Καλησπέρα σας!

Σήμερα επιτέλους κατάφερα να ανεβάσω στο κανάλι μου στο YouTube το βίντεο σχετικά με το μονοπάτι Στεμνίτσα – Λούσιος ποταμός. Τη διαδρομή έκανα πριν από αρκετό καιρό στις αρχές του Απριλίου. Συνέβαιναν διάφορα όμως και έτσι δεν προλάβαινα να το ανεβάσω νωρίτερα. Για να διαβάσετε το άρθρο σχετικά με τη διαδρομή μας στο μονοπάτι, πατήστε εδώ.

Ελπίζω να το απολαύσετε!

Γεια χαρά σε όλους!

Η ακαδημαϊκή χρονιά φτάνει προς το τέλος της και πλέον το καλοκαίρι είναι παρόν! Λίγες μέρες έμειναν ακόμη στη σχολή αργυροχρυσοχοΐας και έπειτα θα έχω πολύ ελεύθερο χρόνο για να δω πώς θα τον αξιοποιήσω. Υπάρχουν διάφορες σκέψεις στο μυαλό μου για τα πράγματα που θα ήταν ωραίο να κάνω μέσα στο καλοκαίρι, αλλά κάποια από αυτά είναι αντιφατικά μεταξύ τους, κι έτσι δεν ξέρω ακόμη πού θα βρίσκομαι κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού και τι ακριβώς θα κάνω. Από την επόμενη εβδομάδα το τοπίο θα είναι πιο ξεκάθαρο.

Οι τελευταίες μέρες περνάνε ήσυχα με τους νέους του χωριού να κάνουμε πολλή παρέα μεταξύ μας, να πηγαίνουμε περιπάτους στη φύση, ή να απολαμβάνουμε τα απογεύματα στην πλατεία. Τα μαθήματα είναι κάπως πιεστικά, αν και σήμερα και αύριο έχουμε κενό από τα υποχρεωτικά. Περνάω όσες πιο πολλές ώρες μπορώ στο εργαστήριο, ώστε να έχω έτοιμα μερικά κοσμήματα για το καλοκαίρι. Την επόμενη εβδομάδα κλείνει η σχολή, οπότε μου δημιουργείται λίγη μελαγχολία. Ακόμη κι έτσι όμως, νιώθω ότι αυτό το καλοκαίρι, ό,τι κι αν κάνω, θα έχει σημαντικά και όμορφα πράγματα για εμένα, ελπίζω και για εσάς! Μένει να το δούμε…

Όσο περνάει ο καιρός και μένω στον ίδιο τόπο με τους ίδιους λιγοστούς ανθρώπους, διαπιστώνω το εξής. Όλοι μας είμαστε εντελώς μοναδικοί. Ο καθένας κουβαλάει τη δική του ιστορία και έχει τους δικούς πόνους και αγωνίες και το δικό του φως. Αρχίζω να αισθάνομαι τους άλλους περισσότερο και τα ζώα επίσης.

Τη Δευτέρα το βράδυ καθόμασταν μεγάλη παρέα στο καφενείο “Η Γερουσία”. Κάποτε, τα σκυλιά του χωριού ήρθαν κοντά μας, ζητώντας λίγο φαγητό και χάδια. Η Χιονάτη (για την οποία έχω ξαναμιλήσει εδώ στο blog) μπλεκόταν ανάμεσα στα πόδια μας και κοιτούσε τις μπουκιές μας. Ξαφνικά, σε μια στιγμή, τους είδα όλους σαν ενέργεια και τη σκυλίτσα να είναι μέρος της ίδιας ενέργειας, δεν διέφερε σε τίποτα… Δεν διέφερε καθόλου, είμασταν όλοι μέρος του ίδιου πράγματος, ένα. Ήταν τόσο γλυκιά αίσθηση και ευγνωμονώ που μπόρεσα να έχω μια έκλαμψη από αυτή την πραγματικότητα. Να νιώθω τους γύρω μου ένα με εμένα. Είναι αρκετά προσωπική οπτική, οπότε δεν ξέρω αν το περιγράφω καλά για να το καταλάβετε, αλλά αυτά είναι τα πιο απλά λόγια που μπόρεσα να βρω. Όλοι ένα.

