• Λίγα κινηματογραφικά γυρίσματα

    28 Νοεμβρίου 2022 /

    Την Παρασκευή, συνέβη κάτι που οραματιζόμουν και προετοίμαζα εδώ και μέρες! Με κάποιους φίλους από τη Στεμνίτσα και τα γύρω χωριά πραγματοποιήσαμε τα γυρίσματα ενός βίντεο κλιπ. Δεν θα σας αποκαλύψω ακόμη το θέμα και το γενικό πλαίσιο της δουλειάς, καθώς προτιμώ να ολοκληρωθεί πρώτα. Αυτό που μπορώ όμως να μοιραστώ μαζί σας είναι ότι το να σκηνοθετείς ένα έργο (ακόμη κι αν είναι μικρό) ή να συμμετέχεις σε αυτό ως ηθοποιός, είναι μια άκρως διασκεδαστική εμπειρία, αν και κουραστική.

    Σε όλη τη διαδρομή και όταν φτάσαμε στο σημείο των γυρισμάτων είχε πάγο στα σημεία που δεν έπεφταν οι ακτίνες του ήλιου. Έτσι όπως λαμπύριζε σαν ασημόσκονη έμοιαζε παραμυθένιο, τουλάχιστον στα δικά μου μάτια…

    Στη σκηνοθεσία και την παραγωγή είχα τη χαρά να συνεργαστώ με τον εξαιρετικό γραφίστα και οπερατέρ Ζαφείρη Ζαφειρόπουλο (@zaf_x2). Οι φίλοι και γνωστοί που έγιναν για λίγο οι ηθοποιοί μας, ήταν τόσο συνεργάσιμοι και υπομονετικοί κάνοντάς με πραγματικά ευγνώμων! Διατηρήθηκε ένα κλίμα γεμάτο με γέλια, καλή διάθεση, αλλά ταυτόχρονα και μεγάλο συντονισμό.

    Με την αγαπημένη μου φίλη, Αθηνά.
    Ο Ζαφείρης ετοιμάζει το drone για κάποιες λήψεις που θέλαμε από ψηλά. Ευτυχώς είχε τον απαραίτητο εξοπλισμό για να γίνει μια καταπληκτική δουλειά στα πλάνα.

    Κοιτώντας μέσα στο μόνιτορ και δίνοντας μερικές κατευθύνσεις στον Κωνσταντίνο.

    Όταν τελείωσαν τα περισσότερα γυρίσματα, ανεβήκαμε σε μια κορυφή του Μαινάλου, κοντά στην περιοχή “Ραπούνι”, για να πραγματοποιήσουμε μερικά κοντινά πλάνα που έπρεπε να γίνουν στο συγκεκριμένο μέρος.

    Η θέα από εκεί πάνω ήταν μαγική. Λίγες βουνοκορφές, πλαγιές από έλατα και καθαρός ουρανός… Μόνο πολύ μακριά, πέρα από το Μαίναλο, μπορούσαμε να διακρίνουμε κάποιες ανεμογεννήτριες που διέκοπταν το φυσικό τοπίο στον ορίζοντα.

    Όταν κάποια στιγμή έπρεπε να ξαπλώσω στο έδαφος, έθαψα το πρόσωπό μου μέσα στο γρασίδι και τα στάχια. Το άρωμα από το χώμα και το γρασίδι χάρισε σε όλο το σώμα μου τη χαλάρωση που χρειαζόμασταν για τα πλάνα. Θα μπορούσα να αποκοιμηθώ εκεί μέχρι να δύσει ο ήλιος.

    Παρά την πολυπόθητη ηλιοφάνεια, έκανε κρύο και φυσούσε, με αποτέλεσμα μετά να είμαι αρκετά ζαλισμένη. Παρ’ όλα αυτά μια φανταστική ημέρα που είχε μια υπέροχη συνεργασία με όλα τα μέλη της ομάδας, είχε φτάσει στο τέλος της.

     

     

    Σχετικά με το βίντεο θα σας πω περισσότερα όταν ολοκληρωθεί.

    Τα λέμε σύντομα! Να περνάτε όμορφα!

    περισσότερα
    Angelina Helioti 2 Σχόλια
  • Ο χειμώνας έφτασε

    23 Νοεμβρίου 2022 /

    Γεια σας φίλοι μου!


    Τώρα έχει έρθει ένα κύμα κακοκαιρίας. Βρέχει τις περισσότερες μέρες. Η θερμοκρασία έχει πέσει κάτω από τους δέκα βαθμούς και μάλλον θα φλερτάρει με τα αρνητικά ψηφία μέσα στην εβδομάδα. Ξεκινάει αυτή η περίοδος του χρόνου όπου καλό είναι να μην αφήνω τίποτα στο μπαλκόνι, γιατί θα το πάρει ο αέρας και θα το ψάχνω ή θα το πάει στο κεφάλι κανενός γείτονα.

    Οι ομίχλες είναι ασταμάτητες και κάποια πρωινά ξυπνάω με ένα κιτρινόλευκο διάχυτο φως. Τις περισσότερες φορές όμως είναι αυτό το υπέροχο μουντό γαλάζιο. Το θυμάμαι από τον περσινό Νοέμβριο, όταν είχα τραβήξει την παρακάτω φωτογραφία.

