Το Ρότερνταμ είναι μια εύκολη πόλη να ζει κανείς καθώς όλοι μιλούν πολύ καλά αγγλικά, ο κόσμος είναι ευγενικός και υπάρχουν πολλές καλές παροχές και διευκολύνσεις για τους πολίτες. Η αρχιτεκτονική της πόλης αν και έχει σαφώς ενδιαφέρον, από άποψη αισθητικής δεν με κέρδισε. Όλα αυτά τα μπρουτάλ, υπερσύγχρονα και υπερμεγέθη κτήρια με έκαναν να νιώθω ότι είμαι παίκτης σε κάποιο γιγάντιο ταμπλό επιτραπέζιου παιχνιδιού! Ο λόγος για αυτή τη σύγχρονη αρχιτεκτονική είναι ότι στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο η πόλη βομβαρδίστηκε με αποτέλεσμα μεγάλα τμήματά της να καταστραφούν ολοσχερώς. Ευτυχώς η οικία της αδερφής μου ήταν σε μια γειτονιά που προφανώς δεν είχε βομβαρδιστεί και έχει κρατήσει τον χαρακτήρα της παραδοσιακής αρχιτεκτονικής. Στα θετικά να προσθέσω ότι τα μέσα μαζικής μεταφοράς ήταν πολύ λειτουργικά και όλα στην πόλη ήταν πεντακάθαρα.
Στην πόλη περπάτησα σε κεντρικά σημεία, στην κεντρική αγορά που έμοιαζε με ανοιχτό εμπορικό κέντρο και σε μια υπαίθρια λαϊκή αγορά στην οποία πωλούσαν πολύ ενδιαφέροντα πράγματα, μέχρι και ψητό ψάρι take away βρήκα! Είδα τα γνωστά κυβικά σπίτια και τα κτήρια “μολύβι”, “ξύστρα” και “γόμα”.
Μπήκα στο εμπορικό κέντρο Markthall, ένα από τα πλέον διάσημα σύγχρονα αρχιτεκτονήματα της πόλης με μικρά καταστήματα, κυρίως ειδών διατροφής και καφετέριες και κατοικίες στα ανώτερα τμήματά του. Στα γενέθλιά μου φάγαμε στο βιετναμέζικο εστιατόριο “Little V” στο οποίο γεύτηκα νόστιμα πιάτα και είχα την ευχάριστη έκπληξη να βγουν σχεδόν όλοι οι μάγειρες της κουζίνας έξω τραγουδώντας το Happy Birthday. Δεν εξερεύνησα πολύ την πόλη γιατί στη λίστα μου είχαν άλλα πράγματα προτεραιότητα…
Όσο για το Άμστερνταμ έμεινα εκεί μόνο λίγες ώρες, με το που έφτασα στη χώρα. Ήμουν αρκετά άτυχη διότι με κάποιον τρόπο είχα ξεμείνει από μπαταρία και στο κινητό και στην κάμερα. Αλλά αρκετά τυχερή γιατί εκεί με περίμενε ο ξάδερφός μου Δρακούλης ο οποίος επίσης ήταν για επίσκεψη στην αδερφή μου εκείνες τις ημέρες. Έμεινα αρκετή ώρα στο μουσείο Stedelijk, αλλά όταν ξαναπάω δεν θα κάνω το λάθος να παραλείψω το Rijksmuseum, μέσα στο οποίο φιλοξενούνται μερικά από τα σημαντικότερα αριστουργήματα της Ολλανδικής τέχνης. Περιηγήθηκα στο κέντρο του Άμστερνταμ περπατώντας αλλά και με το τραμ και ήπια ένα ζεστό φλιτζάνι καφέ σε έναν από τους πιο πολυσύχναστους δρόμους έξω από τον κεντρικό σταθμό των τραίνων.
Πάμε τώρα στα ενδότερα! Η Ουτρέχτη ήταν η πρώτη επαρχιακή πόλη που επισκέφθηκα. Χαριτωμένη και ρομαντική με ζεστές καφετέριες, μικρά μαγαζιά, όμορφα πλακόστρωτα δρομάκια και το υπέροχο κανάλι.
