ANGELINA HELIOTI

ABOUT

My name is Angelina Helioti and I recently graduated from the architecture school of NTUA.

After months of thinking, I took the risk of leaving life in Athens. The reason, the very quality of life of the metropolis. The fast pace, the pressure to “meet the deadlines”, the crowd of people and the lack of natural environment were things that led me to change.

I moved to a small, mountainous village in Arcadia, Stemnitsa. Although I grew up in Laconia, Arcadia is my place of origin and so in a sense, I feel like I have come home. I don’t know how long I’ll be able to stay here, but whatever it ends up being, I’ll try to enjoy it to the fullest.

Here I am enjoying everything I have been craving! Trees, rivers, lakes, quiet, everyday life at a slow pace.

I have a simple lifestyle, but it gives me inspiration for my artistic pursuits, photography, painting, and video making. At the same time, I am studying the art of silversmithing in a public school located here. In this blog you will find journal articles about my life here.

I hope you enjoy everything I’m about to share with you.

F I L E

Find me on social media

Share it on social media

ΒΟΛΤΑ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ

Angelina Helioti
27 Οκτωβρίου, 2021

Σήμερα έκανε πολύ όμορφο καιρό. Αποφασίσαμε με την γειτόνισσά μου Αθηνά, να κάνουμε μια γρήγορη βόλτα. Στο βόρειο τμήμα της Στεμνίτσας, βρήκαμε πέρα από την υπέροχη θέα, δύο φίλους! Μία γάτα που αποζητούσε λίγο χάδι και φαγητό. Δυστυχώς, από τρόφιμα δεν είχαμε τίποτα εκείνη την στιγμή, οπότε μείναμε στα χάδια.

*Η θέα από το βόρειο τμήμα της Στεμνίτσας*

*Αυτή τη γατούλα την βρήκαμε μόνη της στην άκρη του χωριού, λίγο έξω από τα τελευταία σπίτια*.
*Αν προσέξετε έχει μισό πρόσωπο μαύρο και μισό πορτοκαλί*!

*Το τοπίο εκεί όπου βρισκόμασταν*.
*Πέρασαν δύο μεγάλα μαύρα πουλιά. Μάλλον γεράκια*.

Αργότερα, καθώς περπατούσα με τη φίλη μου, την άκουσα ξαφνικά να φωνάζει ¨Σκύλος, σκύλος!”. Γυρνάω και τί να δω; Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν μικρό πρόβατο, μετά πολικό αρκουδάκι… μετά θυμήθηκα ότι είμαστε στην Στεμνίτσα😅. Γρήγορα κατάλαβα ότι ήταν κουτάβι. Είχε έρθει από το πουθενά στα πόδια μας και ήθελε να παίξει. Την αγαπήσαμε αμέσως! Τριβόταν και δάγκωνε ό,τι έβρισκε μπροστά της. Μπλούζες, παντελόνια, παπούτσια και χέρια. Απ’ τα πολλά, θυσιάσαμε το λούτρινο μπρελόκ της Αθηνάς και έτσι όλοι μας ήμαστε ευχαριστημένοι. Αποφασίσαμε να την προσέχουμε και την ονομάσαμε Χιονάτη. Παίξαμε, γελάσαμε και περπατήσαμε παρέα μέχρι τα σπίτια μας. Την ταΐσαμε στην αυλή και μπήκαμε σπίτι να ετοιμαστούμε για την σχολή. Κάποια στιγμή την είδαμε από το μπαλκόνι, μα μόλις κατεβήκαμε είχε φύγει. Μέσα σε μια στιγμή εμφανίστηκε, σε μια στιγμή χάθηκε…