     Indie/Pop/Folk τώρα στα ηχεία. Και μια μουντή διάθεση, αλλά όχι λυπημένη. Απλά λίγο ονειροπόλα.

    Το βράδυ της Δευτέρας συγκεντρωθήκαμε πλήθος κόσμου στο καφενείο “Η Γερουσία”. Αφορμή αυτού αποτέλεσε το κάλεσμα που έκανα σε συμφοιτητές μου για να τους παρουσιάσω μια ιδέα μου, σχετικά με το πώς μπορούμε να δράσουμε σαν νεολαία της Στεμνίτσας, ως ένδειξη διαμαρτυρίας για τις ανεμογεννήτριες. Οι περισσότεροι αγκάλιασαν την ιδέα και έχουμε ήδη ξεκινήσει να την υλοποιούμε!! Στην πορεία μίλησαν κι άλλοι παρευρισκόμενοι για το πώς μπορούμε να δράσουμε σαν κοινότητα για να αποτρέψουμε αυτή την καταστροφή στο φυσικό περιβάλλον του τόπου.

    Όπως παλιά όταν γινόντουσαν εδώ τα συμβούλια των οπλαρχηγών. Η ιστορία επαναλαμβάνεται… Δυστυχώς ή ευτυχώς.

    Από μια τέτοια συνάντηση δεν θα μπορούσε να λείπει ο χορός και το τραγούδι.

    Σχετικά με αυτό το θέμα θα σας ενημερώσω περισσότερο στο επόμενο άρθρο. Μέχρι τότε να περνάτε όμορφα!

    περισσότερα
    Angelina Helioti 0 σχόλια
  • Συνειρμοί

    17 Νοεμβρίου 2022 /

    Τις τελευταίες μέρες σχεδόν μονοπωλεί το μυαλό μου το θέμα της διάσωσης του Μαινάλου από τις ανεμογεννήτριες. Είναι στιγμές που παρατηρείς από απόσταση τα προβλήματα της ζωής και νιώθεις ότι δεν σε αγγίζουν πια. Σαν να μην ανήκουν σε εσένα, και όντως δεν ανήκουν, γιατί όλοι και όλα είμαστε περαστικοί από εδώ.

    Αλλά αν άξιζε κάτι να με απασχολεί αυτό θα ήταν η διατήρηση του φυσικού περιβάλλοντος! Γιατί είναι το πιο όμορφο πράγμα που μπορεί να μας δώσει η ζωή σε αυτόν τον πλανήτη. Και δεν χρειάζεται να κάνουμε τίποτα οι άνθρωποι, το βρίσκουμε έτοιμο εκεί έξω. Πρέπει να το δουν όσοι πιο πολλοί γίνεται, όσα πιο πολλά παιδιά γίνεται! Γιατί ξέρω ότι και μόνο να το βλέπεις θεραπεύεσαι. Είναι σαν να σου δίνει κάποιος διαμάντι για δώρο και να το πετάς στα σκουπίδια. Μόνο που το διαμάντι έχει κάποια αξία, ενώ η φύση είναι ανεκτίμητη.

    Όταν βρίσκομαι στο δάσος, πολλές φορές, κοιτώ ψηλά στον ουρανό. Νομίζω είναι μια ενδιαφέρουσα κίνηση να γυρίσεις εντελώς το κεφάλι και να κοιτάξεις τη θέα, τα κλαδιά των δέντρων με φόντο τον ουρανό. Μια κίνηση που δεν την κάνω συχνά όταν βρίσκομαι στις πόλεις επειδή τα κτήρια είναι κοντά μεταξύ τους και με κατευθύνουν στο να συνεχίσω να κινούμε μπροστά, κοιτώντας χαμηλά. Δεν ξέρω αν θα είχα και καμιά καλή θέα, κατά πάσα πιθανότητα θα αντίκριζα την κάτω όψη κάποιου μπαλκονιού με ξεφτισμένους σοβάδες…

    Τα πορτοκαλοκίτρινα φύλλα είναι πεσμένα τώρα στην Κεφαλόβρυση… Μερικές φορές διστάζω να περπατήσω στο σημείο αυτό, γιατί θα τσακίσω τα φύλλα και δεν το θέλω. Είναι ωραία με το πορτοκαλί χαλί μπροστά από την κρήνη.

    Όλα είναι σε μια αποσύνθεση. Το δάσος είναι υγρό, εσωστρεφές και δεν μυρίζει τόσο έντονα το άρωμα του κέδρου.

    Η Στεμνίτσα από ψηλά όταν έχει πέσει ο ήλιος. Φαίνονται μόνο τα φώτα της και γύρω το φυσικό τοπίο. 

    Κοιτώντας ψηλά, στον δρόμο ασφάλτου γύρω από το χωριό.

    Κάνοντας μια ευχή να μείνει ανέγγιχτο το Μαίναλο… “Μακάρι…” Και συνεχίζω να έχω εμπιστοσύνη στη ζωή. Ακόμη κι αν φαίνονται παράλογα κάποια πράγματα, νιώθω ότι έρχονται πάντα τα σωστά κι ας μην το καταλαβαίνουμε.

    περισσότερα
    Angelina Helioti 0 σχόλια
  • Το Μαίναλο απειλείται

    14 Νοεμβρίου 2022 /

    Καλημέρα αγαπημένοι μου αναγνώστες!