Εκεί έφαγα μια πεντνόστιμη λιχουδιά κάτι μεταξύ ντόνατ και τσούρος με γεύση αχλάδι. Περπάτησα με τον ξάδερφό μου στο παλιό και το νέο κανάλι και αγόρασα τα πρώτα μου souvenir σε ένα πλήρως εξοπλισμένο κατάστημα. Απολαύσαμε τον περίπατο ανάμεσα στο πλήθος τουριστών που κατέκλυζε τους πεζόδρομους.
Η παραδοσιακή αρχιτεκτονική με τα κτήρια κολλημένα μεταξύ τους και σχεδόν να αγγίζουν το νερό στα κανάλια, άνθρωποι πεζοί ή με ποδήλατα (αυτοί με τα ποδήλατα ήταν πολλοί!), πάπιες και πουλιά να δίνουν επιπλέον ζωή στο σκηνικό και φυσικά ένα μόνιμο κρύο και ένα ακόμη πιο μόνιμο ψιλόβροχο το οποίο διαρκούσε ακριβώς τρία λεπτά, σταματούσε για κάμποση ώρα και μετά ξεκινούσε πάλι το ίδιο. Η Ουτρέχτη σαφώς και έχει χαρακτήρα…
Καθίσαμε εκεί μέχρι να νυχτώσει περιπλανηθήκαμε στα στενά, στα μαγαζιά και μετά ξανά στα κανάλια. Δυσκολευτήκαμε να βρούμε καταστήματα με νόστιμο και οικονομικό φαγητό που να προσφέρουν και χώρο WC. Τελικά καταλήξαμε σε ένα μπεργκεράδικο και εγώ προτίμησα το φαλάφελ. Όταν κατεβήκαμε στο παλιό κανάλι καταλάβαμε ότι κάτω από την πόλη υπήρχαν πολλά καλά εστιατόρια στα οποία θα μπορούσαμε να δώσουμε μια ευκαιρία. Δεν πειράζει, ίσως την επόμενη φορά.
Επόμενη πόλη το Λάινετ, ο τόπος καταγωγής του πολύ αγαπημένου μου ζωγράφου Ρεμπράντ! Την επίσκεψη εκεί έκανα με την αδερφή μου και ίσως αυτό να έπαιξε καταλυτικό ρόλο στο ότι αυτή η πόλη άγγιξε την καρδιά μου. Γνωρίζαμε ότι εκεί μένουν πολλοί Έλληνες και η καλύτερη επιλογή για brunch ήταν ένα ελληνικό μαγαζί με χειροποίητες πίτες, καφέ και προϊόντα από την Ελλάδα. Τα στενά δρομάκια, η υπερμεγέθης γοτθική εκκλησία Hooglandse και το φρούριο De Burcht είχαν μια μελαγχολική ομορφιά. Πρόκειται για κυκλική οχύρωση πάνω σε ύψωμα με ελεύθερη είσοδο, η οποία προσφέρει εξαιρετική θέα αυτής της ρομαντικής πόλης.
Είχα βάλει στόχο εκτός αυτών να επισκεφθώ και το μουσείο De Valk. Πρόκειται για έναν πυργόμυλο που έχει μετατραπεί σε μουσείο και στους χώρους του μπόρεσα να έχω μια εικόνα για το πώς ζούσαν από τον 17ο αιώνα οι μυλωνάδες με τις οικογένειές τους. Ο σημερινός πύργος είναι ο τρίτος μύλος που χτίστηκε σε αυτή τη θέση.
Οι όροφοι που είχα να ανέβω αρκετοί και οι σκάλες εντελώς απότομες και στενές, σαν να ανεβαίνω σε κουκέτα και οι κύριοι στην υποδοχή δεν με προειδοποίησαν καν, φαντάζομαι για να έχω ατόφια εμπειρία χωρίς spoiler.
Ένιωσα φόβο έτσι μόνη μου καθώς ήμουν φορτωμένη με τα βαριά ρούχα και την κάμερα, αλλά και δέος που τα κατάφερα εν τέλει να φτάσω μέχρι ψηλά στο μπαλκόνι και να απολαύσω την υπέροχη και ατμοσφαιρική θέα. Μετά βεβαίως έπρεπε να κατέβω όλον τον δρόμο που είχα ανέβει, κάτι επίσης τρομακτικό. Υπήρχε αδρεναλίνη, ήταν μια έντονη στιγμή.
Την τελευταία μου μέρα ξεκίνησα για το ήσυχο και πολύ όμορφο Ντελφτ, μια μικρή πόλη μόλις ένα τέταρτο με το τραίνο από το Ρότερνταμ.
Πρώτο πράγμα η επίσκεψη στην Oude Kerk (Παλιά Εκκλησία), μια γοτθική προτεσταντική εκκλησία στο κέντρο της παλιάς πόλης. Το πιο αναγνωρίσιμο χαρακτηριστικό της είναι ένας πύργος από τούβλα ύψους 75 μέτρων που γέρνει περίπου δύο μέτρα από την κατακόρυφο. Ιδρύθηκε ως Εκκλησία του Αγίου Βαρθολομαίου το έτος 1246, στη θέση προηγούμενων εκκλησιών που χρονολογούνται πριν από δύο αιώνες. Η διάταξη ακολουθούσε αυτή της παραδοσιακής βασιλικής, με σηκό που πλαισιώνεται από δύο μικρότερα κλίτη.
Έπειτα περπάτησα για λίγα λεπτά μέχρι την πλατεία ψάχνοντας για τη Nieuwe Kerk (Νέα Εκκλησία) ακολουθώντας τον χάρτη. Ξαφνικά σε μια στροφή, υψώθηκε ένα τεράστιο κτήριο μπροστά μου ανάμεσα σε τόσα άλλα πολύ μικρότερα. Δέσποζε στο κέντρο της πόλης μυτερό, αλλά όμορφο. Το κτήριο χτίστηκε το 1430 και ολοκληρώθηκε το 1496 και έχει ύψος 109 μέτρα, τα οποία μπορεί κάποιος να τα ανέβει!
Πανέμορφα γλυπτά, μαρμαροθετήματα και φυσικά τα βιτρό που ήταν σκέτα αριστουργήματα απίστευτης λεπτομέρειας και καλλιτεχνίας! Πραγματικά εντυπωσιάστηκα από το εσωτερικό και των δύο ναών και σας προτείνω ανεπιφύλαχτα να τους επισκεφθείτε. Δεν ανέβηκα ψηλά στον πύργο γιατί έβρεχε αρκετά και ο χρόνος μου ήταν περιορισμένος, αλλά υποθέτω ότι η θέα θα ήταν καθηλωτική και από τις δύο εκκλησίες. Να προσθέσω επίσης ότι και οι δύο είχαν υπερπλήρη gift shops στα οποία ψώνισα μεταξύ άλλων και μια κούπα- αντίγραφο έργου της Blue Delft τεχνικής. Το προσωπικό ήταν πολύ πρόσχαρο και είχα την ευκαιρία να κάνω συζητήσεις για την τέχνη και την ιστορία της χώρας. Δεν ήθελα να φύγω γιατί παρά το κρύο στην ατμόσφαιρα, εγώ εκεί ένιωσα ζεστασιά, σαν να ήταν το σπίτι μου.
Ακριβώς απέναντι από τη Νέα Εκκλησία βρίσκεται το πανέμορφο κτήριο του Δημαρχείου. Εντυπωσιακό σε αναγεννησιακό ύφος με κόκκινες και χρυσές λεπτομέρειες και έντονο γλυπτικό διάκοσμο. Στην πλατεία υπήρχε ηρεμία παρόλο που αρκετοί άνθρωποι ήταν έξω στην αγορά. Κάπου κάπου ακουγόταν ο γλυκός αρμονικός ήχος από την καμπάνα της εκκλησίας. Έφαγα και ήπια κάτι γρήγορο και απόλαυσα τη θέα, μια χριστουγεννιάτικη διάθεση με κατέκλυσε.
