Ο καιρός εδώ φαίνεται πως θέλει να κάνει ένα διάλειμμα από την πολλή ζέστη. Έχει πέσει τώρα κάπως η θερμοκρασία και βρέχει αρκετά τέσσερεις μέρες τώρα. Παρ’ όλα αυτά υπάρχει αρκετός κόσμος στο χωριό που έχει έρθει για διακοπές και συχνά ακούω περιπατητές ή μικρά παιδιά έξω από το παράθυρό μου.
Η βροχή και το γεγονός ότι δεν μπορώ να απομακρυνθώ πολύ από το σπιτι, από τη μια δεν είναι και ό,τι καλύτερο, από την άλλη με βοηθάει σε κάποια πράγματα. Για παράδειγμα μένει περισσότερος χρόνος να κάνω πράγματα στο σπίτι, να ασχοληθώ με τα βίντεο που ετοιμάζω και να διαβάσω περισσότερο τα βιβλία που είχαν πάρει παράταση εδώ και καιρό… Ακόμη κι έτσι όμως, ελπίζω σύντομα να έχει καλύτερο καιρό, ώστε να μπορώ να βγω για περπάτημα και φωτογράφηση.
Η Στεμνίτσα σε μουντή διάθεση.
Χθες, καθώς έπαιρνα το βραδινό μου, είδα απέναντι το φεγγάρι να βγαίνει πάνω από τις κορυφές.
Δεν ξέρω τι συμβαίνει, αλλά από τότε που οι μέρες άρχισαν να γίνονται αισθητά μεγαλύτερες, με περισσότερο φως έχει ανέβει η ενέργειά μου. Επίσης, εκτιμώ όλο και περισσότερο το ότι βρίσκομαι εδώ. Είναι λες και επειδή έχει περισσότερο φως, μπορώ να δω καλύτερα γύρω μου. Και έρχονται μικρές εκλάμψεις γαλήνης μέσα στη γενική αβεβαιότητα που διατρέχει τα πάντα…
Σήμερα είχαμε διαδικτυακό μάθημα “Ιστορία της Τέχνης”. Με τη Γιώτα και τη Σοφία καθίσαμε στο καφενείο “Η Γερουσία” με ένα φλιτζάνι ελληνικό καφέ και παρακολουθηθούμε το μάθημα από το laptop. Ο καιρός χάλασε από το πρωί. Ήταν ωραία να είμαστε μέσα και έξω να ψιχαλίζει και να κάνει κρύο. Μείναμε εκεί για αρκετές ώρες και κουβεντιάσαμε.
Οι άνθρωποι έρχονται εντελώς περαστικοί από τη ζωή μας και αξίζει να τους δίνουμε χρόνο όταν μιλούν ή εκφράζονται. Να μην τους θεωρούμε δεδομένους. Μπορεί μια τέτοια στιγμή, πλήρους αποδοχής του άλλου, να κρύβει ολόκληρη την αιωνιότητα. Κανείς δεν είναι ίδιος με κάποιον άλλον και ο καθένας έχει να μας δείξει κάτι διαφορετικό. Αρκεί να έχουμε μάτια που βλέπουν και αφτιά που ακούν.
Σας αφήνω τώρα γιατί έξω από το καφενείο κάθονται οι φίλοι μου και δεν θέλω να χάσω τη στιγμή μαζί τους.
Σήμερα αισθάνθηκα ότι κοντεύει ένας χρόνος από όταν ήρθα για πρώτη φορά στη Στεμνίτσα, τον περασμένο Αύγουστο. Στην πλατεία τα δέντρα είναι ανθισμένα και υπάρχουν κάτοικοι και τουρίστες στα καφενεία. Και η μυρωδιά του βουνού πάντα στο πικ της. Δεν χορταίνω τα πρωινά και τα σούρουπα. Είναι μαγεία και μεγάλη τύχη να ξυπνάω και να κοιμάμαι εδώ. Και κάπως έτσι κυλάνε οι μέρες και οι στιγμές. Πόσες από αυτές είναι στιγμές συνειδητοποίησης; Σε μια στιγμή, μπορείς να αγγίξεις την αιωνιότητα.