    Είναι μια δύσκολη μέρα και ένα δύσκολο πρωινό και πριν γράψω την πρώτη λέξη ξεφύσηξα έντονα, γιατί ΄δεν ξέρω από πού να αρχίσω και πώς να εκφράσω αυτά που πρέπει να ειπωθούν. Όλα αφορούν τη χθεσινή ημέρα, η οποία είχε ένα πανέμορφο απόγευμα οπότε θέλησα να περπατήσω στο δάσος έξω από τη Στεμνίτσα. Στο πανέμορφο Μαίναλο…

    Η βόλτα ήταν τόσο όμορφη και ήρεμη. Είναι τρομακτικός ο τρόπος με τον οποίο η φύση καθρεφτίζει αυτό που έχουμε μέσα μας, τη σιωπή. Χωρίς να κρίνει, είναι αυτό που είναι και δέχεται και εμάς, τους αλλόκοτους ανθρώπους, όπως ακριβώς είμαστε. Σας θυμίζει κάτι αυτό; Η φύση είναι αγάπη και δίνεται απλόχερα σε όποιον είναι ανοιχτός να την αντέξει. Παρά την ηρεμία στο δάσος με διέτρεχε μια ανησυχία. Όλη τη χθεσινή ημέρα με κυρίευε ένα περίεργο αίσθημα. Ότι κάτι δεν πάει καλά… Σαν κάτι να με περίμενε, κάτι δυσάρεστο.

    Το δυσάρεστο με βρήκε όταν γύρισα, νύχτα πια, στην πλατεία του χωριού. Ο κ. Γιάννης Λαγός, πρόεδρος της Μαίναλον Κοιν.Σ.Επ, με ενημέρωσε ότι παρά τις οργανωμένες αντιδράσεις των τοπικών φορέων, η Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας έδωσε έγκριση για την  κατασκευή 126 ανεμογεννητριών διαμέτρου 145 μέτρων στην κεντρική Πελοπόννησο, από τις οποίες περίπου 70 στην οροσειρά του Μαινάλου και σε υψόμετρο μεγαλύτερο των 1.000 μέτρων. “Του Μαινάλου της βιώσιμης ανάπτυξης, του εναλλακτικού τουρισμού και των διεθνών βραβείων”. Περίπου 30 από αυτές είναι να τοποθετηθούν πολύ κοντά στη Στεμνίτσα, και συγκεκριμένα στην περιοχή “Ραπούνι”, ανάμεσα στη Στεμνίτσα και το Χρυσοβίτσι.


    Και τα δύο χωριά, που έχουν ανακηρυχθεί παραδοσιακοί οικισμοί, φαίνεται ότι θα έχουν θέα στις ανεμογεννήτριες. Αντί να βλέπει κανείς το βουκολικό αρκαδικό τοπίο, θα βλέπει κάτι άψυχες κολώνες τρομακτικού ύψους (100 μέτρα), να έρχονται κόντρα με την κλίμακα και τη μορφολογία του τόπου!!! Πριν λίγα χρόνια η περιοχή, όλως τυχαίως, είχε πιάσει φωτιά και οι κάτοικοι σύσσωμοι έτρεχαν να σώσουν το βουνό. Αναρωτιέμαι αν το έκαναν για έρθουν αργότερα μπουλντόζες να καταστρέψουν τόσο τη μορφή του όρους όσο και τη ζωή εκεί.

    Δεν ξέρω αν υπάρχουν λέξεις που να εκφράζουν αυτό που νιώθω. Νομίζω είμαι ακόμη στην κατάσταση σοκ που ήμουν χθες, όταν το πρωτοάκουσα. Αλλά αυτό το σοκ είναι αρκετό για να μιλήσω, να φωνάξω για την ακρίβεια. Δεν γίνεται να βάζουμε ανεμογεννήτριες σε βουνά σαν το Μαίναλο. ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ!

    Είναι καλό να στρεφόμαστε σε εναλλακτικές πηγές ενέργειας, αλλά είναι απαράδεκτο να καταστρέφουμε την παρθένα φύση, στο όνομα της πράσινης ενέργειας. Για χάρη της “πράσινης” ενέργειας να αλλοιώνουμε το ελάχιστο αληθινό πράσινο που έχει απομείνει! Είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν μέρη πιο απομακρυσμένα από κάποιον οικισμό και με λιγότερη βιοποικιλότητα που μπορούν να δεχτούν την τοποθέτηση αυτών των τόσο επεμβατικών στο τοπίο κατασκευών.

    Αυτό το μαγικό μέρος αποτελεί το  σπίτι πολλών όντων εδώ και γενιές. Τεράστιος αριθμός φυτικών ειδών, αλλά και ζώων, μαζί τους και ο άνθρωπος, όλοι επωφελούμαστε από αυτόν τον μικρό παράδεισο.

