Καλό Σεπτέμβρη και καλό φθινόπωρο σε όλους!
Πώς ήταν για εσάς ο Αύγουστος; Η δική μου τελευταία μέρα του Αυγούστου είχε κάτι το ξεχωριστό και αναπάντεχο. Ήταν ίσως η πιο απολαυστική καλοκαιρινή μέρα, όσον αφορά στο κολύμπι στη θάλασσα και τα καλοκαιρινά ηλιοβασιλέματα. Την Τρίτη το βράδυ έφτασε ο αγαπημένος μου ξάδερφος, Δρακούλης με την κοπέλα του την Σοφία, εδώ στο σπίτι μας στο Βλαχιώτη. Το ίδιο βράδυ ήταν χαλαρό με ένα κοκτέιλ στο κάστρο της Μονεμβάσιας.
Το επόμενο πρωί όμως ξεκίνησα μια πολύ όμορφη μονοήμερη εκδρομή μαζί τους και την αδελφή μου Ηλιάνα για την Μάνη, από όπου και έχουμε καταγωγή. Όποιος έχει επισκεφθεί τη Μάνη και την έχει εξερευνήσει δε γίνεται να μην έχει μείνει έκθαμβος από την ομορφιά ή έστω να μην του έχει τραβήξει το ενδιαφέρον. Είναι κάτι μοναδικό η Μάνη όχι μόνο στην Ελλάδα αλλά και στον υπόλοιπο πλανήτη. Το τοπίο, το νερό της θάλασσας, η αρχιτεκτονική, η μυρωδιά στον αέρα, οι άνθρωποι. Είναι κάτι μαγευτικό αλλά άγριο.
Eπισκεφθήκαμε την παραλία στην οποία από πολύ μικρή ηλικία περνούσαμε τα καλοκαίρια μας. Στην παραλία του κάτω Μέζαπου μάθαμε να έχουμε θάρρος και να βουτάμε από ύψος πάνω από δυόμισι μέτρα. Να μπαίνουμε σε σπηλιά με παγωμένα νερά και να κολυμπάμε σε θάλασσα με μεγάλο βάθος.
Αυτά τα βράχια είναι τόσο αιχμηρά και σκληρά που έκαναν όλη την προσπάθεια μας να βουτήξουμε από αυτά ακόμη μεγαλύτερη δοκιμασία. Έχουν πολλούς και μικρούς πόρους και μέσα τους φυλακίζεται χοντρό το αλάτι της θάλασσας. Τον απέραντο ορίζοντα της παραλίας διακόπτει μια χερσόνησος, “το Τηγάνι΄”, όπως μας έμαθαν οι γονείς μας ότι τον έλεγαν.
Πριν φύγουμε περπατήσαμε πάνω στα μυτερά βράχια μέχρι την άλλη παραλία που συνηθίζαμε να πηγαίνουμε, με θέα το υπόλοιπο χωριό. Τα νερά ήταν τόσο καθαρά, λαμπερά και κρυστάλλινα. Μπλε και γαλάζιο από άλλον κόσμο.
Μπήκαμε στο αυτοκίνητο και οδηγήσαμε μέχρι τον Γερολιμένα, ένα άλλο εξαιρετικό σημείο. Το χωριουδάκι αυτό έχει πανέμορφη παραλία με υπέροχη θέα στον ορίζοντα και νερά εξίσου υπέροχα. Δεν κολυμπήσαμε εκεί, προτιμήσαμε να καθίσουμε στην σκιά μιας καφετέριας και να παίξουμε UNO, πίνοντας λεμονάδα και χυμό. Στην εικόνα φαίνονται τα χαρακτηριστικά σπίτια της Μάνης, οι πύργοι. Κάθε οικογένεια είχε τον δικό της. Ψηλά κτήρια με μικρά ανοίγματα, ένα κανονικό φρούριο για την προστασία της οικογένειας από πειρατές και εχθρούς.
Λίγα λεπτά με το αυτοκίνητο ανατολικά βρίσκεται η επόμενη παραλία, στην οποία κάναμε το απογευματινό μπάνιο μας. Τα “Γυάλια”, ήταν ένα μέρος στο οποίο ίσως είχα πάει σε πιο μικρή ηλικία με τους γονείς μου, αλλά δεν το θυμόμουν. Τέτοια νερά δεν έχω ξανα νιώσει να αγκαλιάζουν το σώμα μου. Κολυμπήσαμε πάνω από μία ώρα και δεν θέλαμε να βγούμε! Ήταν ένας παράδεισος. Όπου και να κοιτούσες έβλεπες ένα ονειρικό τοπίο το οποίο δεν φαινόταν να τελειώνει. Ήσυχη παραλία με ελάχιστους λουόμενους, βαρκούλες κοντά στα βράχια, και κάποιους ερειπωμένους πύργους σαν σκηνικά γύρω από το σημείο κολύμβησης.
Λίγη ώρα πριν δύσει ο ήλιος φτάσαμε στο Λιμένι, ένα χωριό που έχει αποκτήσει μεγάλη φήμη τα τελευταία χρόνια, όπως και η ευρύτερη Μάνη. Άνθρωποι από όλο τον κόσμο έρχονται να κολυμπήσουν σε αυτά τα νερά που μοιάζουν με πισίνα και να απολαύσουν το μέρος που άλλοτε ήταν οικισμός σχεδόν αποκλειστικά της οικογένειας Μαυρομιχάλη. Εκεί ήπιαμε το ποτό μας σε ένα μπαρ πάνω από το νερό, με θέα το υπέροχο ηλιοβασίλεμα. Δεν υπάρχουν πολλά λόγια για να περιγράψω την ομορφιά και την ηρεμία του τόπου και της στιγμής.
