ANGELINA HELIOTI

ABOUT

Το όνομά μου είναι Αγγελίνα Χελιώτη (Angelina Helioti) και πρόσφατα αποφοίτησα από την αρχιτεκτονική σχολή του Ε.Μ.Π.

Μετά από μήνες σκέψης, πήρα το ρίσκο να αφήσω τη ζωή στην Αθήνα. Ο λόγος, η ίδια η ποιότητα ζωής της μεγαλούπολης. Οι γρήγοροι ρυθμοί, η πίεση “να προλάβεις τις προθεσμίες”, ο πολύς κόσμος και η έλλειψη φυσικού περιβάλλοντος ήταν πράγματα που με οδήγησαν στην αλλαγή.

Μετακόμισα σε ένα μικρό, ορεινό χωριό της Αρκαδίας, τη Στεμνίτσα. Αν και μεγάλωσα στη Λακωνία, η Αρκαδία είναι ο τόπος καταγωγής μου και έτσι κατά μία έννοια, αισθάνομαι ότι επέστρεψα σπίτι. Δεν ξέρω πόσο θα καταφέρω να παραμείνω εδώ, αλλά όσο κι αν καταλήξει να είναι, θα προσπαθήσω να το απολαύσω στο μέγιστο.

Εδώ απολαμβάνω όλα όσα λαχταρούσα! Δέντρα, ποτάμια, λίμνες, ησυχία, καθημερινότητα με αργούς ρυθμούς. Έχω έναν απλό τρόπο ζωής, που όμως μου δίνει έμπνευση για τις καλλιτεχνικές ενασχολήσεις μου, τη φωτογραφία, τη ζωγραφική, και τη δημιουργία βίντεο. Συγχρόνως, σπουδάζω την τέχνη της αργυροχρυσοχοΐας σε δημόσια σχολή, που βρίσκεται εδώ. Σε αυτό το blog θα βρείτε άρθρα ημερολογιακού χαρακτήρα σχετικά με τη ζωή μου εδώ.

Ελπίζω να απολαύσετε όλα όσα θα μοιράζομαι μαζί σας

F I L E

Βρείτε με στο Instagram και στο Youtube.

Κοινοποιήστε το στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.

ΒΟΛΤΑ ΚΑΙ ΦΙΛΟΙ

Angelina Helioti
27 Οκτωβρίου, 2021

Σήμερα έκανε πολύ όμορφο καιρό. Αποφασίσαμε με την γειτόνισσά μου Αθηνά, να κάνουμε μια γρήγορη βόλτα. Στο βόρειο τμήμα της Στεμνίτσας, βρήκαμε πέρα από την υπέροχη θέα, δύο φίλους! Μία γάτα που αποζητούσε λίγο χάδι και φαγητό. Δυστυχώς, από τρόφιμα δεν είχαμε τίποτα εκείνη την στιγμή, οπότε μείναμε στα χάδια.

*Η θέα από το βόρειο τμήμα της Στεμνίτσας*

*Αυτή τη γατούλα την βρήκαμε μόνη της στην άκρη του χωριού, λίγο έξω από τα τελευταία σπίτια*.
*Αν προσέξετε έχει μισό πρόσωπο μαύρο και μισό πορτοκαλί*!

*Το τοπίο εκεί όπου βρισκόμασταν*.
*Πέρασαν δύο μεγάλα μαύρα πουλιά. Μάλλον γεράκια*.

Αργότερα, καθώς περπατούσα με τη φίλη μου, την άκουσα ξαφνικά να φωνάζει ¨Σκύλος, σκύλος!”. Γυρνάω και τί να δω; Στην αρχή νόμιζα ότι ήταν μικρό πρόβατο, μετά πολικό αρκουδάκι… μετά θυμήθηκα ότι είμαστε στην Στεμνίτσα😅. Γρήγορα κατάλαβα ότι ήταν κουτάβι. Είχε έρθει από το πουθενά στα πόδια μας και ήθελε να παίξει. Την αγαπήσαμε αμέσως! Τριβόταν και δάγκωνε ό,τι έβρισκε μπροστά της. Μπλούζες, παντελόνια, παπούτσια και χέρια. Απ’ τα πολλά, θυσιάσαμε το λούτρινο μπρελόκ της Αθηνάς και έτσι όλοι μας ήμαστε ευχαριστημένοι. Αποφασίσαμε να την προσέχουμε και την ονομάσαμε Χιονάτη. Παίξαμε, γελάσαμε και περπατήσαμε παρέα μέχρι τα σπίτια μας. Την ταΐσαμε στην αυλή και μπήκαμε σπίτι να ετοιμαστούμε για την σχολή. Κάποια στιγμή την είδαμε από το μπαλκόνι, μα μόλις κατεβήκαμε είχε φύγει. Μέσα σε μια στιγμή εμφανίστηκε, σε μια στιγμή χάθηκε…