ANGELINA HELIOTI

 
ABOUT
 

My name is Angelina Helioti and I recently graduated from the architecture school of NTUA.

 

After months of thinking, I took the risk of leaving life in Athens. The reason, the very quality of life of the metropolis. The fast pace, the pressure to “meet the deadlines”, the crowd of people and the lack of natural environment were things that led me to change.

 

I moved to a small, mountainous village in Arcadia, Stemnitsa. Although I grew up in Laconia, Arcadia is my place of origin and so in a sense, I feel like I have come home. I don’t know how long I’ll be able to stay here, but whatever it ends up being, I’ll try to enjoy it to the fullest.

 

Here I am enjoying everything I have been craving! Trees, rivers, lakes, quiet, everyday life at a slow pace.

I have a simple lifestyle, but it gives me inspiration for my artistic pursuits, photography, painting, and video making. At the same time, I am studying the art of silversmithing in a public school located here. In this blog you will find journal articles about my life here.

 

I hope you enjoy everything I’m about to share with you.

F I L E

Find me on social media

Share it on social media

Share on facebook
Share on twitter
Share on linkedin

ΑΠΟΔΡΑΣΗ

Το χωριό είναι σχετικά ήρεμο τα μεσημέρια και τα απογεύματα. Τον Αύγουστο θα έχει περισσότερο κόσμο. Θα είναι κυρίως όσοι έχουν τα σπίτια τους εδώ, αλλά ζουν μόνιμα στις πόλεις ή έχουν φύγει στο εξωτερικό. Όσο κόσμο κι αν έχει, το καλό είναι ότι σε δέκα λεπτά μπορώ να κρυφτώ στο δάσος και να παραμείνω εκεί όσο χρειάζομαι. Παρέα με τα γλυκά έλατα, τις καρυδιές και τις καστανιές. Με τον ήχο της σιωπής και τα πανέμορφα τοπία.

Μερικές φορές νιώθω ότι η φύση παίρνεται για δεδομένη και ότι οι περισσότεροι την παραβλέπουμε. Θεωρούμε δεδομένα τα φυτά στο πάρκο, ή τα λουλούδια στο μπαλκόνι και σπάνια συναισθανόμαστε τον παλμό που έχει ένα δάσος. Τη συνεχή εξέλιξη και την ένταση που κρύβει η ζωή εκεί. Πόσο ζωτικό είναι για εμάς τους ίδιους. Και αρκεί να βρεθείς κάμποσες φορές εκεί και τότε αρχίζεις να το καταλαβαίνεις.

 

Είναι από τα πιο όμορφα πράγματα που ξέρω, να είσαι μόνος σε ένα όμορφο σημείο μέσα στο δάσος. Μπορώ να κοιτάζω τα λουλούδια και να τα μυρίζω. Παρότι θα έδειχναν όμορφα σε ένα βάζο στο σπίτι, δεν καταφέρνω να τα κόψω, κάτι με σταματά… Και γυρίζω στο σπίτι δίχως μπουκέτο, μα ξέρω ότι τα λουλούδια θα ζήσουν άλλη μια μέρα.

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται.

NEWSLETTER

ΜΕΙΝΕΤΕ ΕΝΗΜΕΡΩΜΕΝΟΙ ΓΙΑ ΝΕΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