Η τουριστική περίοδος έχει ξεκινήσει με αρκετούς τουρίστες από το εξωτερικό να επισκέπτονται τα μονοπάτια του Μαίναλου. Το βλέμμα μου συναντά πιο εύκολα ανθρώπους με σακίδια εδώ και εκεί, αυτοκίνητα και κάποιο πούλμαν πού και πού… Όχι πως δεν με χαροποιεί αυτό, είναι όμορφα που το χωριό έχει ζωή και ο καιρός επιτρέπει τις εξορμήσεις μέχρι αργά όταν πια νυχτώνει.
Τώρα όμως, η φύση γύρω μου είναι σε μια κορυφωτική στιγμή, σε έναν γρήγορα ρυθμό αναπαραγωγής και ανάπτυξης, που όμως συμβαίνει αθόρυβα, έτσι που να είναι απαρατήρητος. Θέλω να έρθω σε επαφή με αυτόν τον σιωπηλό, αλλά υπαρκτό ρυθμό. Έτσι έχω ανάγκη περισσότερο να περνάω χρόνο μόνη μου ανάμεσα στη φύση. Και ευτυχώς, είναι εύκολο να πάρω αποστάσεις, όταν κάποια στιγμή η κίνηση αυξηθεί στη Στεμνίτσα.
Μια βόλτα έξω από το χωριό κι αμέσως έρχομαι σε μια εορταστική κατάσταση με τα δέντρα και τα φυτά. Χορεύοντας μόνη μου και απολαμβάνοντας απλές καθημερνές στιγμές, που μετατρέπονται σε παραμύθι. Είναι απλά θέμα οπτικής. Συχνά ντρεπόμαστε να αφεθούμε σε αυτή την κατάσταση. Μας μεγάλωσαν, λέγοντάς μας να φαινόμαστε σοβαροί, για να μην μας κακολογήσουν… Ενώ απλά μπορούμε να πάρουμε όλοι στα σοβαρά την παιδικότητα και τον γιορτασμό! Είναι το πιο σημαντικό άλλωστε.
Τα χρώματα είναι ζωηρότερα από κάθε άλλη φορά και τα μονοπάτια έχουν πνιγεί από τα φυτά και τα λουλούδια. Όπου κι αν κοιτάξεις θα δεις λεπτομέρειες που περνάνε απαρατήρητες, αλλά υπάρχουν και έχουν τον δικό τους ρυθμό.