    Το Μαίναλο δεν είναι τυχαία τόσο όμορφο βουνό. Η ομορφιά του πηγάζει από τη ζωή την οποία φιλοξενεί. Η ζωή είναι που το κάνει όμορφο. Πού θα πετάνε τώρα τα γεράκια και οι αετοί, ποιον ορίζοντα θα βλέπουν τα παιδιά, αντί για αστέρια τώρα θα είναι κόκκινα φωτάκια;

    Το όρος Μαίναλο ανήκει σε όλους μας, όχι μόνο σε όσους ζουν εδώ, αλλά και σε όσους το επιλέγουν ως τόπο αναψυχής και επαφής με τη φύση. Τελικά, το Μαίναλο ανήκει στον εαυτό του! Πρέπει να τα σεβόμαστε βουνά σαν το Μαίναλο, και έχει πολλά τέτοια η Ελλάδα… Επιτέλους, ας εναρμονιστούμε με τη φύση, ας την αφήσουμε να μπει μέσα μας. Την έχουμε ξεχάσει! Λίγη ευαισθησία να έχει κάποιος θα συμφωνήσει. Δεν μπορούμε να επιτρέψουμε μέρη σαν αυτά, αντί για πηγές ζωής να γίνονται πηγές κέρδους! Τα όρη πρέπει να είναι απαλλαγμένα από ανεμογεννήτριες για το καλό όλων μας. Ας κινητοποιηθούμε τώρα όλοι, στο βαθμό που μπορεί ο καθένας.

    Τώρα που “η αυλή μας”, “ο κήπος της Εδέμ μας” απειλείται, τι θα κάνουμε; Θα μείνουμε να κοιτάμε την απειλή ώσπου να γίνει αλλαγή ή θα πάρουμε θέση;

    περισσότερα
    Angelina Helioti 6 Σχόλια
  • Μαίναλο- Η ιερή μανία

    7 Νοεμβρίου 2022 /

    Καλησπέρα και καλή εβδομάδα να έχετε!

    Το Σαββατοκύριακο πέρασε πραγματικά με έντονες βροχές και ομίχλη εδώ. Την Παρασκευή όμως είχε εξαιρετικό καιρό!

    Με την παρέα μου από τη σχολή αργυροχρυσοχοΐας σκεφτήκαμε να ανέβουμε στην κορυφή του Μαινάλου, την Οστρακίνα. Το υψόμετρο της κορυφής είναι στα 1981 μέτρα και η διαδρομή με τα πόδια είναι αρκετά εύκολη, γύρω στη μία με μιάμιση ώρα. Μια τόσο όμορφη και ζεστή μέρα, η εκδρομή στο βουνό ήταν ό,τι έπρεπε για να φορτίσουμε τις μπαταρίες μας.

    Ξεκινήσαμε με τα αυτοκίνητα από τη Στεμνίτσα και οδηγήσαμε προς Τρίπολη και μετά προς το χιονοδρομικό κέντρο. Καθώς πήγαινα εκεί για πρώτη φορά, ανυπομονούσα να δω πώς θα έμοιαζε το φυσικό τοπίο, πώς θα ήταν οι πίστες του σκι χωρίς χιόνι και ποια θα ήταν η θέα από την κορυφή του όρους. Αφήσαμε τα αυτοκίνητα κοντά στο καταφύγιο, γεμίσαμε με νερό τα παγούρια μας και ξεκινήσαμε να ανηφορίζουμε.

    Μετά από περίπου δεκαπέντε λεπτά περπάτημα άρχισαν να φαίνονται οι πρώτες όμορφες θέες προς τα διάφορα σημεία του ορίζοντα. Όλο το τοπίο ήταν τόσο όμορφα βουκολικό, η παρέα χαλαρή και ξέγνοιαστη. Σιγά- σιγά ο καθένας με τον ρυθμό του και με κάποια διαλείμματα, προχωρούσαμε. Μαζί μας είχαμε και τα δύο σκυλάκια της παρέας, τον Summer και τον Νόντα. Ήταν τόσο χαρούμενοι και οι δύο που βγήκαν στη φύση μια μεγάλη βόλτα. Έτοιμοι για εξερεύνηση! Οι “μαμάδες” Ελίνα και Εύα τα πήγαν περίφημα με την πρόκληση να τους κρατούν από το λουρί σε όλη τη διαδρομή.

    Καθώς γράφω τώρα και κοιτάζω τις φωτογραφίες, θυμάμαι το τοπίο από εκεί ψηλά, αλλά και τα διάφορα μονοπάτια που έχω περπατήσει μέσα στο Μαίναλο. Μπορώ να δικαιολογήσω κάποια πράγματα στο μυαλό μου τώρα. Εξηγείται το γεγονός ότι “Μαίναλο” στα αρχαία ελληνικά σημαίνει ιερή μανία, δηλαδή τη θεία παραφορά που φέρνει η άγρια φύση. Από αυτό το βουνό ξεκίνησε η λατρεία του θεού Πάνα, από τους Αρκάδες. Είναι πανέμορφο όρος και πραγματικά αξίζει να το εξερευνήσει κανείς.

    Στην πεζοπορία πολλές στιγμές τις πέρασα μόνη μου. Είτε ήταν μπροστά είτε πιο πίσω, προσπαθούσα να έχω τους συνοδοιπόρους μου σχετικά μακριά από εμένα, ώστε να μπορώ να τους τραβήξω φωτογραφίες, ακόμη και με τον τηλεφακό. Όπως η επόμενη εικόνα, όταν φώναξα την Ισμήνη από μακριά και με το που γύρισε να με κοιτάξει, βγήκε αυτό το αποτέλεσμα. Αυτή η φωτογραφία μου θυμίζει κάτι από παλιές κινηματογραφικές ταινίες. Ένα χαριτωμένο κορίτσι ανάμεσα στα στάχια.