Αποχαιρέτησα με βαριά καρδιά το Ντελφτ γιατί με περίμενε η τελευταία πόλη, η Χάγη! Μια μεγάλη πόλη με έντονο το στοιχείο και του παραδοσιακού αλλά και του σύγχρονου αναλόγως τη γειτονιά στην οποία βρίσκεσαι. Στόχος μου ήταν να φτάσω στην ακτή, εκεί που η θέα ανοίγεται στη Βόρεια Θάλασσα. Μπήκα στο τραμ Νο1 που συνδέει το Ντελφτ με τη Χάγη και για καλή μου τύχη στην πορεία κατάλαβα ότι αυτό ακριβώς θα με πάει στον προορισμό μου στην άκρη της πόλης! Έτσι είχα την ευκαιρία να κάνω και ένα τουρ μέσα στη Χάγη, σαν σωστή τουρίστρια, και να δω διάφορα αξιοθέατα όπως το Παλάτι της Ειρήνης, δρόμους και συνοικίες.
Μια πολύ φιλική κυρία που μένει στην ακτή με καθοδήγησε και μου έδειξε ποιον δρόμο πρέπει να πάρω για να βγω στη ρόδα ή πιο σωστά στο De Pier Scheveningen. Αντίκρισα μια μεγάλη παραλία αμερικάνικου τύπου με μαγαζιά για καφέ, φαγητό και εμπορικά καταστήματα και με μια μεγάλη μαρίνα που εισχωρεί στην θάλασσα με τη ρόδα και εγκατάσταση με μπάντζι τζάμπινγκ. Λόγω του ότι ήταν Δευτέρα τα περισσότερα μαγαζιά ήταν κλειστά. Μπήκα όμως στο STEAM, ένα πολύ καλό εστιατόριο με νόστιμο φαγητό και πολύ φιλικό προσωπικό. Εκεί απόλαυσα μια ομελέτα και καφέ και περίμενα να έρθει η ώρα με τον κατάλληλο φωτισμό για να απαθανατίσω την ακτή.
Κρύο, ασθενής αλλά συνεχής βροχή και έντονος αέρας ήταν οι σύντροφοί μου. Τα παγωμένα δάχτυλα μόνιμο φαινόμενο, μεγάλο το τίμημα αλλά η ομορφιά άγρια που σου κόβει την ανάσα. Στο σημείο παρά το κρύο surfers είχαν βγει κοντά στην ακτή για να απολαύσουν τα κύματα (αχνοφαίνονται στις εικόνες). Κάποιοι λίγοι κάτοικοι της περιοχής έκαναν περίπατο με τους σκύλους τους. Τα θαλασσοπούλια πετούσαν πάνω από το νερό, και ο ήχος που έκαναν έδενε με τον άνεμο σε κάτι μελαγχολικό. Περιπλανήθηκα στην παραλία και τις εγκαταστάσεις της μαρίνας, ο αέρας με κουνούσε βίαια και πολλές εικόνες βγήκαν θολές. Αφέθηκα σε όλο αυτή τη δυσκολία και την γεύτηκα όσο πιο πολύ μπορούσα. Ήταν ένα δυνατό φινάλε για το ταξίδι μου στην Ολλανδία.
Έπειτα μπήκα πάλι στο τραμ και μετά στο μετρό για να φτάσω στο Ρότερνταμ. Την επόμενη μέρα είχε πολύ κρύο αλλά φοβερή λιακάδα, εγώ όμως επέστρεφα γεμάτη στην Ελλάδα…
Προσωπικά είναι τόσα αυτά που θα ήθελα να επισκεφθώ και δεν πρόλαβα, οπότε θα χαρώ αν ο δρόμος με ξαναβγάλει στην Ολλανδία, γιατί θα έχω την ευκαιρία να εμβαθύνω στα μυστικά μιας χώρας με πολύ νερό και καθόλου βουνά (η μισή χώρα βρίσκεται λιγότερο από ένα μέτρο πάνω από την επιφάνεια της θάλασσας, ενώ το 1/4 κάτω από το επίπεδο της θάλασσας), φιλικούς ανθρώπους και μια ομορφιά στην ενδοχώρα βγαλμένη κατευθείαν από τους πίνακες του Ρεμπράντ!
