουρα αξίζει να επιστρέψω εδώ μετά από μερικούς μήνες για να δω και την χειμερινή εικόνα του ρέματος.

Μια κλεφτή ματιά στο πώς έμοιαζε το φωτογραφικό set.
Μετά την φωτογράφηση χαλαρώσαμε κάτω από τα ψηλά έλατα. Ο Δρακούλης με περίμενε υπομονετικά όσο εγώ πήγαινα πέρα- δώθε, κάνοντας και το μοντέλο και τον φωτογράφο.

Μετά οδηγήσαμε προς την Ελάτη για να σταματήσουμε σε ένα άλλο μέρος, το οποίο βρίσκεται στη βασική αρτηρία του Menalon Trail και αρκετά κοντά στον δρόμο. Ένα μονοπάτι δίπλα από ένα ρυάκι το οποίο είχε λίγο νερό και σε μερικά μόνο σημεία. Είχε μεσημεριάσει και αποφασίσαμε να φάμε δίπλα στο νερό. Λίγες τομάτες και αγγούρια, αυγά και παξιμάδια ολικής άλεσης. Λιτό γεύμα που όμως κάλυψε την πείνα μας. Μετά από αυτό το διάλειμμα επιστρέψαμε στη βάση μας, στη Στεμνίτσα.

Εδώ βλέπετε την κοίτη με τις λευκές πέτρες που οδηγεί στην πηγή, όμως το νερό δεν τρέχει. Ακόμη κι έτσι το μέρος είναι μαγικά όμορφο.
Εσάς σας τραβάνε φωτογραφία ενώ τρώτε τομάτες; (φωτογραφία: Drakoulis Cheliotis)

Τελικά, ήταν μια γεμάτη και φανταστική μέρα που δεν θα ξεχάσω!

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται.

NEWSLETTER

ΜΕΙΝΕΤΕ ΕΝΗΜΕΡΩΜΕΝΟΙ ΓΙΑ ΝΕΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