Καλησπέρα αγαπημένοι μου αναγνώστες!
Ο Οκτώβριος και η γνωστή μεταβατική περίοδος στην αρχή του φθινοπώρου οδεύουν προς το τέλος τους. Τον τελευταίο μήνα απείχα από το blog και φυσικά μου έλειψε η ανάρτηση εμπνευσμένων άρθρων και η αλληλεπίδραση μαζί σας. Μερικές φορές όμως, το να παίρνουμε απόσταση από τα πράγματα μπορεί να μας βοηθήσει να τα δούμε πιο καθαρά και να επιστρέψουμε με περισσότερη ενέργεια στις ασχολίες μας. Έτσι κι εγώ με την μικρή αποχή μου, πέρα από το ότι είχα την ευκαιρία να εργαστώ για ένα μικρό διάστημα στον τομέα της αρχιτεκτονικής, παράλληλα, γέμισα τις μπαταρίες μου και τώρα είμαι έτοιμη για έναν χειμώνα γεμάτο δημιουργικότητα σε όλα αυτά που αγαπώ να κάνω.
Πριν όμως ξεκινήσουν δυναμικά οι αναρτήσεις σχετικά με την καθημερινότητά μου στη Στεμνίτσα, σκέφτηκα να σας δείξω μερικά πράγματα από τις ημέρες που ήμουν στην Αθήνα. Ήταν μέρες με ανάμεικτα συναισθήματα και σκέψεις. Η επιστροφή στην πόλη για αυτό το σύντομο διάσημα με έκανε να θυμηθώ τα πράγματα για τα οποία η ελληνική πρωτεύουσα θεωρείται από τις πιο όμορφες της Ευρώπης, ενώ ταυτόχρονα επιβεβαιωνόταν συνεχώς η σκέψη μου ότι μια ζωή κοντά στη φύση είναι σκέτη ευλογία.
Η Αθήνα είναι αναμφίβολα μια πόλη που με τους γρήγορους ρυθμούς της οδηγεί στη βιασύνη και πολλές φορές στο στρες. Και όταν λέω “ρυθμός” εννοώ τον ρυθμό τόσο κινησιολογικά, (αυτοκίνητα, λεωφορεία και άνθρωποι που τρέχουν στα φανάρια), όσο και πολεοδομικά, ο ρυθμός δηλαδή με τον οποίο επαναλαμβάνονται κτήρια, πλατείες, στενά δρομάκια, πάρκα, προσόψεις γεμάτες διαφημιστικά ή ακόμη και γκράφιτι που καλύπτονται μεταξύ τους. Είναι μια πόλη με πολλά στρώματα το ένα πάνω από το άλλο, γι’ αυτό και έχει μεγάλη ιστορία άλλωστε. Το θέμα αυτό των στρωμάτων και των αντιθέσεων είναι τόσο μεγάλο, που ένα άρθρο δεν αρκεί για να το καλύψω. Πάρτε όμως για παράδειγμα την φωτογραφία παρακάτω. Το βυζαντινό εκκλησάκι της Καπνικαρέας πλάι σε ένα νεοκλασικό και ένα σύγχρονο κτήριο.
Σηκώνεις μια πέτρα ή καλύτερα ένα πλακάκι πεζοδρομίου και βρίσκεις χιλιάδες αναμνήσεις από κάτω. Οι ενέργειες των ανθρώπων μπλέκονται μεταξύ τους συνεχώς, καθώς ο ένας περνάει δίπλα από τον άλλο – τόσο κοντά, χωρίς όμως να λένε ένα “γεια” – και δύσκολα θα βρεις ένα σημείο πραγματικά αγνό και ήρεμο. Αυτό σαφώς έχει μια ομορφιά, αλλά… Θυμάμαι παλαιότερα, έβγαινα για τζόκινγκ από το Παγκράτι μέχρι την οδό Πανεπιστημίου και το Πολυτεχνείο ή την Πλάκα και το Θησείο. Έπαιρνα διάφορα λεωφορεία ή μετρό που σκοπίμως δεν ήξερα ακριβώς πού πάνε. Στόχος μου ήταν να βρεθώ ανάμεσα στους ανθρώπους, να δω τα φώτα της πόλης στο σκοτάδι και να ακούσω τις μουσικές στα διάφορα πλακόστρωτα δρομάκια του κέντρου.
Στην πορεία όμως διαπίστωσα ότι ενώ βρίσκεται κανείς μέσα στο πλήθος της πόλης τελικά είναι εντελώς μόνος. Πώς να το πω, είναι παραπλανητικό. Είναι άλλο η μοναξιά και άλλο η μοναχικότητα. Δεν έχει καμία απολύτως σχέση. Και τελικά έχει να κάνει με το αν θέλεις να κοιτάζεις προς τα έξω στα πράγματα που είναι πέρα από εσένα ή με το αν θέλεις να κοιτάζεις μέσα σου, σε αυτό που αποτελεί εσένα τον ίδιο. Αν θέλεις να διερευνήσεις το πρώτο, τότε η πόλη είναι το κατάλληλο μέρος, ενώ αν επιθυμείς το δεύτερο, ένα φυσικό περιβάλλον συμβάλλει πολύ περισσότερο.