     Στην παρέα τα παιδιά ήταν πολύ διακριτικά και ήρεμα, χωρίς να χάνουμε όμως καθόλου το ομαδικό πνεύμα. Σαν να είχαμε όλοι ανάγκη να έρθουμε σε επαφή με το βουνό και τους εαυτούς μας. Το μέρος ήταν όλο δικό μας, δεν υπήρχε κανένας άλλος εκεί γύρω. Ίσως αυτό να έπαιξε τον ρόλο του στο γεγονός ότι βιώσαμε αυτή την επίσκεψη σαν θεραπεία. Βεβαίως σε αυτό συνέβαλλε και η πανέμορφη θέα προς τα γειτονικά βουνά και ο καθαρός αέρας.

    Όταν φτάσαμε στην κορυφή πήραμε τον χρόνο μας να ηρεμήσουμε, να φάμε ξηρά τροφή και έπειτα κουβεντιάσαμε για διάφορα θέματα… Κάποιοι ρέμβαζαν, προς τις κορυφές των γύρω βουνών, το Αρτεμίσιο, τα Αοράνια και τον Ερύμανθο, το Λύκαιο, τον Ταύγετο και τον Πάρνωνα.

    Άλλοι ξάπλωναν στο γρασίδι και άλλοι έμειναν λίγα λεπτά με τα μάτια κλειστά. Το μέρος ήταν σιωπηλό, αν εξαιρέσεις το αεράκι που μας έπαιρνε τα μαλλιά.

    Δυο πτηνά μάλλον γεράκια ή κοράκια, δεν είμαι σίγουρη, πέταξαν κοντά μας αρκετά χαμηλά και έτρεξα να τα πιάσω με την κάμερα. Ήταν πολύ επιβλητικά και έμοιαζαν τόσο ελεύθερα και αυτόνομα. Είναι απίστευτα τα άγρια πτηνά, τόσο πολύτιμα και όμορφα. Η αρχοντιά και η δύναμή τους είναι αξιοζήλευτες.

    Να ‘μαι κι εγώ επί το έργον! Με τράβηξε η Ιωάννα, ευτυχώς γιατί συνήθως απορροφώμαι πίσω από την κάμερα, φωτογραφίζω πάντα τους άλλους κι από εμένα πολλές φορές δεν έχω κάποια εικόνα.

    Πριν φύγουμε τραβήξαμε αναμνηστικές φωτογραφίες κάτω από την ελληνική σημαία. Έστησα το τρίποδο με το χρονόμετρο να μετρά αντίστροφα και έτρεξα στη θέση που μου είχαν κρατήσει τα παιδιά. Ήταν μια χαλαρή και αυθεντική στιγμή χωρίς πολλά πολλά…

    Δεν θα ξεχάσω αυτές τις εικόνες με το φως να πέφτει τόσο τρυφερά πάνω από τις φιγούρες, καθώς αφήναμε την κορυφή πίσω μας.

    Στην κατάβαση γλιστρούσε αρκετά και μάλιστα σκεφτόμουν διάφορα άσχημα σενάρια ότι πέφτω κάτω με κίνδυνο να χτυπήσω την κάμερα… Ώσπου όντως γλίστρησα λίγο πριν το τέλος, αλλά ευτυχώς η κάμερα δεν έπαθε τίποτα, ήταν περισσότερο σαν μια απαλή τσουλήθρα. Και δεν ήμουν η μόνη που γλίστρησα από την παρέα μου, οπότε να προσέχετε αν κάποιος από εσάς πεζοπορήσει εκεί. 

    Η ορειβασία είναι ένα θαυμάσιο sport, με πολλά οφέλη για την υγεία, τόσο τη σωματική όσο και την ψυχική. Όσο ανεβαίνει κανείς σε βουνά τόσο βελτιώνεται και η αντοχή του. Οπότε αν είστε κοντά σε κάποιο όρος, ακόμη κι αν μένετε σε πόλεις, σας προτείνω να το δοκιμάσετε!


    Ευχαριστώ που διαβάσατε αυτό το τεράστιο άρθρο.

    Τα λέμε σύντομα. Μέχρι τότε να προσέχετε και να περνάτε όμορφα.

    περισσότερα
    Angelina Helioti 2 Σχόλια
  • Βρίσκοντας τον χειμερινό ρυθμό (;)

    4 Νοεμβρίου 2022 /

    Γεια σας φίλοι μου.


    Η καθημερινότητα εδώ αρχίζει  να κυλά και οδεύουμε προς τον χειμώνα. Προσπαθώ να βρω πάλι τον χειμερινό ρυθμό μου. Υπάρχουν όμως αρκετά πράγματα που θέλω και χρειάζεται χωρέσουν μέσα στην ημέρα και ακόμη δυσκολεύομαι να βρω τον κατάλληλο χρόνο για όλα. Φέτος θέλω να ασχοληθώ τόσο με τη φωτογραφία και τη δημιουργία βίντεο, αλλά ακόμη περισσότερο με τη δημιουργία κοσμημάτων και τη ζωγραφική. Ταυτόχρονα πρέπει να αθλούμαι και να κάνω κάποιες φυσιοθεραπευτικές ασκήσεις για την πλάτη. Και είναι κι άλλα… Αρκετά πράγματα που όταν βραδιάζει και αρχίζω να νυστάζω διαπιστώνω ότι δεν πρόλαβα να τα κάνω. Φαντάζομαι πολλοί από εσάς έχετε νιώσει κάτι αντίστοιχο. Προσπαθώ να βάλω ένα πρόγραμμα, αλλά για αρκετό καιρό κάποιες συγκεκριμένες δραστηριότητες με απορροφούσαν περισσότερο από κάποια άλλες, οι οποίες έμεναν σε δεύτερη μοίρα.