Ελπίζω να είχατε μια όμορφη μέρα και να χαμογελάσατε.
Για εμένα ήταν κάπως κουραστική, καθώς στη σχολή τώρα παρακολουθούμε σεμινάρια φιλιγκράνας, μιας συγκεκριμένης τεχνικής στο κόσμημα. Είχε συννεφιάσει και ακούγονταν κεραυνοί για πολλή ώρα, από μακριά. Πηγαίνοντας προς το σπίτι, μύριζε η γνωστή υπέροχη μυρωδιά του βουνού αναμιγμένη με νερό. Περίμενα καρτερικά να βρέξει. Τελικά με άφησε να μπω σπίτι και τότε άρχισε να βρέχει. Ένιωσα ανακούφιση για κάποιον λόγο. Ετοίμασα σαλάτα για φαγητό και κάθισα στο μπαλκόνι με την ψιχάλα για παρέα. Το νερό όμως έφερε και λίγο χρώμα μαζί του και έτσι η παρέα έγινε μεγαλύτερη. Πήρα την κάμερα τράβηξα μερικές φωτογραφίες και ύστερα κάθισα να το απολαύσω τρώγοντας. Χρειαζόμουν κάποιες στιγμές ήρεμα χωρίς να κάνω κάτι απαιτητικό ή με άλλους τριγύρω. Απλά εγώ, η βροχή, η θέα…
Γεια χαρά σε όλους! Ελπίζω να είστε καλά και να είχατε ένα όμορφο Σαββατοκύριακο.
Χθες ήταν μια πολύ ήρεμη Κυριακή, με αρκετή επεξεργασία φωτογραφιών στο laptop και ξεκούραση στο σπίτι. Αυτό βέβαια μέχρι τις εφτά το απόγευμα, γιατί από εκείνη την ώρα μπήκα στην κοινωνική μου κατάσταση. Χαχα. Ξεκίνησα φορτωμένη με τον εξοπλισμό της κάμερας και με ένα βιβλίο, για το θεατράκι του χωριού, από όπου και έχει υπέροχη θέα. Στην πλατεία, συνάντησα την Άννα, αγαπημένη συμφοιτήτρια και φωτογράφο. Μαζί της ήταν ένας φίλος της, ο Γιάννης, φωνογράφος επίσης! Τι τύχη θεέ μου… Πηγαίνω για φωτογράφιση και πετυχαίνω δύο φωτογράφους.
Αφού στάθηκα για λίγο στο καφενείο να τα πούμε, προχώρησα ανηφορικά για να βγω από το χωριό, ελπίζοντας να έρθουν και τα παιδιά να φωτογραφήσουμε όλοι μαζί… Ετσι και έγινε! Πριν καν φτάσω, ήρθαν με το αυτοκίνητο. Από εκεί και έπειτα, το απόγευμα πήρε άλλες διαστάσεις. Ο Γιάννης είχε μαζί του το drone και εγώ ανυπομονούσα να ξεκινήσει το γλέντι με τις κάμερες.
Σχεδόν έτοιμοι να σηκώσουμε το drone.
Για λίγο γινόμαστε το μάτι του γερακιού. Παρατηρώντας από το κινητό τα πλάνα που τραβάει το drone.
Τα μοντέλα – φωτογράφοι!
Το τοπίο τριγύρω ήταν πανέμορφο και είχε μια γλυκιά θερμοκρασία, έτσι μείναμε ώρες εκεί. Υπέροχοοο
Μια εικόνα χίλιες λέξεις
Οι δυο τους, μου εξήγησαν αρκετά πράγματα σχετικά με την εστίαση και με τον Γιάννη δοκιμάσαμε το βίντεο σε στυλ ρεπορτάζ με τον τηλεφακό μου, το οποίο τα έσπασε! Ήταν πραγματικά πολύ όμορφο το αποτέλεσμα με το κοντινό πλάνο ( αλλά από μακριά) στο πρόσωπο της Άννας, καθώς αυτή μιλούσε περί ανέμων και υδάτων.
