Το χωριό είναι σχετικά ήρεμο τα μεσημέρια και τα απογεύματα. Τον Αύγουστο θα έχει περισσότερο κόσμο. Θα είναι κυρίως όσοι έχουν τα σπίτια τους εδώ, αλλά ζουν μόνιμα στις πόλεις ή έχουν φύγει στο εξωτερικό. Όσο κόσμο κι αν έχει, το καλό είναι ότι σε δέκα λεπτά μπορώ να κρυφτώ στο δάσος και να παραμείνω εκεί όσο χρειάζομαι. Παρέα με τα γλυκά έλατα, τις καρυδιές και τις καστανιές. Με τον ήχο της σιωπής και τα πανέμορφα τοπία.
Μερικές φορές νιώθω ότι η φύση παίρνεται για δεδομένη και ότι οι περισσότεροι την παραβλέπουμε. Θεωρούμε δεδομένα τα φυτά στο πάρκο, ή τα λουλούδια στο μπαλκόνι και σπάνια συναισθανόμαστε τον παλμό που έχει ένα δάσος. Τη συνεχή εξέλιξη και την ένταση που κρύβει η ζωή εκεί. Πόσο ζωτικό είναι για εμάς τους ίδιους. Και αρκεί να βρεθείς κάμποσες φορές εκεί και τότε αρχίζεις να το καταλαβαίνεις.
Είναι από τα πιο όμορφα πράγματα που ξέρω, να είσαι μόνος σε ένα όμορφο σημείο μέσα στο δάσος. Μπορώ να κοιτάζω τα λουλούδια και να τα μυρίζω. Παρότι θα έδειχναν όμορφα σε ένα βάζο στο σπίτι, δεν καταφέρνω να τα κόψω, κάτι με σταματά… Και γυρίζω στο σπίτι δίχως μπουκέτο, μα ξέρω ότι τα λουλούδια θα ζήσουν άλλη μια μέρα.