Το σεμινάριο που ανέφερα στην προηγούμενη ανάρτηση έλαβε τέλος και η βραδινή συγκέντρωση συνέβη και για να χαιρετίσουμε την καθηγήτρια που μας το έκανε. Ήταν και κάποιοι φίλοι της μαζί. Παίξαμε γκάιντα, μπουζούκι, κιθάρα και φλογέρα. Τραγουδούσαμε μέχρι τις τρεις το πρωί. Σιγά- σιγά κουραστήκαμε όλοι και κινήσαμε προς τα σπίτια μας, αφού όμως κουβεντιάσαμε λίγο και ανταλλάξαμε καληνύχτες.

Αυτές οι στιγμές είναι τόσο περίεργες… Απλώς συνειδητοποιείς αυτό που ισχύει πάντα, ούτως ή άλλως. Ότι δεν θα ξαναέρθουν, είναι μοναδικές και τις μοιράζεσαι με άλλους και αυτό τις κάνει ακόμη πιο ιδιαίτερες, γιατί ξαφνικά η στιγμή μπαίνει σε περισσότερα υποσυνείδητα από το δικό σου… και είναι κάτι κοινό, μια κοινή ανάμνηση. Ο καθενας το ζει διαφορετικά βέβαια, αλλα η στιγμή είναι η ίδια σε υπαρξιακό επίπεδο. Σημασία έχει, μόνος ή με άλλους, να είσαι ξυπνητός. Αυτό αρκεί. Πφφ πάλι το φιλοσόφησα. Ελπίζω να μην σας κούρασα.

Αγκαλιές σε όλους!

Από χθες και για τρεις ημέρες οι φοιτητές της σχολής συμμετέχουμε σε ένα σεμινάριο για εικαστικό κόσμημα, με θέμα τις ρίζες μας. Ο καθένας φέρνει αντικείμενα που έχουν να κάνουν με τις ρίζες του, όπως τις αντιλαμβάνεται, χωριζόμαστε και δουλεύουμε σε ομάδες. Είναι κάτι στο οποίο νιώθω οικεία και άνετα, καθώς σε ολόκληρη τη διάρκεια των σπουδών μου στην αρχιτεκτονική, δούλευα πάνω σε projects. Πώς δηλαδή, μια ιδέα και μια πρόθεση θα υλοποιηθούν στον απτό κόσμο μέσα από μια διαδικασία ερευνητική και συνθετική.

Η αίσθηση ήταν πολύ γλυκιά στην αίθουσα. Όλοι συμμετείχαν με ενδιαφέρον και ήρθαμε κάπως πιο κοντά μέσα από αυτή τη διαδικασία. Σήμερα, πάλι συνεχίζουμε σε αυτό το μοτίβο και όσο προχωράμε θα αποκρυσταλλώνουμε το τελικό μας προϊόν, ένα κόσμημα με έμπνευση τις ρίζες μας και το υλικό που φέραμε στο μάθημα.

Αυτά προς το παρόν… Τα λέμε σύντομα.

Καλημέρα σε όλους!

Καλημέρα σας αγαπημένοι μου αναγνώστες!

Σήμερα ξύπνησα στις πέντε το πρωί για λίγη γιόγκα και περπάτημα. Γύρω στις έξι και μισή ήμουν σε ένα σημείο κατάλληλο ώστε να βλέπω την ανατολή του ήλιου και το χωριό από κάτω. Ήταν πολύ όμορφη η θέα, η μυρωδιά, η σιωπή. Το φως του ήλιου μόλις ξεπρόβαλε από τις βουνοκορφές, μου έδωσε μεγάλη ενέργεια και χαρά! Από το σημείο αυτό μπορούσα να έχω μερική θέα και προς τον κάμπο. Ήταν τόσο τρυφερή η ύπαρξη με τα γλυκά χρώματα που είχε πάρει… Παράλληλα βρήκα την ευκαιρία να δοκιμάσω ένα time lapse video, καθώς ο ήλιος κατακτούσε χώρο στον ουρανό.

Να έχετε μια υπέροχη Τετάρτη!