    Σαν να μην έφτανε αυτή η προσωπική δυσκολία μου, χθες μας ανακοίνωσαν ξαφνικά ότι θα γίνουν αλλαγές στη σχολή αργυροχρυσοχοΐας, κυρίως στη διεύθυνση και ίσως και στο διδακτικό προσωπικό. Είναι μια κατάσταση λίγο μπερδεμένη, περιμένουμε όλοι την άφιξη της καινούριας διευθύντριας με τη νέα εβδομάδα και σιγά- σιγά θα μάθουμε πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα. Χθες η μικρή κοινότητα της σχολής ήταν κάπως σοκαρισμένη, καθώς μέσα σε μια στιγμή και εκεί που λέγαμε ότι είχαμε ξεκινήσει δυναμικά τα μαθήματα, όλα ανατράπηκαν. Τώρα είναι από εκείνες τις φορές που απλά περιμένεις και δεν μπορείς να κάνεις τίποτα.

      

    Παρόλο που πολλοί από εμάς ήμασταν αναστατωμένοι, συνέβη κάτι πολύ όμορφο. Παρά την ψύχρα, καθίσαμε φοιτητές και καθηγητές να πιούμε ποτό στην πλατεία της Στεμνίτσας. Αυτό είχε να γίνει πολύ καιρό. Γίναμε μια μεγάλη παρέα και μιλήσαμε μέχρι αργά. Χθες ένιωσα ευγνωμοσύνη για το γεγονός ότι είμαι εδώ και έχω γνωρίσει τόσους όμορφους ανθρώπους. Ευγνωμοσύνη για το γεγονός ότι η σχολή αυτή λειτουργεί, εδώ μέσα στο δάσος σε αυτό το παραμυθένιο χωριό. Όταν κάτι αναπάντεχο συμβαίνει στη ζωή μας, έρχεται για να μας θυμίσει την αξία αυτού που έχουμε.

    Μέρες σαν αυτή, που νιώθω ότι υπάρχουν αρκετά φορτία και έγνοιες βγαίνω για μια βόλτα χωρίς προορισμό, με την κάμερα και το τρίποδο. Με το ένστικτο τεντωμένο κατευθύνομαι εκεί που αισθάνομαι άνετα να πάω και κάνω παρέα με τον πιο πιστό φίλο. Τη φύση. Λίγο περπάτημα στα στενά της Στεμνίτσας, το οποίο καταλήγει λίγο έξω από αυτή ανάμεσα στα δέντρα και τους θάμνους. Μέχρι να φτάσω στο σημείο όπου κάτι μου φαίνεται ενδιαφέρον και τότε στέκομαι και φωτογραφίζω.

    Περπατώ στα λιθόκτιστα δρομάκια και κοιτώ τις αυλές σπιτιών που έχουν αρχίσει να εξαϋλώνονται. Αυτή η στιγμή μοναχικότητας, ανάμεσα στα φυτά και τα ερείπια μιας μιας άλλης εποχής, προσφέρει μια γλυκιά ηρεμία. Πολλές φορές δεν χρειάζεται να έχω καν μουσική με ακουστικά μαζί μου, γιατί θα το χαλάσει. Είναι ωραία με τους ήχους της φύσης. Το θρόισμα από το αεράκι, τα φύλλα  που συνθλίβονται κάτω από τα παπούτσια μου, κάποιο πτηνό περνά πάνω από το χωριό…

    Εν τέλει αυτή την περίοδο νιώθω σαν να παρατάθηκε για εμένα η φάση προσαρμογής. Ακόμη προσπαθώ να βρω τους ρυθμούς μου πάνω που νόμιζα ότι κόντευα να ξεμπερδέψω με αυτό. Αλλά για κάποιον λόγο μου αρέσει. Αυτές τις στιγμές που τα πράγματα αλλάζουν ξαφνικά, νιώθεις ότι όντως είσαι ζωντανός. Η ζωή είναι ούτως ή άλλως απρόβλεπτη, απλώς εμείς παίρνουμε για δεδομένα κάποια πράγματα.  Όλες οι κρίσεις και οι ανατροπές θα έπρεπε να είναι ξυπνητήρια για εμάς, να μας ξυπνάνε από τον λήθαργο στον οποίο βρισκόμαστε, και που νομίζουμε ότι το αύριο θα είναι συγκεκριμένο. Το αύριο δεν έχουμε ιδέα πως θα είναι. Και καλό είναι να αρχίσουμε να λέμε ευχαριστώ από σήμερα για αυτά που έχουμε. Έτσι το βλέπω εγώ δηλαδή. Τι λέτε εσείς;


    Θα σας έχω νεότερα σε λίγες ημέρες.


    Σας ευχαριστώ πολύ που βρεθήκατε και πάλι στο blog.

    Αγκαλιές!

    περισσότερα
    Angelina Helioti 11 Σχόλια
  • Στην αγκαλιά του φθινοπώρου

    26 Οκτωβρίου 2022 /

    Το φθινόπωρο κατακλύζει κάθε γωνιά του δάσους. Βρίσκετε παντού. Στα χρώματα, στην ατμόσφαιρα, στις μυρωδιές ακόμη και στην αίσθηση. Αυτή την γλυκιά και ζεστή αίσθηση που μόνο το φθινόπωρο ξέρει να δίνει. Ο Οκτώβριος μπορεί να φτάνει στο τέλος του, αλλά το φθινόπωρο τώρα και για ένα μήνα ακόμη είναι στο πικ του!

    Αυτή η εποχή του χρόνου έχει τα καλύτερα πρωινά ξυπνήματα. Σηκώνομαι νωρίς και βγαίνω στο μπαλκόνι. Χωρίς βιασύνη, ετοιμάζω να πιω ένα φλιτζάνι τσάι, με θέα το χωριό. Έπειτα μπορώ να πάρω το χρόνο μου σιγά- σιγά να κάνω μια βόλτα κοντά στο σπίτι. Η μυρωδιά των δέντρων και οι εκρήξεις χρωμάτων στα φύλλα και τον ουρανό, το κάνουν ακόμη πιο όμορφο απ’ ό,τι μπορεί κανείς να φανταστεί!

    Σήμερα αποφάσισα να κάνω μια μικρή βόλτα ανάμεσα στα σπίτια της Στεμνίτσας. Τα περισσότερα δεν κατοικούνται αυτή την περίοδο, παρά μόνο κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών. Αρκετά βέβαια έχουν παραδοθεί εντελώς στη φθορά του χρόνου. Στέκουν εκεί στιβαρά αλλά και τόσο ευαίσθητα, κάποιες φορές δίνουν την αίσθηση ότι θα πέσουν από στιγμή σε στιγμή. Μοιάζουν θλιμμένα χωρίς ζωή στο εσωτερικό τους…

    Πέρασα πλάι από μια αυλόπορτα. Ήταν ανοιχτή και από μέσα φαινόταν ένα οίκημα που μου τράβηξε το ενδιαφέρον με τη διαρρύθμιση του ακάλυπτου χώρου και των κουφωμάτων του. Αφού διαπίστωσα ότι κανείς δεν φαινόταν να μένει εκεί, έσπρωξα την πόρτα και μπήκα μέσα. Ήμουν κάπως διστακτική και δεν πέρασα βαθιά στο εσωτερικό της κατοικίας.

    Τα στεμνιτσιώτικα σπίτια έχουν αρκετό ενδιαφέρον και θα προσπαθήσω να γράψω ένα άρθρο μόνο για αυτό το θέμα μόλις συλλέξω περισσότερο υλικό από το εσωτερικό τους.

    Τα μαθήματα στη σχολή άρχισαν και θέλω πολύ να σας παρουσιάσω σε επόμενες αναρτήσεις εικόνες από τα κοσμήματα που κατασκευάζω. Πλέον μια νέα ακαδημαϊκή χρονιά έχει ξεκινήσει και ένας χειμώνας είναι μπροστά. Είμαι έτοιμη να δω πού θα με πάει και τι θα μου φέρει. Πάνω απ’ όλα είμαι έτοιμη να απολαύσω κάθε στιγμή και να εξερευνήσω νέα πεδία μέσα από την ανάγκη μου για δημιουργικότητα.

    Ελπίζω αυτό το άρθρο να σας βρίσκει δυνατούς και χαρούμενους.

    Θα τα πούμε σύντομα!

    περισσότερα
    Angelina Helioti 2 Σχόλια
  • Όμορφες στιγμές στη λίμνη Λάδωνα

    2 Οκτωβρίου 2022 /

    Καλησπέρα φίλοι μου!


    Το Σάββατο βρέθηκα στη λίμνη Λάδωνα. Πολλά είχα ακούσει για αυτό το μέρος απίστευτης ομορφιάς, μόλις μια ώρα με το αμάξι από τη Στεμνίτσα. Πρόκειται για μια τεχνητή λίμνη, στην οποία συγκεντρώνονται τα νερά του ποταμού Λάδωνα. Το ποτάμι έχει μήκος 70 χλμ και σύμφωνα με τον Παυσανία “Δεν υπάρχει άλλος ποταμός πιο ωραίος ούτε στην Ελλάδα ούτε αλλού”. 


    Σύμφωνα με τον μύθο στα νερά του ποταμού Λάδωνα κολυμπούσε η Δήμητρα και στις όχθες του κυνηγούσε η Άρτεμις, ενώ στη γύρω περιοχή περιφερόταν και ο Πάνας. Σε αυτό το μέρος ο ίδιος είδε και ερωτεύτηκε τη Νύμφη Σύριγγα και άρχισε να την κυνηγά. Για να την σώσει ο Λάδωνας τη μετέτρεψε σε καλαμιά. Από τα καλάμια αυτού του φυτού, ο Πάνας έφτιαξε το μουσικό του όργανο, τη σύριγγα.

     Το 1995 κατασκευάστηκε φράγμα για τον ποταμό, στη θέση “Πήδημα”. Η κατασκευή έχει μήκος 104μ. και ύψος 55μ. Εξαιτίας του φράγματος το νερό άρχισε να συγκεντρώνεται στη χαράδρα του Αφροδίσιου όρους και έτσι δημιουργήθηκε η ομώνυμη λίμνη.  Το τοπίο που δημιουργείται είναι μοναδικό, με τη γεωμετρία της λίμνης να θυμίζει παραμυθένια νορβηγικά φιόρδ.

