ANGELINA HELIOTI

 
ABOUT
 

My name is Angelina Helioti and I recently graduated from the architecture school of NTUA.

 

After months of thinking, I took the risk of leaving life in Athens. The reason, the very quality of life of the metropolis. The fast pace, the pressure to “meet the deadlines”, the crowd of people and the lack of natural environment were things that led me to change.

 

I moved to a small, mountainous village in Arcadia, Stemnitsa. Although I grew up in Laconia, Arcadia is my place of origin and so in a sense, I feel like I have come home. I don’t know how long I’ll be able to stay here, but whatever it ends up being, I’ll try to enjoy it to the fullest.

 

Here I am enjoying everything I have been craving! Trees, rivers, lakes, quiet, everyday life at a slow pace.

I have a simple lifestyle, but it gives me inspiration for my artistic pursuits, photography, painting, and video making. At the same time, I am studying the art of silversmithing in a public school located here. In this blog you will find journal articles about my life here.

 

I hope you enjoy everything I’m about to share with you.

F I L E

Find me on social media

Share it on social media

Share on facebook
Share on twitter
Share on linkedin

Ένας νέος κύκλος ζωής ξεκινά

Καλησπέρα σε όλους! Ελπίζω να είστε καλά και το 2023 να μπήκε για εσάς με χαρά και αισιοδοξία.


Τον τελευταίο καιρό δεν κατάφερα να γράψω εδώ στο blog και να σας δείξω φωτογραφίες από όλα όσα έκανα το διάστημα των διακοπών. Φαίνεται ότι χρειαζόμουν ένα διάλειμμα από τον υπολογιστή και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης. Σκέφτηκα όμως ότι έστω και καθυστερημένα αξίζει να μοιραστώ μαζί σας μερικές εικόνες από τις πρώτες ημέρες του έτους.

Δύο ημέρες πριν την αλλαγή του χρόνου επισκέφθηκα την ευρύτερη περιοχή γύρω από τον Ασωπό Λακωνίας, η οποία έχει μεγάλο φυσιολατρικό ενδιαφέρον και βρίσκεται πολύ κοντά στο μέρος στο οποίο μεγάλωσα. Με την παρέα μου περιπλανηθήκαμε σε κάποια πεζοπορικά μονοπάτια που είχε εκεί, τα οποία δυστυχώς δεν ήταν πολύ καλά σηματοδοτημένα. Ψάχναμε για αρκετή ώρα ένα μεγάλο σπηλαιόβαθρο που είχαμε δει ότι υπάρχει στον χάρτη, αλλά δυστυχώς δεν το βρήκαμε ποτέ. Μάλιστα συναντήσαμε έναν βοσκό με το κοπάδι του και μας είπε ότι αυτό το σπήλαιο είναι αρκετά κρυμμένο μέσα στο βουνό και ότι δεν βρίσκεται εύκολα. Οπότε το μυστήριο κορυφώθηκε γύρω από αυτό το μέρος και ίσως προσπαθήσουμε ξανά στο μέλλον να το βρούμε.

Παρόλα αυτά καταφέραμε να ανέβουμε στο Παλαιόκαστρο, το οποίο σώζεται σε ερειπώδη κατάσταση, σε μια βουνοκορφή νοτιοδυτικά των Παπαδιάνικων. Μετά το 1463, το κάστρο περιήλθε διαδοχικά στην κυριαρχία των Βενετών και των Τούρκων. Χρησιμοποιήθηκε ως καταφύγιο των κατοίκων της περιοχής κατά τις πειρατικές και Τουρκικές επιθέσεις.

Ο καιρός ήταν εξαιρετικός για Δεκέμβριο μήνα, κάτι το οποίο κάνει ευχάριστες τις εκδρομές, αλλά με έχει προβληματίσει αρκετά. Ανυπομονώ για λίγο χιόνι ή έστω βροχές κι ομίχλη και την μυρωδιά του κρυστάλλινου αέρα… Αλλά εκείνη την ημέρα φορούσαμε λεπτά ρούχα και ξαπλώσαμε στο γρασίδι. Όλο το τοπίο θύμισε το Shire από τη Μέση Γη του Tolkien. Η θέα από εκεί ψηλά ήταν μοναδική. Μπορούσαμε να διακρίνουμε ολόκληρο τον Λακωνικό κόλπο έως το Γύθειο και τα Κύθηρα. Αν κάποιος επιθυμεί να επισκεφθεί το κάστρο δεν έχει παρά να κατευθυνθεί από τα Παπαδιάνικα προς τη Δαιμονιά. Μετά από περίπου 2 χλμ. ξεχωρίζει ένας εντυπωσιακός απόκρημνος λόφος. Η πεζοπορική διαδρομή διαρκεί λιγότερο από μία ώρα και δεν είναι πολύ απαιτητική.

