Καλησπέρα αγαπημένοι μου φίλοι!
Το τέλος του χρόνου είναι σε απόσταση αναπνοής και θέλησα να γράψω κάτι απλό σχετικά με την καθημερινότητα εδώ πριν μπει το 2024. Είναι γεγονός ότι τη χρονιά που μόλις πέρασε με το ζόρι έγραφα δύο άρθρα το μήνα. Στην αρχή αυτό με έκανε να νιώθω άβολα γιατί ήθελα να έχετε μια μεγαλύτερη επαφή με την καθημερινότητα της ζωής μου εδώ, αλλά πραγματικά συνέβησαν τόσα πολλά το 2023 το ένα μετά το άλλο (πολλές φορές ταυτόχρονα!), ώστε συνεχώς άλλαζαν τα δεδομένα, η διάθεσή μου και η έμπνευσή μου. Επίσης αν σας μετέφερα σε μια πραγματικότητα σύντομα αυτή θα άλλαζε και έτσι θεώρησα ότι ίσως θα σας μπέρδευα και θα γινόμουν κουραστικά αναλυτική αν έκανα συνεχώς κάποια ενημέρωση σε κάθετι που άλλαζε.
Το 2023 έμαθα τόσα πράγματα και ωρίμασα τόσο πολύ, συμπυκνωμένη ουσιαστική εμπειρία σε αντίβαρο με άλλες περιόδους που ίσως ήμουν πιο αργή στο να πάρω επιτέλους το μάθημα για την εξέλιξή μου. Πιστεύω ότι πολλοί μπορούν να ταυτιστούν με τη δική μου αίσθηση, νιώθω ότι είναι κάτι συλλογικό που αφορά τους περισσότερους ανθρώπους στον πλανήτη. Προσωπικά, επαγγελματικά και οικονομικά βρέθηκα πολλές φορές σε ερωτήματα, απογοητεύσεις και κλήθηκα να πάρω ρίσκα. Όμως πάντα έβγαινα πιο δυνατή, προσπαθούσα να αξιοποιήσω την κατάσταση προς όφελός μου, να μάθω κάτι και πάντα προσπαθούσα να κάνω το καλύτερο που μπορώ με ό,τι έχω.
Είδα διλήμματα να απαντιούνται, να εκτίθεμαι σαν άνθρωπος και καλλιτέχνης στο κοινό, τοποθετήθηκα σε θέματα ρισκάροντας με την έκθεση αυτή. Αλλά ξέρετε κάτι, από τότε που αποφάσισα να πω στον κόσμο ποια είμαι, πολύ σπουδαία πράγματα άρχισαν να συμβαίνουν, πόρτες άνοιξαν, άνθρωποι ήρθαν… και έφυγαν… και είμαι σίγουρη ότι έπονται κι άλλα.
Θέλω απλώς να φέρω κάτι όμορφο σε αυτόν τον κόσμο. Μπορεί να είναι ένα έργο τέχνης, μια κουβέντα, μια κίνηση. Δεν τα κατάφερα πάντα, υπήρχαν φορές που έκανα λάθη. Όμως προχωράω με τα μαθήματα που έχω πάρει σε αυτό το τρενάκι του λούνα παρκ που λέγεται ΖΩΗ. Αλλά ακόμη και αυτός ο όρος “μαθήματα” δεν ξέρω αν είναι καλός. Τελικά δεν ξέρω αν μαθαίνουμε ποιοι είμαστε, ή αν μας δίνονται οι ευκαιρίες για να δημιουργήσουμε αυτό που θέλουμε να είμαστε.
Τα δύο χρόνια που είμαι εδώ έχω δυσκολευτεί, δεν μιλούσα για αυτό γιατί ήθελα να σας δίνω κουράγιο και κίνητρο να συνεχίσετε και εσείς τον προσωπικό σας αγώνα, αλλά η αλήθεια είναι ότι είναι μεγάλο ξεβόλεμα να κάνεις κάτι που οι άλλοι θεωρούν παλαβό και να είσαι μακριά από δικούς σου ανθρώπους. Αυτό το ταξίδι στο άγνωστο και στο άβολο όμως με έκανε πιο δυνατή και σοφή… Αυτό που θέλω να πω είναι να συνεχίσετε να πιστεύετε στις δυνατότητές σας, να προσπαθείτε και να σας συγχωρείτε. Και κυρίως να τολμάτε! Είναι τρομακτικό μερικές φορές, αλλά… τολμήστε να ζήσετε! Προσπαθώ δηλαδή να το κάνω κι εγώ πράξη καθημερινά. Δεν είναι πάντα εύκολο.
