Καλό μήνα και καλή εβδομάδα σε όλους όσους διαβάζουν αυτό το post!
Ελπίζω να περάσατε όμορφα το Σαββατοκύριακό σας, κατά τη διάρκεια του οποίου μπήκαμε επίσημα στην καρδιά του καλοκαιριού, τον Ιούλιο.
Το Σάββατο πήραμε το αυτοκίνητο του Ηλία με σκοπό να προλάβουμε το ηλιοβασίλεμα με θέα τις πλαγιές του Μαινάλου. Λόγω κάποιων δικών μου υποχρεώσεων καθυστερήσαμε να φύγουμε… Γνωρίζαμε μόνο στο περίπου που θέλαμε να πάμε, οπότε στην αγωνία να προλάβουμε τη δύση, προστέθηκε ένας εξερευνητικός χαρακτήρας στην εξόρμηση σχετικά με το ποιο ήταν το καλύτερο μέρος για να παρκάρουμε και να τραβήξουμε φωτογραφίες. Κατά τη διάρκεια του χειμώνα είχα προσέξει ότι το ηλιοβασίλεμα φαίνεται πανέμορφα πάνω από τη Βυτίνα, ένα μεγάλο κοντινό χωριό, που οι περισσότεροι μάλλον γνωρίζετε. Πιο συγκεκριμένα έπρεπε να ανηφορίσουμε τον δρόμο προς το Χιονοδρομικό Κέντρο και να αναζητήσουμε εκεί κάποιο πλάτωμα για στάθμευση.
Καθώς οδηγούσα ο ήλιος εξαφανίστηκε πίσω από το βουνό και έμοιαζε σαν να είχε χαθεί κάθε ελπίδα να προλάβουμε, αλλά μέσα μου είχα μια αίσθηση ότι ίσως και να τα καταφέρουμε δεδομένου του υψόμετρου που θα ανεβαίναμε. Τελικά καθώς μπαίναμε στον δρόμο για το Χιονοδρομικό, ο κατακόκκινος ήλιος έκανε την εμφάνισή του μέσα από τους καθρέφτες του αυτοκινήτου. Βρήκαμε γρήγορα μια θέση και το ίδιο γρήγορα αποφασίσαμε πού θα στήναμε το τρίποδο. Παίζαμε πραγματικά με τα δευτερόλεπτα. Θα έχετε προσέξει πόσο γρήγορα χάνεται ο ήλιος στον ορίζοντα όταν θέλει κανείς να παρακολουθήσει ένα ηλιοβασίλεμα… Όπως και να ‘χει το σημαντικό είναι ότι προλάβαμε και δεν θα προσπαθήσω με λέξεις να σας περιγράψω αυτό που είδαμε με τα ματιά μας. Ελπίζω οι εικόνες να δίνουν την καλύτερη δυνατή περιγραφή.
Ήταν σαν πίνακας ζωγραφικής. Οι κορυφογραμμές έμοιαζαν με τα κύματα βαθιάς θάλασσας, στα χρώματα όμως της φωτιάς. Αμέσως μετά τη δύση του ηλίου, κάτι μεταξύ γαλάζιου και ροζ απλώθηκε στον καμβά και όλα μεταμορφώθηκαν. Παρακάτω βλέπετε μερικές προσπάθειες αυτοπορτρέτου, που όμως δεν μπορώ να πω να ότι είναι απολύτως πετυχημένες, παρόλα αυτά έχω την ανάμνηση…
Έπειτα ήταν η σειρά για τον άλλο πρωταγωνιστή του σόου, τη σελήνη. Σαν σε κινηματογραφικό σκηνικό σταματήσαμε το αυτοκίνητο πάνω στον δρόμο, σε χαμηλότερο υψόμετρο. Πίναμε ζεστό καφέ φίλτρου από το θερμός και τρώγαμε ροδάκινα όσο απολαμβάναμε την καλοκαιρινή αίσθηση στον αέρα… Σήμερα είναι πανσέληνος, οπότε το φεγγάρι που αντικρίσαμε προχθές ήταν σχεδόν γεμάτο.
Είναι διαφορετική η ενέργεια της σελήνης από εκείνη του ήλιου. Ο ήλιος δίνει τη ζωή, αλλά εκείνη έχει κάτι το μυστηριακό. Και φυσικά, μαζί με τον ήλιο, η σελήνη επηρεάζει το υδάτινο στοιχείο πάνω στη Γη λόγω βαρύτητας. Δεν μου φαίνεται παράλογη η άποψη ότι με παρόμοιο τρόπο επηρεάζει και τα διάφορα υγρά που έχουμε στον οργανισμό μας σε μεγάλες ποσότητες. Όλα συνδέονται μεταξύ τους με κάποιον τρόπο, δεν ξέρω αν θα μπορούσε να είναι κι αλλιώς. Τι λέτε κι εσείς;
Αφού μείναμε μέχρι να σκοτεινιάσει εντελώς και άναψαν τα φώτα της Βυτίνας, πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Κάπως έτσι άλλο ένα απόγευμα καλοκαιριού πέρασε εδώ στο βουνό.
Σας ευχαριστώ που ήσαστε εδώ. Μέχρι το επόμενο άρθρο να φροντίζετε τους εαυτούς σας και να χαμογελάτε.