Τον υπόλοιπο καιρό των διακοπών τον πέρασα χαλαρώνοντας και κάνοντας βόλτες στο φυτώριο και τον κήπο γύρω από το σπίτι. Είναι αυτή η αίσθηση που σε κατακλύζει όταν βρίσκεσαι στο μέρος με τις περισσότερες παιδικές σου αναμνήσεις, κοντά σε γονείς και παππούδες και νιώθεις ότι όλα είναι ασφαλή. Μοιάζει πολύ φυσιολογικό να ηρεμείς εντελώς, να ξυπνάς λίγο πιο αργά από το κανονικό και να απολαμβάνεις απλές καθημερινές στιγμές. Δεν ξέρω αν αναγνωρίζετε κι εσείς αυτή την αίσθηση…

Μετά από λίγες ημέρες επέστρεψα στη βάση μου, στη Στεμνίτσα. Πραγματοποίησα μια μικρή εξόρμηση στον καταρράκτη Βρόντου, ο οποίος βρίσκεται κάπου ανάμεσα στην Καρύταινα και την Ανδρίτσαινα. Παρά τη δημοφιλία των χωριών της ορεινής Αρκαδίας, ο καταρράκτης Βρόντου παραμένει ένα από τα μικρά μυστικά της ευρύτερης περιοχής. Έχει πάρει το όνομά του από τον βρόντο που κάνουν τα νερά του καθώς πέφτουν από ύψος 17 μέτρων, μέσα στην πυκνή βλάστηση.

Και εδώ βλέπετε πώς είναι όταν βγαίνω για φωτογράφιση στη φύση, μια ματιά πίσω από την κάμερα. Προσπάθησα να σηκώσω τα μπατζάκια του τζιν μου για να μην βραχούν, αλλά εν τέλει δεν πήγε πολύ καλά αυτό. Με μία λάθος εκτίμηση βρέθηκα σε ένα σημείο όπου το νερό ήταν κάπως βαθύ και έτσι βράχηκα μέχρι ψηλά στα πόδια μου. Το νερό ήταν τόσο παγωμένο με αποτέλεσμα να νιώθω το εκτεθειμένο δέρμα μου να φλέγεται, ώσπου έγινε κόκκινο. Πλέον όμως έχω συνηθίσει να κάνω τέτοιες θυσίες για να βγει μια καλή φωτογραφία.

Έκανε αρκετό κρύο εκεί, καθώς το σημείο δεν το βλέπει πολύ ο ήλιος κατά τη διάρκεια της ημέρας, ειδικά τον χειμώνα. Καθώς στεκόμουν κάτω από τον καταρράκτη έπεφταν βροχή μικρές σταγόνες νερού, φέρνοντάς με εντελώς στο παρόν. Τρυπούσε τα αφτιά μου ο ήχος από τον παφλασμό του νερού, το στοιχείο εκείνο χωρίς το οποίο δεν υπάρχει ζωή σε αυτόν τον πλανήτη. Αρμονία και αίσθηση ανήκειν… Έπρεπε να προσέχω αρκετά γιατί σε διάφορα σημεία οι πέτρες γλιστρούσαν, αλλά σε κάποια άλλα δεν γλιστρούσε καθόλου, κάτι το οποίο μου έκανε εντύπωση…

Λίγο πριν αναχωρήσουμε από το σημείο, βρέθηκε από το πουθενά μια τεράστια παρέα που μόλις είχε ολοκληρώσει μια διαδρομή rafting. Ένας από τους δασκάλους της ομάδας μας έλυσε την απορία σχετικά με τα σημεία όπου δεν γλιστρούσαν οι πέτρες. Η απάντηση κρυβόταν στο ότι αυτοί οι καφέ όγκοι δεν ήταν πέτρες αλλά πετροποιημένο ξύλο (!) από τα δέντρα που είχαν πέσει μέσα στο ρέμα και είχε λαξευτεί τόσο τέλεια από το νερό που σε ξεγελούσε πολύ εύκολα.

Και κάπου εδώ ολοκληρώνεται αυτή η μικρή αναφορά σε όσα έγιναν με τον ερχομό του 2023. Ένας νέος κύκλος ζωής ξεκινά και ανυπομονώ να δω τι θα φέρει! Ελπίζω σε κάτι σχετικό με δημιουργικότητα, αγάπη και λίγη ακόμη αυτογνωσία.

 

 

Σας στέλνω τις αγκαλιές μου. Να περνάτε όμορφα μέχρι το επόμενο άρθρο.

6 σχόλια

Αφήστε μια απάντηση

Η ηλ. διεύθυνση σας δεν δημοσιεύεται.

NEWSLETTER

ΜΕΙΝΕΤΕ ΕΝΗΜΕΡΩΜΕΝΟΙ ΓΙΑ ΝΕΕΣ ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΕΣ