Από τα πιο όμορφα πράγματα που μπορώ να κάνω στη φύση μετά από τον κρύο χειμώνα, είναι να ξαπλώσω στο έδαφος όταν αυτό είναι γεμάτο λουλούδια, ενώ ο ήλιος χαρίζει ζεστασιά στο πρόσωπό μου. Το Σαββατοκύριακο που μας πέρασε, ο καιρός ήταν υπέροχος και είχα την ευκαιρία να απολαύσω το ανοιξιάτικο θαύμα παντού γύρω μου τόσο στο Μαίναλο, όσο και στον Πάρνωνα, καθώς έκανα μια σύντομη εκδρομή εκεί.
Ένα ακόμη πράγμα που απολαμβάνω είναι να μαζεύω διάοφρα πράγματα από το δάσος. Τις τελευταίες μέρες έχω επιδοθεί αρκετές ώρες στην εκμάθηση συλλογής μανιταριών από τον Πάνο. Τώρα είναι η εποχή της μορχέλας, ένα ασυνήθιστο μανιτάρι, το οποίο έχει εξαιρετική γεύση και είναι πλούσιο σε ΠΡΟ-βιταμίνη D. Μαζέψαμε αρκετά, κυρίως από το είδος morchella elata. Είναι απίστευτο πόσα χρήσιμα πράγματα προσφέρονται από τη φύση εδώ, δίπλα στο σπίτι μου!
Πλέον έχουν ανθίσει πανέμορφα λουλούδια σε διάφορα χρώματα και θα μου άρεσε να έχω ένα βάζο ή και περισσότερα μέσα στο σπίτι, αλλά κάτι με σταματάει από το να τα κόψω. Η σκέψη ότι μόλις κόβονται πεθαίνουν με κάνει συνεχώς να το αναβάλλω για την επόμενη φορά που θα βρεθώ στο δάσος…
Τα πουλιά τραγουδούν, το καθένα το δικό του τραγούδι. Όταν τα συναντώ με το βλέμμα μου παίρνω μεγάλη χαρά. Στον Πάρνωνα, καθώς περπατούσαμε στο μονοπάτι έξω από τη Βαμβακού, ένας τρυποκάρυδος στάθηκε σε ένα κλαδί μπροστά μας. Εννοείται ότι δεν πρόλαβα να τον τραβήξω φωτογραφία, έφυγε τόσο γρήγορα όσο εμφανίστηκε. Αλλά δεν με πειράζει γιατί μερικές φορές όταν είμαι στη φύση δεν θέλω καθόλου να τραβήξω φωτογραφίες. Εκείνες τις στιγμές είμαι εντελώς ήρεμη και προτιμώ να μην κάνω τίποτα.
Οι ώρες στο βουνό περνούν πολύ περίεργα. Όταν κάθομαι αρκετή ώρα στο δάσος και επιτρέπω στη φύση να μου “μιλήσει” με τη μόνη γλώσσα που ξέρει, τη σιωπή, τότε αισθάνομαι ότι ο χρόνος παραμορφώνεται. Είναι πολύ περίεργο, δεν μοιάζει απλώς με επιβράδυνση του χρόνου, περισσότερο μοιάζει με σταμάτημα αυτού ή ακόμη πιο συγκεκριμένα, ξεχνάω εντελώς το ενδεχόμενο ύπαρξης του χρόνου. Δεν με ενδιαφέρει τι ώρα είναι και πού πρέπει να πάω μετά. Μόνο όταν αναγκαστικά σκοτεινιάζει καταλαβαίνω ότι κάτι αλλάζει. Όταν είμαι στο δάσος, όλα λιώνουν… Εγώ λιώνω και τα όριά μου αρχίζουν να ξεθωριάζουν. Δεν ξέρω πού τελειώνω εγώ και πού αρχίζει το δάσος. Είναι πραγματικά μοναδική η αίσθηση και ίσως ακούγεται κάπως τρελό, αλλά όσοι από εσάς περνάτε αρκετό ποιοτικό χρόνο κοντά στη φύση, είμαι σίγουρη ότι με καταλαβαίνετε.
Μέχρι το επόμενο άρθρο σας εύχομαι να περνάτε υπέροχα!
Θα τα πούμε σύντομα.
Αγκαλιές!
