ANGELINA HELIOTI

 
ABOUT

Το όνομά μου είναι Αγγελίνα Χελιώτη (Angelina Helioti) και πρόσφατα αποφοίτησα από την αρχιτεκτονική σχολή του Ε.Μ.Π.

 

Μετά από μήνες σκέψης, πήρα το ρίσκο να αφήσω τη ζωή στην Αθήνα. Ο λόγος, η ίδια η ποιότητα ζωής της μεγαλούπολης. Οι γρήγοροι ρυθμοί, η πίεση “να προλάβεις τις προθεσμίες”, ο πολύς κόσμος και η έλλειψη φυσικού περιβάλλοντος ήταν πράγματα που με οδήγησαν στην αλλαγή. 

 

Μετακόμισα σε ένα μικρό, ορεινό χωριό της Αρκαδίας, τη Στεμνίτσα. Αν και μεγάλωσα στη Λακωνία, η Αρκαδία είναι ο τόπος καταγωγής μου και έτσι κατά μία έννοια, αισθάνομαι ότι επέστρεψα σπίτι. Δεν ξέρω πόσο θα καταφέρω να παραμείνω εδώ, αλλά όσο κι αν καταλήξει να είναι, θα προσπαθήσω να το απολαύσω στο μέγιστο.


Εδώ απολαμβάνω όλα όσα λαχταρούσα! Δέντρα, ποτάμια, λίμνες, ησυχία, καθημερινότητα με αργούς ρυθμούς. Έχω έναν απλό τρόπο ζωής, που όμως μου δίνει έμπνευση για τις καλλιτεχνικές ενασχολήσεις μου, τη φωτογραφία, τη ζωγραφική, και τη δημιουργία βίντεο.  Συγχρόνως, σπουδάζω την τέχνη της αργυροχρυσοχοΐας σε δημόσια σχολή, που βρίσκεται εδώ. Σε αυτό το blog θα βρείτε άρθρα ημερολογιακού χαρακτήρα σχετικά με τη ζωή μου εδώ.

 

Ελπίζω να απολαύσετε όλα όσα θα μοιράζομαι μαζί σας

F I L E

Βρείτε με στο Instagram και στο Youtube. 

Κοινοποιήστε το στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

Share on facebook
Share on twitter
Share on linkedin

ΑΠΟΔΡΑΣΗ

Το χωριό είναι σχετικά ήρεμο τα μεσημέρια και τα απογεύματα. Τον Αύγουστο θα έχει περισσότερο κόσμο. Θα είναι κυρίως όσοι έχουν τα σπίτια τους εδώ, αλλά ζουν μόνιμα στις πόλεις ή έχουν φύγει στο εξωτερικό. Όσο κόσμο κι αν έχει, το καλό είναι ότι σε δέκα λεπτά μπορώ να κρυφτώ στο δάσος και να παραμείνω εκεί όσο χρειάζομαι. Παρέα με τα γλυκά έλατα, τις καρυδιές και τις καστανιές. Με τον ήχο της σιωπής και τα πανέμορφα τοπία.

Μερικές φορές νιώθω ότι η φύση παίρνεται για δεδομένη και ότι οι περισσότεροι την παραβλέπουμε. Θεωρούμε δεδομένα τα φυτά στο πάρκο, ή τα λουλούδια στο μπαλκόνι και σπάνια συναισθανόμαστε τον παλμό που έχει ένα δάσος. Τη συνεχή εξέλιξη και την ένταση που κρύβει η ζωή εκεί. Πόσο ζωτικό είναι για εμάς τους ίδιους. Και αρκεί να βρεθείς κάμποσες φορές εκεί και τότε αρχίζεις να το καταλαβαίνεις.

 

Είναι από τα πιο όμορφα πράγματα που ξέρω, να είσαι μόνος σε ένα όμορφο σημείο μέσα στο δάσος. Μπορώ να κοιτάζω τα λουλούδια και να τα μυρίζω. Παρότι θα έδειχναν όμορφα σε ένα βάζο στο σπίτι, δεν καταφέρνω να τα κόψω, κάτι με σταματά… Και γυρίζω στο σπίτι δίχως μπουκέτο, μα ξέρω ότι τα λουλούδια θα ζήσουν άλλη μια μέρα.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται.

NEWSLETTER

ΜΕΙΝΕΤΕ ΕΝΗΜΕΡΩΜΕΝΟΙ ΓΙΑ ΝΕΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