Όσο περνάει ο καιρός και μένω στον ίδιο τόπο με τους ίδιους λιγοστούς ανθρώπους, διαπιστώνω το εξής. Όλοι μας είμαστε εντελώς μοναδικοί. Ο καθένας κουβαλάει τη δική του ιστορία και έχει τους δικούς πόνους και αγωνίες και το δικό του φως. Αρχίζω να αισθάνομαι τους άλλους περισσότερο και τα ζώα επίσης.

Τη Δευτέρα το βράδυ καθόμασταν μεγάλη παρέα στο καφενείο “Η Γερουσία”. Κάποτε, τα σκυλιά του χωριού ήρθαν κοντά μας, ζητώντας λίγο φαγητό και χάδια. Η Χιονάτη (για την οποία έχω ξαναμιλήσει εδώ στο blog) μπλεκόταν ανάμεσα στα πόδια μας και κοιτούσε τις μπουκιές μας. Ξαφνικά, σε μια στιγμή, τους είδα όλους σαν ενέργεια και τη σκυλίτσα να είναι μέρος της ίδιας ενέργειας, δεν διέφερε σε τίποτα… Δεν διέφερε καθόλου, είμασταν όλοι μέρος του ίδιου πράγματος, ένα. Ήταν τόσο γλυκιά αίσθηση και ευγνωμονώ που μπόρεσα να έχω μια έκλαμψη από αυτή την πραγματικότητα. Να νιώθω τους γύρω μου ένα με εμένα. Είναι αρκετά προσωπική οπτική, οπότε δεν ξέρω αν το περιγράφω καλά για να το καταλάβετε, αλλά αυτά είναι τα πιο απλά λόγια που μπόρεσα να βρω. Όλοι ένα.

Το σεμινάριο που ανέφερα στην προηγούμενη ανάρτηση έλαβε τέλος και η βραδινή συγκέντρωση συνέβη και για να χαιρετίσουμε την καθηγήτρια που μας το έκανε. Ήταν και κάποιοι φίλοι της μαζί. Παίξαμε γκάιντα, μπουζούκι, κιθάρα και φλογέρα. Τραγουδούσαμε μέχρι τις τρεις το πρωί. Σιγά- σιγά κουραστήκαμε όλοι και κινήσαμε προς τα σπίτια μας, αφού όμως κουβεντιάσαμε λίγο και ανταλλάξαμε καληνύχτες.

Αυτές οι στιγμές είναι τόσο περίεργες… Απλώς συνειδητοποιείς αυτό που ισχύει πάντα, ούτως ή άλλως. Ότι δεν θα ξαναέρθουν, είναι μοναδικές και τις μοιράζεσαι με άλλους και αυτό τις κάνει ακόμη πιο ιδιαίτερες, γιατί ξαφνικά η στιγμή μπαίνει σε περισσότερα υποσυνείδητα από το δικό σου… και είναι κάτι κοινό, μια κοινή ανάμνηση. Ο καθενας το ζει διαφορετικά βέβαια, αλλα η στιγμή είναι η ίδια σε υπαρξιακό επίπεδο. Σημασία έχει, μόνος ή με άλλους, να είσαι ξυπνητός. Αυτό αρκεί. Πφφ πάλι το φιλοσόφησα. Ελπίζω να μην σας κούρασα.

Αγκαλιές σε όλους!

Γεια χαρά σε όλους! Ελπίζω να είστε καλά και να είχατε ένα όμορφο Σαββατοκύριακο.

Χθες ήταν μια πολύ ήρεμη Κυριακή, με αρκετή επεξεργασία φωτογραφιών στο laptop και ξεκούραση στο σπίτι. Αυτό βέβαια μέχρι τις εφτά το απόγευμα, γιατί από εκείνη την ώρα μπήκα στην κοινωνική μου κατάσταση. Χαχα. Ξεκίνησα φορτωμένη με τον εξοπλισμό της κάμερας και με ένα βιβλίο, για το θεατράκι του χωριού, από όπου και έχει υπέροχη θέα. Στην πλατεία, συνάντησα την Άννα, αγαπημένη συμφοιτήτρια και φωτογράφο. Μαζί της ήταν ένας φίλος της, ο Γιάννης, φωνογράφος επίσης! Τι τύχη θεέ μου… Πηγαίνω για φωτογράφιση και πετυχαίνω δύο φωτογράφους.

Αφού στάθηκα για λίγο στο καφενείο να τα πούμε, προχώρησα ανηφορικά για να βγω από το χωριό, ελπίζοντας να έρθουν και τα παιδιά να φωτογραφήσουμε όλοι μαζί… Ετσι και έγινε! Πριν καν φτάσω, ήρθαν με το αυτοκίνητο. Από εκεί και έπειτα, το απόγευμα πήρε άλλες διαστάσεις. Ο Γιάννης είχε μαζί του το drone και εγώ ανυπομονούσα να ξεκινήσει το γλέντι με τις κάμερες.

Οι δυο τους, μου εξήγησαν αρκετά πράγματα σχετικά με την εστίαση και με τον Γιάννη δοκιμάσαμε το βίντεο σε στυλ ρεπορτάζ με τον τηλεφακό μου, το οποίο τα έσπασε! Ήταν πραγματικά πολύ όμορφο το αποτέλεσμα με το κοντινό πλάνο ( αλλά από μακριά) στο πρόσωπο της Άννας, καθώς αυτή μιλούσε περί ανέμων και υδάτων.

Αργότερα, γύρω στις δύο τη νύχτα, βρεθήκαμε με το αυτοκίνητο έξω από το χωριό, κοντά στο Ζυγοβίστι. Αυτό το χωριό βρίσκεται ακόμη πιο ψηλά από τη Στεμνίτσα. Η θέα του ουρανού ήταν πανέμορφη, ακαταμάχητη. Οπότε μέσα στο σκοτάδι, κατεβήκαμε και στήσαμε τα τρίποδα. Φωτογραφίσαμε τον νυχτερινό ουρανό, εγώ δε, για πρώτη φορά. Ο Γιάννης με βοήθησε βάζοντας τις ρυθμίσεις και αυτό είναι ένα δείγμα του αποτελέσματος… Ναι έχει και Μilky Way μέσα.

Υπέροχη, αξέχαστη βραδιά με δύο όμορφους ανθρώπους και καλούς φωτογράφους.

Να έχετε μια όμορφη εβδομάδα.

Αγκαλιές!