Όσο περνάει ο καιρός και μένω στον ίδιο τόπο με τους ίδιους λιγοστούς ανθρώπους, διαπιστώνω το εξής. Όλοι μας είμαστε εντελώς μοναδικοί. Ο καθένας κουβαλάει τη δική του ιστορία και έχει τους δικούς πόνους και αγωνίες και το δικό του φως. Αρχίζω να αισθάνομαι τους άλλους περισσότερο και τα ζώα επίσης.
Τη Δευτέρα το βράδυ καθόμασταν μεγάλη παρέα στο καφενείο “Η Γερουσία”. Κάποτε, τα σκυλιά του χωριού ήρθαν κοντά μας, ζητώντας λίγο φαγητό και χάδια. Η Χιονάτη (για την οποία έχω ξαναμιλήσει εδώ στο blog) μπλεκόταν ανάμεσα στα πόδια μας και κοιτούσε τις μπουκιές μας. Ξαφνικά, σε μια στιγμή, τους είδα όλους σαν ενέργεια και τη σκυλίτσα να είναι μέρος της ίδιας ενέργειας, δεν διέφερε σε τίποτα… Δεν διέφερε καθόλου, είμασταν όλοι μέρος του ίδιου πράγματος, ένα. Ήταν τόσο γλυκιά αίσθηση και ευγνωμονώ που μπόρεσα να έχω μια έκλαμψη από αυτή την πραγματικότητα. Να νιώθω τους γύρω μου ένα με εμένα. Είναι αρκετά προσωπική οπτική, οπότε δεν ξέρω αν το περιγράφω καλά για να το καταλάβετε, αλλά αυτά είναι τα πιο απλά λόγια που μπόρεσα να βρω. Όλοι ένα.
Το σεμινάριο που ανέφερα στην προηγούμενη ανάρτηση έλαβε τέλος και η βραδινή συγκέντρωση συνέβη και για να χαιρετίσουμε την καθηγήτρια που μας το έκανε. Ήταν και κάποιοι φίλοι της μαζί. Παίξαμε γκάιντα, μπουζούκι, κιθάρα και φλογέρα. Τραγουδούσαμε μέχρι τις τρεις το πρωί. Σιγά- σιγά κουραστήκαμε όλοι και κινήσαμε προς τα σπίτια μας, αφού όμως κουβεντιάσαμε λίγο και ανταλλάξαμε καληνύχτες.
Αυτές οι στιγμές είναι τόσο περίεργες… Απλώς συνειδητοποιείς αυτό που ισχύει πάντα, ούτως ή άλλως. Ότι δεν θα ξαναέρθουν, είναι μοναδικές και τις μοιράζεσαι με άλλους και αυτό τις κάνει ακόμη πιο ιδιαίτερες, γιατί ξαφνικά η στιγμή μπαίνει σε περισσότερα υποσυνείδητα από το δικό σου… και είναι κάτι κοινό, μια κοινή ανάμνηση. Ο καθενας το ζει διαφορετικά βέβαια, αλλα η στιγμή είναι η ίδια σε υπαρξιακό επίπεδο. Σημασία έχει, μόνος ή με άλλους, να είσαι ξυπνητός. Αυτό αρκεί. Πφφ πάλι το φιλοσόφησα. Ελπίζω να μην σας κούρασα.
Αγκαλιές σε όλους!