Δεν θέλω να μπω σε άλλες λεπτομέρειες και ίσως σας κουράσω, πάμε λίγο στο παρόν και στα ζητήματα του τώρα. Υπάρχουν κάποια συναρπαστικά νέα στα επαγγελματικά μου, κάποιες φρέσκες αλλαγές! Για αυτό όμως θα σας πω περισσότερα σύντομα, με τη διέλευση του νέου έτους. Αυτή τη στιγμή είμαι με ίωση στο σπίτι, το περνάω σχετικά καλά, αλλά ελπίζω να τελειώσει σύντομα για να συναντηθώ με την οικογένειά μου, κάτι που έχω κανονίσει ειδικά, καθώς θα είμαστε όλοι μαζί φέτος στην ίδια τοποθεσία για τις γιορτές.
Μετά από δύο μέρες στο κρεβάτι, μη κάνοντας τίποτα, σε μια στιγμή που αισθάνθηκα καλύτερα και γεμάτη έμπνευση αποφάσισα να μετατρέψω το καθιστικό σε ένα προσωρινό στούντιο ζωγραφικής. Θέλησα να προχωρήσω κάποια έργα που έχουν μείνει στη μέση. Ναι, έγινε λίγο χάος εδώ, αλλά ήταν δημιουργικά και χάρηκα πολύ που το έκανα, το είχα ανάγκη. Είχα να ακουμπήσω τα πινέλα μου τουλάχιστον από τον Ιούνιο και είναι λογικό όταν δεν έχεις ένα μόνιμο και κανονικό στούντιο… Αλλά τελικά θα ζωγραφίσω έτσι κι αλλιώς, με όποιον τρόπο μπορώ.
Οι μέρες περνάνε ήσυχα εδώ. Στην πίσω αυλή με τον πατέρα μου φτιάξαμε έναν λόφο από ξύλα. Τώρα πλέον που κάνει αρκετό κρύο σχεδόν καθημερινά, πηγαίνω πίσω και γεμίζω μια τεράστια σακούλα ΙΚΕΑ με κούτσουρα. Ανεβαίνω τις σκάλες δύο ορόφων με το φορτίο, προσπαθώντας όσο μπορώ το βάρος να είναι διαχειρίσιμο. Μπορεί να αποβεί αρκετά κουραστική διαδικασία, αλλά η ζεστασιά που προσφέρει το τζάκι αξίζει! Μαγειρεύω, διαβάζω βιβλία, ακούω μουσική και πίνω μια κούπα τσάι πλάι στη φωτιά.
Θα ήθελα εδώ να κάνω μια μικρή αναφορά, στη συνέντευξη που μου πήραν οι Athenian Times και συγκεκριμένα ο Αριστοκλής Λαγός, ένας εμπνευσμένος, νέος συντάκτης. Με έναν όμορφο τρόπο μέσα από εικόνες, βίντεο και κείμενο μετέφερε την ιστορία μου σε περισσότερους ανθρώπους και τον ευχαριστώ πολύ για αυτό! Το αφιέρωμά μου ήταν το πρώτο στη στήλη με τα Προσωπογραφήματα! Οπότε να ευχηθώ καλή αρχή Αριστοκλή! Αν θέλετε να διαβάσετε το άρθρο πατήστε τον σύνδεσμο: https://atheniantimes.gr/prosopografimata-angelina-helioti/
Αν έχετε φτάσει την ανάγνωση ως εδώ, θέλω να σας πω ένα ευχαριστώ. Δίνει έξτρα νόημα στα κείμενά μου αν είστε εδώ να τα διαβάζετε!
Λοιπόν υποθέτω ότι αυτά ήθελα να μοιραστώ για την ώρα. Θα έχετε νεότερά μου μετά τις γιορτές.
Εύχομαι καλά Χριστούγεννα και γεμάτο φως το καινούριο έτος!
2 σχόλια
Κατερίνα
Είσαι λαμπρό αστέρι κορίτσι μου και φωτεινό παράδειγμα θάρρους δύναμης και έμπνευσης
Angelina Helioti
☺️ 🫠 ❤️ ευχαριστώ