Σήμερα έχει πανσέληνο, όμως ο καιρός είναι πολύ συννεφιασμένος για δω το φεγγάρι. Από χθες όμως, βγήκαμε αργά με το αυτοκίνητο της Γιώτας για μια γρήγορα βόλτα. Το φεγγάρι ήταν τόσο φωτεινό που σχεδόν δεν χρειαζόμασταν τα φώτα πορείας για να βλέπουμε στο δρόμο. Μαζί με αυτό είχαμε και την τύχη να δούμε και μια πολύ όμορφη αλεπού στην άκρη του δρόμου. Διακρίναμε από μακριά τα ματάκια της να λάμπουν, φρενάραμε και μας κοίταξα για λίγο. Μέχρι να αντιδράσουμε, είχε φύγει. Δεν πρόλαβα να τραβήξω φυσικά φωτογραφία την άγρια ζωή της περιοχής, αλλά τουλάχιστον έχω την πανσέληνο!

Γεια χαρά σε όλους!

Ο καιρός εδώ φαίνεται πως θέλει να κάνει ένα διάλειμμα από την πολλή ζέστη. Έχει πέσει τώρα κάπως η θερμοκρασία και βρέχει αρκετά τέσσερεις μέρες τώρα. Παρ’ όλα αυτά υπάρχει αρκετός κόσμος στο χωριό που έχει έρθει για διακοπές και συχνά ακούω περιπατητές ή μικρά παιδιά έξω από το παράθυρό μου.

Η βροχή και το γεγονός ότι δεν μπορώ να απομακρυνθώ πολύ από το σπιτι, από τη μια δεν είναι και ό,τι καλύτερο, από την άλλη με βοηθάει σε κάποια πράγματα. Για παράδειγμα μένει περισσότερος χρόνος να κάνω πράγματα στο σπίτι, να ασχοληθώ με τα βίντεο που ετοιμάζω και να διαβάσω περισσότερο τα βιβλία που είχαν πάρει παράταση εδώ και καιρό… Ακόμη κι έτσι όμως, ελπίζω σύντομα να έχει καλύτερο καιρό, ώστε να μπορώ να βγω για περπάτημα και φωτογράφηση.

Δεν ξέρω τι συμβαίνει, αλλά από τότε που οι μέρες άρχισαν να γίνονται αισθητά μεγαλύτερες, με περισσότερο φως έχει ανέβει η ενέργειά μου. Επίσης, εκτιμώ όλο και περισσότερο το ότι βρίσκομαι εδώ. Είναι λες και επειδή έχει περισσότερο φως, μπορώ να δω καλύτερα γύρω μου. Και έρχονται μικρές εκλάμψεις γαλήνης μέσα στη γενική αβεβαιότητα που διατρέχει τα πάντα…

Σήμερα είχαμε διαδικτυακό μάθημα “Ιστορία της Τέχνης”. Με τη Γιώτα και τη Σοφία καθίσαμε στο καφενείο “Η Γερουσία” με ένα φλιτζάνι ελληνικό καφέ και παρακολουθηθούμε το μάθημα από το laptop. Ο καιρός χάλασε από το πρωί. Ήταν ωραία να είμαστε μέσα και έξω να ψιχαλίζει και να κάνει κρύο. Μείναμε εκεί για αρκετές ώρες και κουβεντιάσαμε.

Οι άνθρωποι έρχονται εντελώς περαστικοί από τη ζωή μας και αξίζει να τους δίνουμε χρόνο όταν μιλούν ή εκφράζονται. Να μην τους θεωρούμε δεδομένους. Μπορεί μια τέτοια στιγμή, πλήρους αποδοχής του άλλου, να κρύβει ολόκληρη την αιωνιότητα. Κανείς δεν είναι ίδιος με κάποιον άλλον και ο καθένας έχει να μας δείξει κάτι διαφορετικό. Αρκεί να έχουμε μάτια που βλέπουν και αφτιά που ακούν.

Σας αφήνω τώρα γιατί έξω από το καφενείο κάθονται οι φίλοι μου και δεν θέλω να χάσω τη στιγμή μαζί τους.

Αγκαλιές!