Οι δάσκαλοι εν δράσει!
Τόσο όμορφο που πονάει
Συντροφιά
Αργότερα, γύρω στις δύο τη νύχτα, βρεθήκαμε με το αυτοκίνητο έξω από το χωριό, κοντά στο Ζυγοβίστι. Αυτό το χωριό βρίσκεται ακόμη πιο ψηλά από τη Στεμνίτσα. Η θέα του ουρανού ήταν πανέμορφη, ακαταμάχητη. Οπότε μέσα στο σκοτάδι, κατεβήκαμε και στήσαμε τα τρίποδα. Φωτογραφίσαμε τον νυχτερινό ουρανό, εγώ δε, για πρώτη φορά. Ο Γιάννης με βοήθησε βάζοντας τις ρυθμίσεις και αυτό είναι ένα δείγμα του αποτελέσματος… Ναι έχει και Μilky Way μέσα.
Άφωνη
Υπέροχη, αξέχαστη βραδιά με δύο όμορφους ανθρώπους και καλούς φωτογράφους.
Αυτή την ώρα που γράφω είναι λίγο μετά τα μεσάνυχτα, στη Στεμνίτσα. Ναι επιτέλους βρίσκομαι ξανά στο μέρος που τον τελευταίο καιρό αγαπώ να ζω. Συνειδητοποίησα πόσες μέρες έχω να γράψω εδώ στο blog και είναι αρκετές! Τόσες, που μαζεύτηκαν πραγματικά πολλά πράγματα τα οποία έχω να μοιραστώ!
Ας το πιάσουμε από εκεί που το είχαμε αφήσει. Βρέθηκα στη Βαρκελώνη για δεκαπέντε ημέρες με τη σχολή για ένα πρόγραμμα Erasmus. Ήταν μια όμορφη εμπειρία την οποία θα θυμάμαι. Δεν σας κρύβω όμως, ότι από την πρώτη κιόλας εβδομάδα ήθελα να γυρίσω εδώ στο βουνό, μέσα στα δέντρα. Για τη Βαρκελώνη και το πώς πέρασα εκεί θα σας μιλήσω σε επόμενα άρθρα, τα οποία θα αφορούν διάφορα αξιοθέατα και δραστηριότητες.
Με την Αθηνά ετοιμάζουμε τις βαλίτσες μας για το ταξίδι της επιστροφής.
Τελικά γύρισα στην Ελλάδα πριν από μία εβδομάδα και από εκείνη την ημέρα όλο τρέχω με υποχρεώσεις στην Αθήνα και αλλού. Γι’ αυτό ακόμη δεν έχω προλάβει να σας δείξω όλο το υλικό που έχω ετοιμάσει από το ταξίδι. Τώρα όμως είναι ώρα για στάση και επαναπροσδιορισμό! Θα ρίξω ρυθμούς και θα αρχίσω να κάνω περισσότερες αναρτήσεις.
Το τελευταίο τετραήμερο δεν έμεινα στη Στεμνίτσα. Επισκέφθηκα τον παππού και τη γιαγιά σε ένα άλλο χωριό της Αρκαδίας, το Πλατανάκι. Στο μέρος αυτό πηγαίνουμε οικογενειακά το καλοκαίρι και το Πάσχα, απ’ όταν θυμάμαι τον εαυτό μου. Έχω λοιπόν πολλές αναμνήσεις με παιχνίδια ανάμεσα στα δέντρα και τρέξιμο και κρυφτό.
Έμεινα ένα βράδυ στο Πλατανάκι και είχα αρκετό χρόνο μόνη μου, χωρίς σήμα και internet.
Τσάι του βουνού με μέλι. Το πιο νόστιμο ρόφημα με θέα το ελατοδάσος!
