Ήταν σίγουρο ότι θα επιστρέφαμε σε αυτό το ονειρικό δάσος, επειδή ήταν αυτό που χρειαζόμουν για τις φωτογραφίες που ήθελα να τραβήξω. Το επόμενο πρωί λοιπόν, μας βρήκε ξανά στο πάρκο, αυτή τη φορά όμως κινηθήκαμε πάνω σε χωματόδρομο που βρήκαμε πλάι της ασφάλτου, προς Λιμποβίσι. Το δάσος αυτό ήταν τόσο φιλόξενο. Το πρωινό φως περνούσε αμυδρά ανάμεσα από τα φύλλα των δέντρων. Σπασμένα κλαδιά στο έδαφος, βρισκόντουσαν εκεί για πολύ καιρό, οπότε είχαν αρχίσει να παραδίδονται στα αχόρταγα βρύα, τα οποία σε τεράστιες ποσότητες κάλυπταν το έδαφος. Η μυρωδιά αυτού του δάσους ήταν κάτι καινούριο! Τόσο υπέροχα έντονη που την πρόσεξε και ο αδερφός μου. Καταλάβαμε ότι υπήρχε υγρασία στο σημείο αυτό. Η θερμοκρασία ήταν πολύ καλή και όταν τα γυμνά μου πόδια άγγιξαν το μαλακό έδαφος, ευχαρίστηση αναγεννήθηκε μέσα μου. Επιτέλους, τράβηξα φωτογραφίες που ονειρευόμουν εδώ και μήνες! Αυτό ήταν το μέρος. Το μόνο που έλειπε ήταν το νερό. Η κοίτη του ρέματος ήταν εμφανής και λογικά τον χειμώνα που βρέχει πολύ εδώ, θα κατεβάζει μπόλικο νερό. Χθες όμως δεν υπήρχε καθόλου. Σίγουρα αξίζει να επιστρέψω εδώ μετά από μερικούς μήνες για να δω και την χειμερινή εικόνα του ρέματος.