Ξυπνήσαμε λίγο πριν τις τρεις το πρωί. Ετοιμάσαμε τα σακίδιά μας και είμασταν από τους πρώτους που πήραν το μονοπάτι για την κορυφή. “Δυόμιση ώρες το πολύ” λέγαμε. Ξεκινήσαμε μέσα στα έλατα αλλά σύντομα βγήκαμε στο γυμνό τοπίο με απίστευτη θέα τα φωτάκια στον κάμπο από κάτω. Τα πρώτα είκοσι λεπτά ήταν ένα σοκ για εμένα. Ίσως το ότι δεν είχα πιει νερό ούτε είχα φάει κάτι να έπαιξε το ρόλο του. Ευτυχώς όμως μετά από ένα διάλειμμα με δροσερό νερό και μια χούφτα σταφίδες, πήρα τα πάνω μου. Μετά τα σαράντα λεπτά ήμουν σε πολύ καλή κατάσταση και με ηθικό ακμαιότατο. Το μονοπάτι μονίμως ανηφορικό με ελάχιστα ισόπεδα σημεία, πετρώδες και συχνά στενό ήταν αρκετά κουραστικό. Σε αυτό ήρθε να προστεθεί ότι καθώς πλησιάζαμε στην κορυφή, ειδικά όταν περάσαμε από την άλλη μεριά του βουνού, προς τον Μεσσηνιακό κόλπο, ο αέρας έγινε πολύ ισχυρός και κρύος. Αντέξαμε όμως! Με μικρά διαλείμματα όταν το είχε ανάγκη ο καθένας, νερό και λίγες σταφίδες ή ξηρούς καρπούς. Η πανσέληνος, συνοδοιπόρος σε όλη την ανάβαση, φώτιζε τον δρόμο μας, κάνοντας τους φακούς μας αχρείαστους. Λίγα λεπτά πριν φτάσω είδα ένα πεφταστέρι μετά από πολλά χρόνια, μια γλυκιά νότα στη δύσκολη πεζοπορία μου. Έκανα φυσικά μια ευχή χαμογελώντας και συνέχισα τον δρόμο μου.