Η εκδρομή αποδείχθηκε πολύ όμορφη καθώς περάσαμε και από γειτονικά χωριά και ήταν πανέμορφα! Η περιοχή της Κυνουρίας, όπου βρίσκονται αυτά τα χωριά είναι χαμηλότερα στον χάρτη στα σύνορα με την Λακωνία. Έλατα ξεπροβάλλουν από παντού και στον αέρα υπάρχει μια γλυκιά μυρωδιά. Αυτό το πράσινο σε διάφορες αποχρώσεις είναι βάλσαμο για την καρδιά. Με κάνει πάλι παιδί και μου φέρνει μια βαθιά χαρά χωρίς ιδιαίτερο λόγο. Χρώμα πράσινο, μυρωδιά γλυκιά από πλατάνι, έλατο και λουλούδια, ήχοι τα τραγούδια των πουλιών.
Από το Πλατανάκι προχωρήσαμε οδικώς για τα Τσίντζινα, ένα από τα πιο όμορφα χωριά της Πελοποννήου, όπως λένε.Η ομορφιά συνεχιζόταν καθώς περνούσαμε στον νομό Λακωνίας. Βουνά, ποτάμια, πλατάνια και μια ψύχρα που σου ανοίγει την καρδιά και τα μάτια, σε φρεσκάρει.Ένα ποτάμι το οποίο δεν είχα δει όλα αυτά τα χρόνια.
Τα Τσίντζινα
Κάπως έτσι πέρασαν οι τελευταίες μέρες. Είναι τόσο όμορφη η Πελοπόννησος! Απ’ άκρη σ’ άκρη αξίζει να την εξερευνήσει κανείς. Ανυπομονώ να περπατήσω τα μονοπάτια και να επισκεφθώ κι άλλα χωριά. Μια γλυκιά σκέψη για να πάει κανείς για ύπνο…
Καλόν Απρίλη να έχετε! Το αναφέρω τώρα με μια μικρή καθυστέρηση.
Η αφρικανική σκόνη που υπήρχε στην ατμόσφαιρα τις τελευταίες μέρες, επιτέλους μας άφησε! Είχε λίγη ηλιοφάνεια σήμερα, αλλά η θερμοκρασία δεν ήταν αρκετά υψηλή, συν του ότι φυσούσε πολύ μέχρι το απόγευμα. Γενικά κάνει κρύο ακόμη εδώ καθώς το υψόμετρο είναι πολύ μεγάλο… Ανυπομονώ για πιο ζεστές μέρες.
Σήμερα πήγα σε ένα σπίτι κοντά στο δικό μου, για να συναντήσω κάποιες φίλες από τη σχολή. Μαζί και ο Summer, ο υπέροχος, μικρός σκύλος του σπιτιού! Με τα κορίτσια καθίσαμε μέσα πίνοντας τσάι και κουβεντιάζοντας για κατοικίες και για το πού θέλει να ζήσει η κάθε μία. Ο Summer κοιμόταν ανενόχλητος και γαλήνιος κοντά στη σόμπα, ενώ εγώ είχα κοκκινίσει από την πολλή τη ζέστη.
Αργότερα, βγήκαμε για μια γρήγορη βόλτα και βρεθήκαμε στο μπαλκονάκι ενός σπιτιού που δεν κατοικείται. Εκεί μπόρεσα να απολαύσω τη θέα και την ηρεμία του τοπίου. Αυτό το μπλε για το οποίο έχω ξαναγράψει εδώ, ήταν τόσο παραδεισένιο. Η σκόνη έκρυβε για λίγες μέρες τα υπέροχα σούρουπα, αλλά τώρα επιτέλους είναι πάλι εδώ.
Ο χειμώνας σιγά- σιγά τελειώνει και πλέον η άνοιξη και το καλοκαίρι είναι μπροστά μας. Σκέφτηκα ότι αυτή είναι η κατάλληλη στιγμή για να ανεβάσω εδώ ένα μικρό βίντεο με λίγες στιγμές από όλο το χρονικό διάστημα που ζω εδώ, στη Στεμνίτσα. Καθίστε κάπου αναπαυτικά και παρακολουθήστε το. Υπάρχουν κάποια πλάνα σχετικά με τη φύση και το τοπίο της περιοχής και άλλα σε μορφή vlog.