    Πρώτα πέρασα από το πεντάτοξο γεφύρι της Κυράς, το οποίο έχει μήκος 55 μέτρα είναι πέτρινο και χτισμένο από τον 13ο αιώνα. Το γεφύρι ήταν εμφανές γιατί το φθινόπωρο τα νερά υποχωρούν και κατεβαίνει η στάθμη της λίμνης. Την άνοιξη όμως που τα νερά έχουν φουσκώσει κρύβεται εντελώς. Για αιώνες αυτό το κατασκεύασμα ένωνε την βόρεια με την κεντρική Πελοπόννησο. Σήμερα πλάι στο παλιό γεφύρι υπάρχει μια σύγχρονη τσιμεντένια γέφυρα. Η κατασκευή παρόπλισε το παλιό πορθμείο, ένα ποταμόπλοιο το οποίο μέχρι και το 1973 λειτουργούσε χειροκίνητα και μετέφερε ανθρώπους και ζώα στην αντίπερα όχθη.

    Πήρα λίγο χρόνο για να φωτογραφίσω τη λίμνη στις όχθες της. Στάθηκα σε ορισμένες παλιές εγκαταστάσεις που έμοιαζαν με υδραγωγείο. ΄Προσπάθησα να βρω πληροφορίες για αυτή την ερειπωμένη κατασκευή, αλλά δεν βρήκα κάτι σίγουρο. Αν κάποιος από εσάς γνωρίζει κάτι μην διστάσετε να αφήσετε ένα σχόλιο. Περπάτησα πάνω στα χαμηλά στηθαία τα οποία εξαφανίζονταν στο νερό. Στάθηκα μερικά ήσυχα λεπτά προσπαθώντας να αφουγκραστώ την ενέργεια του χώρου. Δεν έμεινα όσο θα ήθελα, καθώς ο ήλιος το Σάββατο ήταν ανυπόφορος και εγώ είχα φτάσει στο σημείο το καταμεσήμερο! Θα έμπαινα στη λίμνη σίγουρα, αλλά τα νερά της ήταν ζεστά και δεν θα ανακούφιζε την ταλαιπωρία μου. Αντ’ αυτού έβρεξα λίγο το πρόσωπο και το λαιμό μου με το κρυστάλλινο τρεχούμενο νερό λίγο πιο πίσω. 

    Μάλιστα ήταν τόσο αντίξοο από άποψη ζέστης που δεν πρόσεξα ότι σε αυτό το όμορφο στιγμιότυπο, όπου το πτηνό απολάμβανε τη λίμνη, η εστίαση της κάμερας δεν είχε γίνει σωστά πάνω στο πτηνό, αλλά λίγο πιο πίσω στις πέτρες. Το χάρηκα όμως παρόλες τις δύσκολες συνθήκες!!! Θέλω πολύ να επιστρέψω στη λίμνη και τον ποταμό κάποια στιγμή και να έχω περισσότερο χρόνο για περιπλάνηση και δραστηριότητες. Υπάρχουν αρκετά πράγματα που άφησα ανεξερεύνητα στην περιοχή και θέλω να δω. 

    Είναι υπέροχο το συναίσθημα όταν στέκεσαι πάνω από τα ήρεμα νερά μιας λίμνης που καθρεφτίζουν ό,τι υπάρχει τριγύρω. Κάτι μαλακώνει μέσα σου. Τα νερά της λίμνης είναι τόσο ήσυχα και ατάραχα. Μέσα σε μια στιγμη όμως, οτιδήποτε μπορεί να τα ταράξει! Είναι τόσο ευάλωτα αλλά με μια δυναμική, ακριβώς επειδή μπορεί να αλλάξουν ανά πάσα στιγμή.

    Είναι τόσο σημαντικό για εμένα που υπάρχουν κοντά στο σπίτι μου σημεία με τέτοια φυσική ομορφιά. Για μια στιγμή στέκομαι ψηλά στον λόφο. Κοιτάζω τη θέα προς τα κάτω και μακριά μέχρι εκεί που φτάνει το βλέμμα. Όλα είναι τόσο μαγικά, τόσο θεραπευτικά όμορφα. Με κάνει να θυμάμαι να είμαι ευγνώμων για τα ασταμάτητα δώρα που υπάρχουν γύρω μου. Τη φύση, τη ζωή. Ακόμη και χωρίς λίμνες στο άμεσο περιβάλλον μου, τελικά αυτό που μένει είναι η ευγνωμοσύνη. 

    Σας ευχαριστώ που είστε εδώ στο blog. Nα έχετε μια όμορφη εβδομάδα και καλό Οκτώβριο!

    Αγκαλιές!

    περισσότερα
    Angelina Helioti 2 Σχόλια
 Παλιότερα άρθρα
Νεότερα άρθρα 

ANGELINA HELIOTI

  • Αρχική
  • Blog
  • Αργυροχρυσοχοΐα
Menu
  • Αρχική
  • Blog
  • Αργυροχρυσοχοΐα
  • Φωτογραφία
  • Σχετικά με
  • Επικοινωνία
  • English
Menu
  • Φωτογραφία
  • Σχετικά με
  • Επικοινωνία
  • English

Αφήστε ένα μήνυμα

angelina.helioti@gmail.com

Πολιτική απορρήτου

© 2019 All rights reserved