Εκτός αυτού ΄΄ομως, είναι δυσάρεστες και οι περιβαλλοντικές συνθήκες σε μια πόλη σαν την Αθήνα. Μετά από ένα χρόνο διαβίωσης στο δάσος, διαπίστωσα πόσο σημαντική είναι η αναπνοή για τα έμβια όντα. Η σωστή αναπνοή δίνει ζωντάνια, κουράγιο και αισιοδοξία καθ’ όλη τη διάρκεια της μέρας.
Είναι απίστευτο πόσο σημαντικό είναι να αναπνέουμε καθαρό αέρα. Στα βουνά και τα δάση αναπνέω την πικάντικη μυρωδιά του κέδρου και της ακακίας μέσα στο παγωμένο νέφος ομίχλης, ενώ στην πόλη η μυρωδιά του καυσαερίου τρυπάει τα ρουθούνια μου μέσα σε ένα αντίστοιχο νέφος που βγαίνει από τις εξατμίσεις των οχημάτων.
Σε αντίθεση με αυτή την όχι και τόσο θελκτική όψη της Αθήνας, έρχονται άλλα πράγματα που την κάνουν μια πανέμορφη γωνιά του κόσμου, με χαριτωμένα στενά δρομάκια και cozy caffe. Έκανα έναν απογευματινό περίπατο στην Πλάκα και την Ακρόπολη και θυμήθηκα πώς είναι να μπλέκεσαι ανάμεσα στο πλήθος. Πόσο ανάλαφρα νιώθω όταν αντικρίζω τα ίχνη της αρχαίας Ελλάδας, αγέρωχα και σοφά. Το βράδυ ο ιερός βράχος φωτίζεται
και ο Παρθενώνας έτσι όπως κυριαρχεί στον ορίζοντα, νιώθω ότι δίνει μια
ελπίδα και μια αισιοδοξία για το μέλλον της ανθρωπότητας. Τα σπαράγματα του αρχαιου πολιτισμού μας είναι από τα πράγματα που μπορούν να ρίξουν τους ρυθμούς μου και με κάνουν να φαντάζομαι πώς να ήταν όταν οι σπουδαίοι Αθηναίοι περπατούσαν στα ίδια μέρη που περπατάω κι εγώ τώρα. Είναι πολύ καθοριστικό ότι από μικροί μεγαλώνουμε σε ένα περιβάλλον με τόσα σημάδια του πιο φωτεινού πολιτισμού. Δεν θα έπρεπε να το παίρνουμε ως δεδομένο. Μπόρεσα να το καταλάβω καλύτερα επειδή μίλησα μερικές φορές με τουρίστες. Έβλεπα στα μάτια τους μια σπίθα για όλα όσα συναντούσαν εδώ, εικόνες και ιστορίες που δεν υπάρχουν πουθενά αλλού.
Στο κέντρο, ήταν κυρίως τουρίστες που συναντούσε το βλέμμα μου. Κάθισα στο καφέ Μελίνα Μερκούρη, ένα ζεστό και κομψό περιβάλλον γεμάτο φωτογραφίες της Μελίνας, ξύλινες καρέκλες και μαρμάρινα τραπεζάκια. Εκεί συνάντησα τη φίλη μου Κονδυλία και ήπιαμε το καλύτερο τσάι περγαμόντου και καραμέλας! Σας προτείνω ανεπιφύλακτα το μέρος, αν και βρίσκεται σε άκρως τουριστική ζώνη, πολύ κοντά στο μουσείο Ακρόπολης.
Τελικά υπάρχουν και θετικά και αρνητικά εδώ, όπως σε όλα τα πράγματα. Σημασία έχει να βρισκόμαστε εκεί που νιώθουμε ότι μας ταιριάζει, εκεί όπου μπορούμε να είμαστε ο δυνατός και χαρούμενος εαυτός μας.
7 σχόλια
Κονδυλία
Πολύ όμορφη η γραφή σου για άλλη μια φορά! Επιβεβαιώνω πως το τσάι ήταν πράγματι φοβερό!
Κάτι τελευταίο! Η σχέση μου με την πρωτεύουσα είναι διαφορετική απ αυτήν που περιγράφεις. Την μισώ αλλά κυρίως την αγαπώ.
Even when I try not to want you,
I end up needing you.
I tried to hate you but the only thing I hated is how much love you.
Angelina Helioti
Ευχαριστώ πολύ για το όμορφο σχόλιο!
Κωνσταντίνος
🤩🙏🥰
Angelina Helioti
<3
Nikos
Αντε κ στα δικά μας.
Να ερχόμαστε κ εμείς για βόλτα στην Αθήνα κ να αναπνέουμε αλλού…
Angelina Helioti
Με το καλό και όπως το ονειρεύεσαι!
Angelina Helioti
❤️